czarnobiała mery

zabieram się za pisanie artykułu

pomidorówka

Aga52, nie zaszkodzi spróbować. Myślę, że jak najbardziej możesz dostać leki i zwolnienie. Przecież do połowy maja może być już bardzo źle, a leków z pewnością potrzebujesz już teraz.

Aga52, leki ziołowe raczej nie pomogą przy depresji, potrzebne są antydepresanty. Może spróbuj poszukać innej poradni. A skąd jesteś? Może ktoś Ci poleci coś?

jestem z siebie dumna, przez 3 dni zjadłam prawie wszystkie rogaliki z marmoladą, które upiekłam, zostały tylko dwa i pewnie je zjem wieczorem

piszę referat i rozmyślam, jak to by fajnie było nie jechać do domu na święta

nic

Transfuse, dziękuję

Transfuse, "Teorie symbolu" Todorova, muszę przygotować z tego referat na studia, który został mi zadany.

ja nie muszę być nietrzeźwa, zawsze jak patrzę w lustro, to mam lęki, przeraża mnie to, jak teraz wyglądam. A kiedyś miałam tak, że uwielbiałam patrzeć w lustro i uśmiechać się do samej siebie uśmiechałam się też do każdego spotkanego na ulicy. Teraz nawet nie umiem się uśmiechać, ale to chyba przez neuroleptyk.

ja ostatnio też nie mam z kim pogadać

czytam nudną książkę

carlosbueno, wymagająca to chyba jestem, w każdym razie podobno robię trudne kolokwia, a wredna to chyba nie umiem być nawet dla tych, którzy piętnasty raz przychodzą zaliczać jakieś banały. Mimo że jestem mega wkurzona, że oni tak marnują mój czas, to jestem dla nich miła. Masz rację Wiola, powinnam przynajmniej do pracy ubierać się trochę bardziej elegancko, pomyślę nad tym.

Muszę wam napisać, że angielski idzie mi coraz lepiej i jestem z tego powodu mega szczęśliwa. Kurczę, to był zawsze największy mój problem, a teraz myślę, że spokojnie bym się dogadała, gdybym miała gdzieś wyjechać. Zajęcia w szkole językowej są świetne, nauczycielka, którą teraz mam, jest świetna w tym, co robi i jeśli będzie prowadziła za rok zajęcia na poziomie wyżej, to pójdę znów na jej lekcje. To jest najlepszy angielski, jaki w życiu miałam, choć w sumie za dużo go nie miałam. Na początku mnie przerażał, bo wszystko jest po angielsku, ani słowa po polsku, ale weszłam już w ten rytm i radzę sobie, bez problemu robię wszystkie zadania i rozumiem, co pani do mnie mówi. Dla mnie to jest duży sukces. W tym semestrze nie opuściłam ani jednych zajęć, bo jest super. Brak znajomości angielskiego to był mój największy kompleks życia, a czuję, że jest coraz lepiej, może jeszcze nie super, ale małymi kroczkami do przodu. A poza tym ja bardzo lubię uczyć się języków. :)

kaja123, ja też się zawsze cieszyłam, ale gdy ludzie traktują mnie jak małolatę, mimo że nią nie jestem, to mi się mniej podoba. papillon, ja czasami staram się stwarzać pozory, że jestem pewna siebie, ale zwykle mi to w ogóle nie wychodzi. Przed studentami próbuję trochę grać, ale tak naprawdę myślę, że marnie mi to wychodzi. nienormalna21, a Ty z okolic Trójmiasta jesteś? Ja Cię bardzo chętnie poznam *Wiola*, ja się czasami tak ubieram, ale teraz gdy jest zima, jest mi za zimno w spódniczkach. Nie czuję się w takim stroju źle, ale czekam na wiosnę. A czasami to mi się po prostu nie chcę i zakładam rzecz pierwszą z brzegu.

To co ja mam ubrać? papillon, a ja nie jestem pewna siebie, zdecydowana. Jak mam stać się pewna siebie, jeśli ja w siebie nie wierzę, bo w sumie nie ma w co wierzyć, jestem nic nie warta. Myślę, że wszyscy to widzą, że tak jest i to też może być powód, dla którego mnie tak traktują. Ale jak ja mam to zmienić, skoro jestem nikim?

To co, ja mam nagle szpilki założyć, kiedy ja nie umiem w nich chodzić? To chyba bez sensu Beznadziejnie, jaka jestem żałosna, żal, jestem jeden wielki żal!

