mark123

Mnie zależy głównie na tym, żeby żyć tak, aby nikt się o nic na mnie nie gniewał; na tym, żeby nikt mnie nie krytykował i nie naśmiewał się; na internecie; na coli i na tym, aby nie mieć żadnych poważnych chorób fizycznych. Kiedyś także zależało mi na tym, aby się dobrze uczyć, potem skończyć studia na jakiejś porządnej uczelni i później starać się znaleźć dobrą pracę; ale obecnie już nie.

Myślę, że każdy facet jest bardziej godny, by mieć dziewczynę, niż ja.

Ja byłem kochany (matka i babcia okazywali mi to, co jest uznawane jako okazywanie miłości), natomiast sam ich nie kochałem. Mój układ limbiczny nigdy nie potrafił identyfikować czegoś takiego jak miłość. Jakieś dwa lata temu mniej więcej poznałem od strony teoretycznej, czym jest miłość, ale od strony emocjonalnej to dla mnie nieznane uczucie. Ja gdy widzę w realu osoby przytulające się do siebie, to czuję zażenowanie i gniew, że to co robią jest idiotyczne i mam ochotę im tego zakazać. Natomiast w świecie fantazji akceptuję przytulanie, czasem lubię fantazjować w myślach, że przytulam kogoś, albo rzadziej, że ktoś mnie przytula.

Dzisiejsze przedpołudnie bardzo złe; na brutalne zniszczenie wszystkiego, co się rusza.

Myślę, że w przypadku osoby, która ma ochotę się zabić, może być tak, że będzie o tym pisać lub mówić; natomiast osoba, która ma zamiar się zabić nie będzie o tym pisać, mówić, tylko po prostu to zrobi lub podejmie nieudaną próbę.

Kilka dni temu uśmiechnęła się do mnie pewna dziewczyna; do dziś gdy sobie o tym pomyślę, to mi wstyd, że nie byłem tego godny.

Uważam, że może znaleźć się ktoś, kto się wyśmiewa.

Mnie w realu nikt nigdy nie nazwał egoistą, egocentrykiem; widocznie w moim otoczeniu ludzie w ogóle nie rozróżniają, kiedy ktoś jest skupiony na sobie, a kiedy nie. Myślę czasem o innych, ale praktycznych działań typowo dla innych w ogóle nie wykonuję. Za pępek świata się nie uważam, ale czasami lubię pofantazjować w myślach, że się nim staję, albo że staję się pępkiem wszechświata.

Dzisiaj coś sprawiło, ale aby uchronić się przed byciem wyśmianym, nie powiem, co.

Gdy przeczytam w internecie (np. tu na forum) o kimś, kto ma zniszczone ręce od mycia albo schorzeń skóry i cierpi z powodu tego, że są zniszczone, nasilają się moje myśli o wspieraniu i ratowaniu osób cierpiących z powodu problemów z dłońmi i nakierowują się na tą konkretną osobę. Nasila się także potrzeba wykonania pewnych rytuałów, które dadzą mi emocjonalne poczucie rzeczywistego wspierania lub uratowania danej osoby. Trochę hamująco na moje natręctwo działa to, że nie mieszkam sam, ale czasem... odczuwam złość, że nie mogę częściej wykonać rytuału, bo rodzice by się zorientowali.

Czasem, gdy jestem tak śpiący, że usłyszę dźwięki przysenne i się prawie wywracam, to się jeszcze przez pewien czas powstrzymuję przed położeniem się spać.

A ja się chyba nigdy nie wyśpię, czy śpię mało, czy dużo, to i tak jestem niewyspany.

Z nudów napisałem PW do samego siebie oraz piję ROKO.

Ja jestem raczej pogodzony z tym, że każdy kto by mnie dobrze poznał, nie lubiłby mnie.

Rodzice.

Chyba zarówno wśród osób, które są DDA, jak i tych, które nie są, abstynencję znacznie częściej można spotkać wśród kobiet.

Zauważyłem, że facetów abstynentów (nie mówię tutaj o niepijących alkoholikach) jest bardzo mało; nie wiem, z czego to wynika.

Kiwam się, popijam colę i zerkam na telewizję.

Moim zdaniem bycie wyjątkowym raczej dotyczy tylko pozytywnych osób. Do mnie pasuje określenie nietypowy, dziwny.

Czy jest na forum ktoś oprócz mnie, komu w ogóle nie zależy na byciu kochanym ?

Na to, żeby moi rodzice całkowicie i na zawsze przestali używać wobec siebie zwrotu "kocham cię".

Że po jedzeniu, piciu mnie czasami coś kłuje w mostku na wysokości serca zanim się całkiem wybekam.

Że ojciec chce ze mną więcej rozmawiać. Jeśli myśli, że nawiążę z nim normalną relację, to jest ku.wa w błędzie.

Nawet panie w dziekanacie chyba wyczuwają, że jestem do niczego.