Viridian

Psychologów szkolnych odradzam; znam z autopsji przypadek gdy pani psycholog nie dochowała tajemnicy zawodowej. Dlatego lepiej wybrać psychoterapeutę nie związanego ze szkołą.

Jak będzie wyglądać psychoterapia ustalasz z terapeutą i dostosowujesz do swoich potrzeb. Jest to proces, który potrafi trwać latami, ale niestety problemy psychologiczne nie bywają proste do rozwiązania. Teraz w Anglii jest sporo rodaków , więc pewnie można by znaleźć i polskiego psychologa.

Być może traktujesz leki trochę jak narkotyki; wziąć aby zapomnieć. Ale jeżeli problemem są przeżycia z dzieciństwa, to leki również go nie rozwiążą. Tu potrzebna jest psychoterapia, bo zajmie się ona przyczyną lęków a nie jedynie objawami, jak leki.

Większość osób, które nie miały styczności z depresją nie jest w stanie zrozumieć choroby, stąd ich lekceważący stosunek.

Brak wsparcia i brak zrozumienia wynikają często z niewiedzy; o chorobach psychicznych nie mówi się zbyt wiele (ani tym bardziej głośno) w społeczeństwie, a krążące stereotypy jeszcze pogłębiają problem. Pomóc może wspólna rozmowa z psychoterapeutą, który będzie w stanie wytłumaczyć twoim rodzicom, dlaczego twoje zachowanie to nie lenistwo a choroba i na czym ta choroba polega, że nie jest to tylko kwestia braku chęci z twojej strony itp.

Psychoterapia to długi proces, którego skuteczności nie można oceniać po krótkim czasie; czasem najpierw jest gorzej, żeby mogło być lepiej. Wyjście z depresji nie jest kwestią "budowania charakteru i siły woli"; depresja to choroba, którą trzeba leczyć. (Nie zawsze bliscy są w stanie zrozumieć chorego i jego problemy, możesz spróbować poprosić ojca, żeby też porozmawiał o tobie z psychologiem.)

W twoim przypadku warto byłoby zacząć od terapii, najlepiej w ośrodku specjalizującym się w pomocy DDA (dorosłe dzieci alkoholików).

Metal dobrze przewodzi prąd, stąd jeżeli łatwo się elektryzujesz, częste dotykanie metalowych przedmiotów "rozładowuje" ciebie.

Piszesz, że potrafi być twoją najlepszą przyjaciółką, ale żadna dobra przyjaciółka nie przyczyniałaby się do rozpadu twojego związku, szczególnie teraz, kiedy urodziło się wam dziecko (które przecież także cierpi w wyniku konfliktów rodzinnych). Psychiatra ma rację.

Tylko, że nie przeprowadzono badań długoterminowych, więc nie wiadomo jakie byłyby skutki uboczne przy długotrwałym przyjmowaniu.

Moim zdaniem warto byłoby skonsultować się z innym psychologiem oraz psychiatrą (co wcale nie oznacza, że musisz rozpocząć farmakoterapię). Jeżeli czujesz się źle od dłuższego czasu, to znaczy, że jakiś problem istnieje.

z zupełnie innych klimatów [videoyoutube=RjVuNpbyWIU]Zulya Kamalova - Minem Dönyamda - In My World[/videoyoutube]

Przy objawach takich jak omamy słuchowe czy dotykowe lepiej jest skonsultować się z lekarzem, a nie psychologiem.

Ale za to będziemy się po drodze dobrze bawić.

Nie każda choroba daje takie same objawy u każdego, dlatego problematyczne jest diagnozowanie przez internet. Mrowienie czy puchnięcie przy kłopotach z krążeniem mogą występować. Dla przykładu (z autopsji) u mnie objawy depresji wystąpiły przy przewlekłym zapaleniu migdałków. I dopiero laryngolog wytłumaczył mi, że jak najbardziej takie objawy mogą być.

Mogą to być objawy nerwicy, ale nie muszą; przez internet diagnozy stawiać się nie powinno. A co powiedział lekarz pierwszego kontaktu? Czasami potrafią lepiej rozpoznać problem niż specjaliści. Ewentualnie mógłbyś porozmawiać z lekarzem od chorób zakaźnych, na temat możliwości przewlekłych infekcji dających takie objawy.

Natacha Atlas - Mon Amie La Rose [videoyoutube=qtNnhXxHr7A][/videoyoutube]

Obsesyjne myśli o rzeczach budzących odrazę mogą niestety stanowić jeden z objawów nerwicy. Z twojego opisu wynika, że nie masz niekontrolowanych ataków agresji, a jedynie natrętne myśli; nie jest u ciebie dominującą myślą agresja tylko lęk przed nią. Trochę rozczarowująca jest postawa lekarza; oprócz przepisania leków powinien przynajmniej zasugerować spróbowania także terapii; leczenie nerwicy to sprawa indywidualna.

Tylko, że jeśli chodzi o alkohol to drogówka dysponuje alkomatami, czy może zlecić badania krwi; a w przypadku leków (o ile kierowca się nie przyzna) raczej trudniej je wykryć.

Co do psychologa, to jeżeli nie jest on w stanie pomóc trzeba szukać innego; jak w każdym zawodzie są fachowcy i są idioci.

Terapeuta powinien umieć odróżnić próbę od samookaleczania. Jest to na pewno kwestia zaufania psychologowi; nie jest on od tego, żeby ciebie oceniać. Może jednak się czegoś domyśla - skoro napomyka o tym w rozmowie?

Być może twój terapeuta mógłby ci pomóc? Czasami pomoc profesjonalisty bywa bardzo przydatna.

Co do psychologa, to zależy od tego, czy oceniasz go jako porządnego terapeutę; niestety oprócz porządnych można spotkać patałachów. Warto jednak próbować, bo chociaż częściowe otwarcie się, możliwość porozmawiania z kimś o bólu to sposób na rozładowywanie negatywnych emocji. A właśnie tłumienie w sobie nerwów prowadzi do stanu, w którym okaleczanie się przynosi ulgę. Wydaje mi się, że w depresji nieraz traci się umiejętność normalnego przeżywania swoich uczuć. Każdy ma prawo do bólu, lęku, płaczu czy złości oraz do ich otwartego wyrażania, w depresji jednak tłumi się te uczucia w sobie. Niestety szeroko zakrojone jest w społeczeństwie przekonanie, że cierpieć powinno się samotnie i w milczeniu.

W depresji człowiek postrzega siebie w krzywym zwierciadle, zauważa jedynie swoje wady i słabości, wytyka sobie swoje błędy. Może warto porozmawiać z kimś bliskim, z rodziną, z przyjaciółmi o swojej samoocenie? Bo często okazuje się, że osoby bliskie wcale nie widzą nas jako porażki, że dostrzegają walkę, jaka osoba z depresją musi codziennie podejmować.