marfa

byłam ostatnio u lekarza i dostałam tabletki o nazwie: SALIPAX. chciałam zapytać czy ktoś z was to brał albo zna...bo jakoś boję się je zacząć brać,boję się że jak zacznę to już bez nich nie będę umiała no i wiadomo boje się żeby nie było skutków ubocznych w postaci tycia;) jesli ktoś coś wie o tym leku to bardzo proszę o informację.z góry dzięki:)

Kasienka 125 to że się nie da to ja wiem...mam 22. jak tak piszę i potem to czytam to wydaje mi się że wyolbrzymiam to wszystko,a może bardziej bym chciała żeby tak było...

Kasienka 125 przerażające ile z tych rzeczy które tu wymieniłaś się zgadza...praktycznie wszystko... niestety zmienienie tego co z pewnością wpływa na to jest póki co nierealne...nie mam środków żeby wynieść się z domu,od matki która codziennie robi mi pranie mózgu(można to chyba nazwać przemocą psychiczną),a to chyba mój największy problem... nie zostawanie samej w domu też mało realne,bo mieszkam tylko z matką,a przysięgam że wolę jak jej nie ma... staram się wychodzić do ludzi itd,ale czasem naprawdę się nie chce,tym bardziej że w domu czeka pełna lodówka i łazienka z wiadomo czym...

nie wiem czy to dobre miejsce dla tego tematu,ale właściwie to wszystko się gdzieś tam łączy,wiec...BULIMIA...czy ktoś z was się z tym zmaga albo wie jak sobie z tym poradzić?jak przestać...?

jezoooo psychoterapia...??? strasznie to brzmi...i jakoś nie do końca jestem przekonana ze to faktycznie może pomóc.

Dziękuję wam wszystkim za odzew...a Tobie Wiatr dziekuję szczególnie,za słowa wsparcia-co prawda ciężko póki co w to wszystko uwierzyć,tzn że jakoś się to poukłada i że jeszcze może być dobrze,ale może uda się znaleźć gdzieś kiedyś punkt zaczepienia i energię...oby jak najszybciej...jeszcze raz DZIĘKUJĘ.

cześć... początek będzie raczej tendencyjny: właściwie nie wiem dlaczego sie tu zalogowałam...chyba po prostu już nie daje sama rady...boje sie samej siebie... nie wiem nawet od czego zacząć,bo generalnie posypało mi się wszystko: w domu źle (to co matka mi robi można chyba nazwać przemocą psychiczną)-trwa to od dawna,ale już chyba nie umiem się przed tym bronić,o życiu uczuciowym szkoda gadać,uczelnia-też ostatnimi czasy nie tak jak powinno być,do tego władowałam się chyba w bulimię...coraz ciężej mi rano wstać z łóżka i wyjść... i choć w sumie nie powinnam tak padać,bo dookoła mnie są ludzie których mogę nazwać przyjaciółmi,wiem że troszczą się o mnie i martwią to jednak to wcale nie przynosi pocieszenia...nic go nie przynosi...a tylko codziennie zmagam się z myślami o samobójstwie-te też są obecne w mojej głowie od dawna,ale nigdy chyba jeszcze nie były tak intensywne i tak realne... to tak chyba o mnie w skrócie;(