niepojęta

Nie pomogło bo to nie terapia tylko wizyta u psychiatry. On słucha co masz do powiedzenia o samopoczuciu, daje zalecenia, przepisuje leki. Wizyta u lekarza to jedno a psychoterapia to drugie. Za każdą usługę się płaci oddzielnie. Trochę tak jak wizyta u ortopedy ze złamaną nogą. On wysłucha, zrobi zdjęcia, gips i lekarstwa a potem idziesz na rehabilitację i wykonujesz konkretną pracę nad tym żeby sprawnie chodzić. Teraz już to wiem. Gdyby nie to forum, zapewni bym się nie dowiedziała, bo psychiatra mnie nie raczył skierować.. mam jeszcze jedno pytanie. Ile może kosztować taka terapia?

kaja123, nie gra dlatego, że od razu nie zrozumiałam, że to nie jest terapia. A chodziłam co 3 tygodnie, płacąc duże pieniądze. Jednak nie pomagało mi to, i dlatego COŚ nie grało. Jeśli wyślę mnie na tą terapię mój psychiatra, będzie ona też dodatkowo odpłatna?

Ja często uważałam się za atrakcyjną, i to mnie dość zgubiło.. Krępowałam się wyjść, powiedzieć coś, ciągle jak gdzieś szłam robiłam sobie fotki, by sprawdzić, jak wyglądam, ciągle chodziłam do lusterka.. chociaż nie uważałam się za ładną, bardzo przywiązywałam do tego uwagę. Niedawno skasowałam wszystkie te zdjęcia, nie spoglądam w lusterko co krok, myślę o sobie jako o osobie normalnej, nie brzydkiej, ale nie pięknej. I jest mi łatwiej.

Muzyka to faktycznie lek na całe zło, jednak są momenty, kiedy nawet to nie pomaga. dosłownie nic.

Ja bym tylko chciała pozbyć się jednego boczka. Bo jest wiele większy od drugiego..

Wkurza mnie, że gdy jest ciut lepiej moja głowa od razu sobie wyobraża że jest dobrze, jakby tamto nie miało miejsca. Co jest miłe, ale potem trudniejsze do zaakceptowania gdy to 'gorsze' się pojawia.

Szyszka26, życzę wytrwania i trzymam kciuki. Nie jesteś z tym sama. :)

Byłam u fryzjera! I na zapiekance w restauracji. Wytrzymałam, udało się.

Selma, a czy może mnie na taką terapię skierować mój psychiatra? Nie orientowałam się w tym.. ale od początku mi się wydawało, że coś nie gra. Okazało się, że chodzę tylko na wizyty, nie terapię. :/ Jak mam wybrać z tej listy? Mieszkam w małym mieście na podkarpaciu.. Może być to utrudnione.

Mam jeszcze jedno pytanie. Czy ta terapia jest dodatkowo płatna, jeśli chodzę prywatnie? Dziękuję za informację.

No właśnie nie nazywam chyba tego terapią.. Myślałam, że jak pójdę, to będzie właśnie terapia. Tylko dlaczego w takim razie on mi nic o terapii nie mówił? Czy to coś osobnego? Wybaczcie, nie orientuję się w tym.

35,i to przy lepszym dniu..

Jak u Was wygląda terapia? Bo ja mam z tym problem.. Chodzę prywatnie. Byłam już..3 razy? I tak naprawdę te wizyty są strasznie krótkie, nic nie wnoszące, a kosztowne.. (100 zł od wizyty). Nie mam na tyle pieniędzy, a nie widzę, żeby mi to pomagało. Wygląda to tak, że on coś robi na komputerze, pyta, co u mnie, ja mu daję kartkę, na której napisałam swoje myśli, on to czyta, coś powie na ten temat, przepisuję lek, na razie ciągle ten sam, i znów za 3 tygodnie wizyta.. Cz to tak powinno wyglądać?

Radość mi sprawiło to, że po przebudzeniu czułam się inaczej..lepiej. Do wytrzymania. :)

Własnie problem polega na tym, że nie radzę sobie.. Wtedy czuję się cała odrętwiała, i boję się wstać, lub chodzić.. Nie umiem sobie z tym poradzić,niestety

Myślę, że to może być wywołane przez stres.. Obawa, że źle przy kimś wypadniesz, ciągle to przerabiam. Jednak pomyśl sobie, że każdy czasem może się zapomnieć, że nie musisz ciągle się kontrolować.. Przydałaby się też pomoc psychologa. Myślę, że spokojnie możesz z tego wyjść. Pozdrawiam

Tego nie wiem.. Sama mam lęki i boję się, że nie skończę szkoły przez tą chorobę, chociaż jestem w 3 technikum.. Dziś odpuściłam szkołę, a teraz czuję się całkiem na siłach,by tam iść.. Nigdy nie wiem, kiedy przyjdzie ukojenie. Teraz czuję się pogodzona ze swoją chorobą. Jednak kiedy znowu się to zmieni, nie wiem.. Pozostaje czekać, i nie poddawać się. Trzymam kciuki.

