nvm

To bardzo ciekawe sformułowanie, nvm, ale nie rozumiem o co Ci chodzi. Dlaczego uważasz, że mechanizmy obronne są złamanym sercem? Och, dziękuję za to pytanie. Na wstępie pragnę zaznaczyć, że należy to traktować bardziej w sposób poetycki, niż naukowy, więc proszę nie kazać mi wskazywać naukowych badan, potwierdzających, że mechanizmy obronne = złamane serce. To bardzej taka poezja. A o co mi konkretnie chodziło? A no nawiązałem do słów Gangaji, niech zaraz je odszukam... Dobra, nie znalazłem, nie chce mi się tego teraz szukać. Ale chodziło o to, że obawiamy się złamanego serca. I że z tego powodu się zamykamy, robimy się zatwardziali. Tylko, że właśnie takie zamknięcie, zatwardziałość już jest złamanym sercem. (przynajmniej w pewnym sensie, wiadomo, że to się jednak trochę inaczej odczuwa; choć z drugiej strony jest też tak, że tym zamknięciem przykrywamy właśnie to i tak już złamane serce i tylko kurczowo trzymamy się w ten sposób swojego złamania). Połączyłem to z mechanizmami obronnymi, ktoś może zaprotestować. No to ja pytam: czy istnieją mechanizmy obronne, które - idąc po nitce do kłębka - nie są tak naprawdę formą takiego zamykania się?

Skąd wiesz?

Złe polecenie lub nazwa pliku. Errro, error, error! Dlaczego cyborgiem, skąd taki pomysł? Eee...nie bardzo wiem, do której wypowiedzi miałaby to być aluzja...hmm...ale może już po prostu nie pamiętam, musiałabyś mi przypomnieć, jeśi tak.

A gdzie ja niby idę na "całościową walkę z wiarą i Bogiem"? Słuchaj, to nie moja wina, jeśil nie chcesz lub nie potrafisz czytać ze zrozumieniem tego, co piszę i kurczowo trzymasz się swojego czarno-białego (nerwicowego?) myślenia. O ile pomyłka w przypadku połączenia katechety z księdzem to był drobiazg, o tyle nieuważne czytanie i pochopne osądzanie/ocenianie w tak istotnych kwestiach, to już sprawa poważniejsza. Robisz sobie jakiegoś chochoła, który ma mnie przypominać i z nim wojujesz, zamiast porozmawiać ze mną. Nie wiem czy jest sens się w ogóle wtrącać do Twoich rozmów z wytworami Twojej wyobraźni, nawet jeśli one mają mnie w założeniu przypominać. Ale z drugiej strony - kto Ciebie wyprowadzi z błędu jeśli nie ja? Zgoda. Choć nie wiem, czym tak właściwie jest wiara, co rozumiesz pod tym pojęciem. No ale po co precyzować. Lepiej niech to będzie mgliste, niejasne pojęcie, w którym nie wiadomo o co chodzi. A gdzie ja niby tak napisałem? Inna rzecz, że Katechizm Kościoła Katolickiego pisze podobnie... Może. Nie wiem. To zależy jak zdefiniujesz wiarę. Obawiam się, że bez tego ani rusz. Nie rozumiem tego pojęcia Być może jestem agnostykiem. Ale prawie całe życie praktykowałem katolicyzm (rzymski) i uważałem się za osobę wierzącą. W pewnym okresie nawet głęboko wierzącą. A czy to była prawdziwa wiara, to nie wiem, bo nie wiem czym jest wiara. Dziękuję Za to pozwolenie! A gdzie ja niby tak napisałem? Czym jest zdrowa i/lub przeciętna wiara? Bo tak Cię odbieram - że stosujesz bezczelne presupozycje. Prowokować? A gdzie ja niby tak napisałem, do jasnej choinki?!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Czy naprawdę tak ciężko jest czytać ze zrozumieniem i sobie nie dopowiadać?!!! aajgijgbrb9tjjsg (gryzę klawiaturę (żart)). Nie zgadzam się z tym. Można dyskutować właśnie po to, aby dopiero wspólnie dochodzić do prawdy, a nie z góry zakładać, że ją się ma, a dyskutatnt to zakłamany idiota, który na pewno jej nie ma. Też się nie zgadzam! Mogę nie wierzyć w powodzenie jakiejś sprawy, ale mogę wierzyć, że warto i tak spróbować!!!!! Niom.

