Vian

Pytanie, dlaczego otaczają Cię sami fałszywi ludzie, rozwalające się przyjaźnie, nie masz poczucia bezpieczeństwa etc... :)

tahela, no właśnie z tego co czytałam w jakimś popularnonaukowym magazynie typu Wiedza i życie cy cuś to wcale nie jest tak, że "jak ktos go ma to raczej sie nie powstrzyma" i raczej to nie jest realne Znajdę gazetę, zacytuję odpowiedni fragment to pogadamy. :) Pewnie go mają potomkowie Marksa i Engelsa A tak poważnie - te geny mogą odpowiadać za cechy, które predysponują do takich a nie innych zachowań czy poglądów, ale NIE ZA TE ZACHOWANIA. :) Zresztą w takim układzie proszę nie miec pretensji do żadnego zdradzającego, bo wychodzi na to, że zupełnie nie ich wina, przecież oni nie mogli się powstrzymać, bo mają geny Tahela, to serio nie tak działa. :)

tahela, ten gen odpowiada za SKŁONNOŚĆ do zdrady. To, że ktoś ma SKŁONNOŚĆ jeszcze nie znaczy, że będzie zdradzać tak jak osoba ze skłonnością do tycia niekoniecznie musi być gruba. :)

AW34, myślę, że nie tak znowu mało, przynajmniej w porównaniu do np. histrionicznych. :) Rozmawiałam kiedyś na ten temat z psychologiem, przyciągania zaburzonych. Raz - ja chyba lubię zaburzonych. Często nie mają w sobie tej arogancji ludzi zdrowych (którzy nota bene też często są zaburzeni, ja np. z jednej strony jestem zdrowa bo się nie leczę, z drugiej mam całą masę blizn na psychice), są bardziej skłonni do akceptowania różnic między ludźmi, do mniejszego przejmowania się pierdołami. Ech, dużo by o tym pisać, a mówiąc szczerze teraz mi się nie chce. Ale w tym szaleństwie jest metoda! ^^ Generalnie z wieloma zaburzonymi mniej się trzeba przejmować o konwenanse, a ja nie lubię durnych konwenansów. Dwa - ja się zaburzonych nie boję. Leczysz się, masz za sobą próby samobójcze, masz jakieś stany psychotyczne, aj waj wielkie halo. Mnie to ani szczególnie nie podnieca (o, łał, ale jesteś ekstra, że tak masz!) ani nie przeraża (eee... to ja już pójdę...). Poza tym, że ktoś ma problemy z psychiką może być wspaniałym człowiekiem albo totalnym bucem, ale nie jest kimś gorszym, BO ma te problemy. Też je miałam i pamiętam jak to jest. Trzy - ja o sobie rozmawiam z ludźmi dość otwarcie i ludzie którzy mnie otaczają, często rewanżują się tym samym, w ten sposób wiem, że J. jest DDA i skrajnie introwertyczny, co przeszkadza mu w związkach, a K. miała agresywną, autokratyczną matkę, która wpędziła ją w kompleksy i teraz ma się za brzydką, chociaż jest bardzo ładna. A to "normalne" osoby, które mieszkają w okolicy, nie poznaliśmy się na kozetce ani na forum psychiatrycznym. Cztery - ja lubię rozmawiać z ludźmi o ich problemach, analizować ich. Jestem w tym dobra, to skłania mój mózg do myślenia, więc sporo rozmawiam, siedzę na psychologiczno-psychiatrycznych forach jak to. Czasami ktoś ze mną przychodzi pogadać o kimś znajomym, albo mówi "pogadaj z nią, bo coś jest nie tak, nie wiemy w sumie co". Siłą rzeczy poznaję wtedy ludzi i nawiązuję relacje, czasami bliskie. Itd itp.

Jestem nadal tylko co z tego? Od bycia na psychologii (czy nawet skończenia psychologii) do bycia terapeutą to jest jeszcze daleka droga i nie każdy psycholog chce być terapeutą. Ja np. nie chcę. :)

A to musisz zapytać terapeutę ew. pogooglować w sieci, pewnie coś się znajdzie; ja terapeutą nie tylko nie jestem, ale nawet nie zamierzam być. :) Natomiast znam osoby po takich terapiach i wiem, że działa.

Michuj, w sensie chcesz skrypt z terapii czy przepis na czarodziejski eliksir? To tak nie działa, wiesz przecież. Że się zapytasz "jak" dostaniesz odpowiedź "tak i tak", zrobisz tak i PUFF! magicznie wszystko jest dobrze.

A Ty? :) Co robisz żeby zmienić, polepszyć swoją sytuację?

