Badziak

- Dzień dobry - Dzień dobry - Pana imię i nazwisko? - ... - Ile Pan ma lat? - Zażywa Pan jakieś leki? Choruje Pan przewlekle na coś? - Z kim Pan mieszka? Jakie są Pana stosunki z rodzicami/żoną/dzieckiem? - Czy korzystał Pan już z pomocy psychiatrycznej? - Czy były przypadki chorób psychicznych i przenoszonych genetycznie w Pana rodzinie? I zazwyczaj pada pytanie kluczowe: co Pana do mnie sprowadza? Z jakim problemem Pan przychodzi?

Ja sobie zrobiłam z tego postu ściągawkę. Miałam zastanowić się w domu nad celami mojej terapii, a że część jest zbieżnych to sobie spisałam, bo naprawdę ładnie to sformułowałaś Asiu. Mam nadzieję, że uniknę procesu o plagiat.

kahir, to, co napisałeś jest bardzo bolesne, ale jakże prawdziwe...

Biorę to już od miesiąca (200mg dziennie) i nie zauważyłam żadnego działania.

Alkohol powoduje fluktuacje serotoniny. Wypłukuje też wit. z gr B, które są bardzo istotne dla funkcjonowania OUN. Zresztą wszelkie używki są katalizatorami zaburzeń. Najlepiej niczym się nie wspomagać. Fajki na dłuższą metę powodują rozdrażnienie, niepokój (kiedy ich zabraknie), a po odstawieniu następuje spadek stężenia dopaminy. Kawa wzmaga lęki, ale za to dodaje energii. Cukier jest dobry póki nie jest się od niego zależnym. W ang. Wikipedii jest dobrze opisane jak przebiega uzależnienie od słodyczy. Jak znajdę to wkleję. -- 25 maja 2011, 18:57 -- http://en.wikipedia.org/wiki/Sugar_addiction

Rusza kampania społeczna "Nie uciekaj" fundacji Itaka, www.nieuciekaj.pl

Pochwica jest u mnie problemem wtórnym. Pierwotnie mam neuralgię nerwu sromowego. Z nerwami jest tak, że jak są uszkodzone to albo się nic nie czuje (znieczulica) albo czuje się ogromny ból (przeczulica). I u mnie występuje to drugie, więc próby seksu, wkładania tamponów albo badania ginekologicznego wywołują rozrywający ból w przedsionku pochwy. Mam tak od zawsze. Kiedyś nie bałam się seksu. Teraz się boję, bo w mojej głowie wytworzyło się skojarzenie seks = ból. Skąd wiesz, że pozostanie? W pierwszej kolejności musisz wykonać zabieg i przekonać się, czy Twoje gdybania są słuszne, a nie zaczynać od dupy strony i szukać w tej kwestii pomocy psychologicznej. A właśnie... Zabieg już zrobiony? Zabieg jest leczeniem objawowym. Wykonanie blokady nerwu znieczuli mi uszkodzony nerw tak, że nie będę nic czuła, ale ten zabieg trzeba będzie powtarzać co miesiąc. Póki co próbuję jeszcze znieczulających metod farmakologicznych, więc zabieg traktuję jako ostateczność i odkładam w czasie.

Co do przeniesienia: I jeszcze Asiu co do tego, że mówiłaś, że nie czujesz odrębności od innych ludzi i zastanawiałaś się czy jesteś "nienormalna": -- 24 maja 2011, 17:23 -- _asia_, zastanów się co dla Ciebie znaczy "bycie zdrową". Czego oczekujesz po terapii? Wypisałaś swoje sukcesy, ale czy pokrywają się z wcześniejszymi oczekiwaniami? Co jest dla Ciebie celem leczenia? Konkretnie. Czy terapia pozwoliła Ci na opanowanie niekontrolowanych impulsów? Mam na wszelkie szkodliwe, autodestrukcyjne czynności. Czy objawy bdp w jakiś sposób osłabły dzięki terapii? Wcześniej pisałaś, że tendencje samobójcze zminimalizowały się - czy to nie jest istotne?

brak uczuć, a myślałaś nad elektrowstrząsami, stymulacją magnetyczną mózgu albo stymulacją nerwu błędnego? W sobotę na TVP był program dokumentalny Elektryzujący Mózg (Izrael, 2010) o stymulacji magnetycznej i bardzo zachwalali. Polecam obejrzeć jeśli jest dostępny gdzieś w internecie.

Miło być zauważonym. Anafranil świetnie działa, więc korzystam z życia. Staram się wychodzić do ludzi, znalazłam pracę, a na terapii behawioralno-poznawczej działamy nad zmianą sposobu myślenia, żeby stany depresyjne już więcej mnie nie dopadły.

Czy ktoś z Was ma opryszczkę (HSV)? Czytam ciekawy dokument o czynnikach patogennych depresji oraz CHADu i wygląda na to, że wirus opryszczki sprzyja rozwinięciu się tych zaburzeń.

