Grabarz666

Ja bym dodał jeszcze SSRI - fluwoksaminę, żeby przez zahamowanie niektórych CYP zwiększyć stężenie pozostałych SSRI we krwi i tym samym zwiększyć ich działanie przeciwdepresyjne - augmentacja - wiadomo Nie no pojechałeś po całości, moja propozycja innego "heroic combo": - mirtazapina + mianseryna - doksepina + amitryptylina - wenlafaksyna + duloksetyna - fenelzyna + tranylcypromina

Dodam jeszcze jeden obrazek odnośnie inhibicji cytochromu P-450 przez antydepresanty:

Tak, też w większości publikacji, które czytałem autorzy wskazywali, że to fluwoksamina powoduje najmniejszą kastrację spośród SSRI. Ja również nie rozumiem dlaczego fluwoksamina jest tak mało popularna spośród SSRI, uważam, że jej wielką zaletą jest agonizm receptorów sigma-1 opioidowych, co przekłada się min. na poprawę funkcji kognitywnych i znacznie zmniejszone ryzyko zaburzeń snu. Największy minus to silna inhibicja izoenzymów cytochromu P-450 (i wpływ na metabolizm dużej części leków):

Co do paroksetyny, to nie ma wątpliwości, ponieważ jest ona inhibitorem syntazy NO, która to odpowiada za uwalnianie NO, który powoduje min. rozszerzenie ciał jamistych prącia, co odpowiada za erekcję. Dziwna jest natomiast sprawa z fluoksetyną, niby blokuje receptory 5-TH2C, co powinno przekładać się na mniejszą kastrację, aczkolwiek badania wcale tego nie potwierdzają. Poniżej obrazek z badania wpływu SSRI na przedwczesny wytrysk, IELT oznacza czas od rozpoczęcia współżycia do jego zakończenia . Wskaźnik ten można interpretować min. jako siła obniżania libido dla poszczególnych SSRI - im dłuższy czas, tym większy wpływ hamujący na libido:

Do dzisiaj tak jest. Większość publikacji dotyczących escytalopramu, które czytałem na PubMed-zie było sponsorowanych przez Lundbeck i prawie zawsze wykazywały one wyższą skuteczność escytalopramu nad innymi SSRI. Stąd należy zachować rozsądek w ich interpretacji. Uważam, że w ogóle SSRI mają świetny marketing, a taka mirtazapina bardzo słaby, mimo, że badania jednoznacznie wskazują na jej wyższą skuteczność przeciwdepresyjną o czym również sam się przekonałem.

Jeśli chodzi o SSRI, to początkowo często chudnie się (głównie pobudzanie receptorów 5-HT2C przez serotoninę), po dłuższym można przytyć.

Zgadzam się w pełni, z tym, że nie jest to łatwe, bo pokusa zjedzenia po godzinie od wzięcia tabletki jest ogromna :) Ja schudłem 3 kg po obcięciu węglowodanów o prawie 70 %, zwiększeniu ilości białka i nieznacznie zwiększenia ilości tłuszczów. Oczywiście przy dość regularnej aktywności fizycznej.

Ja poczekałbym jeszcze jakieś 2 tygodnie. Jeśli nie pomoże, to pomyśl o wizycie u lekarza. Mnie fluwoksamina 50 mg wyciągnęła z depresji po 2 miesiącach, przez ten cały czas zmagałem się też silnym lękiem wolnopłynącym mimo chlorprotyksenu 75 mg.

Tyć nie powinieneś, ponieważ trazodon bardzo słabo blokuje rec. 5-HT2C i H1. Ja po nim nie przytyłem.

A wacka nie masz do wyrzucenia na śmietnik po 60 mg?

Tak, ale dla mnie bardziej przekonujące są subiektywne odczucia setek, tysięcy osób poddanych szczegółowym badaniom, niż subiektywne odczucia kilku użytkowników, mam tutaj na myśli reprezentatywność: http://agrobiol.sggw.waw.pl/biometria/media/paderewski/Statystyka/wyklad%203%20statystyka%20opisowa_.pdf To tak w kwestii wyjaśnienia co mam na myśli. Swoją drogą jestem wielkim zwolennikiem wnioskowania statystycznego :] Prawo Muphirgo a skoro mogę czegoś uniknąć, to unikam, skoro escytalopram daje mi tą możliwość. U mnie SSRI to tylko dodatek hamujący moją impulsywność i aspołeczność po samej mirtazapinie. Swoją drogą ostatnio zastanawiam się, skoro 20 mg escytalopramu i 150 mg trazodonu nie dało mi pełnego efektu terapeutycznego, to ciekawi mnie jak byłoby po 150 mg wenlafaksyny i 150 trazodonu. Nie mniej jednak nic nie zmieniam, skoro mój stan jest obecnie bliski zdrowia (jestem w remisji).