Oceany Samotności, no tak, tylko z Twojego postu przebijało to "kobiety tak mają" jakby to było coś dla kobiet naturalnego i normalnego, że są w toksycznych związkach, bo lubią się czuć jak szmaty. No a tak nie jest... :) Ani to normalne, ani jakieś szczególnie charakterystyczne dla kobiet, raczej dla ludzi DDD/DDA, ale to się da skorygować.

Dokładnie. :) Tylko wyjaśnij jej jak nam, O CO się martwisz, żeby nie było zonka, że jesteś zazdrosny i chcesz kontrolować. ;-)

NIE. Wielkimi literami, bo to jest bardzo mocne NIE. Miłości to ona potrzebowała przez minione 20 lat, ale jej nie dostawała, nie zdrowej miłości, akceptacji i spokoju, więc się wykrzywiła. Teraz już się stało, teraz to trzeba wyprostować, a nie udawać, że problemu nie ma. "Miłość mnie uzdrowi" to najczęściej chyba powtarzany błąd w takich przypadkach. Miłość nie jest sama w sobie, to nie jest coś, co się dostaje, albo co po prostu się pojawia, jakiś mistyczny wpływ. Miłość to jest to, co MY tworzymy i jest taka jak my - jeśli jesteśmy skrzywieni, chorzy, zranieni, to nasza miłość też taka będzie i zamiast ona nas uzdrawiać, my ją skazimy.

Można spróbować POGADAĆ z matką, ale ja bym sobie po rozmowie wiele nadziei nie robiła. Gros alkoholików trzeba ZMUSIĆ do działania - wykopać ich z domu, odciąć się od nich, postawić sprawę na ostrzu noża. Przecież oni nie są niedorozwinięci, żeby nie wiedzieć, że robią źle, że swoim zachowaniem kogoś krzywdzą. Wiedzą to, tylko nie potrafią się powstrzymać, bo nie mają odpowiednio silnej motywacji, nałóg jest silniejszy. Też zaczęłabym od nawiązania kontaktu z ojcem, może byłby w stanie jakoś Ci pomóc.

Nie generalizuj. Nie kobiety, a SKRZYWDZONE kobiety. Takie wychowywane w domach chłodnych, bezemocjonalnych, albo toksycznych czy wręcz patologicznych. Takie, które mają WEWNĘTRZNE poczcie, że tymi ostatnimi są. Wewnętrzne, bo gdyby Was zapytać "hej, jesteś taka-nie-taka?" to oczywiście byście się oburzyły, ale wewnątrz coś Was do tego ciągnie. Poza tym pierwsza część postu trochę kłóci się z drugą. Przecież wcześniej już sobie odpowiedziałaś:

