scrat

Nerwica lękowa jak nic...

O, temat żyje :)

To nerwica natręctw, nie schizofrenia.

No, świadomość tego że sytuacja kiedyś minie dodaje odwagi.

Nie wiem czy znasz angielski, ale jeżeli tak, przeczytaj: http://en.wikipedia.org/wiki/Obsessive-compulsive_disorder http://en.wikipedia.org/wiki/Schizophrenia Laickim okiem pasuje idealnie. Bez dobrego psychoterapeuty na pewno się nie obejdzie...

Jeżeli nie łapie w aucie to nie ma powodów żeby nie jeździć.

Domena wygasła, widzę że już jest przedłużona.

Ona to tylko ona, to on ma zerwać kontakt. Jak chce to niech sobie pisze, byle on nie odpisywał...

Na pewno brak poczucia własnej wartości daje o sobie znać, ale tak czy inaczej, nie powinno tak być. Nie da się zjeść ciastka i nadal go mieć, on musi się zdecydować, co jest dla niego ważniejsze - ty czy flirtowanie z jakąś babą. Jeżeli ty, to powinien stanowczo sprzeciwiać się takim czułym słówkom od tej kobiety.

Jest kilka teorii, do mnie najbardziej przemawia ta (za angielską wikipedią): A third, hybrid hypothesis, has suggested that tickling encourages the development of combat skills.[7] Most tickling is done by parents, siblings and friends and is often a type of rough-and-tumble play, during which time children often develop valuable defensive and combat moves. Although people generally make movements to get away from, and report disliking, being tickled, laughter encourages the tickler to continue. If the facial expressions induced by tickle were less pleasant the tickler would be less likely to continue, thus diminishing the frequency of these valuable combat lessons. To understand how much of the tickle response is dependent on the interpersonal relationship of the parties involved, Christenfeld and Harris presented subjects with a "mechanical tickle machine". They found that the subjects laughed just as much when they believed they were being tickled by a machine as when they thought they were being tickled by a person.[19] Harris goes on to suggest that the tickle response is reflex, similar to the startle reflex, that is contingent upon the element of surprise.[7]

Pochopne zaufanie komuś komu nie powinienem. Jak długo trwał twój ostatni/obecny związek?

Jak on reaguje na te jej zaloty? Rozmawiałaś z nim o tym?

Dlaczego? Pewnie dlatego że to jest nieodwracalne i nieuleczalne... Moja dziewczyna ma podobnie. Tyle że nie konkretnie HIV, a ogólnie różne choroby (i ciąża).

U mnie jeszcze nie jest tak źle, ale konflikty pokoleniowe i tak są, w sumie wszędzie są większe czy mniejsze... Ostatnio ogoliłem się na zero to myślałem że mnie mama z domu wyrzuci (mam 23 lata, chyba mogę sam decydować o swojej fryzurze?). No i mam ciocię, która jest strasznie nadopiekuńcza i wszyscy to widzą. Nic dziwnego że jej unikam, chociaż czasem jak złapią mnie wyrzuty sumienia, to mam zrywy, że do niej jadę, pomagam jej w ogródku itd. I tak zwykle kończy się awanturą o tą jej nadopiekuńczość i nieliczenie się ze zdaniem innych. Dla niej nadal jestem 5-latkiem. No i co zrobić - trzeba twardo robić co swoje, słuchać rad, ale być sobą, a najlepiej to rzeczywiście się wyprowadzić na swoje. Studia nie zając.

No, ja po przejściu na 40mg seroxat nieźle się spasłem, 180cm 95kg - dziewczyna znalazła mi (podobno cudowną) dietę South Beach, powiedziałem że jak MŻ (mniej żreć) nie zadziała to zastosujemy :) Na razie MŻ-uję i mimo że waga się nie zmieniła, to już dwie osoby powiedziały mi, że schudłem, więc... :) No i alko ograniczyłem. Chociaż podobno jak się dużo pije i mało je, to też się chudnie, ale u mnie alko wzmaga apetyt, więc póki co mniej piję. Poza tym ostatnio i tak mi się nie chce...

Ja tam zrozumiałem że zimbabwe chciała napisać coś odwrotnego tylko nie wyszło :)

Bierzecie leki? Bo to może być od nich.

Widzę że jesteś z Warszawy. Mi pomogły wizyty w CBT - www.cbt.pl

To nie do końca jest szokowa wersja behawioralno-poznawczej. W behawioralno-poznawczej przede wszystkim konfrontując się z lękiem robisz zapisy myśli, które pozwalają ci uchwycić moment między pojawieniem się sytuacji a pojawieniem się emocji. Nie chodzi tylko o przekonanie siebie że to nic strasznego (chociaż to jest kluczowe w każdej terapii - ucieczka jedynie wzmacnia katastroficzne wyobrażenia). I rzeczywiście jest z tego co wiem bardzo skuteczna, chociaż też bardzo pracochłonna (wiem po sobie, już bardzo długo próbuję, ale jestem na tak silnych lekach, że rzadko czuję lęk...).

Zawsze tak było, jedni zdobywają to w dzieciństwie ucząc się od rodziców, inni niestety muszą się nauczyć sami... Inteligencja emocjonalna i odbiór siebie w społeczeństwie (tzw. relacja "ja-grupa") to nie jest coś z czym się rodzimy, tego trzeba się po prostu nauczyć.

Mnie też szlag trafia. Mama zawsze mówi "ty byłeś taki sam" - tylko co z tego wynika... Nie lubię dzieci, nie cierpię, nie znoszę, nie chcę przebywać w ich towarzystwie, denerwują mnie, doprowadzają mnie do szału a do tego mam wrażenie że jestem w tym osamotniony. Jak jesteśmy z dziewczyną na spacerze i idzie takie małe obślinione, to ona mówi - patrz jaki mały fajny słodki! - a ja... Yyy... Albo ten koronny tekst "zobaczysz jak będziesz miał swoje". No może zobaczę, na razie nie mam i nie planuję. Wiadomo że jak będę miał to będę je kochał, ale inne... Obrzydlistwo. I tak, wiem że to nie jest wina dzieciaków. Ale to nic nie zmienia.

Jednak mnie nie będzie, tzn. jakby ktoś chciał się spotkać to mogę być, ale musicie dać znać :) Zajrzę jeszcze do tematu koło 19:30, jak ktoś się zadeklaruje to będę.

Poszedłem na żywioł. Pierwszy wyjazd był koszmarem, cały się trząsłem, normalnie wieczny atak. Potem było już lepiej. I tak jakoś poszło, że pokonałem to w sobie. Bo to jest tak, że mamy jakieś katastroficzne wyobrażenia na temat tego, co może się dziać, i jeżeli ich nie skonfrontujemy z rzeczywistością, to samo się nie naprawi...

Najczęściej śpię nago, czasem w bokserkach. Twoje największe marzenie?

A skąd jesteś?