To w takim razie dlaczego każesz mi sobie coś wmawiać? Cóż to niby za "prawda", skoro trzeba do niej na siłę, kompulsywnie i infantylnie przylgnąć, uparcie udając, że się w nią wierzy? Cóż to niby za "prawda", skoro wymaga z Twojej strony wywierania presji i wmawiania innym? Cóż to niby za "prawda", skoro wymaga z Twojej strony traktowania z góry osób, które chcesz przekonać za pomocą emocjonalnych presji?

Rozumiem, ok to dziękuję Ale tak nie będzie. Ja, Lelouch vi Britannia, rozkazuję wam: rozumiejcie mnie!

Sheldon mode ON Czy to sarkazm? Sheldon mode OFF

Hmm...ciekawa informacja i ładne foto w linku ^^

Jeszcze odnośnie "celowości" - może być po prostu tak: Jest mnóstwo różnych wszechświatów, z różnymi prawami fizyki. W niektórych z nich, te prawa umożliwają zaistnienie życia. Wówczas mieszkańcy takiego wszechświata odbierają je jako racjonalnie uporządkowane. W pozostałych prawa są takie, że życie nie powstaje. Wówczas wszechświat jest pusty pod tym względem toteż i nikt tam się nie dziwi, że to wszystko tak bez sensu wyszło

@anemon, dziękuję za odpowiedź. Nie, to nie są problemy z koncentracją...raczej. To jest mikro-prokrastynacja, która tworzy podświadome nawyki kompulsywnego uciekania od wykonywanego zadania, co może prowadzić do drobnych rozproszeń.

Eee...no niezupełnie, bo to były 2 różne osoby. To z egzaminem to katecheta, a tamten to był ksiądz na rekolekcjach Mam nadzieję, że wyrażasz w ten sposób swoją frustrację. Może niektórzy rzeczywiście szukają wykrętów, ale to nie jest powód, aby imputować to wszystkim, którzy nie zgadzają się z - jak to określił @rafs - myśleniem teleologicznym. Zauważ, że takim sposobem mówienia możesz wywołać agresję lub wycofanie się rozmówcy i zniechęcać w ten sposób do rzeczowej dyskusji. Dla mnie to jest najeżdżanie na rozmówcę, aby zniechęcić go do przedstawiania swojego rozumowania - i właśnie taka postawa jest dla mnie dezorganizacją rozumu. No ale mam nadzieję, że w Twoim przypadku był to po prostu wyraz frustracji. Mnie na przykład już takie najeżdżanie i pochopne osądzenie z góry wyprowadza z równowagi i utrudnia jasne myślenie. Mam nadzieję, że nie taki był Twój zamiar. Fałsz. Samo istnienie Boga nie rodzi jeszcze żadnych kosekwencji moralnych.

Jakie znacie najbardziej subtelne formy mikro-prokrastynacji? U mnie to jest próbowanie przez chwilę, czy może jednak wybór bardziej tchórzliwej akcji będzie dla mnie akceptowalny. Wiązać się to może z zaczynaniem na chwilę alternatywnej czynności, patrzeniem w danym kierunku, wyobrażaniem sobie. A jak to jest u was? Nie pytam o takie najbardziej oczywiste formy prokrastyancji - celowo nazwałem temat mikro-prokrastynacja.

Dlaczego miałabyś być zazdrosna o Evię? Wspominam o niej, bo: Wydawało mi się, że ją szanujesz/cenisz. Ona kojarzy mi się z tematem: "Czy depresja to na pewno choroba?" (czy jakoś tak)

To nie było zdziwienie Chodziło mi o to, czy jest to jedyny powód stosowania idealizacji. Bo ja myślę, że u mnie idealizacja jest potrzebą samą w sobie Obawiam się, że droga do wolności wiedzie przez ciemną noc duszy, czyil zaakceptowanie tego lęku i samotności. To jest moje nindo, nie znam lepszego. Otworzyć się na ból emocjonalny, który tłumiło się od dziecka i pozwolić, by wypłynęła cała ta rozpacz, związana z tragizmem życia. Myślę, że Evia by tym słowom przyklasnęła.

