nerwa

prozac_nation, ja smutku w ogole nie okazuje! Co wiecej, chyba nigdy nie plakalam w towarzystwie innych (no chyba, ze w dziecinstwie), a tak to zawsze placze sama, bo tak to mam calkowitą blokadę. Ja mysle, ze znalezienie przyczyn, pomaga po prostu zrozumiec jakies zachowania - bo mozemy nie zwracac na nei uwagi, nie wiedziec, ze to złe, a taka analiza przeszlosci pozwala dojsc do jakichs wnioskow. Co oczywiscie nie znaczy, ze znajdziemy przycyzne i wszystko minie. Ale ta wiedza pomoze nam w zmianie. No wlasnie, z tym wyrazaniem zlosci - pewnie dlatego ludzie ktorzy się leją po głowach na ulicach, nie mają nerwic W sumie wygladaja na bardzo spokojnych. Ja myslalam wlasnie, zeby isc na jakis taki agresywniejszy sport, tylko problem jest taki, ze nie mam kondycji, a do takich sportow przewaznie jest potrzebna Ale zobaczcie, ewidentnie cos jest na rzeczy! nefretis, jak Tobie tak samo poprawia sie, po takich sytuacjahc, mi tez - to jest ewidentnie dowod na to, ze mamy tu jakis problem, i ze da się cos z tym zrobic. Co do powiedzenia czegos komus, w sumie nie wiem... jeszcze chyba do tego nie doszlam. Moze rodzicom bym cos wygarnela? Ale wlasnie dlatego ciesze sie z terapii bo tam troche wracam do roznych spraw i sobie uswiadamiam co mi sie nie podobalo itd.

dziewczyny, ja mam podobne problemy. W sumie u mnie tez w rodzinie tak bylo. Nie bylo rozmowy o uczuciach, emocjach itd. Wiec wlasciwie to nie mialam chyba gdzie się tego nauczyc...

RafalXX, ja to sobie kupilam nawet rękawice boskerskie A kiedys przed wyjsciem do pracy, odczuwalam mega lęk, i rozwalilam szafe (nogą), i caly dzien byl za-je-bi-sty !!!! zero lęku

bo to jest chyba tak, ze moze ktos miec jakas traume, a moze rownie dobrze miec rozne drobne przezycia, czy relacje czy cokolowiek, co sklada sie na takie a nie inne zachowania. To nawet nie musi byc cos zlego. Zobaczcie, przeciez osoby ktore maja w rodzinie nadopiekunczych rodzicow, tez często kończą z nerwicami. Tez u nich pojawiaja się jakeis problemy w relacjach, ktore np. wynikaly z tych niby "pozytywnych" zachowań w domu. Wiec z tymi przyczynami to nie jest taka prosta sprawa :-/

nefretis, ja to chyba jakos sie boje, że jak bede na kogos zła, to zaraz ludzie będą sie na mnie obrazac, nie odzywac itd. A jak jestem miła to mnie lubią i tyle :) Tak jakbym zakladalam wlasnie jakas taką maske w kontaktach z ludzmi. Ale racja... TRZEBA to zmienic!!!!! Naprawde, mamy to nasze życie, przez wiele się przeszło, tyle roznego cierpienia, urojonych lęków itd. Kurde, musimy się naprawde ogarnąć z tego wszystkiego! Bo mnie przeraza tez, ze czas leci, a potem za pare lat mozemy zalowac, jak to nam przelecialy najlepsze lata życia, na takim czyms... Trzeba chyba być sobą, robić co się chce, i co najwazniejsze - miec wy...bane na wszystko inne!!!

ja chyba mialam derealizacje nie raz! (o ile to bylo to) Wlasnie czulam sie tak jakby we snie jakims, ciezko z mysleniem, totalne nieogarniecie, bujanie w glowie itd. Przewaznie trwalo to z tydzien, i dopiero jak zaczynalam olewac (i mowilam sobie, ze trudno... musze życ mimo tego), to wtedy przechodzilo (a wydawalo mi sie, ze juz nigdy nie pozbede się tego otumaneinia). Ostatnio mialam podobnie, w tamtym tygodniu. Ale tez mimo wszystko wyszlam z domu i normalnie funkcjonowalam i wieczorem juz przeszlo. Kiedys czytalam, że tak nasz mózg radzi sobie z lękiem. Jak wie, żę lęk jest neiadekwatny do sytuacji, to odcina się od niego (i efektem jest takie odciecie sie ogolne od swiata). I faktycznie musze przyznac, ze majac tą "derealizacje" czulam jednoczesnie tkai dziwny spokoj.

