Ania1987

Zaczyna się od tego że mówię o minionym tygodniu i terapeutka gdy skończę zawsze powiąże jakieś wydarzenie z tego tygodnia z przeszłością i zaczynają się pytania, wyznania dyskusja i komentarze. Otwierają mi się wtedy oczy na różne sprawy które do tej pory wydawały się normalne ale tak naprawdę sprawiały mi ból. Jestem bardzo otwarta, niczego nie udaję, nie tłumaczę się, przyjmuję komentarze nie jako ingerencje w moja neurotyczną osobowość ale jako pomoc. Czytam dużo książek o psychologii i to pozwala mi też dużo zrozumieć, zawsze po spotkaniu długo jeszcze sama analizuje poprzednie spotkanie dochodzę do jakiś wniosków a potem przygotowuję się do następnego spotkania. Przez 2 miesiące naprawdę dużo zrozumiałam. Nerwica to tylko choroba a wiele naszych zachowań i wypowiedzi nie jest wyjątkowe jak to inni tu pisali i ja też się pod tym podpisywałam a po prostu neurotyczne. Do terapii trzeba chyba dojrzeć tzn. naprawdę chcieć zmiany i się jej przede wszystkim nie bać. Ja zdecydowałam się na nią dopiero po 5 latach choroby i teraz wiem że to była dobra decyzja.

Ale to nie ma za czym tęsknić tylko to robić mi terapia tak dużo daję, poznaję siebie na nowo, ale do tego trzeba dużej determinacji i otwartości. Życie naprawdę jest piękne

Jeśli Cię naprawdę kocha i podejdzie do tego że to tylko choroba i niektóre zachowania są jej objawami to na pewno wytrzyma, bo będzie wiedział że na niektóre sprawy czy zachowania masz minimalny wpływ (oczywiście jak się zaczyna leczyć nerwicę to ma się coraz większą nad tym kontrolę)

Trzymam kciuki. Jesteśmy z Tobą

oj Dzisiaj taka kiepska pogoda ale na pewno nie będzie tak źle, jak pokaże się słoneczko Dzięki myślę, że niedługo każdy odmłodnieje, bo wiosenna pogoda tuż tuż, a na wiosnę każdy budzi się do życia z zimowego snu

ja też jestem za

I ja też jestem i przytulam mocno

Witaj to na pewno nie schizofrenia

Witaj

No ja jestem i nie mam kaca

No ja już chodzę 2 miesiące i powoli zaczynam czuć poprawę, zaczynam wychodzić, sama wracać komunikacją miejską, odnawiam stare kontakty i staram się cieszyć z życia. Myślę że to całe polepszenie zależy od naszego podejścia, nie wolno się zmuszać lecz robić postępy wyłącznie dla siebie dla swojej satysfakcji. Teraz to co 2 miesiące temu sprawiało mi ogromny ból teraz sprawia ogromną radość. Robię to co lubię i strasznie się z tego cieszę, inni lubią mnie za to jaka jestem a nie za to kogo udaję. Czuję że odmłodniałam o jakieś 30 lat i młodnieje dalej... Wiem że walczę, pokonuje nerwice małymi kroczkami i wiem że wygram Ja myślę że trzeba chcieć coś zmienić, czasami trudno jest dowiedzieć się że wcale się siebie nie znało. Na pewno pasja związana z psychologią bardzo pomogła mi się otworzyć i spojrzeć na swoje życie z innej strony. Bardzo poważnie traktuję swoja terapię bo to moje jedyne zajęcie jakie obecnie mam. Staram się analizować swoje słowa i terapeuty, dochodzić do różnych wniosków i o wszystkim z nim dyskutować, niczego nie zatajać nawet tego czego bardzo się wstydzę. I naprawdę już czuję poprawę.

PrintMan Chyba się pomylił Mam nadzieję że byłaś u psychologa

No to jest problem ,ale powinnaś się na coś zdecydować bo tak stoisz w miejscu a czas leci. Wiem że podjęcie decyzji jest bardzo trudne, a strach przed nowym terapeutą ogromny ale uwierz mi że warto się przełamać.

Oj coś ostatnio w klubie pustki

Gratuluję i cieszę się że pojawiają się tu takie posty są bardzo optymistyczne

Witaj

To spróbuj u państwowego psychologa i popytaj trochę o niego wcześniej

Ja też się bałam i zwlekałam z ta decyzją pół roku i teraz uważam że zmarnowałam ten czas dzięki terapii uczę się żyć na nowo i jestem bardzo zadowolona. Dasz radę, to dla Twojego dobra.

Dziś byłam na terapii i rozmawiałam o szkole. Okazało się ze u mnie nerwica zaatakowała żołądek tylko dlatego bo wiedziała że wszystko inne zbagatelizuje i dam radę wytrzymać. Ona musiała zaatakować tak żebym w końcu zaczęła się bać, reagować i muszę przyznać że to jej się udało.

To niestety jedyna wada Doxepinu dlatego postanowiłam go zmienić na leki nowej generacji które mnie aktywizują , ale teraz znów cierpię na bezsenność co widać po godzinach o jakich piszę na forum

Witaj

Witaj

Witaj

Stare piękne czasy, tak jakbym czytała o sobie, z doświadczenia Ci powiem że tak można się nabawić wstrętu do szkoły mimo że ona nie ma z tym nic wspólnego. Przez ten strach, którym przesiąkłam w liceum teraz nie studiuję choć bardzo chcę. Ale u Ciebie może być inaczej, jak teraz pójdziesz do psychologa to wszystko się ułoży. Powodzenia , trzymam kciuki Piotrek masz rację że nie wolno się przejmować ale jak w grę wchodzi żołądek to uwierz mi że szkoła zaczyna Ci wisieć, jedyną sprawą jaką się zajmujesz to nadsłuchiwanie swojego żołądka i zastanawianie się kiedy Cię dopadnie. Olewasz szkołę jako naukę mówisz sobie, już tylko muszę przetrwać, muszę mieć obecność, frekwencje a oceny są nie ważne byle zdać A i jeszcze jedno Pila Jeśli to rzeczywiście ma podłoże psychiczne(co musi stwierdzić lekarz) to mi pomógł lek na receptę o nazwie Doxepin nie uzależnia, brałam go 2 lata i łatwo odstawiłam zaraz po skończeniu szkoły(jedyna wada to senność ale coś za coś). Gdyby nie on to nie wiem jak bym dała radę to wytrzymać.

Oj motylku dlaczego!? Trzeba sobie powiedzieć to dla swojego dobra. Ja już tak się otworzyłam na terapii że czasami mówię rzeczy których nie chciałabym powiedzieć, wstydzę się ,ale wiem że jak będę coś zatajać, oszukiwać to nie będę oszukiwała terapeutki tylko samą siebie.