Jan Nowak

Polecam przeczytać temat: http://www.forum.nerwica.com/viewtopic.php?t=10718 Gdy go czytałem czułem się jakbyśmy wszyscy nagle dochodzili do końca pewnego etapu.. Jakbyśmy spędzili ze sobą długi czas na jakiejś bezludnej wyspie, a teraz uratowani wracamy spowrotem do domów i każdy z nas opowiada sobie co zrobi po powrocie :)

Wzruszyłem się do łez.. A gdy ja już będę zdrowy, to: - spotkam się z moją ukochaną, przytulę ją i pocałuję - zrealizuje wszystko, na co do tej pory brakowało mi sił - zbuduję dom gdzieś pod miastem.. Nie za duży, z ogrodem. Będę miał psa - będę mieszkał tam z moją A... i będziemy się upajać chwilami spędzonymi razem, będziemy mieć dzieci - będę ją kochał z całych sił, do końca życia, - będę zawsze gotowy na śmierć i niczego nie będę odkładał na później - nikogo już nigdy nie skrzywdze - chciałbym zostać tu dobrze zapamiętany, odejść, ale jednak pozostać.. w pamięci ludzi którym pomogę. - gdy wyzdrowieję, nikt już nigdy nie wpłynie na moje zachowanie. Zawsze będę postępował zgodnie z samym sobą, bo "Tym bardziej jesteśmy wielcy im bardziej jesteśmy sobą"

Tak anand, twój post będzie bardzo pomocny... Mimo wszystko zgadzam się w pewien sposób z anandem.. wartościowy, to pojęcie względne.. Może uda Ci się znaleźć dziewczynę, która się Tobą zaopiekuje, ale jeśli masz depresję, brakuje ci energii do życia, to powinieneś skorzystać z porady psychologa.. Większość dziewczyn oczekuje jednak, że to Ty się nimi zajmiesz, przytulisz. Musisz przede wszystkim zyskać pewność siebie. Musisz czuć się pewnie w towarzystwie i nie krępować się, kiedy zapada cisza. Niech ktoś inny cię zabawia.. Nie zawsze to Ty musisz coś mówić.

Aga Jasne że nie ma człowieka, który jest zawsze pewny siebie. Są takie sytuacje ekstremalne, w których żaden człowiek by sobie nie poradził. Ale przecież jesteśmy ludźmi, żyjącymi między innymi ludźmi więc żeby móc normalnie funkcjonować i utrzymywać kontakty z innymi, trzeba mieć choć trochę poczucia własnej wartości. Poczucia, że ja też jestem człowiekiem tak jak inni i też mam prawo do życia, wyrażania własnej opinii, chodzenia do sklepu.. Ja sam jestem dość podatny na wpływ otoczenia. Jak obejrzę jakiś film to od razu chcę być taki jak bohater.. Ale staram się tego oduczać.. :) Niektórzy mówią, że trzeba być sobą, ale mówią to najczęściej ci, którzy mają ciekawą osobowość, nie mają kompleksów i "bycie sobą" nie sprawia im żadnych problemów.

Czasami nadzieją napełnia nas doprowadzenie jakiejś sprawy przez nas do końca albo jak coś po prostu się udaje..

Masz rację Tomek.. Niepotrzebnie to napisałem. A propos magnezu i innych tego typu bzdetów.. Często brakuje nam sił do wszystkiego przez niedobór tegoż magnezu. Między innymi wielu osobom brakuje sił do zebrania się i pójścia na terapię.. I dlatego uważam, że lepsza niż farmakoterapia może tutaj być odpowiednia dieta. Coś co choć na jakiś czas doda nam sił i pomoże się odbić od dna.. To jest takie moje zdanie.

Nie jestem ekspertem i nie chcę się powtarzać, i nie wiem czy ktoś mnie nie zbanuje za to, ale mimo wszystko powtórzę... Otóż magnez, który w dużej mierze odpowiada za nasze samopoczucie, znajdujący się w czekoladzie, czyli kakao oraz pestkach z dyni (jest też w innych rzeczach ale w tych jest go najwięcej) jest wypłukiwany z organizmów przez kofeinę. My, ludzie chorzy na depresję, ludzie którym brakuje chęci do życia, sił, mamy duże zapotrzebowanie na ten pierwiastek ale jak chlejemy kawę po trzy razy dziennie(tak jak ja robiłem przez ładnych parę lat) to wysikujemy ten magnez razem z tą kawą i tyle z niego... Może ta dieta magnezowa Wam nie pomoże, może kawa na Was nie działa, ale co szkodzi spróbować.. niqqa Ja też miewałem przeczucia, że wszyscy mnie olewają.. Że jestem mało interesujący. Musisz po prostu odzyskać chęci do życia, które każdy z nas ma gdy jest mały, a wielu z biegiem czasu je traci.. tekla jesteś bardzo wrażliwa, ale wierzę w Ciebie.. A samobójstwo jest dla słabeuszy, dla grzeszników, którzy nie ufają Bogu. Bo wobec każdego z nas Bóg ma jakiś plan, ale nie każdy pozwala Mu go zrealizować, zabijając się.