Obecnie czekam na badanie osobowości. Czy ktoś orientuje się może, czy będę badany także pod kątem zaburzeń osobowości?

Mam tak samo jak Ty. Pasuje u mnie wszystko z wyjątkiem punktu 2. I tego, że obecnie nad punktem 5 pracuję

Spoko, wiem, rozumiem Po prostu tak było mi prościej zedytować odpowiedź Właśnie ja bym wówczas prosił o wyjaśnienie: dlaczego uważa, że "jak coś jest racjonalne, matematyczne, jak coś działa wg prawa to to sprawka wyższego umysłu"?

Cóż. Może u mnie to dlatego, że jako dziecko byłem ofiarą przemocy fizycznej ze strony rówieśników. Wiedziałem, że bycie negatywnie postrzeganym przez innych będzie prowadzić do bycia ofiarą przemocy fizycznej i generalnie do tego, że będzie mi trudniej w życiu... Mam też skłonnoć (taki mój alief) do przyjmowania czyjegoś zdania na mój temat jako swojego własnego...

Oczywiście, że tak. Ja akurat nie jestem ateistą. Tzn. w jakimśtam sensie może i jestem (bo na pewnym, głębszym poziomie, w nic tak naprawdę nie wierzę), ale raczej nie identyfikuję się z tym pojęciem. Ja się z tym zgadzam - świat stwarza wrażenie uporządkowanego. A dlaczego z góry zakładasz, że nadał je "Ktoś"? W pewnym sensie rzeczywiście tak to wygląda. Rzeczywiście tak to wygląda. Pytanie: co to byłyby za stałe prawa, gdyby nie dało się ich wyrazić matematycznie? A to niby dlaczego? Dlaczego uważasz, że źrodłem tych praw musiał być umysł?

Ok, rzeczywiście jest jedna rzecz, której wstydzę się przed samym sobą - a dla odmiany nie wstydzę się jej przed innymi. Bo inni niby zrozumieją - a przynajmniej będzie im się wydawać, że ją rozumieją. Natomiast ja sam jej nie rozumiem: Kilka miesięcy temu wybrałem wejście w kompulsje, w kompulsywność. W tchórzostwo, w stare uwarunkowania. Wybrałem uwstecznienie. Choć nie musiałem. I nie rozumiem dlaczego. Dlatego też nie chcę / nie umiem /nie potrafię sobie tego wybaczyć... Gdyby nie to, to nie musiałbym czynić tego - wspomnianego 2 moje posty wyżej - eksperymentu, który mi wszystko skomplikował...

Za mało danych, ale brzmi znajomo - brzmi trochę jak ja swego czasu, co by mogło wskazywać na natręctwa. U mnie to było bardziej na zasadzie: "Dlaczego nie praktykujesz? Przecież racjonalnie jest na wszelki wypadek się podporządkować Kościołowi - najwyżej zmarnujesz sobie życie, ale tak ryzykujesz trafienie do piekła".

Dlaczego uciekłaś? Dlaczego klikasz krzyżyk? (Może potrzebujesz kogoś, kto będzie Ci zadawać właśnie takie pytania?) Jeśli tylko tyle potrafisz, to gdzie tu jest Twoja wina? Zrealizowałaś 100% swoich mozliwości? Jeśli tak, to przecież jest to powód do samo-zadowolenia... Czyli jesteś przekonana (masz belief), że nie jesteś winna, ale jednocześnie wydaje Ci się (masz alief), że jesteś winna? A czy zaakceptowałaś to, że tego nie akceptujesz? Dlaczego wstydzisz się tylko niektórych rzeczy spośród tych, których nie akceptujesz? Czym się one wyróżniają?