no na pewno na takim zlocie nie musielibysmy udawac, i ukrywac swoich objawow :) Ktos by zaczal miec jakis atak paniki, to kazdy by go rozumial :) Albo bole tego czy tamtego Bysmy siedzieli i polecali sobie badania i rozne specyfiki na nasze dolegliwosci

No wlasnie, tylko mnie przeraza to, ze ja mam tu posty od 2013, cala historia mojego zycia moze (juz nawet nie pamietam co pisalam na przestrzeni lat). I tak sobie mysle, jakby jakis stalker tak zaczal czytac to wsyzstko heh nefretis, ja to samo :) zawsze miła. I wogole wydaje mi sie, że czesto jestem tez w dobrym nastroju (rzekomo dobrym!). Bo wsrod ludzi nie odczuwam jakiegos smutku czy wlasnie zlosci. A w sumie kazdy pewnie co jakis czas odczuwa, i raz jest wesoly, raz smutny, raz wkur...ny. A ja czuje się tak może w domu, ale jak rozmawiam z kims, np. w pracy - to juz caly czas jestem taka raczej wesoła. I zaczelam teraz zauwazac, jakie to bywa czasem udawane... Kurde, ale takie, hmm... "kontrolowanie się" - musi byc strasznie męczące dla nas! Ja np. zaczelam zwracac uwage na te rozne napiecia. I widze, jak czesto mam napiete czolo i w ogole okolice twarzy. O ramionach to juz nawet nie wspomne. Jakbysmy caly czas zyli w takim napieciu, zeby uważać, żeby nei być sobą... nie?

nefretis, dokladnie! ja tez czesto nie mowie tego co mysle, i ogolnie staram sie byc zawsze mila dla ludzi itd. A z tego co widze, normalni ludzie wcale tacy nie są. Wkurzy ich coś, to sie wyklócają i nie zwazaja na konsewkencje. Nie przejmuja sie co kto inny o nich pomysli, są po prostu sobą...

A wiecie co.. mam do Was jeszcze jedno pytanie :) Bo ostatnio zdalam sobie sprawe, ile osob moze czytac to forum!!! Nas (udzielających się) jest powiedzmy kilka osob + troche osob ktore wpadają nieregularnie. Ale z informacji na stornie wynika, ze przewaznie na forum jest okolo 700 gosci (czyli osob niezarejestrowanych). I troche zaczelam sie denerwowac :) niby jestesmy tu anonimowi, ale wiecie jak to jest... I jesli tyle osob nas czyta, moze jacys znajomi? Kurde zaczełam łapać takie schizy. I nie wiem czy nie zalozyc sobie nowego konta, zeby nie bylo, ze cala "historia" przyporzadkowana do jednego... Mysleliscie czasem o tym?

Ja tez odczuwam to tak - ze caly czas mam jakies takie ogolne spięcie. Nawet jak jest dobrze, to minimalne napięcie jest. Chociaz zdarzaja mi sie dni (albo czesc dnia), gdzie czuje sie totalnei zrelaksowana (nawet jak zalatwiam jakies sprawy poza domem) i wtedy nie ma tego napiecia - a ja zawsze sie dziwie jak tak sie czuje, bo nie jestem przyzwyczajona :) Ale to jest przyjemne!! Wydaje mi sie, ze normalni ludzie maja tak non stop. nefretis, ja tez zauwazylam, ze czasem duzo lepiej czulam sie po jakies klotni. Tylko to jest bardziej krotkoterminowe (jednodniowe). Np. malam dzien że czulam mega oslabienie, lęk, i mialam ochote siedziec w domu i nigdzie nie wychodzic. A nagle po jakiejs klotni - zero oslabienia, nagle poczulam spokoj i nabralam ochote na spacer po parku! I poszlam wtedy daleko nie odczuwając zadnego agorafobicznego lęku.

