zabijaka

Wegetariańską tak (nie wyobrażam sobie życia bez jajek i nabiału), bez mięsa się obejdę. Doświadczyłeś kiedyś manii?

Tak. Lubisz kuchnię indyjską?

Ostatnio czytałem artykuł, że niektórzy ludzie z natury nie są zaprogramowani na bycie szczęśliwymi, po prostu taką mają naturę - refleksyjną, melancholijną, wrażliwą. Tak już jest i już. W sumie spodobała mi się ta teoria, bo jakoś współbrzmi ze mną. Fajnie jest coś przeczytać nietypowego, co trafia do Ciebie, jakby pisane o takich jak Ty. Zwłaszcza jak całe życie czujesz się odludkiem.

Bo to co najmniej osobliwe, nie wydaje Ci się?

Zgadza się. To się nazywa osobowość neurotyczna, neurotyk. Ktoś kto urazy przeżywa silniej, widzi więcej rzeczy w czarnych barwach, odczuwa więcej stresu niż inni.

Kocham. Lubisz deszczowe noce?

Zainspirowałem się dziś słowami tragicznie zmarłego Heatha Ledgera: "Ludzie pytają cię o karierę, czy się pobrałeś, kupiłeś dom... Jakby życie było listą zakupów. Nikt nie zapyta cię po prostu czy jesteś szczęśliwy." No właśnie, w pędzie życie, pod presją obowiązków, czy jest czas na refleksję? Czym jest szczęście? I czy jestem szczęśliwy? Jak się głębiej zastanowię to nie. Nie jestem szczęśliwy. I nie wynika to z zaburzeń psychicznych, czy byciem przegrywem w życiu. Wiele przeszkód pokonałem, wyszedłem z choroby, podejmowałem różne prace, żadnej się nie bałem.. Nie jestem przegrywem. Potrafię walczyć. Pytanie tylko o co? Jaki sens? Co dalej? Macie tak? Czuję się jak trybik w maszynie, myślenie zadaniowe, żadnej przyjemności... To już trwa w nieskończoność... Praca, spanie, praca, spanie. Nie wypoczywam. Nie korzystam z życia. Nie mam na to pieniędzy. Nawet gdy mam, jestem zbyt zmęczony, by się cieszyć. Niedługo będę po 30stce, ale dalej czuję się jak dziecko we mgle. Bez tożsamości, bez kierunku w życiu, bez perspektyw na przyszłość. Pracuję, bo muszę. Śpię, bo muszę. Jem, bo muszę. Dawno nie robiłem czegoś, bo chciałem, bo miałem ochotę. Dla psychiatry sprawa jest prosta... Nawrót depresji, zima idzie sezon depresyjny, leki takie i takie, do widzenia, proszę przyjść za miesiąc... Ale to wraca i będzie wracać. I nie mówię o depresji. To jest coś głębszego... To kryzys tożsamości, kryzys egzystencjalny, którego lekami się nie wyleczy. Co najwyżej załagodzą, wyciszą, ale nie dadzą odpowiedzi. Czy ma ktoś podobnie? Czy jestem sam?

Nie uczę się, ale zamierzam. A Ty?

Uwielbiam. Lubisz mieć władzę?

Biały. A TWój?

Tak, Masz w domu ekspres do kawy?

Tak, wiele razy. A Ty?

Tak, ale "klasyczną" zimę czyli tona śniegu i wszędzie biało. Jesteś patriotą?

Kasa. A Twój?

Nie Lubisz jesień?

Zwykłe, Wino słodkie czy wytrawne?

Tak, Wypiłeś kiedyś sake (japońska wódka)?

Kawa i książka w parku, a jak zima to w domu. Znasz się na prawie?

Nie. Czy wyznajesz pojęcie grzechu, rozumiane jakkolwiek (niekoniecznie przez pryzmat religii monoteistycznej)?

Z dialogu wewnętrznego inspirowanego rozmowami z ludźmi, staram się szukać towarzystwa skrajnie zróżnicowanego - od bezdomnego, przez Ukraińca na Uberze, przez prezesów dużych spółek... Czy praktykujesz jąkaś religię?

Nie prowadzę firmy. Korzystasz z usług praktyków medycyny niekonwencjonalnej?

Myślę, że Twój przypadek jest osobliwy, ale występuje. Moja dziewczyna również wychowała się w "zimnym domu". Życie wymaga od kobiet, żeby były twarde, natomiast sam proces wychowania raczej nie jest na to nastawiony. Nie zauważyłem, żeby dziewczynki chowano na wojowniczki przynajmniej nie w dobrze sytuowanych rodzinach. Nie zachęca się dziewczynek do wojenki, sztuk walki czy przedmiotów ścisłych. Nadal dominują lalki, wózki dziecięce (programowanie na matkę), misie, różowe kolory. Dziewczynki są traktowane jak księżniczki, dostają lalki, zabawki, jeszcze nie słyszałem, żeby ojciec się wydzierał na małą córeczkę, raczej łagodniej. Chłopakowi "łatwiej" idzie dać klapsa, albo krzyknąć, a jak płacze to się mówi, żeby się nie mazgał.

Nie. Lubisz prażynki krewetkowe?

188. A Ty?

W niektóre tak (wyznaję pogląd, że różnica między teorią spiskową, a prawdą to 10-20 lat). A Ty?