essprit

OBOWIĄZKOWO do psychiatry ! A co to za dziwne myśli ?

Hmm ... ale to prędzej pytanie do niego Wszystko zależy ... od choroby, od samego Ciebie i od umiejętności lekarza. Najlepiej z nim porozmawiaj o swoich postępach i twoich wątpliwościach co do skuteczności jego leczenia.

Po 1, po co zabierasz głos w dyskusji skoro się nie znasz ?? Po 2, bardzo dobrze napisał Thomson - bzdura i jeszcze raz bzdura. I najważniejsze - nie Thomson, ale to ty pokazujesz brak kultury i hamstwo, jakiego dawno nie widziałam.

Maślanko, gubię się ... Raz piszesz, że nie rozumiesz jaką to może mieć wartość diagnostyczną - co ci wyjaśniam ... po czym dodajesz: " Wiec po co te zaburzenia ,ten człowiek ma diagnozę ?". Zdecyduj się. Przeczytałam cały wątek - i zauważyłam wreszcie, że nie twierdzisz o zmianie n. w s. Uff.

Ważna bo poza samą schizofrenią istnieje jeszcze: - zab.schizoafektywne - zab.afektywne z el.psychotyczności Nerwica nie zmienia się w schizofrenię

Maślanka, czytaj uważnie. Schizofrenia nie zmienia się w nerwicę, ani nerwica w schizofrenię ...

Wspomniałeś o: - lęku / niepokoju - myślach samobójczych - obniżonym nastroju ... a to są częste objawy nawracającego zab. afektywnego (czyli depresji). Wymień wszystkie objawy jakie widzisz u siebie lekarzowi. Jeśli nigdy wczesniej tego nie miałeś to jest to bardzo ważna informacja diagnostyczna, która może zmodyfikować diagnozę.

Schizofrenia nie zamienia się w nerwicę. To o czym piszesz, to mogą być objawy zaburzeń nastroju - które są m.in. w schizofrenii.

Dr M.Furgał - psychiatra i psychoterapeuta.

A jak myślisz po co te akty niszczenia siebie ? Dla nieuwagi ? Dobre, dobre ... Dziwne, że akurat jak się nikt tobą nie interesuje ty produkujesz objawy ... Boskie !!! Już ci raz pisałam, że z.o diagnozuje sie w pózniejszym wieku, niż ty masz. A jeśli masz takie hobby -zaciekawienia zaburzeniami psychicznymi, to powinieneś wiedzieć, że można mieć i to, i to ... I nie gadaj głupot, bo doskonale wiem jak tam jest ! Ci co chcą wyzdrowieć korzystają, a ty nie chcesz. A co masz zrobić ? Hmm ... sam sobie na to odpowiedz. A dalej, po co tam jesteś ?

Milano po co ty w ogóle przebywasz w tym szpitalu ? Po co zabierasz miejsce tym, którzy chcą się leczyć ? Jakoś nieodparte mam wrażenie, że im więcej wymienisz chorobowych objawów tym więcej uwagi otoczenia zyskujesz ... albo też żeby udowodnić jak mało specjaliści się znają i nie potrafią leczyć Ciebie . Zrozum, tak jak to przedstawiasz ... tak możesz sie bawić do starości ! Zmarnować resztę życia jaką masz. Zabieraj sie za leczenie ... NA PRAWDĘ ! A jeśli tego nie widzisz że wcale się nie leczysz, to zajmij się czymś innym ... można wiele rzeczy robić pomimo zaburzeń. I zacząć leczyć się kiedy do tego dojrzejesz ...

