Denial

Ja tak miałam w podobnym wieku. 30 lat. Potem po w sumie krótkiej "żałobie" pogodziłam się z tym stanem. Zaakceptowałam, że być może tak już będę żyła, bez większego znaczenia. Na ironię w momencie gdy tak się stało znalazłam mojego obecnego męża... A dziś nie spoglądam na tych, którzy mają "życie", bo mam własne. Dla mnie takie odczucia były przełomem. Dosłownie czułam, że już wszystko przeżyłam, że już nawet niczego nie chcę i gdybym była elfem ze Śródziemia, to spakowałabym manatki i odpłynęła na zachód, bo życie mnie serio nużyło. To nie była depresja, tylko ciemności przed świtem. Uuuuu.... unieważnianie na całego. Nie znasz w ogóle osoby, ani przez co przeszła, a wyrok wydany.

Plus kontakty parasocjalne w mediach społecznościowych. Masz 500 znajomych, a nie masz do kogo zadzwonić, żeby poprosić o wyprowadzenie psa, gdy masz gorączkę. Nie mówiąc o poważniejszych kryzysach...

Ja myślę, że nasze choroby są odpowiedzią na sp%$&U&*nie tego świata.

Stopień kwestionowania własnych objawów.

Co robić? Cieszyć się! Przeniesienie to znak, że terapia zaskakuje. Opowiedz o tym na terapii.

To przykro bardzo Ojojanie się należy jedynie.

Tak żartując po szkodzie to jak już masz coś odwalać, to chyba najlepiej w robocie. Bo przy wypadku przy pracy przysługuje zwolnienie 100% i odszkodowanie. (Ja sobie kiedyś w pracy niechcący wbiłam skalpel w rękę xD)

Fajnie trafiłaś.

https://podyplomie.pl/neurologia/22329,postepowanie-w-depresji-lekoopornej

Wiem co za tym wszystkim stoi, bo tak się składa, że branża nie jest mi obca. Obowiązkiem lekarza jest postępować zgodnie z aktualną wiedzą. Na ten moment jest dość danych retrospektywnych, by wiedzieć, że sertralina jest bezpieczna przy KP, w przeciwieństwie do nieleczonej depresji poporodowej, która potrafi skończyć się tragicznie. Ciekawe co byś napisała, gdybyś się zgłosiła z depresją do lekarza, a on by Ci nie pomógł, choć mógł. Jeden zmieni lekarza, a drugi przejdzie do zamiarów samobójczych.

Bo dziecko będzie się chciało bawić, a nie mam na to energii mentalnej. Pobawię się jak wypiję. Fajna rzecz. W ten sposób zastępuję słodycze. Jak się obeżrę orzechów i popiję koktajlem, to mi się chociaż wafelków odechciewa. Może nie schudnę, ale i tak w efekcie lepiej dla mnie, niż żreć sam cukier.

A ja piję koktajl (sok jabłkowy, szpinak, pietruszka, imbir, cytryna, siemię lniane) i udaję, że mnie nie ma w domu. (Proszę nie myśleć, że tak się żywię. Przed chwilą napchałam się orzechami, a teraz je zalewam xP).

Przy nerwicy układ nerwowy jest w stanie napięcia i bodźce, które normalnie nie wywołałyby podskakiwania mogą wystarczyć, by ono się pojawiło.

Nie, teraz nie biorę nic innego. Ja mam w ogóle dziwaczne reakcje na leki - prawdopodobnie przez fakt, że mam ASD, czy też że jestem w spektrum autyzmu - nie wiem co jest teraz politycznie poprawne.

Niektórzy korzystają. Nie wszyscy. No i żeby dostać lek potrzebujesz recepty. Ja od pierwszego lekarza usłyszałam, że nic mi nie wypisze. Mam ewidentnie depresję, ale mam odstawić dziecko od piersi. To opóźniło moje leczenie o kolejne kilka miesięcy, zanim się zebrałam do kolejnej wizyty u polecanego przy KP psychiatry. To jest realny problem i wcale nierzadki. Jedna osoba będzie szła pod prąd i znajdzie w końcu dla siebie pomoc, a inna nie i ucierpi na tym cała rodzina. Tyle się mówi o depresji, również poporodowej, a potem w gabinecie ważniejszy jest dla lekarza dupochron, niż dobro pacjenta i jego rodziny...

Biorę Zoloft 150-200 mg od kilku lat. Interesujące jest, że w 2009 roku był moim pierwszym lekiem i nie zadziałał, a teraz działa. Magia.

Tak, oryginalnie From (2022)

Napiszę, bo może ktoś będzie szukał. Sertralina jest bezpiecznym lekiem przy KP, lekiem pierwszego wyboru. Za granicą stosowanie to norma. Normalny lekarz wypisze receptę. Nienormalny każe zakończyć KP. Mój niemowlak ma dziś 4 lata i czuje się świetnie, a ja dalej to biorę. I nie, to nie jest tak, że każdy przypadek jest inny. Są schematy postępowania przy objawach depresyjnych w trakcie karmienia i wyedukowana kadra o tym wie. Lepsza matka z leczoną depresją, niż nieleczoną...

To zależy. Od przeżyć, wieku, wielu rzeczy...

Otóż to...

Cześć Jak Ci mija dzień?

Dziękuję, po tym poście znalazłam sposób, żeby sobie poradzić.

"Stamtąd" jest dla mnie tak dobre, że aż spadają mi skarpetki.

Spokojnie, to tylko parafraza słów autora. "Nie mam długów i problemów finansowych". No nie, jeszcze nie. Chyba, że tak będzie grać dalej. Passa się kończy, a potem człowiek chce się odegrać. Wielu już tą ścieżkę przecierało i kończyło w dziwnych miejscach. Każdy ma swoją definicję dna w uzależnieniach. Dokładnie, ponosi koszty emocjonalne i to duże. Uświadomienie sobie owych kosztów jest jakimś krokiem ku otrzeźwieniu.

Brzmi jakbyś potrzebował potwierdzenia. Tak, to możliwe. Z zakochaniem są problemy, trzeba się angażować, poznawać, spędzać czas itd. Gra przynosi świetne przeżycia i to jeszcze bez kosztów (no skoro nie masz jeszcze długów i problemów finansowych)...