Nie w działaniu (w sensie mechanizmu działania) a w farmakokinetyce, poza tym zauważ, że każdy organizm jest inny w pewien sposób, jeżeli stężenie takiego Lexapro badano na moim organizmie, a generyk na twoim, to jak może nie być różnic. Pamiętaj, że badania farmakokinetyczne wykonuje się na zdrowych ochotnikach i EKSTRAPOLUJE na resztę populacji. Całkowicie absurdalne byłoby wykonywanie, ponownie badań klinicznych leków generycznych. Stąd tolerancja 20 - 25 % dla przedziału ufności 90 %, dla przedziału 95% byłyby to inne wartości. Pamiętaj, że każdy znas ma inną aktywność cytochromu P-450 i inaczej metabolizuje leki.

A wiesz co to są badania biorównoważności? Wytłumaczę więc, badania biorównoważności, to w uproszczeniu badania mające na celu sprawdzenie czy dany lek charakteryzuje się taką samą farmakokinetyką. Badania takiego dokonuje się mierząc poziom leku we krwi i obliczając AUC i określając Cmax, wartości te mogą się różnic maksymalnie 20-25 % dla przedziału ufności 90 %. Więcej informacji poniżej, tylko proszę, przeczytaj CAŁOŚĆ: http://www.ptfarm.pl/pub/File/Farmacja%20Polska/2009/12-2009/02%20%20Biorownowaznosc.pdf -- 05 mar 2016, 23:13 -- https://journals.viamedica.pl/choroby_serca_i_naczyn/article/download/18611/14635

A ja cieszę się, że po mirtazapinie śni mi się tak jak przed chorobą. Realistyczne sny związane z wydarzeniem, które wpędziło mnie w chorobę były by dla mnie bardzo trudne.

Nikogo nie namawiam do picia po lekach, wręcz przeciwnie, ale jak jest okazja to sobie nie odmawiam, i to sporych ilości i żadnych skutków ubocznych na połączeniu escytalopram 5 mg + mirtazapina 30 mg i etanol (wódka w dużych ilościach) nie zauważyłem :) A że etanol szkodzi to wiadomo… tyle ode mnie. -- 04 mar 2016, 20:43 -- Skoro w temacie, to zapytam na jakie podjednostki receptorów GABA-A działa etanol i z jakim Ki (lub Kd lub EC50)?

Dodałem escytalopram 5 mg do mirtazapiny 30 mg i jestem mniej nerwowy (bardziej uspokojony, pro społeczny), jednak mirtazapina mimo działania uspokajającego powodowała u mnie straszną nerwowość i impulsywność. Poprawił się również sen i trochę nastrój. SSRI i NaSSA świetnie się u mnie komponują. W moim przypadku mirtazapina 30 mg spowodowała kolosalnie większą p;oprawę niż escytalopram 20 mg + trazodon 150 mg. I niezmiernie się cieszę, że wracam do normalności, po 3,5 latach walki z chorobą. Ciągnę 2 kierunki studiów podyplomowych, pracuję dużo efektywniej, dorabiam udzielając korepetycji z przedmiotów ścisłych, uczę się grać na gitarze, prowadzę bloga... to wszystko nie byłoby możliwe gdyby nie leki. Polecam Grabarz Rocket Fuel: escytalopram 5 mg + mirtazapina 30 mg

Na te objawy, które opisujesz paroksetyna to jak najbardziej wskazany lek (jak i reszta SSRI). Nie mniej jednak SSRI mają skutki uboczne nie zawsze do zaakceptowania głównie przez mężczyzn - w związku z zaburzeniami libido, aczkolwiek nie u każdego. A same SSRI różnią się od siebie i myślę, że w zależności o typu zaburzenia, niektóre z nich mogą "przypasować" bardziej (lub mniej).

Uważam, że powinieneś spróbować, ja jestem w stanie wiele zaakceptować, aby dobrze się czuć. W moim przypadku dodatek SSRI - escytalopramu jest głównie po to, żeby mnie uspokoić po mirtazapinie, wiem, że brzmi to dziwnie, ale po samej mirtazapinie jestem bardzo nerwowy, dodatkowo niweluje ona kastrację po escytalopramie (który i tak obniża mi libido ok 30 - 40 %), którą akceptuje w imię dobrego samopoczucia, a dokładniej remisji. PS mirtazapina ma też wiele skutków ubocznych, a u mnie występują tylko niespokojne nogi po 1h od jej przyjęcia i zwiększony apetyt, który poskutkował tyciem, ale i z tym sobie poradziłem wprowadzając dietę.

