mark123

Też byłem zawsze "ciepłe kluchy" i to chyba w skrajnej wersji. U mnie w rodzinie tylko jeden z moich wujków był trochę "ciepłe kluchy", ale nie aż taki, jak ja.

"Będzie gorzej..."

Aparacie jeden... Dziś już się nie wkurzam na tamtą literówkę.

Wskaż proszę który to post... to poprawię Może już nikt nie zauważy, poza tym wstyd mi się przed kimś przyznawać, gdzie i jaką literówkę zrobiłem.

Miałem iść spać około godzinę temu, ale tak przesuwam.

Zaraz idę spać.

Dołuję się i rozmyślam.

Kilka dni temu pewna osoba powiedziała mi, że jestem ambitny. Chyba nie rozróżnia osoby ambitnej od nieambitnej.

"tra la la la"

"Strajk! kapselek śpi!" No i koniec

"Nie uda Ci się" Zgadzam się.

"Nie ważne co myślą inni" Nieprawda; bo czasem ważne.

Ja do prawie 20-go roku życia uważałem swoich rodziców za nie tylko dobrych, ale wręcz idealnych, nie miałem na ich temat żadnych złych myśli. Było mi jakoś głupio, przykro, gdy zdarzyły się sytuacje, że matka coś negatywnego powiedziała na ojca, albo ojciec na matkę. Później się to zmieniło, zacząłem odczuwać wobec nich jakąś niechęć, złość, bez jasnej przyczyny. Często w myślach bardzo wulgarnie po nich jadę; miewałem też fantazje w myślach, że ich kopę albo dźgam nożem, obecnie aż takich fantazji nie mam. Zacząłem też starać się unikać rozmawiania z ojcem; gdy on czegoś ode mnie nie chce, to w ogóle się do niego nie odzywam i jakieś obrzydzenie wobec niego, szczególnie, gdy jest koło mnie, też bez jasnej dla mnie przyczyny.

Ja nawet wytrzymałości fizycznej nie mam. A dźwignąć potrafię z ledwością 10 kilo. Siłę fizyczną miałem dobrą jak na swój dany wiek tylko do 7-go roku życia; później miałem ją poniżej wszelkich norm.

Mnie nawet jak gdzieś przyjmą do pracy, to raczej szybko wywalą. Z resztą i tak być może moje postępujące skrzywienia w psychice, emocjach, charakterze "zaprowadzą" mnie kiedyś tam, gdzie moje miejsce i będzie spokój.

Że nie mogę poprawić literówki w pewnym poście.

Czyli lepiej być zaburzonym introwertykiem czy zaburzonym ekstrawertykiem to chyba zależy, jakie zaburzenie by rozpatrywać.

Wkurza mnie, gdy ktoś nieadekwatnie siebie ocenia.

Wkurzam się.

Bardzo lubię spokój, jestem skrajnie wrażliwy na zaburzenie spokoju, nie nadaję się do życia.

Mam podobnie z takimi różnicami, że za bardzo nie odziedziczyłem nic złego po rodzicach, po prostu beznadziejność u mnie w rodzinie padła na mnie oraz z wiekiem stawałem się i staję jeszcze bardziej beznadziejny.

Nie do końca się z tym zgadzam. Jeśli dziecko siedzi cicho w bezruchu, to niekoniecznie musi być wytresowane i zastraszone.

Schweppes Russchian.

U mnie było tak, że byłem dobrze traktowany przez rodziców, jedynie bywałem obserwatorem trochę ostrych konfliktów pomiędzy rodzicami w pierwszej połowie dzieciństwa, ale mam najbardziej skrzywioną psychikę spośród osób w rodzinie. Osoby w mojej rodzinie, które były gorzej traktowane przez swoich rodziców radzą sobie dobrze i nie mają za bardzo skrzywionej psychiki.

Najmniejsze są struny.