ekspert_abcZdrowie

Mattam, czy próbowałeś rozmawiać z córką, dlaczego wymyśla i kłamie? I czy nie widzi, że tymi kłamstwami może bardzo Was poróżnić? Ile w ogóle córka ma lat? Rozumiem, że jest Ci bardzo przykro, jak traktuje Cię żona. Niczego nie chce wyjaśnić, tylko wierzy córce. Czy Cię kocha? Nie wiem. Zapewne chowa do Ciebie jakąś urazę (prawdopodobnie w kontekście córki) i to sprawia, że macie ciche dni, żona nie odzywa się do Ciebie, ignoruje. Postaraj się z nią szczerze porozmawiać i powiedzieć o swoich uczuciach. Nie miej pretensji, nie oskarżaj, tylko spokojnie powiedz, że jest Ci przykro, kiedy Cię ignoruje i milczy, kiedy się kłócicie. Że tęsknisz do czasów, kiedy potrafiliście ze sobą rozmawiać. Może żona dokona refleksji nad sobą i w końcu podejmie dialog. Rozważaliście może skorzystanie z pomocy psychoterapeuty? Pozdrawiam!

Witaj Juryk! Czy konsultowałeś się ze specjalistą? Możliwe, że masz nerwicę natręctw... Czy leczysz się w jakiś sposób?

Witaj b49!

Witaj seba17! Bardzo dobrze, że szukasz dla siebie pomocy i zdecydowałeś się połączyć leki z psychoterapią. Nie wiem, czy mimo wdrożonej farmakoterapii ataki ustąpią. Życzę Ci tego z całego serca. Niemniej jednak jeśli po 2-3 tygodniach nie będzie satysfakcjonującej poprawy, powinieneś skonsultować się ze swoim lekarzem. Może trzeba zmienić dawkę leków albo w ogóle zmienić leki. Pozdrawiam i powodzenia!

Priscilla_126, witamy na forum!

Ivaaa ma rację. Prawdopodobnie działasz na zasadzie samospełniającej się przepowiedni. Usłyszałeś od kogoś, że będziesz biedny i teraz każdą błędną decyzję finansową próbujesz dopasować pod "schemat", czyli słowa, które powiedziała wróżka. W ten sposób coraz bardziej wierzysz w treść usłyszanych słów. Nie myśl o nich, wyrzuć z pamięci, ignoruj. Powtarzaj, że jesteś rozsądnym człowiekiem, potrafisz dobrze zarządzać swoim budżetem i zarobisz dużo pieniędzy. Z początku może wydawać Ci się to sztuczne, ale z czasem Twoja podświadomość będzie się otwierać na te pozytywne komunikaty. Pozdrawiam!

słońce na niebie :)

Zgadzam się w 100%. Nie ma chyba sensu krzyczeć wokoło, że jest się na coś chorym, ma się to czy inne zaburzenie, chociażby dlatego, żeby się nie spotkać z niezrozumieniem czy ostracyzmem społecznym, ale z drugiej strony robienie z choroby tematu tabu też nie jest zdrowe. "Pokryjmy wszystko zasłoną milczenia" - z choroby robi się jakąś tajemnicę, coś, co należy ukryć, a to tym bardziej "demonizuje" sprawę. Chyba najlepszy jest ten "złoty środek" :)

Nie rozumiem, dlaczego psycholog nie może mieć konta na portalu społecznościowym etc. Jest człowiekiem, jak pozostali i może korzystać z Internetu w dowolny sposób. Że się uzewnętrznia? Ale przecież nie pokazuje swojego konta podczas sesji czy spotkań z pacjentem/klientem. Z racji wykonywanego zawodu ma zrezygnować z "normalnego życia"? Nie mówię, aby uprawiać ekshibicjonizm w Internecie, ale myślenie w kategoriach "pisać czy nie pisać", "wrzucać czy nie wrzucać zdjęcia", bo co "potencjalny pacjent" pomyśli/powie, jak zobaczy/przeczyta, to już zakrawa na jakąś paranoję. Poza tym, czy to zbrodnia, że psycholog ma konto na jakimś portalu?

