nvm

1) Mieszkam z rodzicami. 2) Żyję z oszczędności. 3) Mało wydaję. 4) Nie uśmiecha mi się praca na pełen etat - 8 godzin dziennie, a na taką muszę być gotowy. Mam poczucie, że to za dużo (społeczeństwo ma zły model funkcjonowania!), przynajmniej dla mnie. 5) Boję się zaangażowania ( l-k-przed-pochopno-ci-t62431.html oraz ergofobia-l-k-przed-prac-t50510-196.html ). 6) Realizuję obecnie pewien projekt z kolegą (nasza własna inicjatywa). Jeśli się powiedzie, to mogą być z tego niezłe zyski + być może jakaś forma pracy. Ale na razie tylko pracujemy, bez dochodów. 7) Jestem przywiązany do luźniejszego trybu życia, do odprężenia. Tak, wiem że jestem beznadziejny Nie, nie przedstawiam. Ot tak, na moje życzenie. Robię to przez internet, nigdy nie byłem w UP, nie wiem nawet gdzie się mieści

To, że nie ogarniam siebie samego. Jestem jak 6589g8gnwgu389n590qwnf90mqf-0.

Nie wiem, może Ty wiesz? Zrozumienie, że nie ma nic do zrozumienia :) ...o ile lubisz takie bełkoty w stylu zen. Tak naprawdę cała ta duchowość, to jedna wielka ściema. Zwykły narkotyk. (no dobra, trochę się zgrywam teraz; zgorzknienie przeze mnie przemawia) Duchowość bardziej zabiera, niż daje. Ja przebudzeniem nazwałem to doświadczenie, gdy byłem przez kilka minut obserwatorem siebie jako działającego automatycznie. Jakiś rok czy pół roku temu zdarzyła mi się także sekunda bez myślenia (mój nowy rekord) - było to gdy obudziłem się w nocy. To było...wow! No ale cóż...byłem na duchowym haju, to teraz mam zjazd... Benjamin Smythe jest oświecony i nieszczęśliwy. Warto było?

Jak nie podejmę, to też mnie skreślą i też przez kilka miesięcy nie będę mógł się zarejestrować...

Kolejna sprawa: trudno jest mi ocenić, ile powinienem w danej sytuacji o sobie ujawniać... Jeśli ujawnię za dużo, to mogą być tego niefajne konsekwencje (tarcia, konflikty, stres, nieznane). Jeśli jednak nie zaryzykuję, to będę się dalej kisić w swojej strefie komfortu. Ryzyko przynosi mi świeżość i wolność, daje nową nadzieję, rozbudza mój organizm, uwalnia go. Tylko czy zawsze się to opłaca? Czy mogę zaufać tej wewnętrznej inspirującej sile? A może jest to po prostu głupiutkie wewnętrzne dziecko, które powinienem kontrolować?

Może w końcu wypadałoby się przywitać, bo jeszcze tego w sumie nie zrobiłem A więc witam :)

Zrozumienie intelektualne? Zrozumienie czego?Wolność jest w swobodnym działaniu, gdy "lewa ręka nie wie co czyni prawa".

Bo inaczej musiałbym się stawić w UP lub by mnie skreślili, ale wtedy przez 3 miesiące nie mógłbym się zarejestrować ponownie.

Gdy mam ochotę coś zrobić (czuję się do tego zainspirowany, ekscytuje mnie to), to nie bardzo umiem to na spokojnie przeanalizować. Widzę tylko opcję, by wejść w realizację tego i opcję by wejść w wątpliwości (wejść w lęk). Ktoś ma podobnie? Pachnie mi to NN. UPDATE: Często docierają do mnie pewne konsekwencje zrobienia czegoś, dopiero gdy już zaczynam to robić...lub - co gorsza - gdy już to zrobię...

Muszę = "Jeśli tego nie zrobię, to będzie tak źle, że jest to dla mnie nie do zaakceptowania"Chcę = "Jeśli to zrobię, to będzie fajnie; ale jeśli tego nie zrobię, to też będzie OK" Czymże jest przebudzenie?

Dziękuję, tego właśnie szukałem... W takim razie nadal co miesiąc muszę się rejestrować i kilka dni później wyrejestrowywać z UP...

