ekspert_abcZdrowie

Myślenie magiczne może być powiązane z myśleniem życzeniowym i wiele osób je myli albo traktuje synonimicznie. Niemniej jednak są subtelne różnice między myśleniem życzeniowym a myśleniem magicznym. Myślenie magiczne - zaburzenie treści myślenia; treść rozumowania, w którym jednostka utożsamia myślenie z działaniem (myślenie = działanie). Na przykład życzenie komuś śmierci powoduje w przekonaniu osoby, że ten ktoś umiera (tu myślenie magiczne jest powiązane z myśleniem życzeniowym). Innym przykładem może być myślenie w rodzaju "kiedy przechodzę koło latarni, powoduję, że ona gaśnie" (tu jest samo myślenie magiczne, bez myślenia życzeniowego). Myślenie życzeniowe - nazywane czasem "chciejstwem". Jest to sposób rozumowania i podejmowania decyzji, odwołujący się do emocji i opierający się o wizję optymistycznego scenariusza - "Chciałbym, żeby było tak i tak...". Myślenie życzeniowe może być sofizmatem ("wykręcanie kota ogonem"), czyli ktoś zakłada, że coś jest prawdą/fałszem tylko dlatego, że sobie tego życzy. Brakuje tutaj właśnie podstaw racjonalnych dowodów. Korba, sama sobie już odpowiedziałaś na zadane mi pytanie. Podejrzliwość, nieufność wobec ludzi, niewiara w ich bezinteresowność i czyste intencje, tworzenie "spiskowych teorii dziejów", nieuzasadnione podejrzenia dotyczące lojalności rodziny, znajomych, przyjaciół składają się między innymi na paranoiczne zaburzenia osobowości, o których możesz przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/paranoiczne-zaburzenia-osobowosci. Czasami tego typu zachowania pojawiają się u osób z DDA, które wychowywały się w ciągłej niepewności, stresie, lęku, które musiały być przygotowane jako dzieci na każdą ewentualność. Wskutek wychowywania się w rodzinie alkoholowej wykształcił się u takich osób schemat "Nikomu nie można ufać, zawodzą nawet najbliżsi, trzeba radzić sobie samemu". Nie wiem, czy akurat DDA dotyczy Ciebie, ale cechy paranoiczne nie muszą od razu świadczyć o zaburzeniach osobowości - paranoja może być elementem DDA. Jeśli chodzi natomiast o stwierdzenie, że nasze myśli w pewnym sensie kształtują naszą rzeczywistość, to masz rację. W końcu dużo mówi się o znaczeniu pozytywnego myślenia. Pozytywne myślenie to nie jest jednak myślenie życzeniowe. Pozytywne myślenie czerpie swoje źródło w stabilnej i zdrowej samoocenie, to wiara w osobisty sukces. Działa to raczej na zasadzie wzajemności - Ty uśmiechasz się do innych, inni uśmiechają się do Ciebie. Wierzysz w siebie, potrafisz obronić swoje stanowisko, podajesz rzeczowe argumenty, jesteś przekonująca i przekonujesz innych, odnosząc upragniony sukces. Pozytywne myślenie zakłada też aktywność. Myślenie życzeniowe natomiast to postawa "Chciałbym, żeby się samo zrobiło". Więcej o pozytywnym myśleniu tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/myslenie-pozytywne. Pozdrawiam!

thbthb, Twoja autodiagnoza może być wątpliwa podobnie zresztą, jak "diagnozy internetowe". Wirtualnie nie da się orzec, czy bliżej Ci do osobowości lękliwej, czy faktycznie podejrzenie zespołu Aspergera było słuszne. Nie znam Ciebie, nie wiem, jak funkcjonujesz na co dzień, jakie masz kontakty z ludźmi, by móc weryfikować diagnozę. Fundacja SYNAPSIS rzeczywiście jest oblegana i trudno "wbić się w kolejkę". Jeśli zależy Ci na rzetelnej diagnozie, a później odpowiednim leczeniu, najlepiej skorzystać z propozycji lekarza i udać się do szpitala. Tam szereg specjalistów będzie mógł określić, czy cierpisz na zaburzenia osobowości, czy masz ZA albo inne zaburzenia ze spektrum autyzmu. Napisałeś w poście, że nie możesz skorzystać z hospitalizacji ze względu na pracę i konieczność bycia dyspozycyjnym. Nie możesz wziąć sobie urlopu albo pójść na zwolnienie lekarskie? Na Twoim miejscu porozmawiałabym z pracodawcą i wyjaśniła, że muszę wziąć kilka dni wolnego ze względów zdrowotnych.

