telimenka

To chyba tego tak naprawdę się boję! W gronie inteligentnych ludzi obawiam się etykietki głupiej dziewczyny, w gronie luzaków - osoby przemądrzałej! Nie kupuję różowych ubrań bo boję się, że zostanę uznana za dziewczynę w stylu 'barbie'! (wiecie co mam na myśli)... Nosząc sportowe, zwykłe ciuchy mam wrażenie, że zostanę posądzona o bycie prymitywną osobą... a gdy ubiorę się elegancko - płytką, snobką! Już chyba nie wiem jaka tak naprawdę jestem...? Nie wiem jaki jest mój styl.. kim jestem... Czy to jakieś zaburzenie osobowości? Wiem, że to forum nie jest po to, by użytkownicy wzajemnie stawiali sobie dignozy... proszę, napiszcie tylko co sędzicie.... Aha! A najgorsze jest to, że gdy już np. rozmawiając z kimś pomyślę, że już mnie 'zaszufladkował' zachowuję się tak, jakbym rzeczywiście była taka... Przykładowa sytuacja: Zdając egzamin pomyślałam, że profesor i tak uważa mnie za jakąś idiotkę, kiepską studentkę, która chce tylko zaliczyć i nie ma żadnych ambicji... no i zaczęłam się zacinać, jąkać... mówiłam nie to co chciałam powiedzieć i w zupełnie inny sposób niż planowałam.... Pisząc każdy post na tym forum zastanawiam się: Za kogo będą mnie uważać po przeczytaniu tego..?

Pamiętam, że gdy to wszystko się zaczęło wieczory były dla mnie bardzo trudne... Wychodzenie ze znajomymi albo wieczorne spacery to świetny sposób na odprężenie. 3maj sie, mam nadzieję, że uda Ci się to pokonać!

Miałam taki czas, że nie rozumiałam tego co czytam... Studiuję polonistykę... nie muszę chyba pisać jakie to było straszne dla mnie.

Zgadzam się z przedmówcami co do kwestii poznania osób (choćby jednej!) akceptujących nas takimi jakimi jesteśmy! Nie jesteście sami z takim problemem... Ja również zmagam się z lękiem przed kontaktami z ludźmi, przed negatywną oceną... Przecież nie jest możliwe, aby zawsze każdy postrzegał nas jako ideał...a mimo to tak boimy się krytyki! U mnie było zawsze tak, że rodzina pokładała we mnie ogromne nadzieje, mówili mi jaka jestem wspaniała, zdolna, oczekiwali sukcesów... niestety rówieśnicy (mówię o podstawówce) byli innego zdania - widzieli we mnie ofiarę, osobę z której można się pośmiać... Oczywiście ani jedni, ani drudzy nie mieli racji...

Witaj, zauważyłam, że wiele osób przychodzi na to forum i ma nadzieję, że pozostali forumowicze postawią trafną diagnozę... Mozemy pomóc, doradzić, ale tak jak napisał venom - jeśli istnieje podejrzenie, że może to być na tle nerwowym, to lepiej rozwiać wątpliwości udając się do specjlisty! Po co dłużej się męczyć w niepewności? Muszę napisać, że u mnie to wyglądało podobnie - doszukiwałam się nie wiadomo jakich chorób, rak, uraz kręgosłupa, TSS... robiłam badania i wszystko było w porządku. Dopiero gdy jeden lekarz - podobnie jak Ciebie - zapytał czy nie mam czasem jakichś problemów osobistych, a drugi potwierdził, że to co mi dolega (drętwienie ciała, dreszcze, bóle głowy, podwyższona temperatura, bóle kręgosłupa, bezsenność, brak apetytu) może mieć podłoże emocjonalne zaczęlam się zastanawiać, czy rzeczywiscie czasem nie wmawiam sobie sama tych wszystkich dolegliwości. Nasza psychika ma potężną moc... wielokrotnie pisano tu na forum o problemie wywoływania u siebie objawów pewnych chorób! Jeśli mogę Ci doradzić - przestań przeglądać strony internetowe w poszukiwaniu objawów różnych chorób - to naprawdę Ci nie pomoże, a tylko pogorszy sytuację (stres stres stres!) Trzymaj się, mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze! :) [ Dodano: Nie Kwi 23, 2006 11:47 am ] Czytałam o tym - nazywa się to "Choroba studentów trzeciego roku medycyny" Studenci doszukują się u siebie różnych objawów chorób o których czytają i wywołują u siebie te objawy. Chyba nie mogłabym studiowac medycyny!!!

