Pasman

Cześć. Czy są jakieś serwery z mptrójkami które pozwalają ściągać za pomocą komórki ?

Trudność polega na tym że nie da się nie przywoływać takich wspomnień. Lepsza metoda to przywoływać je w sposób kontrolowany np. Za pomocą modlitwy: Boże bałem się gdy ojciec bił mnie paskiem, pomóż mi.

No to ona zdrowa też nie jest. Spróbuj podzwonić po przychodniach bo można się załapać na psychiatrę bez ubezpieczenia. Zdarzają się też darmowe terapie finansowane z UE.

Z tego co wiem, diagnoza terapeutyczna jest dla psychoterapeutów tylko wskazówką w leczeniu, a nie stałą która się nigdy nie zmienia. Poza tym, moim zdaniem wszyscy przejawiają jakieś cechy zaburzeń osobowości. Jedni w stopniu minimalnym, drudzy - w skrajnym. Tak więc wszyscy jesteśmy w miarę normalni :) Ja mam pewność że łatka "zaburzenie osobowości" to za mało żeby cokolwiek uleczyć. Tak naprawdę ważne są szczegóły: co jest zaburzone, co jest skutkiem zaburzenia, jaka jest siła zaburzenia, skąd wzięło się zaburzenie. Czy zaburzona sfera może być wyłączona z życia. Np. mnie strasznie denerwowały pytania na przystankach o autobus. Żeby to rozpracować musiałem *bardzo dokładnie* rozpoznać swoje uczucia i sięgnąć do całej patologii z dzieciństwa. Po drodze znalazłem jedną traumę i przyjaciół, którzy mi pomogli ją pokonać.

Hospitalizacja w szpitalu nie pomaga ?

"A jeśli moja matka nadużywa alkoholu i fascynuje się filmami o śledztwach, dochodzeniach, zbrodniach to chyba mam realne przesłanki, żeby martwić się o swoje życie? Często myślę o tym, że któregoś dnia może spróbować zamordować mnie, a potem siebie. Boję się tej myśli, a jednak sytuacja wydaje mi się możliwa do zaistnienia." Diabeł zwykle tkwi w szczegółach. Masz jak najbardziej powód żeby martwić się o siebie z powodu nadużywania alkoholu przez matkę, gdyż udowodniono że mieszkanie z taką osobą niszczy psychicznie i wpędza we współuzależnienie i depresję. Natomiast oglądanie kryminałów, nawet codzienne, nie stanowi zagrożenia dla współlokatorów.

Zdecydowanie to są wkrety. Jak często cię to męczy ?

Z uwagi na konkretne wcześniejsze porady dodam tylko że ogarnąć się nie jest łatwo i życzę ci wytrwałości.

Witaj na forum.

To co ci powiedział znajomy oznacza wyłącznie tyle że ma on na ciebie złość. Na pewno nie oznacza to że musisz cokolwiek robić. Natomiast jeśli w tej sytuacji zrobiło ci się przykro to warto o tym pogadać z kimś przyjaznym.

Dziś naszło mnie pytanie , jak się ma przyjmowanie leków do rozwoju osobistego. Oczywiście leków jest dużo, różne dawki działają różnie na różne osoby, dlatego proponuję podzielcie się ogólnymi doświadczeniami.

Zaburzenia osobowości są trochę podobne do inwalidztwa. Tzn pewien fragment mózgu jest trwale uszkodzony. Jeśli go nie użyjesz, to będzie ci się żyło przyjemnie, z rzadka wspomagając się lekami. Jedyna trudność to wyeliminować z życia czynności uaktywniające zaburzenie. Jak napisała paradoksy,wyjątkowo się akurat tutaj nie myląc, wśród przyjaznych ludzi zaburzenie może się nie ujawniać.

Jeśli chodzi o nazwę to wygląda mi to na derealizację. Kiedyś były na forum poprzyklejane definicje najczęstszych zaburzeń ale gdzieś je wcięło.

Non stop o czymś rozmyślam. Na zajęciach lub podczas samodzielnej nauki staram się zmusić do koncentracji ale bardzo często nie mam wpływu na to że zaraz ucieknę myślami w nieznane. Przypuszczam że to ma związek ze stresującym okresem o którym piszesz w dalszej części. Chodzi o to że stres częściowo odkłada się w pamięci trwałej i może zatruwać przez całe życie. Przykładem jest PTSD gdy nawet jednorazowe stresujące wydarzenie utrwala się na wiele lat.

To by było wytłumaczenie. Nie mam akurat takiej nerwicy więc nie wiem co by ci pomogło.

Odnośnie tego czy potrzebna ci pomoc to nie mam pojęcia, natomiast objawy wyglądają mi na bpd.

Nerwica rozwija się przy dłuższym stresie. Nie jest to skutek wyłącznie pechowej myśli. Może miałaś ostatnio cięższy okres?

Nie powinni robić problemów. Mnie przetrzymali tylko do rozmowy z kierownikiem oddziału tzn do następnego dnia i voila

Heja. Jeśli chodzi o specjalistów to polecam psychiatrów. Z nimi najłatwiej się dogadać.

Pytanie jak najbardziej na temat. Mam tylko doświadczenie z krótkimi okresami przyjmowania leków. Przez pierwszy miesiąc jest fajnie bo znika zmęczenie. Później powoli stan wraca do normy sprzed leczenia.

Odnośnie interpretowania snów nie jestem znawcą. Natomiast bądź przygotowana na nagłe tęsknoty do byłego chłopaka. Niezależnie powodu rozstania.

Nie mam w tej kwestii doświadczenia. Natomiast myślę że ma sens terapia PTSD w tym przypadku. W końcu 10 narkoz to duży stres. Nawet jak lekarze nie odwalili jakiejś fuszerki. Leżenie miesiącami w szpitalu też może dobić. Taak, zachęcam cię do terapii.

Z tym że paroksetyna to silnie przymulający psychotrop. Na egzamin nie polecam.

Ale przecież nie ma przymusu szanowania kobiet. Próbowałeś terapii?

Paradoksy, jak zwykle się nie myłaś.