No, bo właśnie na tym polega depresja, że się nie ma siły na kontakty towarzyskie, na pracę, na nic. Możesz, ale nie chcesz, bo jesteś zły, rozczarowany itp.

Pomyślałam o tym samym. Takie zachowanie właściwie na początku związku nie jest normalne i coś się za tym kryje. To jeszcze dodam, że nie rzuciłam tego bezpodstawnie. Mam w rodzinie ciotkę, która była zamężna przez 3 lata, urodziła syna, popadła w depresje, po czym ogłosiła rodzinie, że jest lesbijką, że od zawsze to ukrywała, bo nie mogła się z tym pogodzić i że bierze rozwód. Po 3 latach małżeństwa! Teraz mieszka z dziewczyną i synem w jednym domu. Nic na tym świecie mnie już nie zdziwi... Zresztą geje i lesbijki często mają dzieci i to nie z adopcji, o którą tak walczą, tylko właśnie z poprzednich związków.

Zgadzam się i dlatego kompletnie do mnie nie przemawia sens psychoterapii. Jak się jest zadowolonym, to po cholerę się bez przerwy rozkwaszać na wspomnieniach z jakiejś odległej przeszłości? Czuję w sobie agresję jak ktoś mnie chce zmusić do psychoterapii. Też uważam, że rozkopywanie dawnych emocji nic nie zmieni, a może nawet pogorszyć sprawę. Dlatego chodzę na terapię w nurcie behawioralno-poznawczym, która skupia się właśnie na "tu i teraz". Skądinąd owa terapia ma największy odsetek osób wyleczonych i wcale się temu nie dziwię.

Masz pewność, że nie jest gejem?

Czyś Ty na głowę upadł?! Wiesz jaki ojciec jest najlepszy? ŻYWY!!!

Monika1974, i co na to terapeutka?

Może nie napiszę nic odkrywczego, ale tu - na forum - też były chyba ze dwie/trzy takie sytuacje, kiedy zupełnie neutralny tekst odebrałaś jako atak na siebie. Tak jakbyś nie miała poczucia bezpieczeństwa, jakbyś cały czas była 'czujna' i przygotowana na to, że ktoś Cię zaatakuje, a tak przecież nie jest. Wiadomo, że w słowie pisanym trudno wyczuć intencje, ale zastanów się dlaczego asekuracyjnie zakładasz, że ktoś miał złe, a nie dobre.

Dokładnie. Kawa nasila lęki.

To Twój syn, na litość boską. Czy to nie jest wystarczający powód?

Jakie to były zastrzyki?

brak uczuć, nie wiem co napisać. Bardzo mnie rusza Twój smutek. Z każdego Twojego posta bije ogromne cierpienie. Chciałabym jakoś Cię wspomóc, choćby słowem, ale jestem bezsilna. Nie będę kontestować braku uczuć, bo faktycznie wierzę, że mogą się spłycić lub całkiem zaniknąć. Skoro można być nadwrażliwym to istnieje też drugi biegun, prawda? Dlatego obchodzi mnie to, co piszesz, ale nie mam pojęcia jak mogę Ci pomóc. Kiedy zaczynasz brać nowy lek? Fluanxol, tak?

Anafranil zaczęłam brać 1 kwietnia. Stopniowo zwiększaliśmy dawkę aż doszłam do 150 mg SR. 150mg biorę od 13 dni. Co do skutków ubocznych to teraz nie mam już żadnych oprócz suchości w ustach i braku uczucia głodu. Jakby nie neuralgia to zostałabym na SSRI. Chyba nie ma co brać TLPD jeśli ma się wybór. -- 16 maja 2011, 01:43 -- Do skutków ubocznych zapomniałam dopisać niskie libido.

Nie tylko. Mam mnóstwo innych problemów, które teraz mnie nie obchodzą. Nie czuję już tego ciągłego napięcia, lęku, bliżej nieokreślonego niepokoju. Nie mam już myśli samobójczych, które towarzyszyły mi niemal codziennie. Co więcej byłam wczoraj na nocy muzeów ze znajomymi. Nie byłam zbyt rozmowna - jak zwykle, ale tym razem było mi to całkowicie obojętne! Nie obniżył mi się przez to nastrój, nie myślałam "jaka to ja jestem beznadziejna, że nawet pogadać nie umiem", nie czułam lęku, a głos ani trochę nie drżał. Wróciłam do domu z uśmiechem na ustach. Po raz pierwszy od długiego czasu, bo zawsze spotkania towarzyskie mnie dołowały. Zazwyczaj czułam się niedopasowana i wykluczona. Od tygodnia czułam się coraz lepiej, a brak neuralgii tylko przesądził o moim nastroju - skoczył na plus. To idealny lek dla mnie.

Ten lek jest najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło!!! Zminimalizował neuralgię do zera, tym samym odebrał mi powód do zmartwień i zlikwidował depresję! ...bo są powody do mruczenia!