Cała aktywność

Czyli odczuwasz frustrację, bezradność i brak sprawczości, a przy tym dojmujący smutek. To rzeczywiście musi być przytłaczające, ten brak akceptacji ze strony innych. To jak najbardziej zrozumiałe i naturalne, że potrzebujesz czuć się zaakceptowana, zwłaszcza jeśli w dzieciństwie tego nie doświadczyłaś, tylko miałaś przygnębiające dzieciństwo. Nie poznałem Cię na żywo i nie widziałem Twoich zachowań ani mimiki, ani nie poznałem osób, z którymi na co dzień masz do czynienia, więc nie wiem, na ile wspomniane przez Ciebie wrażenie u innych, że jesteś nieporadna, jest "uniwersalne", na ile świadczące tylko o tych osobach, które Ci to mówią lub dają do zrozumienia, a na ile sama to sobie dopowiadasz na podstawie wcześniejszych przeżyć z dzieciństwa i relacji z toksyczną niewspierającą matką-malkontentką. Nie jestem w stanie tego określić. W każdym razie, na pewno przeżycia z dzieciństwa rzutują na to, jak odbierasz komunikaty, słowne i niewerbalne, ze strony innych. Jak je odczytujesz. Tzn. że nawet w komunikatach, które mogą być neutralne lub nawet trochę pozytywne, dopatrujesz się negatywnych znaczeń. I co jej na to odpowiedziałaś? Ciekawe, czy gdybyś odpowiedziała wtedy twardo i z przekonaniem: "Nie - on tutaj sprawia problemy, trzeba go stąd wyrzucić, zrobimy to obie, bo we dwie mamy przewagę, - i zrobimy to teraz, chodź", odpowiednim tonem, z energią, wykonując przy tym odpowiedni gest ręką, z odpowiednią postawą ciała, to wtedy ta współpracownica by Cię posłuchała. Nie wiem, czy i jak często zachowujesz się asertywnie i w sposób pokazujący jednoznacznie, że walczysz o siebie i swoje racje. A jak często okazujesz innym swoją uległość i bierność. Gdy okazujemy słabość, inni to wyczuwają, a wtedy niekoniecznie okazują wsparcie. Wielu to wykorzystuje. Można się domyślić, że z osób mających cięższą fazę depresji łatwo jest zrobić popychadło, gdy się chce. Czyli masz potencjał. I, wbrew temu, co tutaj napisałaś jakiś czas temu, wcale nie jesteś żałosna. Myślę, że dobrze dla siebie byś zrobiła, gdybyś w chwilach smutku i przygnębienia, przypomniała sobie, jak się czułaś, gdy byłaś w relacji z, powiedzmy, Karolem. I pomyślała sobie, że na pewno jeszcze spotkasz drugą taką osobę, również wspierającą i pomagającą Ci w rozwijaniu się i dbaniu o siebie. Przeszłości już nie zmienimy - można najwyżej zapobiegać powtórzeniu się złych rzeczy z przeszłości. I to jest coś, na czym dobrze byś zrobiła, gdybyś się skupiła. Na celu. Ruminacje są dokuczliwe i paskudne, zgadzam się z tym. Dobrze jest się ich pozbyć. Ogólnie, można uznać za niesprawiedliwe, że z pięciu podstawowych ludzkich emocji - gniewu, smutku, strachu, odrazy i radości - cztery są nieprzyjemne, a jedna przyjemna. A także to, że nieprzyjemne doświadczenia oddziałują na nas, naszą pamięć i bagaż życiowy znacznie silniej niż przyjemne, i żeby to zrównoważyć, to na jedną nieprzyjemną rzecz potrzeba mieć siedem przyjemnych, inaczej będziemy się źle czuć i odczuwać ujemny bilans. Ewolucja tak nas ukształtowała. Też uważam to za gorzki aspekt rzeczywistości. Tyle że problemem nie są emocje same w sobie, tylko to, co z nimi robimy i jak sobie z nimi radzimy. Każdy odczuwa nieprzyjemne emocje, jednak jedni radzą sobie z nimi, bo się z nimi nie utożsamiają, a inni sobie nie radzą, bo te emocje za bardzo ich przytłaczają. A próbujesz coś z tym zrobić, przełamać to? Pokazać swoje zaangażowanie, pytać o różne rzeczy? I bardzo możliwe, że ta współpracownica ze sklepu, która kazała Ci radzić sobie samą z intruzem, wyczuła Twoje samopoczucie i zadziałała wg schematu "Na pochyłe drzewo kozy skaczą". Ale akurat to przełamałaś, bo udało Ci się tutaj o tym napisać. To już pewne osiągnięcie. Możesz to sobie zapisać jako mały sukces. Może zacznij prowadzić dziennik i zapisywać w nim swoje różne sukcesy i osiągnięcia. Część terapeutów zaleca taki sposób. Może wynika to stąd, że Twoje poczucie słabości przebija z Twojej postawy i zachowania i sprawia, że gdy odczuwasz słabość i starasz się to wypierać, to wyglądasz na nieprzekonującą. Skoro otwiera się przed Tobą szansa, to tak to potraktuj - jako szansę. Ja wiem, że masz w sobie siłę, choć tłumioną i blokowaną - przez traumy i bagaż życiowy i emocjonalny. Jeśli naprawdę jesteś przekonana o tym, że nie należy Cię pouczać, to w kontaktach z innymi przybieraj taką postawę, by inni też zobaczyli, że nie chcesz, nie lubisz i nie potrzebujesz być pouczana. Że chcesz i możesz się angażować, że masz siłę i energię i nie zawahasz się ich użyć. Wiem, że to brzmi jak banał, jednak dobrze jest w pełni to zrozumieć i przyjąć do wiadomości. Dobrze dla siebie byś zrobiła, gdybyś to w pełni przyjęła i poszła za tym. Przy czym, istotne jest, by łagodności i życzliwości dla siebie nie mylić z pobłażliwością. Bo pobłażliwość hamuje pracę nad sobą i rozwój, nie pozwala wykorzystać Twojego potencjału. Tak, teraz jest. Twój wcześniejszy post sprawiał wrażenie, że masz jakieś stany dysocjacyjne, i wydało mi się to niepokojące. Teraz wygląda na to, że jednak chodziło Ci o coś innego, bardziej "przyziemnego". Fuga dysocjacyjna czy dysocjacyjne zaburzenia tożsamości to naprawdę poważne sprawy. Dobrze przynajmniej, że ich (chyba) nie masz, mimo wielu innych problemów, z którymi się zmagasz. Jakkolwiek banalnie to nie zabrzmi: więc może czas, byś w końcu to Ty stała się silniejszą kobietą niż te dwie Twoje współpracownice? Twoja matka i babcia były osobami, wobec których w pewien naturalny sposób byłaś podległa - i to na Ciebie źle wpłynęło. Tak poza tym: co uważasz o wspomnianej przeze mnie metodzie RAIN? Dałem Ci do myślenia przez to, co napisałem? Mam nadzieję, że tak.

