Mona75

Nie mów Wodzu, że wolisz chłopców. Być może same "baby" będą musiały Ci wystarczyć

to już teraz trzymamy kciuki za Ciebie. Pozdrawiam

Vampirku, napisz jak Ci poszło. Ostatnio byłaś tak pełna optymizmu... Trzymam kciuki za Ciebie

Kiedy następna wizyta?

Nie jesteś wariatką, jesteś wyjątkowa. Jakoś to przeżyjesz, zobaczysz.

Nie ma na co czekać. To żaden wstyd szukać pomocy. I nie ma sensu męczyć się. Poszukaj psychologa na początek. A nie możesz porozmawiać z rodziną?

Ja brałam psychotropy przez 5 miesięcy. Z perspektywy czasu uważam, że działały na mnie jak placebo, mam przy sobie, jestem zdrowa, nie mam, od razu atak paniki lub histerii. Ale wtedy byłam przekonana że mi pomagają. Dzięki nim zdecydowałam się na terapię i po woli wychodzę na prostą. Nie staję po żadnej stronie, opisuję tylko własne doświadczenia

Sama w to nie wierzę ale przeżyłam ten dzień. Musiałam załatwić sprawę u komornika (walczę o alimenty). Czaiłam się pod drzwiami i nie miałam odwagi wejść. W końcu weszłam i o dziwo udało mi się powiedzieć z czym przyszłam, potem poszło gładko. No jestem z siebie dumna

Myślę, że ważne jest żeby dopuścić terapeutę do siebie, pozwolić mu grzebać w naszym wnętrzu. Ja na początku sie zablokowałam i terapia była bezskuteczna. Teraz jest inaczej, czasem boli, ale widzę , że warto

Ja również mówię sama do siebie, często mi się to zdarza. Moje dzieci traktują to jak normę. Moja 10-letnia córka przyszła kiedyś wściekła ze szkoły i powiedziała, że więcej na religię nie pójdzie, bo katechetka stwierdziła, że jak ktoś mówi sam do siebie to jest chory psychicznie i trzeba go leczyć. A ona (moja córcia) doszła do wniosku, że chociaż ja mówię sama do siebie to i tak jak na matkę jestem w miarę normalna

Witaj wśród swoich

Witaj na forum Asiu, większość z nas (jeśli nie wszyscy) mieli obawy przed pierwszą wizytą. Lęk przed nieznanym, strach przed zaklasyfikowaniem do wariatów (no bo kto inny leczy się u psychiatry?) ale tak na prawdę to krok do pokonania choroby, światełko w tunelu.

Zawsze możemy posiedzieć przy soczku, nie przejmuj się, będzie fajnie

Użalanie się nad sobą? To pewnie dlatego faszerujemy się psychotropami, lądujemy w szpitalach... Robimy tak, bo to lubimy? Zastanów się co piszesz

Mam to samo, nie potrafię odmówić. Kiedyś myślałam, że jestem taka szlachetna teraz wiem, że to strach przed samotnością. Jeśli nie pomogę to nikt mnie nie będzie lubił. A niektórzy znajomi to po prostu wykorzystują

Nawet jeśli przez chwilę zwątpisz to nie poddawaj się, warto walczyć

Pwenie, że tak. Ostatnio spotkaliśmy się pod Ratuszem v/v pręgierza.

21.07 godz. 20.00 tam gdzie ostatnio?

No proszę jak nam się Klub powiększa

Wodzu się leni, to i spotkania nie ma kto zorganizować

Gusiu my Cię lubimy, a taka masa ludzi nie może się mylić. Jesteś wyjątkowa. Powinnaś jednak spróbować terapii, to działa. Czasami boli ale działa

NnNn jak sytuacja sie rozwija? Dawno nie pisałeś i martwię się o Ciebie

Ashley wszystkiego, co w życiu najlepsze, samych pogodnych dni i uporania się z "demonami"

Ja mam z tym problem, w/g Niego za często, w/g mnie za rzadko . Jestem seksoholiczką, ale chcę tylko z Nim. Kiedyś Go wykończę

Ja rozumiem, że wakacje rozleniwiają, ale nie wiedziałam, że aż tak