ewelka91

Znam kobietę, można powiedzieć ciotka mojej "miłości z gimnazjum" - miała 30 pare lat, i nikogo nie miała. Każdy myślał, że tak zostanie. Wyjechała do Wawy, znalazła faceta, i teraz ma dziecko i szczęśliwą rodzinę ))

Aurora92, małe pocieszenie, znam osobiście dziewczynę 26 lat, NIGDY nie miała chłopaka, NIGDY, ale ona się tym nie przejmuje, bo jest "zakochana" w kościele, chyba zostanie starą panną. Nie jest z Tobą tak źle. Aha, mam koleżanki na studiach, które NIGDY również nie miały nikogo - a mają już 23 lata. Moja bliska koleżanka NIGDY nikogo nie miała. Z nikim się nie całowała, nie mówiąc o współżyciu.

Gdzie macie to zdjęcie? Pokażcie!

HaH,mnie nigdy nikt nie podrywał nigdy!! no ale mam chłopaka, więc może nie jest tak źle...w sumie ja go poderwałam

Aurora92, może ci się zdaje,że jesteś brzydka. Czasem mam takie samopoczucie, że nawet jakbym zrobiła najpiękniejszy makijaż świata, to i tak czuję się brzydka.

Aurora92, ja się uważałam za brzydką do teraz. Dobry makijaż, fajne ubrania - i na prawdę wyglądam spoko. W liceum zazdrościłam dziewczynom urody. Teraz zauważyłam, że one "stoją w miejscu" a ja zaczynam "ładnieć" - o ile można to tak nazwać

Południe, niedziela - a ja całą noc myślałam i zbierałam zdania, które chcę napisać. Nie radzę sobie z życiem, z dnia na dzień mnie ono przeraża. Nie tak wyobrażałam sobie to wszystko, dla mnie jest to zbyt skomplikowane. Aby ułatwić Wam czytanie, zamierzam opisać to w punktach. Zastanawiałam się czy powinnam wrócić na terapię, ale po przeanalizowaniu wszystkiego, widzę, że żadne cudowne tabletki mi w tym nie pomogą, problem leży we mnie. 1. Boję się sama siebie. Mam wrażenie, że tkwią we mnie dwie osoby, lub posiadam inną duszę nie w tym ciele. Wiem, że brzmi to jak wołanie wariatki, ale nie mam rozdwojenia jaźni, czy podwójnej osobowości - po prostu czuję w sobie dwie różne osoby - mnie: okropną, smutną pesymistkę i inną osobę, która chce się uwolnić - osobę radosną, zabawną, szczęśliwą. 2. Tworzę sobie scenariusze. (tutaj te "dwie osoby"), kiedy jestem w sklepie, w domu, na uczelni - boję się, nie chcę się do nikogo odzywać, nie mam ochoty z nikim rozmawiać, ale z drugiej strony marzę o tym, że jeśli ktoś mnie obrazi - żeby mu coś odpowiedzieć. Co śmieszniejsze, przypominam sobie sytuacje sprzed 2-3 lat (sic!) i tworzę scenariusze, co bym powiedziała. To samo robię przed snem - marzę o czymś, do czego nie jestem zdolna. 3. Strach mnie ogarnia - marzę o pracy, o byciu towarzyską, wesołą, marzę o wyjeździe do innego miasta, ale jedyne co robię, to myślę. Nic więcej. Nie podejmuję kroków, boję się. 4. Mój związek to porażka. Ale jedyne, co mnie paraliżuje to strach, bo jestem zależna od chłopaka. To dzięki niemu mam znajomych, pomoc finansową czy rozwiązanie problemów. Ale jeśli z nim zostanę, będę zależna od niego do końca życia. SAMA nie mam znajomych, przyjaciół, nie mam z kim wyjść na spacer. 5. Frustracja, Marzę o pracy, ale nie szukam jej, bo się boję odrzucenia. Wymyślam sobie głupie wymówki, żeby do pracy nie iść. Ale frustruje mnie mieszkanie z rodzicami, brak prywatności, przestrzeni. Frustruje mnie, że nie potrafię się wybić, nie potrafię pójść do lekarza po głupie skierowanie, tylko przeciągam czas w nieskończoność. 6. SEN - przez to wszystko popadłam w senność. Śpię po 10-12h, zawalam różne sprawy, wyjścia, studia. Uwielbiam sen, dzięki niemu nie myślę o "normalności". Śpię, a gdy się budzę znów myślę, kiedy by tu usnąć. Spotkania z chłopakiem kończę o 21, bo czekam tylko, żeby usnąć i pospać 12h.... Marnuje życie, marnuje siebie. Nie umiem tego zmienić, czuję, że tkwi we mnie osoba, która próbuje przebić się przez tą gruboskórność. Gdzieś tam jest wesoła i radosna osoba. Ale trwa to tyle lat, że nie wiem, czy kiedykolwiek wyjdzie. Czasami wręcz płaczę z nienawiści do siebie. Nie mam siły, nie potrafię żyć, dla mnie to jest trudne - o wiele łatwiej być dzieckiem. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jedyna perspektywa jaka mnie czeka (ze względu na brak pracy) to mieszkanie na koszt mamy do końca życia. To mnie przeraża. Co mam robić????