koliber - orzeł zamek

EW jest obarczone możliwością wystąpienia dość poważnych (być może nawet i nieodwracalnych) powikłań, choćby w postaci przemijającego albo trwałego upośledzenia pamięci (zwłaszcza krótkotrwałej). EW co do zasady powinno być wykonywane tylko w przypadkach zagrożenia życia - np. przy schizofrenii katatonicznej albo bardzo ciężkiej depresji, kiedy leki nie przynoszą żadnej poprawy. Ogółem jest to jest leczenie ostatniego rzutu. Z tego co wiem, to w chwili obecnej jeśli chodzi o leczenie depresji, odchodzi się od EW coraz bardziej na rzecz nieco mniej inwazyjnych metod jak np. esketaminy czy TMS.

No ja rozumiem, że może mieć zdiagnozowanego, pytanie czy diagnoza nie jest sprzeczna z istota zaburzenia. Jak dla mnie również jest to teraz zbyt modne, szczególnie że można na tym zarobić sporo kasy, więc te diagnozy zapewne można sobie wsadzić w tyłem, jak i większość diagnoz z psychiatrii ogółem.

Kangur - kret. Koliber.

Może, bo leczymy objawy a nie wyniki. Jeśli w testach wychodzi ADHD a pacjent na co dzień nie prezentuje problemów charakterystycznych dla ADHD/ADD, nie zgłaszał nigdy nic takiego, to diagnozy się nie stawia. Tym bardziej, że obserwuje się diagnozowanie na wyrost coraz bardziej, bo stało się to modne.

