bliksa

mi leki bardzo pomagają, lekarka za pierwszym razem je dobrze dobrała i wszystkie objawy ustapiły. na terapie chyba sie nie zdecyduję, nie wiem czy potrafiłabym rozgrzebywać przeszłość przy obcej osobie. póki leki pomagają - odpuszczę sobie psychologa.

ja tez sie nie mogę w zadnej pracy utrzymac, na dodatek rzucilam studia - jednym słowem makabra

ja polecam wszystkie wszysciutkie książki Jerzego pilcha - geniusz

11 wrzesień

moja pani psychiatra pochwaliła mnie za to, ze wymyslilam sobie kilka metod radzenia sobie w chwilach kryzysu oprócz nerwicy mam agorafobię, więc kazde wyjscie z domu wiąże sie z uczuciem, ze zaraz upadnę , zemdleję, ktos mnie popchnie itp. wpadłam na taki pomysł, że gdy idę ulicą skupiam sie na jakiejs charakterystycznej rzeczy przede mną, np. pęknięta płytka chodnikowa, latarnia itp., gdy dojdę do tego punktu obieram nowy i tak małymi kroczkami do celu bardzo pomaga mi też muzyka, wychodząc z domu zawsze mam przy sobie mp3, to odwraca moja uwagę od wszystkiego co sie dzieje dookoła. gdy mam ataki paniki piję duuuuzo wody i kładę sie na podłodze. tak w ogóle to rozmawiam sobie z moimi lękam, zeby je zbagatelizowac i, gdy czuje, ze nadchodzi atak, mówię sobie Stefek nie wygłupiaj sie, teraz nie atakuj, tylko jak dojdę do domu, albo nie teraz nie mam czasu sie z tobą uzerać itp czasem działa, czasem nie, ale co tam, trzeba sobie jakos radzić

ja biorę tylko doraźnie, czyli jak muszę, mam nadzieję, ze sie nie uzaleznię, choc przyznam , ze jak mam gorszy dzien, to ciągnie zeby wziąc

xanaxik mój kochany ! co ja bym bez niego zrobiła?! ratuje mi zycie w ciężkich chwilach i sama swiadomosc , ze go mam w torebce działa na mnie pozytywnie. super lek !

żeby iść do psychiatry walczyłam ze sobą wiele razy, robiłam chyba z 20 podejść zanim w koncu sie zdecydowałam. przygotowałam sobie 3 ! paczki chusteczek :) i cała zestresowana poszłam z moim chłopakiem. juz na wejsciu pani doktor zaczęła zadawać podstawowe pytania: wiek, stan cywilny i takie tam. niewiadomo kiedy gadka zeszła na jakieś banalne tematy, trochę pozartowałysmy, chciała rozluznic sytuację pewnie bo widziała, ze cała sie trzęsę. gdy przeszłyśmy do sedna sprawy, nawet nie wiem jak, ale tak mi sie język rozplątał, ze paplałam i paplałam, a ona nie nadążała z zapisywaniem w karcie pozniej ni z gruszki ni z pietruszki kazała mi zinterpretowac jakies 3 przysłowia, w stylu kuj żelazo póki gorące itp. pewnie, zeby sprawdzić, czy jestem kumata 45 upłynęło jak z bicza strzelił, nawet nie wiem kiedy. diagnoza: zaawansowana nerwica lękowa, początki fobii spoecznej i agorafobii 2 recepty na xanax i paromerc i kolejna wizyta. gdy wyszlam z gabinetu poczułam tak niewyobrażalną ulgę, ze nie sposob tego opisać ! czułam , ze kazdy sie do mnie usmiecha, ze swiat jest piekny załuję, ze nie wybrałam sie wczesniej tylko męczyłam sie z tym cholerstwem tak długo. jesli ktos ma wątpliwosci i nie jest sobie w tsanie sam poradzic to jak najbardziej zalecam wizytę u specjalisty. gorąco pozdrawiam i zdrówka życzę

polecam panią dr Szajer, przyjmuje za friko w przychodni obok WSK, zarąbista babka

pani dr Szajer, przyjmuje w przychodni obok WSK, zarąbista babka, polecam

ja biorę prawie 2 tygodnie, najpierw pierwsze 5 dni 1 tabletkę 20 mg, pozniej juz 2. na początku miałam straszne mdłosci, nie mogłam wytrzymac, bylam otępiała, powoli to przechodzi, szczerze, to juz czuje sie znacznie lepiej i ciesze sie , ze wytrzymalam. jak mam gdzies wyjsc, np. kosciół, hipermarket, autobus itp. łykam xanaxik i po kłopocie