Miesiąc to niby mało, ale wiem na własnym przykładzie że czasem choćby dzień wydaję się być długi, i nie można pomyśleć o tym, co zrobi się następnego dnia.. Musisz jakoś wytrzymać, by się przekonać. Co do tego, że nie chcesz, by ktoś się o tym dowiedział- sama tak mam, chociaż coraz częściej mam ochotę przestać to ukrywać, bo ukrywanie i tak mi nie wychodzi. Zdecydowanie odstaw alkohol- mi lekarz zabraniał mieszania alkoholu z lekiem.. Łatwo nie będzie. Ale czy masz wyjście? pozdrawiam

Kasiu droga, myślę, że leki bez recepty niewiele tu pomogą.. Masz za sobą pierwszy krok- chcesz z tego wyjść. To już dużo! Powinnaś iść do lekarza, to całkiem normalna rzecz.. Nerwica jest tu możliwa jak i depresja, jednak nikt w internecie nie jest specjalistą-tutaj potrzeba doświadczonego lekarza. Odpowiednie leczenie może przynieść skutek.

Pamiętam, że jak miałam straszliwe lęki, z tych lęków poszłam do lekarza rodzinnego, bo byłam pewna, że jestem chora. Zbadał mnie, i powiedział, że nic mi nie jest, jedynie mam słabe ciśnienie. Przepisał leki na uspokojenie. Wtedy jeszcze nie docierało do mnie, że mogę mieć nerwicę. Wydawało mi się, że depresja. Jednak teraz widzę obydwa przypadki.. muszę czekać na kolejną wizytę u psychiatry, jeszcze tydzień.

Sama nie wiem. Wiele dni mam takich, kiedy nie czuję żadnej fobii.. Patrzę, i nie widzę niczego, czego mogłabym się bać.. A jednak gdy pojawią się te myśli, natrętne, lęki, objawy, przeraża mnie wszystko-czy ktoś się na mnie popatrzy, czy o coś zapyta, czy jest mądrzejszy ode mnie, czy też nie, po prostu nie jestem w stanie nad tym zapanować. Wiele wydaję mi się że wiąże się z tym, że nie chciałam być 'ofiarą'. Robiłam wszystko, by wyjść na normalną, fajną, chociaż taka nigdy nie byłam, jak wszyscy. Teraz się zastanawiam, po co mi sympatia osób, które nic dla mnie nie znaczą? Które są puste, mają 'problemy' wielkie jak pustynia, chociaż ich problemy w porównaniu z tym, jakie ja mam problemy, to miód. Moja klasa to same dziewczyny.. Z resztą, niezbyt sympatyczne. Utworzyły się grupki, każdy troszczy się o siebie i swoje wygody. Mam może kilka koleżanek, z którymi się trzymam, ale kiedy mnie TO dopada, chcę się usunąć jak najdalej, tylko nie wiem dlaczego rzadko kiedy jest to zauważone. Chyba za dużo sobie wyobrażam o sobie.

Identycznie u mnie.. Leże, źle, bo nic nie robię, ale też nie czuję siły na nic-choćby wstać.

Myślę, że powinnaś jak najszybciej coś z tym zrobić. U mnie też się to pojawia, i wstydziłam się tego, momentami dalej wstydzę, ale naprawdę nie ma czego. Wiedz, że nie jesteś sama z podobnymi objawami, a masz dopiero 14 lat, więc im szybciej podejmiesz walkę, tym możesz z tego wyjść z lepszym skutkiem.

Ja biorę tabletki z magnezem, ale z pewnością nie przedawkowałam.. Nie brałam więcej niż jedną tabletkę na dzień, i to nie codziennie, ostatnio rzadko, teraz jednak znów zaczęłam brać.

Podpisuję się. Ja mam podobne objawy, i same sobie z tym nie poradzimy.. Też dziś nie poszłam do szkoły, chociaż czuję, że nieco minęło i mam na coś siłę. Czuję, że jutro już będę mogła iść. Naprawdę najlepiej nie radzić się internetu, bo nikt tu specjalistą nie jest. Psycholog, psychiatra tylko strasznie brzmi- ale każdy może w którymś momencie tego potrzebować. Powodzenia.