cicha woda

Psycholog to bardzo dobry pomysł. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia!

Też to mam i zazwyczaj staram się spowolnić swoje ruchy, tak jakbym wszystko wykonywała w zwolnionym tempie. Bardzo ważne są spokojne i głębokie oddechy. Nie staraj się na siłę robić coś innego lub wykonywać nerwowe ruchy, to może pogorszyć sytuację. Może to brzmi banalnie ale spróbuj po prostu się uspokoić. Nie od razu to się udaje ale po paru próbach powinno być lepiej.

Tak naprawdę to nigdy podczas ataku nie zemdlałam. Zaczyna się od dziwnego ucisku w głowie a kończy na tym że muszę natychmiast usiąść bo jestem pewna że zaraz zemdleję. Poza tym usiskiem robi mi się gorąco, kręci w głowie i czuję szum w uszach. Jak sobie wytłumaczyć że nic mi się nie stanie?

Szczerze mówiąc nie wiem co to może być. Jeśli twoje objawy będą się często powtarzać i nasilać radzę tobie pójść do lekarza. Ja za długo z tym zwlekałam, mam pogorszenie objawów i termin do psychiatry dopiero na 28 listpoada

Myślę że niskie ciśnienie jest w pewnym stopniu powiązane z nerwicą. U mnie jest to na ogół 90/60. Prawie codziennie chodzę zmęczona mimo tego że śpię ok. 8 godzin na dobę. Często dosypiam w ciągu dnia bo inaczej nie jestem w stanie uczyć się. Co z tym zrobić? Nie wiem...

To bardzo ciekawe o czym piszesz. Czekam na dalsze odcinki Pozdrawiam!

Jeszcze jedno pytanko: Ile średnio kosztują leki? Na jaki miesięczny wydatek muszę się nastawić jeśli zostaną mi przepisane? Przyznam się, że trochę boję się tych leków. Dużo się naczytałam o skutkiach ubocznych, senności i problemiami z odstawieniem. Czy to jest faktycznie takie straszne?

Zadzwoniłam dziś do poradni aby zarejestrować się po raz pierwszy do psychiatry i niestety porażka. Termin mam dopiero za 3 tygodnie - urok instytucji publicznych Pozostaje tylko czekać, mam nadzieję że jakoś dotrwam do tej wizyty, bo raz po raz jest ze mną naprawdę nieciekawie. Czy możecie mi polecić na ten czas oczekiwania jakieś tabletki ziołowe bez recepty które choć trochę mogą mi pomóc?

Witaj! Jestem w twoim wieku i u mnie również objawy nasiliły się w tym roku. Pozdrawiam i zapraszam do rozmowy!

Olka jak często chodzisz do psychiatry? Czy przepisał Ci jakieś leki? Jak się po nich czujesz? Pomogły?

Ile kosztuje wizyta u prywatnego psychiatry? Jak często się do niego chodzi?

Od ponad tygodnia zauważyłam znaczne pogorszenie mojego stanu. Doświadczam ataków przy każdej wizytcie w supermarkecie czy podczas jazdy zatłoczonym autobusem kiedy muszę stać. Generalnie zaczęłam bać się wychodzenia z domu więc zdecydowałam się na leczenie. Niestety nie stać mnie na prywatnego lekarza więc zadzwoniłam do Wojewódzkiej Poradni Zdrowia Psychicznego w moim mieście. Dowiedziałam się że do psychologa trzeba mieć skierowanie a do psychiatry nie, więc do niego pójdę. Jak wygląda wizyta u psychiatry? Czy polega ona głównie na przepisaniu leków czy też na rozmowie? Czy lekarz "państwowy" jest w stanie pomóc? W jakim stponiu pomagają wam leki i czy są po nich jakieś nieciekawe skutki uboczne?

Ja bez kawy nie ruszam się z domu ale piję zazwyczaj tylko jedną dziennie zawsze rano. Wszystko przez to że jestem potwornie zmęczona, to taki skutek uboczny nerwicy. Z alkoholem nie przesadzam, ponieważ na kacu ataki pojawiają się niezwykle często. Myślę że od kawy i jednego piwa nic nie powinno Ci się stać, najważniejsze to nie przesadzić z ilością i ustalić sobie jakis limit.

Ja studiuję dziennie, zajęcia mam średnio 4 razy w tygodniu. Raz dopadł mnie atak na ćwiczeniach, nie wyszłam i po paru minutach minął. Myślę że bardzo ważny jest kontakt z ludźmi na uczelni, rozmowa lub chociaż zwykły uśmiech. Bardzo lubię moją grupę i przez to czuję się bezpiecznie na zajęciach, tłumaczę sobie że tutaj napewno nic mi się nie stanie. Myślę że jak poznasz lepiej swoją grupę, zaprzyjaźnisz się z ludźmi będzie wszystko ok.

