frytka

ojej, skąd ja znam ten tekst... i to nastawienie no więc ja się w końcu doczekałam tego, co przede mną i wiesz co, bardzo się ciesze, że poczekałam -- 14 sie 2012, 21:19 -- tahela, ściskam mooocno

znowu pazury... wczorajsze zdarłam dzisiaj sprzątając łazienkę...

bollywood - podróba

wielkie porządki

hyhy, ale jak trzeba to nigdy nie wychodzi i wyprasowałam jednak tą stertę... za to ślicznie jest... i padam na ryjka

pomalowałam pazury - udało się za pierwszym razem

bry

powolutku do przodu

adres - Agnieszka już dawno tutaj nie mieszka

amnezja - tabula rasa

2gie pierwsza była wysypka

nazywam się niewarto, to niebezpieczny etap tej choroby. ponieważ masz świadomość co się dzieje, ale nie potrafisz sama się z tym uporać - czujesz wstyd. a przecież to choroba, tak jak chorobą jest grypa, nowotwór - i anoreksja i bulimia dotyczą fizycznego uszkodzenia organów, tutaj - żołądka i jelit, trzustki, wątroby... w wyniku tych zaburzeń organy nie funkcjonują prawidłowo, nie potrafią też samodzielnie (w zaawansowanych stadiach) powrócić do należnych im funkcją. Wstyd natomiast, to uczucie, które będzie Cię skutecznie blokować przed poszukaniem pomocy dla siebie! suma sumarum - Twój organizm w efekcie będzie wycieńczony, trafisz tak czy siak do szpitala gdzie zostaniesz zdiagnozowana a stamtąd do psychiatryka. no tak to było w moim wypadku. dodam, że wstyd, który odczuwałam w wyniku nieumiejętności poradzenia sobie samej z anoreksją spowodował, że chciałam przyśpieszyć destrukcję mojego istnienia... i w ogóle robiłam wiele głupich rzeczy... -- 12 sie 2012, 22:38 -- Agasaya, to bardzo ważne aby odkryć przyczynę zaburzonego podejścia do jedzenia i swojego wizerunku, samooceny. często odkrycie tego i uświadomienie sobie, że doznało się krzywdy ogromnie pomaga wyjść z zaburzenia odżywiania dlatego zadałam ogólne pytanie.

do 3 razy sztuka

Agasaya, a dlaczego każesz się mając takie niepochlebne zdanie o sobie samej? bo dlaczego się wymiotuje to rozumie. powiem Wam dziewczyny, że ja z tym 10 lat żyłam. stracone 10 lat życia. udało mi się w miarę wyjść, jeszcze parę lat potem trwało, abym unormowała stosunki ja-jedzenie. odchorowałam poważnie to zaburzenie. wyszłam na prostą, nawet udało mi się zajść w ciążę i urodzić zdorwiutkie dziecko, chociaż szans mi nie dawali. ale do dzisiaj (i wiem, że do końca życia) mam poczucie strachu, że znowu w to wpadnę. tak łatwo się w tym zatracić...

o rety, to Ty piechotą do mnie chciałeś dojść

gówniane czasy - czas dzieciństwa

a co się stało z Twoimi butami stopy bolą a nogi wchodzą do tyłka Lilith, z moim aniołkiem zawsze jest przyjemny

nadmiar wolnego czasu - brak pracy...

brak ciekawszych rzeczy do roboty - leniuchowanie

o, i ja sobie dzisiaj pospacerowałam w doborowym towarzystwie a miły jest nawet ból stóp po tym spacerze - nogi mi do tyłka wchodzą

wg. przepisów prawa - tylko w przypadku zagrożenia życia własnego lub cudzego (podejrzenie samobójstwa, agresja). nie słyszałam nigdy o tym, aby stosowano przepis do osób z zaburzeniem odżywiania. Ci trafiają na oddziały dopiero po hospitalizacji w wyniku skrajnego wycieńczenia organizmu chorobą.

mam takie pytanie: z jakich powodów siebie karacie? bo zaburzenia odżywiania są formą kary. ja np. wpadłam w to bo gdy skończyły się wszelkie opcje zwrócenia na siebie uwagi rodziców, pomyślałam, że może jestem brzydka, gruba i jak wyładnieję to mnie zauważą. a jak to jest u Was?

dwulicowość - obgadywanie

carlosbueno, pozazdrościć rodziny. ech gdyby moja powiedziała chociaż, że sobie TO wymyśliłam... to bym się cieszyła za uwagę

o rety, to już wiem, dlaczego jestem sama to na pewno z powodu mojego charakteru i kurcze, wszyscy nadziani i napakowani są już zajęci, o kurczak, chyba coś przegapiłam, czemu prędzej mnie nie uświadomiono