No właśnie to miało być od 1. stycznia 2018 :) Te artykuły to pewnie z 2016 lub 2017 r.?

Lęk że:a) pochopnie wpakuję się w jakąś sytuację, niedługo później zmienię zdanie, ale już będzie za późno i będę musiał znosić konsekwencje; Generalnie mógłbym sprowadzić to pewnie do tego: lęk, że nie będę mógł się odprężyć :) b) hmm...w sumie to mam lęk przed terapią...nie wiem dokładnie dlaczego...może boję się, że wypłyną jakieś trudne emocje...albo boję się, że moja osobowość tak się przeobrazi, że...nie wiem, na przykład stanę się bardziej dojrzały i normalny i stracę dostęp do pewnych radości dostępnych mi dlatego, że jestem odmienny. Nie bardzo potrafię znaleźć taki złoty środek...przynajmniej trudno mi tak samemu analizować...może w rozmowie z drugą osobą byłoby prościej... UPDATE: Ad. a) Na przykład napiszę przed spaniem do kolegi, że mam coś do sprzedania. On się tym zainteresuje i później będę musiał poświęcić czas i energię na to. Ale jutro jak się obudzę, to będę wolał się zająć innymi sprawami, lecz będę ograniczony wcześniejszym zobowiązaniem. Będę czuł presję, nie będę mógł się odprężyć. A nie wiem, ile to zejdzie, bo trudno mi zrobić wycenę (to też może sprawić, że rozmowa będzie niezręczna), itd. Na myśl o tym czuję presję i stres. UPDATE 2: Ad. b) Boję się, że samo zaangażowanie się w terapię już istotnie zmieni moją osobowość, już dokonam poważnego wyboru życiowego - nie wiem czy właściwego, więc boję się to zrobić pochopnie. Z drugiej strony, mogę prawdopodobnie odwlekać to w nieskończoność, by kontemplować, czy terapia to dobry pomysł czy nie.

Ja zauważyłem, że jeśli nie wykraczam poza strefę komfortu, to zaczynam się w niej kisić. I dopiero jak skoczę w przepaść, mimo swoich (racjonalnych w moim odczuciu) wątpliwości, to doznaję ulgi. Dopiero jak wchodzę w ryzyko, to pojawia się flow i czuję się lepiej. Innymi słowy: muszę jechać po bandzie i iść w nieznane - wtedy w pewnym sensie mi się poprawia. Ale z drugiej strony boję się: l-k-przed-pochopno-ci-t62431.html .

Ok, dziękuję. A czy wiesz może co dalej z tym? Wycofano się z tego? Wejdzie później?

Czy tylko ja tak mam, że często mam poczucie iż "chcę" coś zrobić (tak czuję), ale boję się, że dana decyzja może być pochopna? Co mogę z tym zrobić?

Hej, nie wiem czy to właściwy dział, ale trudno. Od 1. stycznia 2018 r. miała być dostępna opieka zdrowotna dla wszystkich polskich obywateli, mieszkających w Polsce. Tym samym miała zniknąć konieczność posiadania ubezpieczenia zdrowotnego. Weszło to w życie? Ktoś coś wie?

Czyli jesteśmy w piekle?

Jak? Jak się w cierpieniu odkochać? :)

Ja mam "lęk" przed pracą, przed terapią i przed wszelkimi zobowiązaniami. Ogólnie - mam "lęk" przed byciem ograniczonym. Tylko czy to rzeczywiście "lęk"? Po prostu nie chcę być ograniczony. Dlaczego? Bo pragnę odprężenia...

:)Moim zdaniem życzliwość jest objawem miłości :)

Marilyn Monroe: "Jeśli nie potrafisz znieść mnie, kiedy jestem najgorsza, to nie zasługujesz na mnie kiedy jestem najlepsza." Ja bym jej odpowiedział: a) "I vice versa" :) b) "Jeśli nie mogę z Tobą wytrzymać, gdy jesteś najgorsza, to nie chcę Ciebie nawet wtedy, kiedy jesteś najlepsza"

Dobrze Ci życzę :)

Ja tam wszystkich kocham - po prostu jednych bardziej, a innych mniej. I nie stawiam tutaj żadnych warunków.