piękni ludzie to ludzie którym przyświeca jakaś idea.. poza tym nie to jest piękne co jest piękne ale co sie komu podoba :) Napoleon: "Brzydki", niski, zgarbiony człowieczek Cały naród francuski poszedł za nim do boju, był wzorem dla wielu. W okresie jego panowania Francja przeżywała szczyt potęgi. W mojej szkole jest taka dziewczyna.. nie jest szczególnie piękna (nie jest też brzydka).. Tańczy w balecie.. Jest tym pochłonięta, widać, że ma w sobie pasję. Widać, że ma w sobie to coś, co pozwala zauważyć ją w tłumie roznegliżowanych panienek hulających po dyskotekach, palących fajki na każdej przerwie... Człowieku nerwico, nie będę naprawdę nic mówił na temat Twojego wygladu bo uważam go za całkowicie nieistotny :) a teraz mały cytat ("Chłopaki nie płaczą"): "Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zajebiście ale to zajebiście ważne pytanie: Co lubisz w życiu robić i zacznij to robić" Tylko nie mów że jarać blanty :)

Czyli jak rozumiem, poradziłaś sobie z chorobą.. Czyli jednak można! Tylko trzeba o tym rozmawiać, nie wstydzić się tego.. Trzeba działać już, bo odkładanie ciągle na później może spowodować, że ockniemy się gdy będzie za późno..

nie pij kawy i zacznij pić kakao.. kofeina wypłukuje magnez, który odpowiada za Twoje samopoczucie.. w kakao jest go dużo, tak jak w pestkach z dyni Proszę spróbuj tak zrobić i po tygodniu napisz tu czy czujesz się choć trochę lepiej...

A co to za nerwica?

Dekoncentracja może być spowodowana przez granie na kompie.. albo po prostu długotrwałe przed nim siedzenie. Zmęczony możesz być od picia kawy... Trudno powiedzieć..

Dobrze gada, dać mu wódki!! Jednakże bywa tak, że czasem nie umiemy się śmiać przy kimś. I nie wszystko to, co innych śmieszy, będzie śmieszyć również nas.. Ale oczywiście to jest dobry pomysł..

A teraz moja historia.. jakże podobna do Twojej.. Jak byłem w podstawówce, to niby miałem kumpli, ale tak na prawdę nikt się ze mną nie liczył.. Czasami nie odzywali się do mnie przez kilka tygodni.. W gimnazjum to samo.. Ile razy gdy chciałem coś powiedzieć w towarzystwie, przerywano mi, kazano milczeć. Podobnie w domu.. Mama słuchała mnie tylko wtedy, gdy miała dobry humor.. W inne dni czułem się przytłoczony, zbędny we własnym domu!! Nie miałem własnego zacisznego kąta.. Gdy jeździliśmy na rodzinne imprezy to siedziałem jak trusia przy stole, nic nie mówiąc, bo i nikt nigdy nie chciał mnie słuchać.. W liceum to poczucie gorszości już tak urosło, że nawet gdy wygłaszałem jakiś referat, a nauczycielka przerwała mi, żeby coś dopowiedzieć, od razu myślałem sobie: oho, zaraz wszyscy się zaczną śmiać, bo znowu czegoś nie dopracowałem, znowu nie będę miał nic do powiedzenia. To właśnie poczucie gorszości przerodziło się w żądzę bycia bogatym. Gdy pomyślę, że w życiu miałbym być przeciętniakiem i zarabiać 2000 zł na miesiąc, to od razu tracę poczucie sensu.. Tyle że w moim przypadku, chciałbym tych pieniędzy użyć do pomocy ludziom, do zapewnienia bytu rodzinie.. Po prostu moja przypadłość polega na tym, że chciałbym wszystkim pomóc, żeby cieszyć się zawsze dobrą opinią i szacunkiem innych, ale czasami brakuje sił.. anand22.. Wiedz, że dobrze Cię rozumiem.. I wiedz jeszcze, że nie ma niczego złego w tym, że chcesz być bogaty. Tylko, żeby być bogatym, trzeba być mądrym, żeby dobrze pieniądze wykorzystać. Tak więc żyj.. Żyj i działaj!