Ktoś podesłał link pod moją wcześniejszą odpowiedzią, że nie powinniśmy się wstydzić wizyt u psychiatry. Nie powinniśmy, to prawda. Ale wiele osób się wstydzi. A może nie tyle wstydzi, co boi, że ktoś by nagle odkrył, że leczy się psychiatrycznie. To nie tyle wstyd, co raczej obawa, co powiedziałoby otoczenie. Chorując pacjenci (czy jak ktoś chciał, "klienci") zaczynają patrzeć sami na siebie jako na kogoś gorszego, sami niejako zaczynają definiować się przez chorobę. Nic więc dziwnego, że boją się stygmatyzacji ze strony otoczenia.

delfy, dwa sny z udziałem ojca nie świadczą, że byłaś molestowana seksualnie. Jeśli tylko na tej podstawie rozpoznawałoby się traumy na tle seksualnym, to nie wiem, ilu na świecie byłoby pacjentów. Nasza nieświadomość jest trudna w interpretacji. Możliwe, że ojciec jako osoba znacząca w Twoim życiu pełni zupełnie inną rolę w tym śnie niż Ty próbujesz się doszukiwać. Twoje objawy - niemożność poruszenia się, wydania z siebie głosu, sny jakby na jawie - mogą również sugerować na paraliż przysenny, ale przez Internet nie zamierzam diagnozować. Na samych marzeniach sennych i ich treści nie można się opierać, bo można wysnuć mylące wnioski... Pozdrawiam!

dilajla13, słusznie zauważyłaś, że nikt nie podejmie za Ciebie decyzji. Niemniej jednak nawet jeśli wybierzesz opcję z przeprowadzką do Poznania, by zamieszkać z chłopakiem, to najpierw proponuję poszukać pracy, byś mieszkając już tam, miała coś "pewnego". Wybór jednak należy do Ciebie, bo możliwe, że aktualna praca, którą masz, też jest atrakcyjna (przynajmniej na teraz). Sama wspomniałaś, że wiele się uczysz, czujesz potrzebna i lubisz to, więc może nie warto tak od razu rzucać wszystkiego i podporządkowywać swoje życie "pod chłopaka"? Życzę rozsądnych decyzji! Pozdrawiam!

Tella, lęk przed odrzuceniem jest objawem, symptomem. Podejrzewam, że łączy się z innymi problemami, np. z zaniżoną samooceną, uzależnieniem emocjonalnym od partnera itp. Jak to się leczy? Najlepiej podjąć pracę nad sobą podczas terapii.

Avari, podejrzewam, że doszło u Ciebie do utrwalenia się nawyku, dlatego nie potrafisz nad nim zapanować. Proponowałabym, abyś pomyślała o terapii, najlepiej w nurcie behawioralnym, która polegałaby na "oduczaniu się" nawykowego dłubania w nosie. Być może też skuteczna w tym kontekście byłaby terapia awersyjna. Pozdrawiam i powodzenia!

Absolutnie nie zgadzam się z taką opinią, że ludzie bezdzietni są gorsi. Możliwe, że przecież chcieliby mieć dzieci, ale nie mogą z jakichś względów zdrowotnych. Powiedziałabym więcej, że wręcz denerwuje mnie zjawisko (nasilone wskutek programu 500+), polegające na tym, że ludzie decydują się na potomstwo, bo liczą na dodatkową kasę. Co to jest za motywacja zostania rodzicem? Znam kobiety, które jawni mi mówiły: "Wiesz, jakby nie ta kasa, to pewnie byśmy się nie zdecydowali, a tak to chyba będziemy robili trzecie". Ok, rozumiem ideę 500+. Polityka prorodzinna ma zachęcać młode małżeństwa do potomstwa, pomagać im, wspierać. Super! Tylko to powinno być odwrotnie. Wewnętrznie czuję, że chcę być ojcem/matką, decyduję się na dziecko, a te pieniądze mnie tylko w tym utwierdzają. A tymczasem często jest odwrotnie: "Nie chcę tak naprawdę dziecka, kolejnego dziecka, ale jak dają te 500 zł, to sobie zrobimy". Dla mnie to jest coś nie tak...