thbthb, Twoja autodiagnoza może być wątpliwa podobnie zresztą, jak "diagnozy internetowe". Wirtualnie nie da się orzec, czy bliżej Ci do osobowości lękliwej, czy faktycznie podejrzenie zespołu Aspergera było słuszne. Nie znam Ciebie, nie wiem, jak funkcjonujesz na co dzień, jakie masz kontakty z ludźmi, by móc weryfikować diagnozę. Fundacja SYNAPSIS rzeczywiście jest oblegana i trudno "wbić się w kolejkę". Jeśli zależy Ci na rzetelnej diagnozie, a później odpowiednim leczeniu, najlepiej skorzystać z propozycji lekarza i udać się do szpitala. Tam szereg specjalistów będzie mógł określić, czy cierpisz na zaburzenia osobowości, czy masz ZA albo inne zaburzenia ze spektrum autyzmu. Napisałeś w poście, że nie możesz skorzystać z hospitalizacji ze względu na pracę i konieczność bycia dyspozycyjnym. Nie możesz wziąć sobie urlopu albo pójść na zwolnienie lekarskie? Na Twoim miejscu porozmawiałabym z pracodawcą i wyjaśniła, że muszę wziąć kilka dni wolnego ze względów zdrowotnych.

ćma

ćma

chęć skorzystania - pragnienie

chęć skorzystania - pragnienie

Sianecki TVN czy TVP?

Sianecki TVN czy TVP?

motyw repetytorium

motyw repetytorium

derLogan, jasne, że nie "średniowiecze". Jeżeli jednak forumowicz o pseudonimie Kuba 1994 jest niepełnoletni, to zdanie rodziców ma bardzo duże znaczenie. Poza tym, jakość relacji między przyrodnim rodzeństwem przede wszystkim zależy od dorosłych. Jeżeli dorośli się kłócą między sobą, bardzo często ten konflikt jest przedłużany na relacje między dziećmi. To dorośli tak naprawdę modelują kontakty przyrodniego rodzeństwa i wpływają na fakt, czy ich relacje będą przyjacielskie, czy przeciwnie – pełne nienawiści, złości, gniewu i rywalizacji. Przyrodnie rodzeństwo to niewątpliwie "gratka" dla jedynaków, którzy zawsze marzyli o siostrze bądź bracie. Jeśli przyrodnie rodzeństwo dzieli mała różnica wieku, to tym bardziej warto zadbać o taki kontakt - dzieci mają wówczas wspólne problemy, chociażby z racji wieku rozwojowego, być może wspólne zainteresowania czy pasje. Warto się jednak zastanowić, czy zaznajamiać ze sobą przyrodnie rodzeństwo w takich sytuacjach, gdy biologiczni rodzice są skrajnie zwaśnieni, gdy żona eksmęża albo nowy mąż eksżony przeciwstawiają się takim spotkaniom albo są wrogo nastawieni do naszego potomka albo środowisko, w jakim obraca się były partner/partnerka nie jest odpowiednim miejscem dla naszego dziecka, czy np. nadużywa się tam alkoholu albo stosuje przemoc. Rodzice mogą wspomagać, pośredniczyć w relacjach między przyrodnim rodzeństwem i świetnie oczywiście, gdy tak się dzieje. Czasami jednak są to tylko pobożne życzenia, bo rodzice zachowują się gorzej niż niejedno dziecko i nie mogą się między sobą dogadać, podczas gdy "maluchy" mogą się do siebie garnąć.

derLogan, jasne, że nie "średniowiecze". Jeżeli jednak forumowicz o pseudonimie Kuba 1994 jest niepełnoletni, to zdanie rodziców ma bardzo duże znaczenie. Poza tym, jakość relacji między przyrodnim rodzeństwem przede wszystkim zależy od dorosłych. Jeżeli dorośli się kłócą między sobą, bardzo często ten konflikt jest przedłużany na relacje między dziećmi. To dorośli tak naprawdę modelują kontakty przyrodniego rodzeństwa i wpływają na fakt, czy ich relacje będą przyjacielskie, czy przeciwnie – pełne nienawiści, złości, gniewu i rywalizacji. Przyrodnie rodzeństwo to niewątpliwie "gratka" dla jedynaków, którzy zawsze marzyli o siostrze bądź bracie. Jeśli przyrodnie rodzeństwo dzieli mała różnica wieku, to tym bardziej warto zadbać o taki kontakt - dzieci mają wówczas wspólne problemy, chociażby z racji wieku rozwojowego, być może wspólne zainteresowania czy pasje. Warto się jednak zastanowić, czy zaznajamiać ze sobą przyrodnie rodzeństwo w takich sytuacjach, gdy biologiczni rodzice są skrajnie zwaśnieni, gdy żona eksmęża albo nowy mąż eksżony przeciwstawiają się takim spotkaniom albo są wrogo nastawieni do naszego potomka albo środowisko, w jakim obraca się były partner/partnerka nie jest odpowiednim miejscem dla naszego dziecka, czy np. nadużywa się tam alkoholu albo stosuje przemoc. Rodzice mogą wspomagać, pośredniczyć w relacjach między przyrodnim rodzeństwem i świetnie oczywiście, gdy tak się dzieje. Czasami jednak są to tylko pobożne życzenia, bo rodzice zachowują się gorzej niż niejedno dziecko i nie mogą się między sobą dogadać, podczas gdy "maluchy" mogą się do siebie garnąć.

