arminn

Mam dość ludzi, którzy nie rozumieją k***A depresji!!!

Wizyta u fryzjera

Czytam wasze historie i widzę że jest bardzo różnie. Na pewno nie można w 100% stwierdzić, że miłość pomaga/nie pomaga w depresji. Często zależy to od danego przypadku, od samej chęci posiadania bliskiej osoby, od etapu choroby, więzi itd... Tak, czy inaczej kiedy kochasz możesz odnaleźć w życiu sens (a jak wiadomo znaleźć go, będąc w depresji jest okropnie ciężko).

Mam podobnie. Z tym, że ja biorę 3 tyg.

Chodzę wśród tłumu ludzi ze spuszczoną głową. Chyba nie pasuję do nich, oni nie pasują do mnie-idą weseli, z całymi rodzinami, bez żadnej pier**** depresji. Jest mi źle, bardzo źle...

Czy ktoś z was doświadczył po sertralinie tzw. "guli" lub flegmy w gardle?

Obudziłam się o 4 rano i nie mogłam znów zasnąć Ciężko jest mi wrócić do "normalnego" życia. Nie mogę odnaleźć celu. Jest mi smutno i źle. Nic nie może mnie zadowolić. Ciężkie jest takie życie..

"Bardzo pani ładnie dziś wygląda"-chyba mój ulubiony tekst

zalezna, Ja kiedyś nie spałam ok. 4 dni i miałam dosyć Współczuje strasznie..Teraz na spanie nic nie biorę, choć mam problemy z zasypianiem. Ale wolę sama sobie to unormować niż tabletkami. Kiedyś brałam Tisercin(Levomepromazine) na spanie i pomagało. Może ty też spróbuj.

woowoo, Dobrze powiedziane

Witaj Też zmagam się z depresją. Tu na pewno znajdziesz osoby, które Cię zrozumieją i postarają pomóc. Pozdrawiam serdecznie.

Łączę się w bólu-moja mama zmarła 2 lata temu i wciąż nie mogę się z tym pogodzić

Moje życie w pewien sposób się skończyło, bo części mnie już nie ma. A tak poza tym to: strata, ból, cierpienie, strach, lęk, niepewność, bezradność, ukrywanie, rezygnacja, smutek, samotność, pęknięte i krwawiące serce ... Generalnie POD GÓRĘ WCIĄŻ.

zalezna, Bardzo Ci współczuje I naprawdę wiem, jak się beznadziejnie czujesz. Chciałabym Cię jakoś pocieszyć, pomóc..Ale sama obecnie znajduję się w czarnej dziurze...Pamiętaj, że jakbyś źle się nie czuła-to forum jest zawsze otwarte. Trzymaj się jakoś

Zaczynam czytać Znaleźć ulgę w depresji Janet Horwood. Tytuł jest pociągający jak dla mnie

To akurat kobieta jest... Kurcze, a myślałam że tylko ja mam taki problem. Rzeczywiście przed wizytą mnie natknęły takie myśli, że "jakby na chwilę jest mi lepiej, może jednak nie iść, może sama się wygrzebię.." itd..

Byłam dziś u psychiatry. Wizyta trwała jakieś niecałe 10 min. I weź tu w takim czasie opowiedz co się zadziało w ciągu 3 miesięcy w Twoim życiu Nie dostałam jak na razie zwolnienia. Wracam do Setaloftu. Tak, czy inaczej czuję lekki niedosyt po swojej wizycie. Jak zwykle "za lekko" mówiłam o swoich objawach Co będzie dalej, pożyjemy, zobaczymy...

Czyj?

Morphine90, Uspokoiłaś mnie trochę. Dzięki..

I Wzajemnie, wzajemnie wszystkim nam tutaj.

bedzielepiej, Dziękuje za zrozumienie. Jasne, że myślałam, żeby zaliczyć ten rok i "mieć to z głowy". To nie jest tak, że nie chcę wykształcenia, nie chcę matury. Zawsze byłam ambitną osobą. Może nie jechałam na samych piątkach, ale zależało mi na dobrych ocenach. No, ale niestety pojawiło się to choróbsko i wszystko stało się takie, jak widać zresztą. Boję się trochę iść do psychiatry po tak długiej przerwie Czy w ogóle anty działają "za drugim razem"? Mam wrażenie, że dotknęłam dna depresji, bo mam takie myśli, jakich nie powinnam mieć Czy powinno mówić się lekarzowi o takich rzeczach? Boję się, że mnie zamkną w...A przecież jestem normalna A to, że pojawiły się takie myśli zawdzięczam trochę otoczeniu (niestety-akurat tego jestem pewna)...Tak, czy inaczej znieczulić lekami bym się chciała. Najlepiej żeby ustawiły mnie tak, żebym skończyła tą szkołę. Jeśli tak się stanie, to chyba zacznę wierzyć w cuda

Dziękuje za wasze rady. Po pierwsze nigdy nie manipulowałam ludźmi. Jestem teraz w strasznym dołku. Zależy mi na wykształceniu, pomimo iż teraz jasno nie widzę w tym sensu. Czuję się po prostu źle. To jest tak jakbym była w głębokiej studni. Nawet jak wspinam się żeby wyjść to znów spadam na dno. Ktoś musiałby podać mi rękę. O zaocznej szkole też myślałam. Dużo myślę o tym wszystkim. Często płaczę. Głównie z powodu tego, jak postrzega mnie moja siostra. Naprawdę zdaję sobie z wszystkiego sprawę. Tylko, że w sumie nie czuję nic, taka beznadzieja. U psychiatry długo już nie byłam. Dlaczego? Nie chcę tego tłumaczyć, bo to dość skomplikowane. Mogę tylko napisać, że nie miałam warunków, sądziłam przez chwilę, że jest już lepiej, że "jakoś to będzie" (to był błąd), zajęłam się powrotem do szkoły. A teraz jest, jak jest... Gdybyś wcześniej czytała moje posty, wiedziałabyś że moja mama nie żyje...Ojcu oczywiście przeszkadza, że nie chodzę. Ale zamiast spróbować poprawić najpierw moje samopoczucie, on tylko czeka aż zdarzy się cud, że pójdę, a to spowoduje że wszystko znów będzie w porządku. Nie tak to działa.

nieboszczyk, tak

warrior11, Myślałam. Ale sama tego szkole nie zaproponuję raczej

Nie wiedziałam czy powinnam pisać, ale czuję się już tak bezradna. W sumie co mi pozostało? Tylko to forum. Chyba zrezygnuję z 3 klasy. Nie dam rady bez żadnej pomocy. Jak mam podołać maturze i innym sprawom z nawrotem depresji? Byłam ostatnio na spotkaniu z dyrektorem. Wyjaśniłam mu dlaczego nie chodzę. Ale tak jakby mi nie uwierzył. Muszę wrócić do szkoły i już. Jestem ostatnio tak rozdrażniona, kiedy tylko słyszę o powrocie. Zaczynam płakać. I w ogóle tylko jedna wielka blokada. Nie piszcie tylko o lekarzu, terapeucie. Nawet jakbym teraz poszła do psychiatry (po tak długiej przerwie) nie wiem, czy byłaby jeszcze szansa na zaczęcie wszystkiego od nowa, od początku. Może nie znajdę tu porad. Ale chociaż znajdę kogoś kto siedział w podobnym bagnie.