wizyta u fryzjera i ścięcie moich długich włosów dla Fundacji Rak'n'Roll

Czy warto przyznać się do choroby przed innymi? Trudne pytanie. Wiele osób, które chorują (na depresję, nerwicę, mieszane zaburzenia depresyjno-lękowe itd.) i które znam, mówią mi, że nie obnoszą się ze swoją chorobą. Nie mówią o niej np. w miejscu pracy z obawy przed zwolnieniem. O ich chorobie zwykle wie wąskie grono najbliższych, od których otrzymują wsparcie (mąż, żona, rodzice, dzieci, rodzeństwo). Dlaczego nie mówią? Głownie słyszę odpowiedzi w stylu, że boją się etykiety "wariata". Wciąż u nas pokutuje stereotypowe myślenie, że kto korzysta z pomocy psychiatry/psychologa, ten jest nienormalny, ma coś z głową. Pacjenci boją się takiej stygmatyzacji, dlatego niejednokrotnie milczą.

Chyba powodów pisania na forum jest tyle, ile ludzi. Jedni piszą, bo chcą zasięgnąć jakieś porady, inni się wygadać, wyżalić, wyrzucić z siebie pewien ciężar, jeszcze inni po prostu piszą z nudów, dla zabicia czasu, bo nie mają lepszej alternatywy na spędzenie czasu... Ile ludzi, tyle motywów...

Czym innym jest brak lęku przed śmiercią, a czym innym pragnienie śmierci i brak dbania o własne bezpieczeństwo. Chęć śmierci może, jak wiadomo, występować w ciężkiej depresji i jest objawem choroby. To na pewno nie jest "norma". Niemniej jednak znowu przewrażliwienie na punkcie swojego zdrowia, przesadne "chuchanie i dmuchanie" też nie jest zbyt zdrowym podejściem. Chyba najlepiej zachować zawsze złoty środek, o który najtrudniej...

kardio91, jeśli masz wątpliwości co do słuszności diagnozy postawionej przez lekarza, zawsze możesz skonsultować się z innym kardiologiem i wówczas będziesz miał szansę zweryfikować rozpoznanie. Zobaczysz, czy drugi lekarz potwierdzi diagnozę pierwszego lekarza, czy zasugeruje coś innego. Tak czy siak życzę Ci, by Twoje serce okazało się silne jak dzwon, a Ty zdrowy jak ryba Pozdrawiam!

ROXI1314, masz typowe objawy nerwicy natręctw, stąd obawa o własne zdrowie, wmawianie sobie chorób i zachowania kompulsyjne (rytuały). Pytanie tylko, czy biernie poddajesz się tym objawom, czy się leczysz i próbujesz przeciwdziałać chorobie?

tylkonachwile, cieszę się, że farmakoterapia i psychoterapia przynoszą pozytywne skutki. Super! Mam nadzieję, że wyjdziesz na prostą! Aha - 30 lat to młody wiek i jeśli teraz podjęłaś próbę uporządkowania swojego życia, to zaprocentuje to na przyszłość. Owocnej terapii i powodzenia!

juls, pamiętaj, że nie wszystkich musisz zadowolić i nie wszystkim musisz się podobać. Skoro przyjaciele Cię zawiedli, okazali się pseudo-przyjaciółmi, to zainwestuj w relacje z ludźmi, którzy Ci zostali, których masz najbliżej, na których możesz liczyć. Nie zamykaj się w sobie. Jeśli masz jakieś problemy, wyrzuć je z siebie, chociażby podczas rozmowy z mamą. Jestem pewna, że mama Cię wysłucha i pomoże, bo chce Twojego dobra. Narzekasz na brak przyjaciół, czujesz się samotna. Napisałaś jednak, że masz znajomych w szkole. Czasem Ci, których mamy blisko, pozostają niezauważani, a często to oni są nam najbardziej pomocni. Przyjrzyj się uważnie - może ktoś taki jest wśród Twoich znajomych? Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia!

Witaj bunio! Dzięki za ten krzepiący post. Daje nadzieję tym, którzy podupadają w codziennej walce ze swoimi słabościami Podziwiam Cię, że znalazłaś w sobie tyle siły i samozaparcia, że podjęłaś indywidualną walkę z nerwicą natręctw. Zdaję sobie sprawę, że masz zapewne gorsze chwile, ale tym bardziej jestem pod wrażeniem Twojej determinacji. Trzymam za Ciebie kciuki i wierzę, że uda Ci się oswoić nerwicę, z którą się zmagasz. Pozdrawiam i powodzenia!