tak

Przecież ja jestem nikim

Ja poszłam nie wiedząc po co, a jestem na 4 roku i nie interesuje mnie ten kierunek. Owszem, jako wiedza jest ciekawy (księgowość), ale nie mam ochoty siedzieć w cyferkach do śmierci. I co? Jak mnie nazwiesz? Co mną kierowało - nie wiedziałam i NADAL nie wiem, co chcę w życiu robić...to są trudne decyzje, nie sądzisz, że w wieku 18 lat mam być dojrzała? ( w sumie przez moją nerwicę i stany depresyjne DOPIERO TERAZ tak naprawdę dojrzewam). Jedynie wiedzą to dzieci zawziętych prawników, lekarzy i innych zawodów, bo przecież "tatuś ci trzyma posadkę"

seks to nie wyznacznik życia

Wcześniej pisałaś, że nie chcesz mieć dzieci... Nie panikuj na zapas :) będzie dobrze. A nawet jeśli coś wyjdzie to od tego jest ginekolog żeby Ci pomógł. nie wiem czy ja niewyraźnie piszę? pisałam, że jak noszę podpaski to przy podcieraniu mam krew na papierze toaletowym. i w ten czas po podtarciu zatkało się wc, przyszedł brat oskarżając mnie, że wrzucam podpaski do wc, nie dał sobie nic wytłumaczyć, w sumie ja nie chciałam tłumaczyć, bo po co. NIE, NIE WRZUCAM

Straszne! Dlatego ja idę, miejmy nadzieję, że nic mi nie jest! Ale mam żal do mamy, co jeśli się okaże, że mam coś, przez co nie będę mogła nigdy zajść w ciążę? Co jeśli lekarz powie, że za późno przyszłam? Eh,mam takie myśli

ewela 6 Ja pisałam, nie miałam zdiagnozowanej depresji, ale czułam się źle od 16 r.ż, dziś mam 22 l, można powiedzieć, że jest lepiej, mój brat chorował na depresję, brał leki, poprawiło mu się lekko po roku, teraz chyba mija 2 rok i jest coraz lepiej -------> wiem niepocieszajace a co do świat - u mnie tylko wigiliia u rodziny, reszta świąt w domu

obawiam się że Twoja matka jest równo pier...ęta. No wiem. Ostatnio przeczytałam, że kobiece choroby intymne czasami "ukazują się" bezobjawowo. Przestraszyłam się i zapisałam do lekarza. Spytałam mamy, dlaczego mnie nie zaprowadziła kiedyś do ginekologa, odpowiedziała "bo nic ci nie było. Zresztą moja matka ze mną nie chodziła". Tyle lat, mogłam przecież mieć wiele infekcji, prawda? Kto to wie. Ale cóż można chcieć od kobiety, która uważa, że osoba używająca tamponów nie będzie mieć męża

