mark123

U mnie większość się zgadza.

Pod kątem poglądów raczej apolityczny nie jestem, tylko pod kątem zainteresowań tym, co się dzieje w polityce.

W moim przypadku rodzice raczej mają większą wiedzę niż ja. Za herosów ich nie uważam, za autorytet też nie, ale są rzeczy, na których się znają, a ja nie znam się na niczym i ogólnie są o wiele lepsi ode mnie. Są też o wiele silniejsi psychicznie ode mnie, mieli trudne dzieciństwo, a wyrośli na w miarę normalnych. Teoretycznie jest to prawdopodobne, ale jakoś wydaje mi się, że nie zataili. Ja umiem zamaskować każdą emocję, oprócz wstydu i strachu. W sumie zazdroszczę tym, którzy umieją zamaskować wstyd i strach.

http://adonai.pl/relaks/psychotesty/?id=66 Mój wynik: Jesteś samolubem zapatrzonym w siebie. Nigdy nie zrezygnujesz z wygód i dlatego tak trudno jest Ci dzielić się z innymi. Wychodzisz z założenia, że Ty od nikogo nie potrzebujesz pomocy i niech wszyscy zostawią Cię w spokoju. Dobro społeczne jest dla Ciebie pojęciem zbyt iluzorycznym, aby je traktować poważnie. Najwyższy już czas, aby Twoje poglądy uległy zasadniczej metamorfozie, gdyż w przeciwnym wypadku zostaniesz wyizolowanym i zgorzkniałym sobkiem. A co Wam wyszło ?

Ja chyba jestem apolityczny.

Zapisać się na angielski, znaleźć staż.

Jeśli ktoś korzysta z forum tylko i wyłącznie dla zabawy, to moim zdanie powinien być banowany.

Mnie uświadomienie nie pomogło, by lęk zmalał. Z rozmowami z rodzicami u mnie jest odwrotnie, kiedyś mogłem z nimi swobodnie rozmawiać, patrząc w oczy, obecnie jest z tym problem. Podobno tylko, gdy byłem niemowlakiem, doszło raz do bójki pomiędzy nim, a wujkiem (ale nie wiem, czy było to w tym samym pomieszczeniu, w którym leżałem, czy w innym), poza tym bójek nie było. Po mnie, gdy jestem przestraszony, to raczej widać, nie umiem "wyłączyć" ani zamaskować strachu. Z jednej strony wiem, że lepiej być wkurzony niż przestraszony, ale z drugiej jestem bardziej w pewnym sensie "przyzwyczajony" do strachu, bo w przeszłości na strach mi pozwalano, a na złość nie.

U mnie niechęć do zarazków nie występuje prawie wcale, nie interesuje mnie, kto i ile razy przede mną coś dotykał. Natomiast zazwyczaj nie dotknę czegoś, po czym może mi się w widzialny dla mnie sposób ubrudzić dłoń, albo dotknę, ale muszą bardzo szybko się tego brudu z dłoni pozbyć. A propo dezodorantów, bardzo obrzydzają mnie ludzie, którzy psikają sobie dezodorant na dłoń, by sprawdzić zapach. Ja czuję, że uratowałem towar przed tym, że będzie niepotrzebny i smutny głownie wtedy, gdy jest w ogóle ostatni na półce.

Że nawet na staż i praktyki potrafią być wysokie wymagania do przyjęcia.

U mnie lęk przed agresją ojca rosnął z wiekiem stając się coraz bardziej irracjonalny i silniejszy, w dzieciństwie mocno zestresowany byłem tylko wtedy, gdy był na mnie zły, obecnie silny lęk potrafi pojawić się nawet, gdy złość ojca nie dotyczy w ogóle mnie i nawet przybrać formę, że ojciec rzuci się na mnie i pobije lub zabije, co chyba w moim przypadku to chyba zakrawa o jakieś emocjonalne stany urojeniowe. Ja chyba ogólnie pod kątem wkurzenia na zewnątrz jestem oazą spokoju, a wewnątrz furiatem.

Piję napój o smaku cytrynowo-ogórkowym.

Mnie rodzice raczej ufali, ale matka zamiast postawić na pierwszym miejscu wymagania, to postawiła to, bym czuł się dobrze. Nigdy nie miałem typowej chęci, by sam coś zrobić, zdarzyło się czasem, że matka mi powiedziała, żebym coś zrobił, ale że byłem mocno przewrażliwionym emocjonalnie dzieckiem, to jakakolwiek negatywna uwaga matki mnie dodatkowo zniechęcała, by zrobić coś samodzielnie. Chyba częściowo przez wyręczanie rozwinęła się u mnie agresywna wrogość do działania. Z moich obserwacji wynika, że albo około 90% dzieci przechodzi fazę cierpienia, by nauczyć się trochę zaradności i samodzielności, albo zdecydowana większość ma w swojej naturze chęć by się tego nauczyć, a tylko sporadycznie zdarzają się dzieci z głupią naturą, które tej chęci w ogóle nie mają.

No to muzułmanie mają odwrotnie, niż ludzie zachodu. U ludzi z zachodu im nowsze pokolenie, tym mówiąc łagodnie, bardziej wyluzowane, a u muzułmanów im nowsze, tym bardziej radykalne.

Za chęcią wprowadzenia prawa szariatu na jak największej części świata stoi chyba głównie ruch Wahhabitów lub Bractwo Muzułmańskie.

Ja byłem przez matkę wyręczany zarówno w czynnościach, jak i też w sprawach życia codziennego i w rozwiązywaniu wszelkich problemów. Było to wyręczanie w sporej części na życzenie, więc czułem się z tym bardzo dobrze. Gdybym był zmuszany do zaradności, samodzielności i nieegoistycznych zachowań, czułbym się w dzieciństwie z tym źle, ale miałbym szansę wyrosnąć normalną życiowo i przydatną osobę.

Wychowywanie dziecka poprzez zapewnienie mu komfortu to chyba pod kątem nauki normalnego życia najgorsza metoda wychowawcza, bo dziecko wtedy się niczego w tym aspekcie nie uczy. W ogóle "nóż mi się w kieszeni otwiera", gdy ktoś pisze, że najważniejsze jest, aby dziecko czuło się dobrze.

Ja na chwilę obecną nie wyobrażam sobie życia z kontaktem z ludźmi.

Mnie może grozić w przyszłości bezdomność ze względu na mój brak umiejętności życiowych, zawodowych i społecznych.

"Zbadać" czy przez najbliższe kilka miesięcy nie będę pozbawiony możliwości korzystania z NFZ.

Urząd pracy

Wkurza mnie, gdy ktoś uznaje autodiagnozę za "wielki grzech".

Koniec porządków waszej cywilizacji nastąpi wkrótce.

Temat ożył.