Przeczytałam, odstępy między akapitami pomogłyby znaleźć właściwe fragmenty tekstu do cytowania, ale trudno - lecimy bez cytowania. W kwestii malarskiego zaparcia twórczego - trochę strzelam, ale podejrzewam, że to dlatego, że jesteś perfekcjonistką. Chcesz malować, ale jednocześnie boisz się, że nie będzie to dość dobre, więc nie malujesz w obawie przed kolejną porażką. Ale może się mylę i doszukuję analogii na siłę, bo ja tak swego czasu miałam. Wiesz co pomogło? Malowałam nawet nie do szuflady, malowałam i niszczyłam. Nie dlatego, że nie było to dość dobre, tylko dlatego, że zwyczajnie NIE CHCIAŁAM znać niczyjej opinii, chciałam malować dla siebie, z wewnętrznej potrzeby. Cóż, pewnie pomogło też trochę to, że malowałam w zamkniętej pracowni, do której nikt poza mną nie miał wstępu. Nienawidziłam, kiedy malowałam, a ktoś zaglądał mi przez ramię i komentował, albo zadawał debilne pytania w stylu "A czemu takim kolorem? A czemu to smutne takie? A namaluj coś wesołego". Jeśli masz podobnie to może jest coś na rzeczy. :) Sporo o tym mogłabym pisać (dlaczego tak mam, co było później itd), ale w sumie to nie mam w tym momencie ochoty na publiczne wywnętrzanie się, więc po skończonym poście podrzucę Ci na pewu namiary. W sumie tu miałam skończyć, ale co mi tam... Nauczona przykładem dziadków podaruję sobie gładkie sformułowania i napiszę konkretnie, bez owijania bułki w bibułkę. Oceniając po tym jednym poście - dziewczyno, wszystko z tymi uczuciami pokręciłaś. Człowieka, do którego czujesz to, co czuje się do partnera, nazywasz przyjacielem, a tego, do którego żywisz uczucia przyjacielskie, partnerem. Możesz kochać swojego aktualnego faceta, ale dlaczego go kochasz? Bo jest dla Ciebie skałą, opoką, gruntem pod nogami, schronieniem, do którego możesz uciec z toksycznej atmosfery rodzinnego domu. Jest solidny, pewny, daje Ci bezpieczeństwo. Sama napisałaś, że uczucia masz do niego bardziej jak do rodzica - generalnie masz rację. Albo starszego brata. Albo starszego przyjaciela, do którego biegniesz po ochronę. Ale nie kochanka, nie mężczyznę. O związku z nim piszesz tak samo mechanicznie i bezemocjonalnie jak o Waszym seksie. Jest. Natomiast o swoim przyjacielu pisałaś kompletnie inaczej - widać, że było między Wami nie tylko platoniczne porozumienie, ale i swoista pasja, napięcie. Zresztą dałaś temu wyraz w swoim zachowaniu a la pies ogrodnika - sama miałaś partnera, ewidentnie nie chciałaś ryzykować, opuścić go i zawalczyć o tamten związek, a jednak wściekłaś się za jego romanse, bo on był TWÓJ. Poczułaś się zdradzona. Z innymi dzielił to, co w sumie powinien z Tobą. No tak, ale z Tobą nie dzielił. Nie mógł. Chcesz jednego i drugiego. Chcesz pasji, namiętności i emocjonalnego porozumienia z relacji z "przyjacielem" i jednocześnie stabilizacji, pewności, lojalności z relacji z "partnerem" i ciskasz się, bo tego nie masz. Jednocześnie chciałabyś to mieć bez ryzyka jakim byłoby opuszczenie bezpiecznej przystani aktualnego związku i związania się z "przyjacielem" albo po prostu kimś innym, a do tego jedyną opcją jest zmienić swojego obecnego "partnera" na taką modłę, jaka Tobie odpowiada. No, ale wychodzi na to, że on zmieniać się nie chce i macie problem. Do tego po drodze wyszła kolejna kwestia czyli to, że nadajecie na kompletnie innych falach i możecie do siebie mówić, ale się nie odbieracie. Nie rozumiecie. Powtarzanie tu "nie rozumiesz mnie!" jak zarzutu nic Ci nie da. No nie rozumie. Jak chcesz, żeby zrozumiał, musisz spróbować sama się z nim porozumieć. Reprezentujecie różne wizje dobrego związku, na właściwie każdej płaszczyźnie poza stabilizacją i poczuciem bezpieczeństwa poczynając od seksu. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek powiedziałaś mu o Waszym seksie to, co nam dziś i tak jak nam dziś. I co Ci odpowiedział. Jeśli nie powiedziałaś mu tego wprost, a potem równie wprost nie powiedziałaś, czego byś chciała, nie POKAZAŁAŚ mu tego, to nawet nie dałaś mu szansy się do tego ustosunkować. Musicie wzajemnie spróbować poznać i zaakceptować Wasze światy, bo Wy jesteście razem, ale osobno. Jak długo będziecie po prostu ODRZUCAĆ wzajemnie swoje światy jako niewłaściwe i wymagające zmian, jak długo będziecie oczekiwać, że on dostosuje się do Ciebie (a on zapewne oczekuje, że Ty dostosujesz się do niego i jego potrzeb), tak długo będzie źle i nie będziecie się czuć spełnieni. I na koniec - napisałaś w pewnym momencie, że chciałabyś kogoś NA WYŁĄCZNOŚĆ. Oceany Samotności, tak się raczej nie da. A nawet jeśli się da, to jest bardzo ale to bardzo niezdrowe. Mieć kogoś na wyłączność i być dla kogoś na wyłączność (bo bez wzajemności, kiedy jedna strona jest na wyłączność, a druga nie to zwyczajnie toksyczny układ) to stworzyć zamknięty, hermetyczny światek, który wprawdzie jest bardzo przytulny i bezpieczny, kiedy jest dobrze, ale kiedy tylko coś się z tą sypie, sypie się wszystko, bo ta osoba to cały świat. Wystarczy jedna kłótnia, żeby poczuć, że grunt usuwa się spod nóg. Moim zdaniem z tą potrzebą wyłączności przemawia przez Ciebie strach przed opuszczeniem, kompleksy wyniesione z rodzinnego domu, wieczne poczucie niedostatku uwagi, miłości. To musisz przezwyciężyć, bo to Cię w tym momencie ogranicza.

Amon_Rah, od wszystkich..? Nie, tylko od niektórych. Herbatę bardzo dobrze parzę...

Jest dobra w obrywaniu.

Znam.

