katia010

nie, po prostu nie idę spać wiesz co to dyscyplina?

Na mnie już nic nie działa, u mnie zwykle to jest tak, że im bardziej mi na czymś zależy, im bardziej się spinam, że musi mi się udać tym gorzej mi wychodzi - mam raka mentalnego

[videoyoutube=uHdNCHomHlU][/videoyoutube]

monolog wewnętrzny to u mnie codzienność, a najczęściej pojawia się wtedy gdy coś nie idzie po mojej myśli, właśnie to co wiele ma z was - wyrażam złość, kiedy już na wyrażenie jej w realu jest za późno, albo nie mam odwagi tego zrobić. Już nawet nie mówię jak to jest gdy dostaję gonitwy myśli - mam swoją "publikę" w głowie i się wypowiadam, haha. Jednak jakoś potrafię to ukryć przed ludźmi, chyba instynktownie - bo w końcu w takich momentach moja uwaga nie jest na nich skupiona. Jak jestem z osobami mi bliskimi to zdarza mi się wyrwać jakieś słówko na głos, a jak jestem sama to gadam na głos do siebie na całego. Najgorsze jest to że gadając do siebie i chcąc wyładować złość obrażam siebie, niezależnie od sytuacji. To już weszło mi w nawyk i ciężko jest od tego się uwolnić.

"Lecz kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza." (Mt, 18,6)

Obejrzałam ten film dzisiaj. Dawno żaden film nie dał mi tyle do myślenia i coś czuję, że długo myśleć o nim nie przestanę. Najbardziej co mnie przygnębiło to sytuacja dziecka, które w przeciwieństwie do biernego otoczenia próbuje coś zmienić na lepsze, a wszystkie jego próby , nieraz potworne, zamknięte są w błędnym kole. Uważam, że poczucie bezradności jest jednym z najbardziej wyniszczających. Przy czym chłopiec do samego końca się nie poddaje i dalej działa, próbując później ratować swoją siostrę, pomagając matce. Tylko co będzie jak sobie już całkiem uświadomi czego się dopuścił chcąc zadowolić ojca. Trochę mi przypomina on inny film - "Biała wstążka" - chociaż dotyka on już innej tematyki, zbrodnie wykonywane przez dzieci niosą ze sobą więcej pierwiastka nienawiści. Introwertyczka, skoro nie widziałaś to koniecznie zobacz, chociaż ostrzegam - film miejscami jest brutalny i wulgarny, jak z resztą każdy film Tarantina. Co do " Pulp fiction" to ciężko mi się jest odnieść do tutejszych postaci, wiadomo każdy ma tam zryty beret , ale postaci są tak przerysowane i komiksowe, że ciężko jest ich opisywać w takich kategoriach jak zaburzenia. No może z wyjątkiem zboka policjanta - osobowość sadystyczna.

[videoyoutube=jvzwe_uVCz8][/videoyoutube]

o jakie teorie ci chodzi?

nie, kasy brak podoba ci się to co grają w kinach?

nie gardzisz sobą?

[videoyoutube=btOyj3qM_Dk][/videoyoutube]

Dołuję, chandrę hoduję i układam beznadziejnie prymitywne rymy

ja jakiś wielkich wymagań nie mam, chcę tylko sprawnie działający wehikuł czasu

"pasztet" włożyć rękę czy kij w mrowisko?

od każdej reguły jest wyjątek, więc - nie wierzysz w przypadek?

agorafobia

zszarpane nerwy lubisz otaczać się ludźmi?

[videoyoutube=yGs0g2m2Mxc][/videoyoutube]

szczekanie mlaskanie czy siorbanie?

Chyba ci nic innego nie zostało jak pójście do psychologa, sama przez ten problem nie przebrniesz. Terapia u psychologa niekoniecznie musi się skończyć powodzeniem, ale są na to większe szanse niż samemu dreptać w miejscu.

zmarnowana szansa - zlość

wyjaśniając pewne wątpliwości ( trochę po czasie) chodziło mi dokładnie o zaburzenia osobowości. Przykłady podane przez Artemizję są ciekawe, ale dla mnie osobiście temat zaburzeń osobowości jest o tyle bardziej intrygujący, że mniej oczywisty. Co do filmu "Sybil" - nie widziałam, ale po opisie jaki znalazłam wydaje się warty obejrzenia. Tutaj wszystko nazwane jest po imieniu - mamy pacjentkę, panią psychiatrę, wiemy nawet dokładnie na co dziewczyna cierpi. Film bardziej o chorobie - "Wstręt" Polańskiego , dużo słyszałam, ale nie widziałam Film bardziej o zaburzonych - " Sierpień w hrabstwie Osage" , mamy tu na pewno przykład DDA (najstarsza córka), co do reszty, ciężko mi dokładnie powiedzieć co reszcie odbija, może właśnie ktoś ma pomysł?

myślę, że w przypadku każdego nieobecnego ojca, mój dom był istnym babińcem - środowisko wyjątkowo źle wpływające na psychikę

heh, czekolada to moja heroina uzależnienie szałowe jak całe moje życie - co akurat można potraktować jako plus jestem w trakcie zmieniania nawyków żywieniowych i właśnie przyszedł moment słabości - po dosyć nieudanym dniu i ataku czarnych myśli - wpieprzyłam prawie całe opakowanie ciastek i już mi lepiej, jeszcze nie mam moralniaka, życie się stało słodkie. Koszmarek nastąpi później. U mnie cała słabość polega na tym, że niestety w chwili ciemnej rozpaczy tracę zdrowy rozsądek i zaczynam unikać wszystkiego co zdrowe - grejpfrut mnie parzy, sałata drapie po gardle, 8 - godzinne spanie - ale nuda, lepiej siedzieć przy kompie - co z tego, że lepią się oczy, o ćwiczeniach wolę nawet nie myśleć, bo jeszcze mózg mi się przegrzeje. A dla wszystkich tutejszych ćpunów i kryminalistów polecam ten odcinek mojego ulubionego serialu: https://www.youtube.com/watch?v=DglCBaZwT6w Cukier to źródło zła.

na jeszcze więcej czekolady