Nie miałem na celu straszenia Cię, tylko przedstawienie mojej opinii na temat paroksetyny. PSSD czasem występuje, czasem nie. Mnie każde SSRI kastrowało potężnie i nawet zastosowanie inhibitorów 5-HT2A/2C powodopwało obcięcie libido o jakieś 30-40% - dla kombinacji escytalopram 5 mg i mirtazapina 30 mg). Po odstawieniu SSRI po kilku dniach libido u mnie wracało. Kastrowanie po SSRI redukują: mianseryna, mirtazapina, trazodon, bupropion. Myślę, że powinieneś spróbować paroksetynę i sprawdzić na sobie, może okaże się, że wcale Cię nie kastruje. -- 04 mar 2016, 13:50 -- Wybacz, ale badania na setkach osób bardziej mnie przekonują niż twoja subiektywna opinia, tym bardziej, że paroksetyna była pierwszym antydepresantem, który brałem (aczkolwiek krótko, bo 6 dni) i wykastrowało mnie przez ten czas silniej niż fluwoksamina. A badania ukazują, że paroksetyna kastruje najspilniej, bo jest najsilniejszym inhibitorem SERT oraz inhibitorem syntazy NO i temu nie zaprzeczysz

Zmula to dopiero fluwoksamina w dawce powyżej 100 mg. Zombie-mode potężniejszy niż po mianserynie, przynajmniej w moim przypadku. Nawet 50 mg nie powodowało u mnie zaburzeń snu, brane o godzinie 20. Gdyby nie to, że jest ona silnym inhibitorem cytochromu 450, to nada brałbym ją zamiast 5 mg escytalopramu. Paroksetyny nie wziąłbym nigdy ze względu na inhibicję syntazy NO (zaburzenia erekcji) oraz inhibicję receptorów muskarynowych (suchość w ustach, zaburzenia akomodacji i zaburzenia funkcji kognitywnych). To tylko moje zdanie.

Escital to wcale nie jest zmodyfikowana substancja, lecz enancjomer S cytalopramu, nazywany escytalopramem. Cital to mieszanina racemiczna enancjomerów S-cytalopramu i R-cytalopramu. Przedrostek es oznacza, że jest to tylko i wyłącznie enancjomer S cytalopramu. Zamiennik zawsze działa tak samo jak lek oryginalny (w przypadku escytalopramu Lexapro). Na http://www.doz.pl możesz kupić escytalopram pod nazwą Betesda 10 mg za 15.49 zł: https://www.doz.pl/apteka/p111232-Betesda_10_mg_tabletki_powlekane_28_szt

Ja nie mam zamiaru nikogo przekonywać, po prostu przytaczam dane z badań i liczę również na to, że wywiąże się ciekawa dyskusja i dowiem się czegoś nowego. W końcu temat neuropsychofarmakologii leży w kręgu moich zainteresowań. Póki co moje doświadczenia z lekami wpisują się dokładnie w ramy, który wyznaczają badania, trudno więc, żeby nie były one dla mnie wymiernym wyznacznikiem wiedzy o lekach.