Hmm ... każda terapia może nie przynieść efektów ! Tak, zgadzam się że psychodynamiczna jest terapią raczej długoterminową, ale nigdzie nie jest powiedziane jaki jest min czas leczenia. Każdy ma swoje tempo Jakoś do opisu autora - wydaje mi się ona najbardziej sensowna. Gdyby to było np.: TYLKO uzależnienie od sexu - to ok, pozn-behaw. wystarczyłaby ... ale on tutaj poruszył wiele różnych problemów ... Zresztą, najlepiej pójść i przekonać się samemu

Hmm ... musiałbyś się zorientować jak wygląda system w Hiszpani. Zakładam, że nie ma prostego przełozenia z Polski na Hiszpanię, ale podejrzewam ze bedzie w miarę podobnie. W wiekim skrócie: w Polsce polecałabym Ci psychoterapeutę. Taką osobą jest ktoś kto skończył studia podyplomowe z psychoterapii (4 lata) - mając wcześniej wykształcenie psychologiczne lub medyczne (psychiatra). Zdarza się, że taką psychoterapię kończą osoby o ciut innym wykształceniu (np.: pedagog, pielęgniarka). A ze szkół terapeutycznych - zdecydowanie psychodynamiczną ! Myślę, że ona będzie najbardziej sensowna do tego opisu jaki podałeś.

Na czym polegają ataki szału ? W jaki sposób się krzywdzisz ? Co poprzedza w/w stany ? W jakich sytuacjach ma to miejsce ? Niestety, ale północy nie znam.

Mimi, a co ci tak właściwie jest ? Orientacyjnie tylko: Leczenie zaburzeń osobowości - 6 miesięcy ! Zaburzenia afektywne - ok. miesiąca Zaburzenia psychotyczne - różnie, w zależności od stanu /powiedzmy, że min. czas to ok m-ca/ Gównie leczenie w szpitalu polega na farmakoterapii - eksperymentują z lekami, żeby zobaczyć na co najlepiej zareagujesz. Terapia - hmmm ... różnie, ogólnie nędznie. Czasem jest to tylko 1 raz na tydz terapia grupowa. Czasem dojdzie 1 raz / tydz - terapia indywidualna. Jakość takich terapii (gł.grup.) zależy też od osób na oddziale - pacjentów. Powiedzmy, że masz Panów alkoholików po 50'ce z depresją, parę kobiet w podobnym wieku - a ty masz np.: 20 parę lat. Czy się odnajdziesz w takiej grupie, i w takich tematach ? Dodaj do tego motywację pacjentów. Jedni to mogą traktować jak "kolonie", inni są np z nakazu sądu, a jeszcze inni - na prawdę chcą wyzdrowieć. Poza tym - terapia w szpitalu jest tylko początkiem drogi ... a potem masz podjąć leczenie terapeutyczne ambulatoryjnie /czy państwowo, czy prywatnie/. Nie zapomnij też o takiej realności - że w Polsce lepiej się nie chwalić pobytem w szpitalu A dalej, są leki nowszej generacji - postaraj się brać takie leki, które nieuzależniają ! Bo to jest realny problem ... wpierw się będziesz leczyć z choroby X, żeby za jakiś czas z uzależnienia . Bardzo uważnie podejdź do takich leków. Poszukaj sobie w internecie: certyfikowani psychoterapeuci polskiego towarzystwa psychiatrycznego lub psychologicznego. Poszukaj sobie jakiegoś sensownego psychiatrę - który dobierze Ci leki idealnie dla Ciebie. Póki tylko możesz, postaraj się leczyć "na zewnątrz". Jak będzie taka konieczność - jeszcze się zdążysz "zamknąć" w szpitalu. I sensowniej, porozmawiać o czymś takim z psychiatrą i/lub psychoterapeutą, na żywo Napisz z jakiego jesteś miasta !

Używając twojego przykladu - rodzice toksyczni. Jak osoba - po szpitalu - ma sobie radzić jak wraca w to samo otoczenie, do tej samej rodziny ? Chyba lepiej sobie radzić w tym środowisku, w którym istniejesz. A nie zamknąć się w szpitalu - gdzie nie masz żadnych stresorów ... (to określam warunkami cieplarnianymi) A jakbym miała powiedzmy takich rodziców jak piszesz, to szukałabym pomocy gdzie indziej. Ot, choćby - Policja, MOPS, nauczyciel, dom dziecka (cokolwiek), a nie szpital psychiatryczny ... A ty pewnie nie byłaś w więzieniu skoro tak piszesz ...