Virginia, mam tu na mysli raczej np. sytuacje o jakiej pisze ivo. Gdy przechodzilam trudny okres takze zdarzaly mi sie ataki furii, agresji. Nie wiedzialam, ze to objaw nerwicy. Obwinialam sie o to, ze jestem 'zla'. Dla mnie nie bylo wtedy innego wytlumaczenia - moja wina! Koniec. Moze to wszystko brzmi naiwnie... ale to naprawde sprawialo, ze moje poczucie winy bylo jeszcze wieksze. Nie wiedzialam, ze to nie 'grzech'... Po prostu nie moglam miec nad tym kontroli... a tak bardzo chcialam! Jesli chodzi o rozmowe z ksiedzem, to przyznam, ze myslalam nad tym... Bardzo zaciekawil mnie ten problem. Niestety, nielatwo jest znalezc takiego spowiednika, na jakiego Ty szczesliwie trafilas - wiekszosc spowiada wedlug formulek jakich uczono nas w drugiej klasie szkoly podstawowej... :| No a ten skrupulatyzm - rowniez kiedys tego doswiadczylam... ale to moim zdaniem tylko bledne nawyki wpojone nam przez katechetow: "Musisz powiedziec wszystko bo i naczej spowiedz bedzie niewazna"

Wiecie, ja przez dlugi czas nie moglam chodzic do kosciola... Wydawalo mi sie ze te wszystkie osoby mnie oceniaja, ze mysla o mnie zle... wiedza, ze cos np. zrobilam nie tak - choc z drugiej strony to przeciez glupie. Mowilam sobie wtedy, ze to sa obcy ludzie, tacy jak np. w autobusie - rozni, nie zawsze Ci sami... Ponadto mam problemy z wiara...No i nie porafie przelamac sie przed spowiedzia, a gdy juz to zrobie to nie wiem czy jest tak jak byc powinno.. bo czasami trudno odroznic grzech od objawu nerwicy... a wlasciwie: to co Kosciol nazwie grzechem ja moge nazwac czyms spowodowanym nerwica, a nad czym nie umiem zapanowac... Czy czasem zastanawialiscie sie tez nad tym..?

Brawo! zaangażowanie w coś co pomaga poskromić lęk to najlepsze co może być! :) Ja mam z tym trochę problemów - czasami nawet nie potrafię robić rzeczy, które mnie pasjonują... no... ale staram się...

witaj jack... na początku, gdy nie wiesz co się dzieje wszystko przeraża... Obawiamy się natrętnych myśli - pojawiły się nie wiadomo skąd i dlaczego, boimy się, że nagle je zrealizujemy... Nie zwariujesz, bo uświadamiasz sobie, że coś jest nie tak. Natrętnych myśli nie zrealizujesz - powie Ci to każdy psycholog. Trzymaj się PS Warto posluchac osob radzacych terapię

jestem niebieska! :) zgadza się wszystko poza tym, że jednak mam świadomość mojego perfekcjonizmu! :)

Może przyszła sobota? Jeśli nie, zaproponujcie jakiś inny termin :) Nie mam tylko pomysłu, gdzie możnaby się spotkać

Słuchajcie - doskonale wiem o czym mówicie Weekendy to dla mnie naprawde straszny czas, jeśli nie mam nic na wtedy zaplanowanego (a tak się najczęściej zdarza, niestety) bo moi znajomi mają wręcz przeciwnie: muszą miec dużo czasu by coś zrobić - ja nie. Wygląda na to, że taki normany codzienny stres działa na mnie pozytywnie - czuję się cudownie gdy mam zajęcia od rana do wieczora i jeszcze pare rzeczy do zrobienia. Wtedy łapię wiatr w żagle. Gorzej, gdy mam dużo czasu z którym nie wiadmo co zrobić - wtedy po pierwsze przypomina mi się, że jestem znerwicowana, a potem wracają lęki no i jest koszmarnie... mogę leżeć cały dzień w łóżku i płakać gapiąc się w telewicor! Normalni ludzie czekają na weekend - ja go nienawidzę

łyżwiarstwo figurowe siatkówka muzyka moje trzy największe pasje!

w 100% zgadzam się z Virginią! Trzymaj się jakoś, będzie dobrze!

No, to tylko się cieszyć! Ja wczoraj... nie śmiejcie się.... miałam wrażenie, że serce przestaje mi bić, bałam się zasnąć.... nasłuchiwałam czy jeszcze bije. W tej chwili gdy to piszę wydaje mi się to śmieszne, ale wczoraj nie było! Na szczęście uświadomiłam sobie, że to jeden z objawów nerwicy - >wsłuchiwanie się w siebie< i zwyczejnie przestałam o tym myśleć! Artku najważniejsze to mieć świadomość, że na pewno nic Ci się nie stanie - wizyta u lekarza tylko ugruntuje Cię w tym przekonaniu i sprawi, że przestaniesz się bać!

hey DJ! Mam nadzieję zostać Twoją koleżanką po fachu ale może zabiorę się za realizację marzeń gdy dojdę trochę do siebie i nabiorę pewności, że mogę robić to co mnie fascynuje bez względu na lęk! 3maj się :)

oj tak przed i w czasie czuje sie zdecydowanie gorzej!

pewność siebie?... a co to jest...?

