Nevada

słuchajcie, a jak to jest, że od pięciu dni już w sumie tnę się jak tylko zostaję sama - moje ręce są już tak zjechane przez noże i scyzoryki - tnę się wszystkim co widzę - bo rzucił mnie facet, z którym wiązałam duże nadzieje na przyszłość. moje myśli samobójcze przbrały na sile tak, że bez przerwy rozważam co można sobie i jak zrobić, żeby było najskuteczniej. i tak ważę mało, a teraz do tego zaczęłam się głodzić. uważam że to niezwykle zabawne, że się głodzę, że nie jem, i że się przez to wykończę i to naprawdę fajne. koleżanki mi mówią, że powinnam w tej chwili iść na jakieś leczenie, ale ja nie mam prawa do ubezpieczenia zdrowotnego, a nie mam na to pieniędzy. jeśli od tygodnia żyję i zrobiłam sobie tylko to, co zrobiłam, to chyba nie wymagam pomocy. uważam, że nie potrzebuję jakiejś pomocy. ze mną jest wszystko dobrze, przecież nic mi nie jest.

ja wczoraj chyba miałam jednak jakiś atak, bo przy moim byłym dostałam duszności, prawie zemdlałam i zwymiotowałam.

ale jak wybaczać? tego się nie da zrobić. po prostu się nie da.

a ja dzisiaj zmusiłam się do jedzenia i wszystko wyrzygałam, bo się źle poczułam. efekt - może z 200 kcal zostało mi w organiźmie, ale z tego co widzę, to całego kurczaka wyrzygałam. i jak tu się nie załamać? marzę o jakichś dragach, żeby się uspokoić.

mi ta książka raczej nic nie dała, puste pranie mózgu moim zdaniem.

no nie wiem, czy to anoreksją można nazwać, bo nie oglądam z zapamiętaniem zajefajnych modelek itp, ale przestałam już prawie jeść. Odkąd mój były - to znaczy wtedy był obecny - mnie popier... i poszedł do byłej swojej jest mi bardzo ciężko i nie mogę jeść. Kiedy pomyślę o jedzeniu, wolę nie jeść. Bo wiesz, kiedty będę nie jeść, to będę jeszcze chudsza. Kiedy nie jem, mam jeszcze w sobie jakąś siłę. Dziś on mnie wyciągnął na posiłek do restauracji, bo opowiedziałam mu, że wcale nie jem, zrobił to z litości, wiem. nie powinnam już w ogóle żyć.

a ja powiem, że gratuluję ci, że wyszłaś z choroby. to naprawdę niesamowite. ja chyba właśnie wpadam w anoreksję

ale piszą o tym. jeden przeczyta i powie, że to głupota, inny zastosuje. Jeśli ktoś jest podatny na dragi, to od razu by chciał sobie kreskę wciągnąć jak to czyta.

sorki, ale moim zdaniem do gadania o odchudzaniu się przy pomocy prochów to macie fora pro-ana, i hyperreal. tutaj moim zdaniem takie dyskusje są nie na miejscu.

moi lekarze też mówią, że mam tylko nerwicę, to akurat normalne.

ja całkiem niedawno z głupoty popełniłam 35 tussipectów w ciągu pięciu godzin, przeżyłam chyba tylko dlatego, że podobno jestem terminatorem...

wiem, że osoba otyła też ma problem, wiem, bo moja matka jest otyła. to wiem, co to znaczy.

najlepiej odłożyć tabletkę do słoiczka po innych tabletkach, w ten sposób na pewno się nie zgubi.

jestem z Krakowa, chętnie się z kimś spotkam.

widzisz, a ja powiem może trochę historię nie na temat, ale za to bardzo smutną i o odchudzaniu. jak już pisałam, przez tą nerwicę jestem bardzo chuda. ważę dokładnie teraz 44 kilogramy przy wzroście 162 cm. wcześniej było to jakoś dwa kilo więcej. w każdym razie kiedyś mój przyjaciel, który teraz jest moim chłopakiem poznał dziewczynę, dajmy jej na imię Agnieszka. Agnieszka myślała, że on jest zainteresowany mną z powodu mojego wyglądu, czyli tego, że jestem taka chuda. Zaczęła brać bardzo dużo narkotyków - amfetaminy, i przy tym nic nie jadła, aż wpadła w anoreksję, żeby upodobnić się do mnie. a nie wiedziała, że to chodzi o to, że mam szczupłą budowę ciała i po prostu jestem znerwicowana i często nie mam na chleb. drugi przypadek był taki, że inna zainteresowana nim dziewczyna zaczęła się też odchudzać, kiedy mnie poznała. do wszystkich otyłych, którzy uważają, że ci chudzi mają fajnie: my wcale nie mamy fajnie! ciuchy na nas wiszą, tyłki nas bolą od siedzenie, często marzniemy i łatwiej się przeziębiamy!