czytam was i czytam, dochodze do wniosku, ze bardzo mi to pomaga. okazuje sie ze jednak nie mam urojen i nie wmawiam sobie bzdur. niestety nie da rady tego przetłumaczyc mojej rodzinie oni mi po prostu nie wierzą. ale tak na chłopski rozum, jak mozna sobie samemu powymyslac dolegliwosci ? ja nigdy w zyciu nie slyszalam o nerwicy, nie wiedzialam jakie ma objawy itp. dopiero grzebiąc w necie trafilam tu i sie okazalo, ze jednak cos mi jest zbieram sie do lekarza, ale narazie konczy sie na postanowieniach, ze pojde. nie wiem jak mam wyjsc sama z domu, moze sobie jakąs kumpele wezme ze soba, ale z drugiej strony nie chce zeby sie po ludziach rozniosło, ze choruje mam strasznie wyostrzony zmysł wzroku i słuchu. najmniejszy zgrzyt i oblewają mnie poty, dlugo tak nie wytrzymam pije melise litrami ale to nie pomaga. moze w koncu nabiore odwagi, ale pewnie duzo by mi pomoglo wsparcie rodziny, którego niestety nie mam dobrej nocki kochani.

mozecie mnie zdiagnozowac? bo nie jestem pewna czy to wlasnie nerwica. boje sie wyjsc z domu, bo na kazdym kroku wydaje mi sie ze zemdleje, kreci mi sie w glowie, szczegolnie w kosciele, w hipermarketach, ogolnie boje sie przebywac sama, bo wydaje mi sie, ze zaraz cos mi sie stanie. czesto czuje ze zaraz umre, co jest oczywista bzdurą. wyniki badan mam oki. zauwazylam u siebie dziwną rzecz, romzwiajac z kims, czuje jakbym odplywala, jakby mi ktos podal jakies narkotyki, niby normalnie rozmawiam, ale czuje ze to nie ja, widze to jakby z innej perspektywy. moja wycieczka do sklepu znajdujacego sie na przeciw mojego bloku wyglada tak, ze cala droge przekonuje sama siebie, ze dojde, ze mi sie uda, a skoro juz doszlam, to ze na pewno sama wróce do domu. w autobusie szukam miejsc siedzacych, boje sie ze zemdleje, w dodatku ze raz juz mnie to spotkalo i nie bylo to fajne. staram sie unikac bycia sama. mam zamiar wybrac sie do psychiatry, ale waham sie czy mu glowe zawracac, bo wiele osob twierdzi ze sama sobie to wszytsko wmawiam. dodam ze nie mialam latwego i przyjemnego zycia i zawsze bylam nerwusik, ale jakos sobie radzilam, a te objawy pojawily sie z dnia na dzien. oki juz sie nie rozpisuje. jak ktos cos wie to prosze o pomoc i rade. dzienx.

ale to jest takie wkurzajace, wiem ze nic mi nie bedzie bo w kolo jest pelno ludzi a czuje potworny lek ze zaraz sie przewroce, zemdleje itp.

mozecie mnie zdiagnozowac? bo nie jestem pewna czy to wlasnie nerwica. boje sie wyjsc z domu, bo na kazdym kroku wydaje mi sie ze zemdleje, kreci mi sie w glowie, szczegolnie w kosciele, w hipermarketach, ogolnie boje sie przebywac sama, bo wydaje mi sie, ze zaraz cos mi sie stanie. czesto czuje ze zaraz umre, co jest oczywista bzdurą. wyniki badan mam oki. zauwazylam u siebie dziwną rzecz, romzwiajac z kims, czuje jakbym odplywala, jakby mi ktos podal jakies narkotyki, niby normalnie rozmawiam, ale czuje ze to nie ja, widze to jakby z innej perspektywy. moja wycieczka do sklepu znajdujacego sie na przeciw mojego bloku wyglada tak, ze cala droge przekonuje sama siebie, ze dojde, ze mi sie uda, a skoro juz doszlam, to ze na pewno sama wróce do domu. w autobusie szukam miejsc siedzacych, boje sie ze zemdleje, w dodatku ze raz juz mnie to spotkalo i nie bylo to fajne. staram sie unikac bycia sama. mam zamiar wybrac sie do psychiatry, ale waham sie czy mu glowe zawracac, bo wiele osob twierdzi ze sama sobie to wszytsko wmawiam. dodam ze nie mialam latwego i przyjemnego zycia i zawsze bylam nerwusik, ale jakos sobie radzilam, a te objawy pojawily sie z dnia na dzien. oki juz sie nie rozpisuje. jak ktos cos wie to prosze o pomoc i rade. dzienx.