kochajacy - dzieki, chyba sprobuje! Rzeczywiscie, mam problemy z koncentracja! Ostatnio zauwazylam, ze nie konczac jednej czynnosci zaczynam druga - nawet nie pamietam kiedy! problemow z imionami na szczescie nie mam, ale zwykle nie pamietam co mowilam, albo zastanawiam sie, czy rzeczywiscie cos powiedzialam.... :| snaefridur - 'wyłączanie się' tez mi sie zdarza... zdarzalo juz sie w dziecinstwie i niestety bywalo przyczyna wysmiewania sie ze mnie. Takie najwieksze 'wylaczenie' zdarzylo mi sie podczas pierwszego 'ataku' bylam zupelnie nieobecna, przebywalam ze znajomymi i nie obchodzilo mnie co mowia, nawet nie probowalam ich rozumiec! Martwie sie tym... wiecie dlaczego? Bo takie objawy miala moja mama tuz przed tym jak objawila sie jej schizofrenia! Potrafila przysluchiwac sie rozmowie ludzi a potem okazywalo sie, ze nie wiedziala o czym rozmawiaja, zadawala jakies zupelnie bezsensowne pytanie! Ciagle porownuje sie do mojej mamy, moze ten paniczny lek przed choroba psychiczna juz powoli mija, ale ja wciaz sie porownuje! Gdzies w glebi mnie tkwi przekonanie, ze i tak jestem skazana na podobienstwo do niej...

Załamuje mnie to! Choćbym już się przemogła przed rozmową z kimś... (wiecie - fobia społ.) gdy coś takiego się zdarzy czuję się strasznie! Polega to mniej więcej na tym, że... jakby nie umiem się skupić na wypowiadanych przez kogoś słowach (zwykle pierwszych jakie ktoś do mnie mówi, ale najczęściej na pytaniach ) słyszę dźwięki ale nie znaczą one nic dla mnie! Najgorsze jest to, że gdy poproszę kogoś o powtórzenie skupiam się jeszcze bardziej... i często znów nie rozumiem! I nie chodzi tu o jakies skomplikowane wypowiedzi... Boje się, że ktoś to w końcu zauważy (o ile już tak nie jest) i choć zdarza się to sporadycznie - bardzo mnie stresuje! Robię wtedy głupią minę i... nie wiem co powiedzieć (bo co powiedzieć? ) Potem, gdy rozmowa biegnie dalej jest już normalnie. Czy to wywołane jest stresem jaki przeżywam w kontaktach z innymi? Czy to się zdarza w nerwicy? Proszę, odpiszcie...

Jeśli chodzi o spotkanie w Katowicach - też jestem jak najbardziej za! :)

Czy czasem dopada kogoś z Was uczucie aby uciec z miejsca gdzie żyjecie, zacząć nowe życie gdzieś na drugim końcu śwista, zupełnie od nowa...? Ja czasami myślę, że byłabym w stanie rzucić studia, wyjechać, żeby tylko już wyjść z tego 'martwego punktu'. Miejsce w którym mieszkam działa na mnie przygnębiająco... mam wrażenie, że nic mnie tu już nie trzyma... Siedziałam teraz parę dni w domu z powodu grypy i dopadła mnie prawdziwa rozpacz... nikt do mnie nie zadzwonił, nikogo nie interesuje jak się czułam, znów nie mam żadnych planów na weekend... nawet nie umiem skupić się na zrobieniu czegoś pożytecznego...Ludzie na których mi zależało już tu nie mieszkają albo pozakładali rodziny.. każdy ma coś ważnego do zrobienia, każdy jest zabiegany a ja żyję jakby 'poza czasem' jakby to wszystko mnie nie dotyczyło! No i są jeszcze stresujący mnie ludzie, których spotykam na ulicy.. Byli kiedys dziećmi, które zrobiły ze mnie kozła ofiarnego... I te dzieci pracują teraz w sklapach, urzędach... Gdy ich spotykam czuję się tak jakbym znów była tą bezbronną dziewczynką z podstawówki, za każdym razem, bez względu na to jakbym nie walczyła o swoje 'ja' czuję sie znow tą samą, zagubioną osobą! No i jescze sąsiedzi, którzy byli świadkami awantur (w najtrudniejszym dla mnie okresie atmosfera w moim domu była bardzo napięta, często wpadałam w furię i urządzałam piekło z byle powodu...) czuję się oceniana, na pewno nikt nie myśli o mnie dobrze... Tak bardzo chciałabym być gdziekolwiek indziej...

Ja również tego doświadczam.... od trzech lat... tak jakby wraz z pójściem na studia skończył się świat... I to mają być 'najlepsze lata mojego życia"?!

Ja rowniez mialam problemy z nadmierna potliwoscia, teraz stosuje "Antidral" (srodek leczniczy, ktory mozna kupic w aptekach) i wreszcie nie czuje sie skrepowana. Nigdy wiecej plam na ubraniach! Jupii :) ps. mam nadzieje, ze ten post nie zostanie potraktowany jak reklama

dzieki za info :)