Mi to się chyba zaczynalo zawsze bardziej stopniowo, powoli. Np. miewalam lekkie lęki, ale jeszcze nie zastanawialam się, że cos może być nie tak. A tak na powaznie zaczeło się chyba jakos w 2003, jak zaczełam miec agorafobie, ktora postepowala z dnia na dzien i w pewnym momencie odciela mnie calkowicie od zycia (bo nie bylam w stanie wyjsc z domu).

Fajnie będzie obudzic się jutro - tak naprawde w innej rzeczywistości!!!

Uwaga! masowe zdrowienie - dzisiaj w ramach obrzędu dziadów!!! :) Ja sie na to jak najbardziej pisze!

Oczywiscie ja napisalam to przesmiewczo - żeby nie bylo wątpliwości W odpowiedzi na posta Emanuelle_Noire (w podobnym tonie).

Pholler, co do glodu, to tak jak wspomniala nefretis, tez mam z tym problem :) Jak robie sie glodna, to czuje sie naprawde kiepsko - to nie jest zwykly glod, tylko ogolne oslabienie, zaraz włącza się też lęk, jakeis dreszcze itd. Pasowało mi to do spadku glukozy, ale juz kilkakrotnie robilam sobie w tym momencie pomiar, i nigdy nie byl jakis bardzo niski... Na chwile obecna, nie wychodze z domu bez czegos do jedzenia. Czasem wystarczy doslownie ugryzienie kanapki i juz mi sie poprawia :)

Emanuelle_Noire, masz 10 letniego syna, i piszesz, ze masz nerwice od 10 lat. Dlaczego nic z soba nie zrobilas przez ten czas.... 10 lat siedziec z nerwica? Co na to Twoj syn? Bo nawet jak to ukrywasz, to na pewno odbiera to pozawerbalnie, i wplywa to na niego. I duza szasna, ze w przyszlosci tez bedzie mial problemy. Nie szkoda Ci go? Dlaczego tak go krzywdzisz zamiast wziac sie za siebie? Ogarnij się, przeciez to tylko lęki!

Ogolnie trollowaniem to nie ma co sie przejmowac. Bo to tylko dla nich pozywka, jak ktos zwraca uwage i wchodzi w dyskusje. Najlepiej ignorowac i tyle.

hmm czy ja wiem... ja tam sie ogolnie spotkalam z duzym zrozumieniem zawsze. Chociaz czasem ktos mi mowil, ze nigdy tak nei czul (np. z lękami) i ciezko mu sobie wyobrazic jak to jest - bać się nierealnych rzeczy, ale rozumie, ze cos takiego jest mozliwe, i na pewno bardzo męczące. Wiec mysle, ze to zalezy od poziomu empatii danej osoby. Powiem wam szczerze, ze jak kiedys mialam silną agorafobie, a potem mi przeszla i mialam wiele lat dobrych, i jak wtedy przypominalam sobie te lęki, to samej mi bylo ciezko uwierzyc, ze tak moglam sie czuc. Nawet sobie wtedy myslalam... co ja tak sie balam jechac autobusem sama? w sumie moglam sie przeciez zmusic i wsiasc, i poodczuwac troche ten lęk - przeciez by mnie nie zabil, a szybciej bym ogarneła się z tego stanu. Tak mysallam, dopoki lęk nie pojawil sie znowu... A wtedy wrecz myslalam, ze teraz juz WIEM, ze to nic takiego (takie lęki), WIEM jak one dzialaja, i ze jak pojawią sie znowu, to juz sie nie bede bala. Ale się pomylilam...

nefretis, ooo to już w takim przypadku to bym sie chyba troche obawiala (byc z uczennicami na terapii) tzn. chyba trudno byloby mi wtedy opowiadac o sobie, bo to troche taka inna - "zawodowa" - nierowna realcja wchodzi w gre. A w ogole to wiecie co, ja mysle, ze super, ze my chodzimy na te terapie czy do psychiatry, czy że coś robimy ze swoimi problemami psychicznymi. Zobaczcie, ludzie dbaja o swoje cialo, biegaja, chodza na basen, wymyslaja sobie rozne diety - i to jest powod do dumy i chwalenia się na fejsbooku. A my robimy dokladnie to samo, tylko dotyczy to zdrowia psychicznego - co jest rownie wazne, jak nie wazniejsze! Wiem, ze znajdą sie osoby (troche zacofane), ktore zaraz mysla - że wariaci, niepoczytalni itd. Ale mi takich osób jest szkoda - że mają takie ograniczone myslenie...

