Viridian

Z tego, co pamiętam to na początku brania leków antydepresyjnych objawy mogą się nasilać, dlatego lepiej jest jednocześnie chodzić na terapię.

Jeżeli na terapii usłyszysz, że zmarnowałeś życie, to zmień terapeutę. Bo terapia nie jest od tego, aby oceniać twoje życie, ale od tego, żeby pomóc ci wyjść z choroby. "Psychoterapia też jest rodzajem edukacji. Odkrywaniem tych mechanizmów obronnych, które w człowieku zawsze istnieją." cytat z http://www.servier.pl/index.php/archiwum/item/6660

Za bardzo generalizujesz. Niektórym pomagają leki, innym terapia, a innym połączenie obydwóch. Ja leki antydepresyjne odstawiłam ponad 3 lata temu i nie było nawrotu choroby.

Nie wszystkie leki otumaniają, to jak zareagujesz na antydepresanty jest sprawą indywidualna. Terapia nie rozwiąże twoich problemów życiowych, ale pomoże ci wyleczyć się z depresji i uporać się z przeszłością. Moim zdaniem to, że tu piszesz świadczy o tym, że jednak nie poddałeś się. Ale z depresji nie można się wyjść bez pomocy lekarza lub psychologa. Co do studiów, Dean ma rację, zawsze można je wznowić. Ja mam na uczelni do czynienia ze studentami znacznie starszymi od ciebie i najczęściej są to właśnie ludzie, którzy musieli na kilka lat przerwać studia a teraz je kończą.

Faceci wcale łatwiejsi w związkach nie są.

Jeżeli jest ci obojętne z kim jeździsz bmw, to można przyznać, że działa. Ale do tej "strategii" nie potrzebujesz ani samochodu, ani muskułów.

Biseksualizm ze statystycznego punktu widzenia zwiększa dwukrotnie szanse na znalezienie kogoś.

Terapeuta nie jest od tego, żeby zmieniać twoje życie. Ale jeżeli twoje zmęczenie i smutek są spowodowane chorobą, to wtedy lekarz lub psycholog mogą pomóc.

Z mojego doświadczenia - tacy faceci działają na masówkę. Podrywają każdą dziewczynę na ulicy na żel/solarium/bmw, bo któraś się w końcu załapie. Ale większość kobiet będzie się śmiać.

Rozpoczęłam drugie studia, przerwałam te studia, wróciłam na pierwsze i (z potknięciami pod drodze) skończyłam. Potem były pierwsze studia doktoranckie, z których zrezygnowałam i zaczęłam drugie. nienauczalna jestem Leczenie depresji niestety potrafi trwać długo, więc lepiej jest starać się nie rezygnować z nauki lub pracy (ale nie zawsze jest to możliwe). Moim zdaniem warto jest porozmawiać o tym z terapeutą albo kimś bliskim. Czasami druga osoba potrafi lepiej doradzić, bo w depresji człowiek potrafi pogrążyć się w takim dole, że nie widzi żadnych rozwiązań - gdyby nie pomoc psychiatry nie skończyłabym studiów w ogóle.

Haha. Nie ma to jak podryw na biceps Później dziara na ramieniu, solarium, włosy na żel i wszystkie dziewczyny Twoje Szczerze, to większość kobiet to się z takich facetów śmieje.

Ja brałam urlop dziekański na pierwszym roku z powodu nerwicy, można jak najbardziej. Co do terapii, trzeba się po prostu przełamać i pójść do lekarza - najlepiej do przychodni specjalizującej się w problemach psychologicznych.

Widzisz, ja na przykład nie uważam, żeby brak zawodu czy szkoły to był powód do wstydu, szczególnie, że sytuacja na rynku pracy w Polsce jest jaka jest. Rozumiem, że osobie z depresją, czy innymi problemami psychologicznymi, może być trudno poradzić sobie z nauką lub pracą. I nie ma to nic wspólnego z "beznadziejnością".

Jeżeli udać ci się znaleźć dobrego terapeutę, to będziesz w stanie mu zaufać i z nim porozmawiać, trzeba po prostu szukać. Czasami do szczerej rozmowy potrzeba fizycznego kontaktu z drugą osobą i internet nie wystarcza.

Dokładnie, w przypadku paciorkowców można zrobić wymaz z antybiogramem bo zdarza się oporność na antybiotyki.

Przerwanie studiów nie oznacza od razu ich przegrania, studia można wznowić, można też wziąć urlop dziekański z powodów zdrowotnych. Moim zdaniem warto najpierw spróbować terapii, być może będzie ona pomocna na tyle, że będziesz w stanie kontynuować studia.

My tu w większości chyba na boso biegamy [Dodane po edycji:] Ale samoocena osób chorych na depresję jest bardzo zaniżona; może okazać się, że ktoś dostrzeże w tobie zalety, których sam nie potrafisz zobaczyć.

Między zwykłym przepracowaniem a depresją jest dużo różnic - nie tylko w objawach, ale i w skutkach. A stereotypy porównujące depresję do zmęczenia tylko szkodzą, bo w społeczeństwie nadal panuje przekonanie, że jak ktoś leczy się u psychiatry to pewnie jest wariatem i ludzie nie zgłaszają się tak chętnie do lekarzy z problemami psychologicznymi. Jest odwrotnie, wielu chorych nie próbuje się leczyć.

Zgłoś się do psychiatry; w każdym zawodzie można spotkać idiotów, ale można też spotkać fachowców. Trzeba po prostu próbować. Największym problemem w depresji jest to, że wówczas (wbrew pozorom) nie potrafimy myśleć "zdroworozsądkowo". Dlatego nie potrafimy wybaczać sobie za popełnione błędy i nie doceniamy siebie, ponieważ tak bardzo zaburzone jest postrzeganie samego siebie w tej chorobie. Ale trzeba zrozumieć, że nie ma niczyjej winy w tym, że zachorował; nikt nie wybiera depresji.

Wbrew pozorom depresja to nie tylko objawy psychiczne, ta choroba może także powodować różne objawy fizyczne, takie jak poczucie ciągłego zmęczenia, kłopoty ze snem i koncentracją, nawracające bóle, obniżenie odporności. Dlatego moim zdaniem, zanim zaczniesz diagnozować u siebie różne infekcje, warto porozmawiać z psychiatrą lub psychologiem. Bo z depresją nie można uporać się samemu.

Za lat 10 czy 20 lat zmienią się również kryteria dla wielu innych chorób. Nie zmieni to faktu, że depresja jest chorobą, a z tego, co mi wiadomo to w ciężkich przypadkach jest traktowana jako choroba psychiczna.

Nie pisałam o zdradzie, bo nie o to mi chodziło, a o szczerość - a raczej jej brak - wobec tej dziewczyny. A argument, że "inni zdradzają" jakoś do mnie nie przemawia.

A jeszcze dawniej choroby psychiczne traktowano jako opętanie przez siły nieczyste. Depresja ma wiele postaci i może mieć różne objawy, a nazywanie tej choroby lenistwem jest moim zdaniem na poziomie owych "dawnych czasów".

To bardzo duży krok do przodu. Zrozumieć, że nie można się obwiniać za chorobę.

Możesz ożenić się i mieć dzieci, ale nie zmieni to twojej orientacji seksualnej. I nadal - mimo, że wcześniej deklarowałeś się, jak bardzo ci na tej dziewczynie zależy - nie dostrzegasz, że możesz ją bardzo skrzywdzić.