Myślę że nerwica może dopaść każdego bez względu na płeć czy też wiek. To wina wielu czynników i zmieniających się realiów życia codziennego, mam tu na myśli stres i ciągły pośpiech.

Myślę że psycholog może pomóc, czytam większość postów na forum i widzę że ludzie są zadowoleni z wizyt u psychologa. Ja narazie nie chodzę ani do psychiatry ani do psychologa, walczę sama z chorobą. Postanowiłam, że jeżeli moje objawy będą się pogarszać wybiorę się do psychologa.

Mnie też boli głowa, przeważnie kiedy się denerwuję lub jestem zmęczona. Myślę że w dużym stopniu jest to związane z nerwicą.

Ja na szczęście nie opuszczam zajęć, ponieważ nie mam ataków na uczelni. Nie chodzę do kościoła, tam ataki dopadają mnie najczęściej. Mam czasem lęki przed wyjściem z domu, dokładnie wszystko analizuję, na przykład to czy autobus nie będzie zbyt zatłoczony i co się stanie jeśli zemdleję. Zauważyłam, że teraz o wiele bardziej niż kiedyś boję się późnych powrotów do domu. Mimo wszystko staram się nie izolować od świata i jak najczęściej pojawiać się wśród ludzi, nawet wtedy gdy jest to związane z jazdą zatłoczonym autobusem przez pół miasta. Czasem udaje mi się przełamać lęki.

Zauważyłam że od kiedy zachorowałam na nerwicę jestem bardzo często zmęczona. Kiedy śpię nawet po 10 godzin i tak następnego dnia jestem zmęczona i najchętniej przespałabym się po południu. Lekarz mi powiedział że mam niskie ciśnienie ale jeszcze nie wymagające leczenia. Średnio 100/60 ale czasem spada nawet do 90/60. Biorę magnez i tym podobne tabletki ale sama nie wiem czy to pomaga. Czy was też dopada chroniczne zmęczenie i czy waszym zdaniem jest ono związane z nerwicą? Jak sobie z tym radzicie?

Mnie też nerwica zmieniła i to bardzo. Mimo że mam 22 lata, zawsze uwielbiałam się wygłupiać bez martwienia się o konsekwencje albo o to co ludzie sobie o mnie pomyślą. Od kiedy zachorowałam wszystko się zmieniło, stałam się bardziej zamknięta na świat, czasem boję się wychodzić z domu. Od pół roku mam kochanego chłopaka, pierwszy raz od dłuższego czasu czuję się szczęsliwa w związku, jednak boję się że przez moją chorobę to zniszczę.

Ja też mam marzenia ale takie zwyczajne. Chciałabym aby wróciły czasy liceum, kiedy czułam się świetnie, z wielką chęcią wychodziłam z domu, jeździłam na wycieczki bez żadnych obaw... Chciałbym pójść do kościoła z własnej chęci, a nie z poczuciem ogromnego strachu przed omdleniem. Chciałabym pójść z koleżanką na zakupy i bez obaw wejść do każdego większego sklepu. Chciałabym wsiąść do autobusu, a nie myśleć o tym czy nie jest on za bardzo zatłoczony i czy w razie czego będę mogła usiąść. Czy te zwyczajne marzenia kiedyś się spełnią? Bardzo bym tego chciała...

Moim problemem są silne bóle brzucha w trakcie okresu a nerwica powoduje że strasznie boję się tego bólu. Przed okresem i zazwyczaj pierwszego dnia czuję się dużo gorzej ponieważ częściej pojawia się atak. Ostatnio w sklepie poczułam że chyba dostałam okres i natychmiast wyszłam na zewnątrz, usiadłam na ławce ponieważ zrobiło mi się słabo. Jak narazie nie mam na to żadnej rady, zaczęłam leczyć te bóle u ginekologa i czekam na efekty.

Jestem jedną z niewielu osób które nie chodzą do psychologa czy psychiatry. Nie biorę też żadnych leków i nie chcę ich brać. Czy istnieje możliwość wyleczenia się bez lekarza i leków? Jak wy sobie radzicie?

Szczerze? Żadnych pozytywnych zmian. Chciałabym żyć tak beztrosko jak przed chorobą, bo teraz zastanawiam się czy wsiąść do zatłoczonego autobusu w obawie przed atakiem.

Moi rodzice mnie nie rozumieją, głównie przez to że w dużej mierze niestety oni są powodem mojej nerwicy.