to bardzo smutne, ale też tak miałam, rodzice cztery lata temu wyrzucili mnie z domu i nie ukończyłam studiów, nie miałam co jeść, nie mogłam znaleźć pracy, tułałam się po różnych znajomych, nerwy praktycznie mnie zjadły. Teraz jest trochę lepiej, bo rodzice pożyczają mi już pieniądze i zrozumieli swój błąd (a raczej starają się nie pamiętać o tym, co wtedy mi zrobili) i mówią, że zawsze mogę gdzie wrócić. z finansami jest w moim przypadku fatalnie, a żadnych leków nie mam, bo nie mam ubezpieczenia zdrowotnego (mój błąd.) teraz znajomy mnie ratuje, przynosi mi pieczone kurczaki z rożna, żebym sobie zjadła. wiem, że na studia iść już nie mogę, bo nie pogodziłabym pracy ze studiami, liczę na to, że moje umiejętności mi pomogą. samemu trudno żyć, a co dopiero jeszcze z tak upierdliwą lokatorką jak nerwica....

a może podpucha?

bellergotu nie brałam bo nie chciałam, wiedziałam, że mi nie pomoże. nigdy nie zostałam skierowana na specjalistyczne badania - zawsze diagnozuje u mnie lekarz, że czymś się strułam. a ja prawie że biegunkę popuszczam w spodnie z bolesnymi skurczami żołądka jak tylko się zdenrwuję! tylko że dla niego nerwica to nie choroba, a z kolei ja nie cierpię świrologów, bo ci z kolei zamiast dać mi w końcu coś, co mi pomoże, to analizują moje dzieciństwo, a nie mam czasu tracić swojego bezcennego dnia na to, żeby nudzić się przy jakiejś pani magister psychologii, tylko potrzebuję lekarstw. dziś czuję się dobrze, ale to tylko dlategom, że nie poszłam do pracy. odpowedź - rzucić pracę? ale ja mam tak w każdej robocie, w efekcie to bym musiała chyba z głodu paść!

do końca bym się z tym nie zgodziła. ja w nerwicy nie umiem przytyć, cokolwiek zjem, od razu wydalam i wymiotuję. Naprawdę bym chciała przytyć, ale ważę coraz mniej niezależnie od tego ile zjem.

ale ja mam poważne pytanie do was. mam głupie doświadczenia z lekarzami, którzy uważają, że objawy żołądkowo - biegunkowo - megabolesne związane z nerwicą, które wręcz uniemożliwiają mi normalne życie są normalne, i że to nic, bo to tylko nerwica. i te konowały przepisują mi zawsze BELLERGOT!!!!! ludzie, co ja mam powiedzieć lekarzowi, żeby się w końcu przejął moim cierpieniem? belergot i nifuroksazyd i koniec...

ale nigdy potem nie widziałam cieplejszych butów niż relaksy!

ja jako mocno znerwicowane i zastraszone dziecko zostałam wysłana przez babcię w pewne mroczne, zimowe popołudnie do sklepu elektrycznego po rozgałęźnik do prądu. Ja zapomniałam jak się rozgałęźnik nazywa, ale pamiętałam, że babcia mówiła na to "złodziej do prądu" i wiecie co? ganiałam z wywieszonym jęzorem po wszystkich elektrycznych sklepach po mieście z wywieszonym jęzorem, i pytałam czy jest złodziej. rzecz jasna wróciłam z niczym.

ja z rocznika Orwellowskiego, pozdrawiam! trzmajmy się. pamiętam jak pomarańcze były tylko na wigilię, i że inne dzieci w przedszkolu chwaliły się paczkami z RFN-u.... eeech, gumy donald też pamiętam. w sumie dużo pamiętam, Jaruzelskiego...

Cześć! Zakładam temat, bo potrzebuję szybkiej pomocy. Ostatnio nastąpił u mnie nawrót nerwicy żołądkowej. Na początku łudziłam się, że strułam się czymś, ale ludzie - ile można? Od miesiąca bez przerwy boli mnie brzuch - potworny ból, potwornie bolesne skurcze, cuchnące i wstydliwe gazy przy każdej okazji (wstyd mi przed samą sobą i ludźmi ) a mam kontkat z ludźmi w pracy, biegunki, które ledwo mi idzie opanować, non stop się boję, że popuszczę i nie dobiegnę do toalety. Ja wiem, że to z powodu nowej, denerwującej pracy, ale tak się składa, że nie mogę jej zmienić. Nie umiem już w zasadzie żyć. Schudłam do 45 kilo i coraz bardziej chudnę, cierpię potwornie - teraz kiedy to piszę boli mnie strasznie brzuch i w ogóle... proszę o pomoc, jak zwalczyć te objawy, podajcie mi jakieś środki, cokolwiek. Błagam, bo ja już nie wiem jak żyć! Objawy mi mijają jedynie, kiedy biorę sobie wolne, ale natychmiast wracają, kiedy pomyślę o pracy, albo mój chłopak zaczyna ze mną jakąś poważniejszą rozmowę na jakikolwiek temat, albo jak zaczynam się denerwować. To mnie wyniszcza coraz bardziej!

leki zawiejające brom >> DXM, występuje w Acodinie.