mark123

Moja matka to raczej też bardzo rzadki egzemplarz.

Zwątpiłem w swoją aseksualność. Po zapoznaniu się z pewnymi informacjami wygląda na to, że bliżej mi do jakichś zaburzeń seksualnych niż do bycia aseksualnym.

Być może

I u mnie też ma to zastosowanie, tyle, że w tą odwrotną stronę. Odkąd pamiętam, moi rodzice byli dobrzy. Kilka lat temu nastąpiło kilka "wysypek zła" i moje nastawienie emocjonalne do rodziców zmieniło się z pozytywnego w negatywne i moje emocje skupione są na tych "wysypkach zła".

Może to działa jakoś tak, że człowiek ma tendencje do skupiania się u swoich rodziców na tym, co było w mniejszości. Czyli jak rodzice byli ogólnie źli i były "wysypki dobra", to skupia się na nich i stawia wyżej rodziców; a np. gdy rodzice byli ogólnie dobrzy i były "wysypki zła" to na nich skupia i "skreśla" rodziców. Chyba to trochę zależy od stopnia intensywności więzi emocjonalnej z rodzicami.

Powinno się unikać oceny rodziców emocjami.

Trzyma mnie chyba głównie niechęć do objawów fizycznych, które towarzyszyłyby umieraniu.

Ja zauważyłem, że największą tendencję do uszlachetniania mają trudne przeżycia.

[videoyoutube=7Yg8rbEjBTE][/videoyoutube] [videoyoutube=Rbxe1ItgVyQ][/videoyoutube] [videoyoutube=2qvajfUSNeU][/videoyoutube]

Może nie zawsze tak jest, że cierpienie uszlachetnia, ale dość często.

Pewna osoba gadająca do siebie.

Może detektywmonk

Czekam, aż minie tydzień.

Ja w trakcie czytania czegoś zazwyczaj nie używam wyobraźni, skupiam się tylko na tekście.

I nieskupianiu się na sobie.

Działania przeciw użytkownikom internetu. -- 24 lis 2014, 12:47:04 -- Że po kilkunastominutowej wizycie u dentysty dochodzę do siebie psychofizycznie ponad tydzień.

Ja też poczytałem trochę forum dla ludzi aseksualnych, ale zamiast mi to sprawę rozjaśnić, to ją skomplikowało. Wychodzi, że nie jestem typowo aseksualny, tylko moje libido jest "wykolejone".

Ja pamiętam pewne sytuacje od wieku 4-5 lat( gdy zacząłem chodzić do przedszkola) a od 7-dniu to już bardzo dużo. Ale np. moja rok starsza siostra pamięta z dzieciństwa dużo mniej niż ja( ja np bardzo dobrze pamiętam czasy komuny a ona nic nie pamięta z tego) ale ja byłem zawsze bardzo emocjonalny, rozpamiętywałem wszystko i przeżywałem także może dlatego. Myślę, że poziom emocjonalności raczej nie ma jakiegoś dużego regułowego wpływu na to, ile się pamięta z dzieciństwa.

Trochę jestem na forum, trochę oglądam Kevina.

U mnie też nie ma czegoś takiego, jak "dziewczyna, która mi się podoba", ale są dziewczyny, które trochę przykuwają moją uwagę. Jednak nie ma konkretnego typu dziewczyn; nie rozpoznaję powodów, dlaczego dana dziewczyna przyciągnęła moją uwagę.

Jakby nie przymus szkolny, to chyba bym wyrósł na dzikiego jak jakieś zwierzę.

Niekoniecznie

Od momentu pierwszych wspomnień (wiek mniej więcej niecałe 6 lat) moimi objawami były częste kołysanie się, chodzenie w kółko, nadwrażliwość na ubrudzenie się wpatrywanie się czasem w pewien punkt i całkowita niechęć do nawiązywania kontaktów z rówieśnikami. Gdy poszedłem do zerówki, od razu pojawiła się wstydliwość, lękliwość i nastawienie, że rówieśnicy to źli ludzie i mogą mieć wrogie zamiary wobec mnie. Gdy miałem około 6 i pół roku, miałem pewien koszmar senny, po którym nastąpił znaczny postęp mojego zaburzenia, pojawiły się różne fobie, częste paraliże przysenne, nasiliła się nadwrażliwość na ubrudzenie się oraz nastąpił trochę regres mojego rozwoju emocjonalnego. Gdy poszedłem do podstawówki, nastąpił spory spadek mojej siły fizycznej. W wieku około 8 lat pojawiło się pierwsze natręctwo polegające na powtórnym dotykaniu niechcący dotkniętego obiektu.

Popijam waniliową colę i rozmyślam.