ewelka91, a jak w ogole traktowano miesiaczke w Twoim domu? Moze tu jest zrodlo Twojego problemu? Przeleciałaś wątek? Pisałam, że u mnie trzeba się z tym kryć, ostatnio miałam niemiłą sytuację, że po prostu dostałam napadu szału - otóż (jeśli ktoś wrażliwy nich nie czyta) zatkała się toaleta, a byłam sama w domu i próbowałam odetkać. Pech chciał, że wcześniej się podtarłam no i została krew na papierze (używam podpasek), przyszedł brat i mówię, żeby nie szedł do wc, no i wszedł, odetkał, i się na mnie popatrzył, zaczął się drzeć, że podpaski wrzucam do kibla... raz zapomniałam spuścić po sobie, to drugi brat wyleciał z krzykiem, że on nie będzie tego oglądał, że to jest obrzydliwe ;( Dla mamy to normalna rzecz i w sumie do tej pory nie chce o tym ze mną gadać,mówi "okres to okres, o czym tutaj dyskutować"... Nie mogę się przemyć popołudniem, bo się mnie pytają po co się myję itp... -- 25 gru 2013, 13:57 -- powiedz to mojej matce. przez tyle lat musiałam męczyć się z podpaskami, dopiero teraz zaczynam używać tamponów

Ja czytałam o tym, ciekawe, pomocne, ale chyba nie jestem aż tak doświadczona,żeby sobie to włożyć, ale! nigdy nie mówię nigdy... na razie oswajam się z tamponami... Kubeczek do mnie przemawia, bo można go trzymać 12h i nie trzeba myśleć "boże,czy już przeciekłam?"

Najwyraźniej w przeciwieństwie do Ciebie jestem tak zacofaną wieśniarą i idiotką, że nie wiem. -___- Zapamiętam to sobie i wypomnę w odpowiednim momencie. Ja jestem zacofana. Mam prawie 23 lata i dopiero idę do ginekologa, spoko, nie jesteś jedyna. Tamponów nie używałam do tej pory, bo mama mi wmawiała, że nie będę mieć męża, bo tampon mi przerwie błonę i nikt mnie nie będzie chciał

Żebyś wiedziała. Ostatnio właśnie zaczęłam sobie wyobrażać idąc ulicą, że ta czy tamta kobieta ma okres. Na prawdę!

wreszcie po świętach, po tej sztucznej atmosferze

no a po co mi to? w sumie, jeśli NIE CHCĘ mieć dzieci, jeśli nie mogę lub inne pierdoły, to PO CO mi okres, po co te męki i bóle? na co?

Nie chcę tej Wigilii, nie lubię, wszyscy są tacy "ą,ę", a w ciągu roku słyszę jaka to jestem niedobra, a w wigilie każdy ułożony grzeczny (uwaga będzie brzydko:) rodzice są obrzydliwi, w ciągu roku pierdzą, bekają itp, a w wigilię cudowne ozdrowienie, masakra :/ nie mogę:/ rzygać mi się chce,że muszę się dzielić opłatkiem z tym *ujem

co to za porównanie? krew z palca można zahamować, zatamować, przykleić plastrem, czy cokolwiek i po kilku minutach krew krzepnie i jej nie widać, a miesięczna? jestem od niej uzależniona, jest dzień i noc, niczym nie da się jej zatamować. Chyba jest różnica?

proszę cię...jeśli ci co miesiąc leci krew z pi zdy (sory, nie umiem inaczej), bo jak można się czuć czystą? chowanie podpasek/tamponów, pokrętne tłumaczenie, dlaczego nie mogę iść na basen, krew w wc, krew podczas mycia... jak można się czuć czystym? pobrudzone majtki, pobrudzona pościel po nocy... co w tym jest czystego? może gdyby miesiączka miała jakiś neutralny kolor - np. bezbarwny to jakoś bym przeżyła. ale czerwony? pamiętam jak w gimnazjum dziewczyny się tego wstydziły, a jeden lasce przemokły spodnie od krwi, i przez cały rok o niej gadano. Przecież okres to wstyd. Nie mówcie, że nie -- 23 gru 2013, 14:29 -- Ja się wybieram do ginekologa. Po raz pierwszy od 23 lat. Dopiero. Wcześniej miałam to w d... I też wolałabym być facetem, nimi nie dyktują hormony - przecież nasze zachowanie dyktowane jest przez progesteron i estrogen. Czy to nie jest chore? -- 23 gru 2013, 14:30 -- Chociażby zdawanie egzaminów - studiuje już 4 lata i wiem, widzę po sobie, że przez okresem mam mniejszą koncentrację i słabiej zdaje egzaminy...

Gdyby chodziło mi o stronę techniczną, to nie pisałabym na forum o nerwicy