anemon

niebieska

pomoc

świadkowie

sól

na Ziemi

Razem i już. Będzie imprezka Jest ok!

na_leśniku, sprawdzałeś, czy działają na Ciebie kojąco relaksacje, trening autogenny lub progresywny? Czasem korzystam na ich odsłuchiwaniu więcej, niż na przyjęciu nasennej dawki Ketrelu w ciągu dnia.

[videoyoutube=oREPtAXI5hQ][/videoyoutube]

mógłbyś mieć spore szanse, choć podobaja mi się też awatary subtelne, jak u flossy i współuzalazeżnionejedycja: INTEL1 ma też bardzo "mocny" awatar, do tego dysponuje pełnią praw autorskich do obrazka

Zadałam pytanie, po czym znalazłam częściową odpowiedź w innym Twoim wątku. Zrozumiałam z tego tyle, że aktualnie ledwo trzymasz się kupy, by uniknąć ostracyzmu...

Wiele bólu w Twojej wypowiedzi. Twierdziłam kiedyś, że świat nie zasługuje na mnie, a co dopiero na moje dzieci (stąd mój prywatny antynatalizm). Mam wrażenie, że już nie ma we mnie tego, na co "świat nie zasługuje"

słucha szarpidrutów, potrząsając głową w rytm muzyki, przez co trudno mu dopić stygnącą kawę

Doświadczyłeś ostracyzmu już w dzieciństwie, aktualnie również jest Twoim udziałem, czy lęk przed nim dotyczy sytuacji mogącej być efektem Twoich przyszłych decyzji?

dzisiaj trening relaksacyjny Jacobsona bardzo mi pomógł na dysforyczne rozedrganie, odsłuchuję wersję pobraną z: http://relaksacja.pl/do_pobrania_za_darmo.html dzięki konieczności skupienia się na napinaniu poszczególnych partii mięśni, nie uciekam myślami, jak to bywa podczas innych relaksacji

zjadłam surowe jajko w bielutkiej skorupce, nieco mniejsze od kurzego skorupkę w całości wyplułam, a do wnętrza jajka dostałam się przez dwa pęknięcia to nie jest sen proroczy, nie mam zamiaru jeść surowych jaj

Uciekam, ale będę zaglądać lubię emotkę , nie ma powitalnej (może ewentualnie kojarząca się z gestem "aloha"), więc używam jej w obu przypadkach.

Dołączam się do przywitania, jedna kawa już wypita, ale co szkodzi zrobić drugą Witam wszystkich Jak Wam upływa poranek?

subtelność i mądrość

Nie wiem, ale intuicyjnie wyczuwam, że w Twoim przypadku może tak być.

Kiedy niepokój przybiera na sile, mam wrażenie, że stoję u progu kolejnego kryzysu psychicznego. Aktualnie nieco odpuścił i myślę, że "informuje" mnie o tym, że mam delikatny, nieodporny układ nerwowy, który wymaga większej uważności i wyrozumiałości w traktowaniu siebie.

zwróciłeś na siebie moją uwagę zwracają, choć nie wszystkie posty doczekują się odpowiedzi... a czasem trzeba trochę poczekać na reakcję

Jedną z dostepnych mi reakcją, poza próbami ignorowania niepokoju, jest doświadczenie go w pełni, "pobycie w nim" i wyczucie jego składowych - bez analizowania. Na ten moment mam wrażenie, że składa się na niego poczucie winy i w znacznie większym stopniu niskie (bo jakieżby inne w moim przypadku) poczucie wartości, brak wiary we własne możliwości, do tego zbyt mała ilość informacji, by podjąć określoną decyzję. Obawiam się, że w moim przypadku niskie poczucie wartości jest adekwatne do stanu rzeczywistego.

Czuję się niemal sparaliżowana odczuwanym lękiem, nie mam na myśli unieruchomienia ciała, choć mam wrażenie ciężaru spoczywającego na plecach i ramionach. Jak dotąd chwilową ulgę przynosi mi relaksacja pozwalająca na zmianę perspektywy, ale trwa to krótko i zazwyczaj prowadzi do senności (słucham relaksacji wieczorami, niejednokrotnie bezpośrednio przed snem). Trudno mi to przeanalizować a nawet nazwać - co dopiero rozłożyć na czynniki pierwsze. To się częściowo udaje, ale zazwyczaj niepokój nadal mi towarzyszy.