nefretis, ja jakoś mam tak, że w ogole nie wstydze się tego, że np. chodze na terapie czy do psychiatry (w sumie chyba wiekszosc znajomych wie o tym). Jak szlam na ten oddzial dzienny, to chyba w ogole o tym nie myslalam, dodatkowo polecił mi go znajomy (ktory tez tam chodzil). A potem po mnie, bylo tam jeszcze 2 moich znajomych Wiec ja ogolnie mam duzo znajomych ktorzy chodza na terapie, albo mieli roznego rodzaju problemy i lądowali nawet w psychiatryku. Więc jakos jest to dla mnie zupelnie normalne bo często o tym rozmawiamy. Oczywiscie, spotkac kogos np. na terapii grupowej - nei byloby wskazane (bo wtedy pewnie nie do konca mozna byc szczerym). Ale to chyba juz jakos lekarze/psychology muszą o to zadbac, zeby nie bylo takiej sytuacji. A spotkac kogos znajomego np. w poczekalni u psychiatry czy psychoterapeuty - ostatnio wlasnie o tym myslalam, co by bylo gdybym kogos spotkala, i doszlam do wniosku, ze calkowicie spoko. Ze nie byloby mi glupio z tego powodu (ze mam jakeis problemy) ,a tym bardziej - jakbym kogos spotkala, to znaczyloby ze taka osoba tez ma problemy. A po tym oddziale dziennym (po paru latach) mialam sytuacje, ze nagle na zajeciach jogi na ktore chodzilam, pojawila sie dziewczyna z oddzialu. Dla mnie nie bylo to problemem i nawet do niej zagadalam - jak tam. Ale juz na kolejne zajecia nie przyszla, wiec nie wiem czy jej nie bylo jakos glupio czy co?

hahhaa :) no pamietam - pulsoksymetr, chyba? Ja to mialam kupic, zeby zmierzyc natlenowienie krwii (mialam wtedy dusznosci), ale w koncu nie kupilam, bo wyczytalam, ze przy anemii pokazuje zanizone wyniki, i balam sie, ze sie wkrece niepotrzebnie. A do mierzenia pulsu to polecam darmowa aplikacje na smartfony "heart rate" - przyklada sie palec do swiatelka z latarki i to jakos mierzy ten puls. hahaha :))) dobrze powiedziane! A co do alkoholu, wczoraj wypilam sobie troche dla relaksu (ale nie duzo), i oczywiscie - w nocy lęk, przyspieszony puls, a dzis bol glowy :-/ i po co mi to bylo?

tez tak mialam! jak czuje taki metaliczny posmak, to kojarzy mi sie z krwią, i ostatnio zaczelam sie wkrecac, ze moze mam jakies krwawienia wewnetrzne z zołądka, i dlatego czuje taki smak? Ale doszlam do wniosku, ze nie boli mnie zoladek ani nic, wiec chyba niemozliwe... Ja bylam na takim oddziale dziennym, ale szlo sie do domu na noc. Trwalo to 2-3 miesiace, i po prostu codziennie rano przychodzilo sie, bylo kilka godzin terapii grupowe, sniadanie itd. i potem do domu. I w sumie tez bylo sporo osob, ktore na ten czas wziely urlop w pracy, bo doszly do wnisoku, ze wazniejsze jest ogarnąć najpierw siebie, bo tak dlugo nie pociagną

Mili89, ale przy zapaleniu opon mozgowych to jest od razu bardzo wysoka gorączka :) RafalXX, ja wlasnie mam wade -2 i astygmatyzm, ale moze mi sie cos poglebilo teraz...

A mnie strasznie dzis pieką oczy. Zakraplalam już sobie cos, ale nic nie pomoglo :-/ Ogolnie to mam przekrwione oczy od jakiegos czasu...