A to musi się wyłączyć myślenie, żeby popełnić błąd pod wpływem emocji? Widzę psychologię emocji w małym paluszku macie. U nogi.

Apofis, mało kto w depresji tryska optymizmem Ale jednak ludzie się leczą, bo mają świadomość, że depresja jak i inne choroby psychiczne to choroba - można ją wyleczyć, zaleczyć, albo chociaż poprawić stan pacjenta. I z czasem może pojawi się i trochę optymizmu. :) Wcale niezły powód jak dla mnie. :)

Apofis, tak? A mnie się wydaje, że Ci ludzie, co siedzą tu od X czasu i mają X tysięcy postów, właśnie ciężko pracują nad tym, żeby coś zmienić, poznać, usprawnić, uzdrowić. Po to chyba chodzą na terapie, do lekarzy. I jeśli tylko pacjent chce, to jest bardzo niewiele przypadków, kiedy lekarz może tylko bezradnie rozłożyć ręce i NIC nie można zmienić. :) Mnie z kolei dziwi Twój fatalizm, bo jak nic się nie da i wszystko zostanie jak jest, to po co się starać, to po co walczyć? Wtedy to forum byłoby tylko jedną wielką jęczarnią ludzi z góry przekonanych o swojej porażce. No a ja tam codziennie widzę, że raczej tak nie jest.

Apofis, pewnie masz rację, ale mnie tam wystarczyło. :) Zawsze jesteśmy samotni - albo czujemy sie samotni - z jakiegoś powodu, a znając go możemy to zmienić.

Czy ja wiem..? Ja byłam samotna pół życia - odstawałam od rówieśników gustem, sposobem myślenia (jedynaczka, jako bąbel mało bawiłam się z innymi dziećmi), słuchałam innej muzyki, czytałam inne książki (ba - W OGÓLE czytałam ) do tego moja mama była wyluzowana inaczej - mogłam się malować, ubierać jak chcę, farbować włosy, nawet na tatuaż była totalnie otwarta, ale np. nocowanie u koleżanek czy domówki nie wspominając o wyjazdach, to zawsze był problem. "Masz swój dom, nie będziesz się szwędać po cudzych". U znajomych było dokładnie przeciwnie. Pod koniec lat 90-tych to wszystko robiło ze mnie kosmitę. Dla rówieśników byłam więc dziwadłem, dla dorosłych czy choćby starszych nastolatków dzieciakiem, nie pasowałam nigdzie. Do tego wtedy nie miałam internetu, nie bardzo miałam gdzie napisać, poszukać ludzi bardziej podobnych do mnie, czy choćby jakoś otwarcie o tym pogadać. Efekt był taki, że ze średnią powyżej 5 i znajomością Platona, Swetoniusza, Miltona i Wojaczka w wieku 15 lat chciałam iść z własnej woli do liceum dla "dzieci specjalnej troski" - tych niedopasowanych, tych, które wymagają specjalnego traktowania. Dopiero argument, że w ten sposób zabieram miejsce komuś, kto serio ma skopane w życiu i potrzebuje tego bardziej niż ja mnie przekonał i poszłam do "normalnej" szkoły. No ale właśnie w wieku lat ok 15 ta dysproporcja wiekowa między mną a tymi starszymi, właściwie dorosłymi, nastolatkami zaczęła stopniowo zanikać i znalazłam grupę osób, która nie tylko mnie akceptowała ale i rozumiała, znalazłam faceta z prawdziwego zdarzenia (czyt. normalny, nastoletni związek, a nie jakieś draczne podchody).

Eee, to do mnie..? Jeśli tak to totalnie nie rozumiem... Nie generalizowałam (patrz ps) i nie wiem, jakie "moje" wady - ja borderem nie jestem, dwie bliskie mi osoby za to są. I kilka ciut dalszych. Stąd mój post. :) Ja nie wiem, jak to u Ciebie wygląda, ale u mnie wygląda to mniej więcej "No tak, ja zrobiłam to źle, ALE TY" i tu dłuuuga, niekiedy wręcz kilkugodzinna litania. Często też słyszę sprzeczne ze sobą zarzuty w pewnym odstępie czasu, np. że dzwonię za często i za rzadko, albo, że interesuję się za mało i za dużo.