Ale jak ubierałam się na czarno, to wydaje mi się, że wyglądałam poważniej niż teraz, a ludzie traktowali mnie tak samo. Nie wiem już, w czym rzecz. carlosbueno, ja się źle czuję w butach na obcasach, w garsonkach i tak dalej. Niezależnie od pory roku chodzę w glanach, teraz zamówiłam sobie różowe i czekam na przesyłkę Malować mi się nie chce, a jeszcze bardziej nie chce mi się tego zmywać potem, wolę w tym czasie przeczytać kolejny artykuł, który coś wniesie do mojej pracy naukowej. fotki nie wrzucę ze względu na lęki.

carlosbueno, a czy ja powiedziałam, że wyglądam na 18-ście?

Candy14, ja mam BMI w normie, ważę tyle, co powinnam, nie mam niedowagi. kasiątko, no właśnie ja nie lubię się malować, zresztą malowanie oczu wydaje mi się bez sensu, bo noszę okulary, a ubieram się w dżinsy, bluzę i glany najczęściej.

Czasami mnie wkurza to, że wyglądam tak młodo. Cokolwiek próbuję załatwić na uczelni, zawsze jestem traktowana jak studentka. Nikt nie traktuje mnie poważnie, wydaje mi się, że gdybym wyglądała poważniej, ludzie inaczej by się do mnie odnosili. Co mam zrobić, żeby wyglądać cokolwiek poważniej niż wyglądam? Ludzie myślą, że jestem gdzieś 10 lat młodsza niż w rzeczywistości.

Zadzwoniłam do serwisu konica minolta i powiedzieli mi, że sterowniki powinny być w kwietniu na ich stronie, na razie nie ma. Na razie będę więc używała starego laptopa, bo ja niemal codziennie coś drukuję.

NemesisDivine, ja w ostatnim czasie czuję się całkiem dobrze sama ze sobą, potrafię się cieszyć chwilą i myślę, że nie muszę tego zazdrościć osobom grubym, a mimo wszystko boję się takich osób. A poza tym mam wrażenie, że takie osoby raczej nie mają wcale takiego poczucia wolności, przeważnie źle się czują z nadmiarem swojego ciała, więc nie powiedziałabym, że pod tym względem lepiej im się wiedzie. Boję się raczej tego, że przebywając z taką osobą, ona chciałaby, żebym jadła w podobny do niej sposób, chociażby okazjonalnie. Miałam dość przykrą sytuację, gdy mieszkałam w akademiku. Moja mama powiedziała wtedy moim koleżankom, że choruję na anoreksję. I za każdym razem gdy odwiedzałam jedną z koleżanek, która bardzo dużo je i wygląda tak jak je, ona częstowała mnie czekoladkami, wszystkim, co akurat jadła i razem ze swoim chłopakiem dopytywali się ciągle, dociekali, dlaczego ja nie chcę jeść. Nienawidzę czegoś takiego. Nie odwiedzałabym wtedy tej koleżanki, ale ona była współlokatorką innej koleżanki, z którą byłam na roku.

NemesisDivine, ja w ostatnim czasie czuję się całkiem dobrze sama ze sobą, potrafię się cieszyć chwilą i myślę, że nie muszę tego zazdrościć osobom grubym, a mimo wszystko boję się takich osób. A poza tym mam wrażenie, że takie osoby raczej nie mają wcale takiego poczucia wolności, przeważnie źle się czują z nadmiarem swojego ciała, więc nie powiedziałabym, że pod tym względem lepiej im się wiedzie. Boję się raczej tego, że przebywając z taką osobą, ona chciałaby, żebym jadła w podobny do niej sposób, chociażby okazjonalnie. Miałam dość przykrą sytuację, gdy mieszkałam w akademiku. Moja mama powiedziała wtedy moim koleżankom, że choruję na anoreksję. I za każdym razem gdy odwiedzałam jedną z koleżanek, która bardzo dużo je i wygląda tak jak je, ona częstowała mnie czekoladkami, wszystkim, co akurat jadła i razem ze swoim chłopakiem dopytywali się ciągle, dociekali, dlaczego ja nie chcę jeść. Nienawidzę czegoś takiego. Nie odwiedzałabym wtedy tej koleżanki, ale ona była współlokatorką innej koleżanki, z którą byłam na roku.

a u mnie chwilę działa, a potem znów nie, ale jest chyba jakaś awaria, bo inni ludzie też pisali na fb, że im nie działa. tak to jest być uzależnionym od allegro