Na W powinno być. Dobra to niech będzie: dogrywka.

Można mieć jednocześnie ADHD i Aspergera. Spory procent osób z ADHD ma diagnozowanego Aspergera w dorosłości.

To bez sensu, ADHD i asperger to jakby przeciwne bieguny na skali.

Ławka - stojak Kangur

Nie przepadam za taką formą wpływu na siebie, taka samomanipulacja. Ale może ja mam bias na negatywne rzeczy.

Nic z tego nie będzie zapewne w końcowym produkcie, więc nie ma co się jarać myślę. Póki co gram sobie w kingdom come 2.

Cycki czy dupa?

@Zico2019 EW miały być na depresję, apatię i anhedonię. Wortioksetyna mnie nadal interesuje, 10 mg nie powodowało u mnie lęku ale nic dobrego również. Poza większym lękiem były u ciebie jakieś inne efekty?

Manchester United

Bedę zabierał się za żarcie

No i co wyszło z brania Omegi 3?

A odkąd to się stosuje EW w zaburzeniach lękowych? Wortioksetyna na lęk?Jedynie co może zrobić to nasilić,brałem kilka tygodni i nigdy więcej.

@mat86a czy jest tak że wortioksetyna spowodowała tak silny lęk czy miałeś tak wcześniej i po prostu nie pomogła? Mój doktor jest zwolennikiem EW ale mówi że nie da mi skierowania bo i tak nikt mi tego nie zrobi, dał komuś skierowanie do szpitala we Wrocławiu ale odmówili. Teraz lekarze boją się robić EW a ci młodsi to pewnie w ogóle w to nie wierzą, a pies z nimi.

Franzprzygidnik ,a jakie leki bierzesz oprócz Pramolanu?

Oficerowie Białe kwiatki, różowe, błękitne?

nie jaki był Twój ulubiony przedmiot w podstawówce?

Dzień dobry, jestem studentką ostatniego roku psychologii. Zajmuję się również pisarstwem i aktualnie jestem w trakcie zbierania materiałów do reportażu (książka). Zamierzam w nim ukazać doświadczenia osób, które dorastały w jednym domu z rodzeństwem, któremu postawiono diagnozę zaburzeń psychicznych (dowolnych). Projekt ten jest przedłużeniem oraz rozszerzeniem działań związanych z moją pracą magisterską. W społecznej dyskusji wciąż brakuje miejsca na historie rodzeństwa, które towarzyszy swoim braciom/siostrom w codziennych zmaganiach z zaburzeniami psychicznymi, a ja pragnę oddać głos tej grupie osób. Wierzę, że reportaż mógłby stanowić punkt wyjścia do debaty o doświadczeniach rodzeństwa osób chorujących psychicznie. Z czym się mierzą? Co niosą na swoich barkach? Czas o tym opowiedzieć. W związku z powyższym poszukuję osób (w dowolnym wieku), które mają takie doświadczenia i chciałyby się podzielić ze mną swoją historią w ramach wywiadu (online lub na żywo) oraz czują gotowość, aby wnoszone przez nich treści ujrzały później światło dzienne w opublikowanej książce (oczywiście w wersji zanonimizowanej i zatwierdzonej przez rozmówcę). Osoby zainteresowane uczestnictwem w wywiadzie uprzejmie proszę o komentarz lub kontakt za pośrednictwem wiadomości prywatnej. Chętnie odpowiem szerzej na wszystkie pytania, wątpliwości, podam więcej szczegółów na temat projektu oraz siebie jako jego autorki. Z góry dziękuję za poświęcony czas.

Witam, dawno się nie odzywałem, ale biorę już miesiąc dawkę 20mg i lęk jest taki, że zwijam się na kanapie i ściska mnie w brzuchu, byłem na oddziale dziennym, ale tam młody nie ma pojęcia widzę o leczeniu, wypisali mnie i czekam już tylko na wizytę do swojego lekarza o zmianę leku. Tak w ogóle jak na was nie działa już któryś lek z rzędu, to warto rozważyć terapię EW, a nie się męczyć kilka lat.. Ja będę się starał o to.