Tak i zwalnianie sie z życia .... Warunki cieplarniane ... Jakby to był straszny stan - to nie pytała by sie na forum ... a zapytanie wisi tu od ok.2/3 miesięcy. A szpital psychiatryczny jest miejscem jak każde inne ? Ciekawe ciekawe ... Dla mnie nie jest to takie samo miejsce ... a ta intensywna terapia to na czym ma polegać ? Często i gęsto - jest terapia grupowa raz na tydzień, + społeczność i inne zajęcia - ale to już nie jest terapia .... I tyle Jak ktoś lubi, proszę bardzo ! Żeby nie być źle zrozumianym - czasem hospitalizacja jest niezbędna. Ale tylko czasem

Piszesz, że "wiesz" a próbowałaś iść na terapię ? Byłaś u lekarza psychiatry ? Psychiatra może dać Ci leki > - co "jakoś" Cię postawi na nogi, a równocześnie idziesz na psychoterapię. Czemu w taki sposób nie możesz ? Paradoksy, szpitale psychiatryczne są ostatecznością i tylko w cieżkich stanach, i odpowiednich chorobach. Takie jest moje zdanie A od tego jest lekarz psychiatra, który ocenia czy niezbędna jest hospitalizacja ! A nie ludzie z wirtualnej rzeczywistości Gdybym to ja była na miejscu autorki, zrobiłabym wszystko żeby nie trafić do szpitala - czyt. poszłabym do psychiatry, poszłabym na terapię. I dopiero po takich próbach, ewentualnie rozważałabym dalsze kroki.

Hmm ... z tego co piszesz, to nie miałeś terapii rodzinnej. Cóż - ja osobiście uważam, że jest ona bardzo sensowna i w pewnych przypadkach idealna.

To zależy od stanu i choroby. Bardzo ogólnie --- unikaj szpitala tak długo jak możesz. Czemu nie poszukasz sobie terapii bez pakowania się w szpital ?

Linka, to że o czymś nie słyszałaś nie znaczy, że tego nie ma. Podejrzewam, że autor wątku uświadamia sobie, że cięcie się tudzież próby samobójcze są złe ... a mimo to, dalej to robi. Nie o to tu idzie Dalej jestem ciekawa, dlaczego Milano nie chce terapii rodzinnej

Nie rozumiemy się Przecież ty możesz mieć swoje zdanie, i ja mogę mieć swoje zdanie. I co najważniejsze - możemy się diametralnie różnić. I ja Ciebie wcale nie namawiam do przyjęcia mojego pkt'u widzenia. Ja przyjmuje twoje stanowisko > Dlaczego nie chcesz mieć (dodatkowo) terapii rodzinnej ?

Dobre odniosłeś wrażenie Pozdrawiam ! Aaaa właśnie - co myślisz o terapii rodzinnej w twoim przypadku ???

Ale czemu piszesz mi "wybacz" ) To jest twoja sprawa, w co wierzysz i komu ufasz, i mi nic do tego. Ja ci tylko pokazałam inny kawałek rzeczywistości. I nie będę polemizować z tym, co napisałeś

Kształtowanie się osobowości jest procesem. I w twoim wieku NIE MOŻNA mówić o zaburzeniu osobowości, gdyż ona nadal sie kształtuje. Nie może być zaburzone "coś", co jeszcze nie jest ukształtowane. I jak ktoś wyżej wspomniał - u dzieci i młodzieży można co najwyżej mówić o zaburzeniu rozwoju !! A jak ktoś Ci serwuje takie "etykietki" /czyt. zaburzenie osobowości/ to zastanów się czy nie warto iść do kogoś mądrzejszego. [Dodane po edycji:] A i jeszcze jedno, Klinika dla dzieci i młodzieży w Krakowie jest bardzo dobra. Tylko - czy nie lepiej chodzić do sensownego psychoterapeuty zamiast pakować się do szpitala ??? Rzadko kiedy leczenie kończy się na szpitalu ... ale to akurat doskonale wiesz. Poza tym, może warto by też spróbować terapii rodzinnej ?