Jakiś argument? Zdaje sobie sprawę, że będziesz upierał się, że paroksetyna jest tak dobra, bo ma niskie Ki inhibicji SERT i przede wszystkim pomogła Ci (przynajmniej bardziej niż inne leki), ale siła inhibicji SERT to nie jedyny wyznacznik siły serotoninowej leku. Jeśli chodzi o korelację (albo jej brak) wartość Ki inhibicji SERT i % okupację SERT: Jeśli chodzi natomiast o zależność innych mechnizmów niż SRI a wzrost pozakomórkowej serotoniny: -- 03 mar 2016, 00:11 -- Co do tego stwierdzenia można dywagować Znalazłem ciekawe informacje odnośnie paroksetyny w (biuletynie FARMAKOTERAPII W PSYCHIATRII I NEUROLOGII, 2001, 2,175-198): Paroksetynajest około 10 razy bardziej selektywnym ligandem niż IMI (Kd w mózgu szczura wynosi 0.05-0.15 nM). Jej wiązanie w mózgu, w odróżnieniu od imipraminy, jest prawie kompletnie zahamowane przez chemiczne zniszczenie serotoninergicznych zakończeń nerwowych i dotyczy tylko jednej populacji miejsc. W mózgu człowieka paroksetyna wykazuje identyczną charakterystykę farmakologiczną jak w mózgu szczura. Zdolność antagonistów transportera 5-HT do hamowania wiązania paroksetyny koreluje z hamowaniem przez nie wychwytu zwrotnego serotoniny. W mózgu szczura wiązanie specyficzne paroksetyny stanowi 90% wiązania całkowitego, natomiast w synaptosomach kory człowieka tylko 40%, podczas gdy wiązanie citalopramu aż 80%. Świadczy to dobitnie o tym, że citalopram jest lepszym ligandem do badań 5-HTT. Lezja neuronów serotoninergicznych powoduje całkowity zanik wiązania citalopramu. W większości badań wiązanie paroksetyny u chorych z depresją przed leczeniem nie różniło się od wartości obserwowanych w grupie kontrolnej. Zmiany Bmax w depresji odnotował natomiast Nemeroff (1994) i Alvarez (1999), to znaczy w obu przypadkach u chorych wystąpiło znacznie obniżone wiązanie paroksetyny w porównaniu z osobami zdrowymi. U pacjentów z niepokojem Marazziti w serii badań dotyczących wiązania paroksetyny stwierdziła jej obniżone wiązanie u nie leczonych uprzednio osób z napadami paniki, chorobą obsesyjno-kompulsywną i innymi zaburzeniami związanymi z kontrolą impulsywności, jak kleptomania i zespół Touretta. Wpływ farmakoterapii na wiązanie paroksetyny i wychwyt serotoniny jest ostatnio przedmiotem licznych badań. Alvarez (1999) badając ludzi chorych na depresję, Black (1990) pacjentów z chorobą obsesyjno-impulsywną obserwowali spadek wiązania paroksetyny po leczeniu kIomipraminą, również fluoksetyna obniżała wiązanie paroksetyny u chorych z depresją. Z kolei Bakish (1997) u chorych z depresją nie obserwował zmian w wiązaniu, natomiast stwierdził znaczne podwyższenie Kd dla paroksetyny oraz redukcję szybkości maksymalnej transportu po leczeniu SSRI - paroksetyną i fluoksetyną. Natomiast Sallee (72) w grupie dzieci i młodzieży z depresją, leczonych sertraliną obserwował redukcję powinowactwa [3H]paroksetyny do 5-HTT. Obniżona ilość miejsc wiążących imipraminę oraz wzrost Bmax po fototerapii - została zaobserwowana przez Szadoczky i wsp. (1989). Przy zastosowaniu jako liganda bardziej selektywnej paroksetyny nie udało się jednak powtórzyć tej obserwacji, nie wystąpiła różnica w wiązaniu paroksetyny między chorymi a grupą kontrolną, jak również fototerapia nie zmieniła Bmax dla wiązania paroksetyny (54). Z kolei Mellerup (1993) i Smedh (1999) badając niezależnie wiązanie paroksetyny do preparatu błon płytkowych otrzymali zbliżone wyniki: wiązanie paroksetyny przed leczeniem było podwyższone w porównaniu z grupą osób zdrowych, szczególnie w grupie chorych reagują­cych poprawą na fototerapię. Po leczeniu Bmax paroksetyny u tych chorych ulegał znamiennemu obniżeniu. Tak więc wyłania się interesująca możliwość różnicowania chorych pod względem podatności na fototerapię na podstawie wiązania paroksetyny do transportera płytkowego. Najistotniejszym faktem wynikającym z tych doświadczeń jest stwierdzenie, że skuteczna fototerapia związana jest ze znacznym spadkiem wiązania paroksetyny, korelując ze spadkiem punktacji na skali depresji Hamiltona. Podwyższone wiązanie paroksetyny obserwowane w depresji zimowej może być zjawiskiem odpowiedzialnym za obniżenie czynności serotoninergicznej u tych chorych (nasilony wychwyt zwrotny neurotransmitera). Łącznie z innymi symptomami świadczącymi o niedoczynności układu 5-HT, jak zwiększony apetyt, nasilone zapotrzebowanie na sen, wyniki tych badań podkreślają rolę systemu serotoninergicznego mózgu w patomechanizmie depresji sezonowej. Przeciwne wyniki do Smedh (1999) i Mellerupa (1993) uzyskał Stain-Malmgren (1998) badając wiązanie paroksetyny oraz parametry wychwytu zwrotnego serotoniny. Chorzy reagujący poprawą na fototerapię mieli w tym badaniu znacznie niższą wartość Bmax niż chorzy bez poprawy oraz znacznie wyższą Km, co świadczy o zmianie powinowactwa transportera do serotoniny. Obniżone wiązanie paroksetyny (Bmax) wzrosło po foto terapii do poziomu obserwowanego w grupie osób zdrowych. Wyniki otrzymane przez Stain-Malmgren sugerują, że choroba afektywna sezonowa jest związana z zaburzeniami w procesie wychwytu zwrotnego 5-HT.

Odświeżę wątek i zacytuje "obrazek": Ukazujący brak korelacji pomiędzy niewysokim Ki inhibicji SERT przez wenlafaksynę (Ki = 80 nM) a % stopniem okupacji SERT, wynika to najprawdopodobniej z tego, że to NRI wenlafaksyny ma wpływ na okupację SERT.

O folianie: http://primarypsychiatry.com/the-role-of-l-methylfolate-in-depressive-disorders/