Madziałke, bardzo dobrze, że umówiłaś się na wizytę do psychologa. Przez Internet nikt nie postawi rozpoznania, bo tak się nie da. Diagnoza wymaga bezpośredniej konsultacji. Opisane przez Ciebie zachowania bez wątpienia czerpią swoje źródło w niskiej i niestabilnej samoocenie. Boisz się nowości, trudno Ci się przystosować do nowych okoliczności, ludzi, miejsc, czujesz się niedowartościowana, gorsza, mniej atrakcyjna od innych, niegodna uwagi i zainteresowania. Nie wierzysz we własne możliwości, nie wierzysz, że możesz odnieść sukces. Bezustannie dokonujesz porównań społecznych, w których bilans oczywiście wychodzi niekorzystny dla Ciebie. Jesteś nieufna wobec ludzi, nie wierzysz w ich szczerość i bezinteresowność. Próbujesz doszukiwać się "drugiego dnia" w zachowaniach innych i posądzasz innych o nieszczere intencje. Twoja niska samoocena każe Ci wierzyć, że Twoje wysiłki są do niczego, że nic nie ma sensu. Prezentujesz nastój depresyjny - spada motywacja do działania, pojawia się smutek, ucieczka w samotność, lęk przed ludźmi, niepokój i strach, które na dobre zadomowiły się w Twojej głowie. Osoby z niską i chwiejną samooceną prezentują następujące zachowania, np.: - niestawianie sobie żadnych ambitnych celów lub formułowanie zadań powyżej własnych możliwości, - wycofywanie się przed nowymi zadaniami, bierność poznawcza, - wycofywanie się z sytuacji publicznej prezentacji, nieśmiałość w kontaktach z nowymi ludźmi, - obawy przed kompromitacją i porażką, - niepewność co do prawidłowości wykonania zadań i ciągła potrzeba potwierdzania przez autorytet, - silnie emocjonalnie reakcje na krytykę – usprawiedliwianie się lub atak krytykującego, - zaprzeczanie zasadnym komplementom, wyszukiwanie mankamentów i słabych stron lub zwracanie uwagi na lepszych od siebie, - podejrzliwość wobec ludzi, przypisywanie złych intencji innym, - wycofywanie się z działania po pierwszym niepowodzeniu, - generalizowanie pojedynczych niepowodzeń na wszystkie działania i cechy osobowości, - przypisywanie sobie winy za niepowodzenie, a upatrywanie sukcesów w czynnikach zewnętrznych, - nadmierna koncentracja na wadach i słabościach, a deprecjonowanie zalet i mocnych stron, - zazdrość lub zawiść w przypadku cudzych sukcesów, - wysoka potrzeba akceptacji; domaganie się cudzej uwagi i zainteresowania oraz pochwał ze strony innych, - niechętna autorefleksja, zamknięcie się w sobie, izolacjonizm, - mały wgląd w siebie, - minimalistyczna postawa wobec życia, - ignorowanie własnych potrzeb, uległość, agresja, brak asertywności, brak tendencji samorealizacyjnych. Więcej o skutkach niskiej samooceny możesz przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/niska-samoocena. Trzymam kciuki za wizytę u psychologa. Niewykluczone, że niskie poczucie własnej wartości jest tylko jednym z wielu symptomów bardziej złożonego zaburzenia, np. osobowości unikającej.