Lubię takie początki postów osób, które z pewnością zawsze są mądre, rozsądne i nigdy nie dały się ponieść emocjom, nawet, kiedy były zakochane. Pocieszające, że chodzą po ziemi takie ideały, bo ja na przykład, pomimo upływu 15 lat od pierwszego razu, ciągle się czasami zachowuję głupio i nierozsądnie, kiedy w grę wchodzą emocje, a szczególnie wtedy, kiedy jestem zakochana. Szkoda tylko, że żadnego takiego ideału nigdy nie spotkałam. >.< -- 06 kwi 2012, 04:50 -- PS. Podpisuję się pod postem Bellatrix - doprowadź do konfrontacji i nie daj sobie zamydlić oczu, że on "nie wie", albo "musi się zastanowić", bo inaczej zawsze (no, przynajmniej jakiś czas) będzie Cię gryzło, co by było, gdyby i czy słusznie wybrałaś.

To może dwa słowa o tym, jak widzą to ludzie, od osoby, która miała/ma parę bliższych i dalszych relacji z borderami. Jest tak jak pisze Zielona Miętowa - znudzony, zniecierpliwiony ton głosu, wyraz twarzy, zachowania typowo biernoagresywne: poprosić o coś bordera, to "zapomni", "nie zdąży". Drążenie tematu, dlaczego np. przez 2 dni nie mógł zrobić ważnego telefonu kończy się pretensjami "czepiasz się mnie! chcesz mnie kontrolować!", odwracaniem kota ogonem "robisz z igły widły, przecież sama mogłaś to zrobić, ja nie mam czasu", albo zamknięciem się w sobie z niewerbalnym komunikatem "wku**wiłaś mnie, więc się nie odezwę". Ale załóżmy, że border jest kimś bliskim, zależy Wam, do tego nie jesteście głupi, wiecie, że to choroba i się nie poddajecie. Nie dajecie się zniechęcić. W takim układzie musicie spokojnie grać rolę worków treningowych i wyrzucić ze swojego słownika wszelkie "To się musi skończyć", "Mam dość", "Jestem zmęczona", "Musimy coś zmienić" itd, bo border podchwyci natychmiast którekolwiek z nich i powie "Tak? Dobrze, to won, nie chcę cię znać". Załóżmy, że jesteście twardzi, mądrzy i nie daliście borderowi szansy na podchwycenie czegokolwiek. Wtedy musicie się liczyć z tym, że pewnego dnia border zwyczajnie znajdzie dowolny pretekst (może to być sms, na który nie odpisaliście dość szybko, dowolna, nawet najmniejsza pierdoła) i sam Was zostawi wraz z wiązanką, jacy jesteście podli, wredni, nienormalni. Ewentualnie po prostu przestanie się odzywać, zacznie unikać kontaktu, a jeśli jakoś go dopadniecie i zapytacie dlaczego, usłyszycie, że to dlatego, że jesteście tacy i owacy i on nie może trawić życia na znajomości z taką podłą/żałosną osobą jak Wy. W tym momencie nic nie możecie zrobić, bo próba nawiązania kontaktu z borderem będzie tylko eskalowała konflikt. I jeśli komuś się wydaje, że border nie myśli tego, co mówi, to jesteście w błędzie, dokładnie to w tym momencie o Was myśli, serio nie chce Was widzieć na oczy. Border może wrócić. Coś mu o Was przypomni i jeśli minęło dość czasu, a Wy byliście dość bliscy, border może zatęsknić i wrócić. Możecie zrobić wtedy dwie rzeczy, jedna to powiedzieć "Nie ma sprawy, rozumiem, to choroba." Dla bordera nie ma sprawy to nie ma sprawy, więc możecie się spodziewać, że przy pierwszej okazji, kiedy borderowi będzie źle, wyżyje się na Was i problem wróci. Możecie też zrobić odwrotnie, zrobić z tego halo, zmusić bordera do wysłuchania wszystkiego, co robił (nie zdziwcie się, jeśli powie, że tego nie pamięta albo w ogóle zdziwi się, że jak to, on? takie rzeczy?) i przede wszystkim jak się z tym czuliście, jak się teraz czujecie. Border albo się wtedy wścieknie, zareaguje agresją, pretensjami (jak możesz?! to ty to, to i tamto! ty jesteś taka-nie-taka!) i odejdzie, albo się przejmie, obudzą się w nim wyrzuty sumienia i będzie się starać naprawić co spieprzył. Jak będzie się starać, to prawdopodobnie serio będzie, będzie wspaniałym, czułym, troskliwym człowiekiem, aż powiecie "już dobrze". Wtedy, stopniowo, znów będzie powrót do wszystkiego od akapitu 1. Powinnam jeszcze sporo dopisać, ale na jeden post chyba wystarczy... PS. Acha, gdyby ktoś chciał napisać znam bordera/jestem borderem i wcale tak nie jest, to ja się kłócić nie będę, ale z każdym, z którym ja miałam jakieś relacje, generalnie tak było. Cykle tylko różniły się długością, zachowania natężeniem itd...