ehhh jakie to piękne

wydaje mi się, że to jest lęk przede wszystkim przed spotkaniami, rozmowami. Jeśli on nie widzi w tym sensu i nie umie znaleźć słów dzięki którym mógłby wyrazić uczucie, to spotkania będą go tylko męczyć. Bo jeśli on coś w tobie widzi, to raczej cię nie zrani a będzie bał się, że cię do siebie zrazi... Musisz się dowiedzieć jak najwięcej o chorobie i rozmawiać z nim.. o nim. Żeby wiedział że dobrze go rozumiesz.. Żeby dobrze czuł się w Twoim towarzystwie. Powinnaś zachowywać się raczej jak terapeutka:) Sama inicjować rozmowy i nie zadawać zbyt wielu trudnych pytań. I tak jak powiedzieli poprzednicy.. Nie oczekuj od niego wyrażania uczuć do Ciebie.. Jedynie sama powinnaś go utwierdzać w przekonaniu że Ci na nim zależy. Powinno pomóc.. Mnie by pomogło :)

niewielka to rada, ale... ja też bałem się ludzi. Zwykła rozmowa sprawiała mi trudność. Najlepiej jak byłem sam. Teraz widzę, że wiele rzeczy sobie wmówiłem.. zawsze jak ktoś mówił do mnie po nazwisku, od razu myślałem sobie: oo, już mnie nie lubi. Ciągle miałem wrażenie, że ludzie mnie unikają, że jestem tym gorszym. Teraz objawy stopniowo znikają.. God's Top 10 Oczywiście, że ma prawo do pomyłek, ale wiele zależy od otoczenia w jakim się znajdujemy. Jeśli znalazłaś się wśród takich baranów to nie obchodzi ich jaka jesteś.. Dołują Ciebie, żeby pomóc samym sobie. Nie przejmuj się!! I nie bój się mówić, o problemach.. na pewno znajdzie się ktoś, kto Cię zrozumie... Przyjaciel powinien A ze znajomymi to jest różnie... Jak sam nie chorował to najczęściej nie zrozumie.. EDIT A jeśli chodzi o psychologa to chyba najlepiej jakiegoś sprawdzonego polecanego na forum :) żebyś miała pewność, że nie zdołuje cię jeszcze bardziej...

boje się leczenia farmakologicznego... Boje się, że mógłbym się uzależnić, poza tym nie czułbym się lepiej ze świadomością, że moją radość zawdzięczam jakimś tabletkom...

eee.. no raczej nie chodziło mi o dodanie paska o grubości 1 cm.. miałem na myśli całkowitą zmianę kolorów na coś ciemniejszego i cieplejszego, żeby każdy kto tu sobie zagląda, czuł się jak we własnym przytulnym mieszkanku. żeby to było forum z klimatem a nie standardową skórką phpBB :)

Nie wiem czy to pomoże czy nie, ale ja też tak miałem i chyba mam nadal... Kiedyś było gorzej niż teraz.. Bałem sie kontaktów z ludźmi. Mama nie umiała zrozumieć dlaczego nigdzie nie wychodzę, z nikim się nie spotykam.. Często opieprzała mnie za to, że jestem takim samotnikiem... Czułem sie strasznie bo i sam nie umiałem się jej odgryźć, nie miałem żadnych argumentów na swoje usprawiedliwienie... Czułem, że chcę żyć, albo raczej że nie chcę umierać.. Bardzo często potrzebowałem spokoju.. A jak mama widziała, że np, leżę, to od razu nerwy, że leń ze mnie i w ogóle. Teraz jakoś się to wszystko ustabilizowało.. Mam marzenia, plany, ale po prostu brakuje mi siły, żeby zacząć je realizować. Też jak najszybciej chciałbym wyrwać się spod dziurawych i tak skrzydeł moich rodziców.. Jesteś dokładnie taka jak ja kiedyś.. Mnie się jakoś udało. Wierzę, że tobie też się uda. Jestem z Tobą. Aha, i przestań pić kawę.. tak na prawdę kofeina na dłuższą metę osłabia.. przez pierwsze dni po rzuceniu kawy nie umiałem wysiedzieć na lekcjach.. oczy mi się kleiły, ale teraz jest coraz lepiej :) więcej sił = większa mobilizacja = chęci do życia, pracy, kontaktów.. mam nadzieje że i w Twoim przypadku :)

hahahahha ale się uśmiałem :):):)

a co sądzicie o zmianie kolorów na jakieś cieplejsze? bo trochę wionie chłodem.

cinnamon rozwaliłaś nas wszystkich na łopaty jak widać na załączonym obrazku :) marmarc dokładnie.. rola rodziców jest najważniejsza, bo to oni są autorytetem i to od nich dziecko przejmuje wzorce, ale niestety wielu z nich nie zdaje sobie z tego do końca sprawy krzywdząc dzieci poprzez pozorne błahostki ehh jeśli dane mi będzie mieć dzieci, to wychowam je inaczej niż mnie wychowano.

A może to od siedzenia przed komputerem albo tv? Jak dostałem kompa(dawno temu) to całe wakacje, dzień w dzień, ciągle w coś grałem. Zdarzyło mi się nawet raz przesiedzieć 20 godzin :) mama była w pracy.. No i właśnie miałem podobne objawy do opisanych przez Ciebie. Jak mama kazała mi iść do ogródka po marchew to dochodziłem do drzwi wyjściowych i wracałem się do pokoju zastanawiając się dlaczego się tam znalazłem... w ogóle nie umiałem zebrać myśli ehh strasznie uciążliwe.. ale przeszło :) jakie jest to podejście?

Na pewno jest, tylko w szkole jest trochę inaczej niż tu na forum :) Tam zazwyczaj nie jestem taki otwarty...