Madziałke, bardzo dobrze, że umówiłaś się na wizytę do psychologa. Przez Internet nikt nie postawi rozpoznania, bo tak się nie da. Diagnoza wymaga bezpośredniej konsultacji. Opisane przez Ciebie zachowania bez wątpienia czerpią swoje źródło w niskiej i niestabilnej samoocenie. Boisz się nowości, trudno Ci się przystosować do nowych okoliczności, ludzi, miejsc, czujesz się niedowartościowana, gorsza, mniej atrakcyjna od innych, niegodna uwagi i zainteresowania. Nie wierzysz we własne możliwości, nie wierzysz, że możesz odnieść sukces. Bezustannie dokonujesz porównań społecznych, w których bilans oczywiście wychodzi niekorzystny dla Ciebie. Jesteś nieufna wobec ludzi, nie wierzysz w ich szczerość i bezinteresowność. Próbujesz doszukiwać się "drugiego dnia" w zachowaniach innych i posądzasz innych o nieszczere intencje. Twoja niska samoocena każe Ci wierzyć, że Twoje wysiłki są do niczego, że nic nie ma sensu. Prezentujesz nastój depresyjny - spada motywacja do działania, pojawia się smutek, ucieczka w samotność, lęk przed ludźmi, niepokój i strach, które na dobre zadomowiły się w Twojej głowie. Osoby z niską i chwiejną samooceną prezentują następujące zachowania, np.: - niestawianie sobie żadnych ambitnych celów lub formułowanie zadań powyżej własnych możliwości, - wycofywanie się przed nowymi zadaniami, bierność poznawcza, - wycofywanie się z sytuacji publicznej prezentacji, nieśmiałość w kontaktach z nowymi ludźmi, - obawy przed kompromitacją i porażką, - niepewność co do prawidłowości wykonania zadań i ciągła potrzeba potwierdzania przez autorytet, - silnie emocjonalnie reakcje na krytykę – usprawiedliwianie się lub atak krytykującego, - zaprzeczanie zasadnym komplementom, wyszukiwanie mankamentów i słabych stron lub zwracanie uwagi na lepszych od siebie, - podejrzliwość wobec ludzi, przypisywanie złych intencji innym, - wycofywanie się z działania po pierwszym niepowodzeniu, - generalizowanie pojedynczych niepowodzeń na wszystkie działania i cechy osobowości, - przypisywanie sobie winy za niepowodzenie, a upatrywanie sukcesów w czynnikach zewnętrznych, - nadmierna koncentracja na wadach i słabościach, a deprecjonowanie zalet i mocnych stron, - zazdrość lub zawiść w przypadku cudzych sukcesów, - wysoka potrzeba akceptacji; domaganie się cudzej uwagi i zainteresowania oraz pochwał ze strony innych, - niechętna autorefleksja, zamknięcie się w sobie, izolacjonizm, - mały wgląd w siebie, - minimalistyczna postawa wobec życia, - ignorowanie własnych potrzeb, uległość, agresja, brak asertywności, brak tendencji samorealizacyjnych. Więcej o skutkach niskiej samooceny możesz przeczytać tutaj: http://portal.abczdrowie.pl/niska-samoocena. Trzymam kciuki za wizytę u psychologa. Niewykluczone, że niskie poczucie własnej wartości jest tylko jednym z wielu symptomów bardziej złożonego zaburzenia, np. osobowości unikającej.

carlosbueno, to, o czym napisałeś, to bardziej myślenie życzeniowe niż myślenie magiczne...

carlosbueno, to, o czym napisałeś, to bardziej myślenie życzeniowe niż myślenie magiczne...

Rzeczywiście, nadmiar kawy, coli i energy drinków może powodować drżenie rąk. Substancje chemiczne, które mogą być przyczyną drżenia rąk, to: alkohol, kofeina, amfetamina, metale ciężkie (ołów, mangan, rtęć), środki owadobójcze, środki ochrony roślin i niektóre rozpuszczalniki. Niektóre przyjmowane leki także mogą wywoływać drżenie rąk, np.: niektóre leki stosowane do leczenia astmy, benzodiazepiny (podczas odstawiania), neuroleptyki, niektóre leki antydepresyjne, niektóre leki przeciwpadaczkowe, leki blokujące kanały wapniowe i niektóre leki immunosupresyjne.

Rzeczywiście, nadmiar kawy, coli i energy drinków może powodować drżenie rąk. Substancje chemiczne, które mogą być przyczyną drżenia rąk, to: alkohol, kofeina, amfetamina, metale ciężkie (ołów, mangan, rtęć), środki owadobójcze, środki ochrony roślin i niektóre rozpuszczalniki. Niektóre przyjmowane leki także mogą wywoływać drżenie rąk, np.: niektóre leki stosowane do leczenia astmy, benzodiazepiny (podczas odstawiania), neuroleptyki, niektóre leki antydepresyjne, niektóre leki przeciwpadaczkowe, leki blokujące kanały wapniowe i niektóre leki immunosupresyjne.

ekran

ekran

cięgi aprowizacja

cięgi aprowizacja

nowość - promocja towaru

nowość - promocja towaru