pannaAlicja

intel, widzę, że zaczynasz czuć gniew, walczyć! I bardzo dobrze! WALCZ, bo masz o co!

flapchuck, myślę, że masz swój styl, który nadaje się do przeszlifowania, a więc ciągle masz coś do roboty Chciałbyś być doskonały już teraz, w tej chwili - mając 17 lat? A co byś robił przez kolejne pięćdziesiąt? Poza tym by zasłużyć na miano "nieudacznika życiowego" musiałbyś mieć trochę więcej lat i trochę więcej doświadczeń. Nie przypisuj sobie czegoś, co jest poza Twoim zasięgiem - bo po pierwsze - masz potencjał, masz pasję, masz wiek idealny do tego, by zacząć rozwijać skrzydła. Nie rozumiem, czemu tak młodzi ludzie już niemal na starcie stwierdzają, że pieprzą to wszystko i tracą zapał

Bardzo mi przykro. Sama mam psa, którego bardzo kocham i ciężko mi z myślą, że kiedyś umrze. Dlatego doskonale Cię rozumiem.

intel, myślę, że sąd weźmie pod uwagę zarówno Twoją chorobę jak i niewielki udział w rabunkach. Masz dla kogo żyć. Dla dziecka, dla siebie, dlatego, by przekonać się, że życie potrafi owszem, dać po dupie ale i pogłaskać po główce. W jakimś celu los się odwrócił, gdy zaplanowałeś termin. Coś to musiało znaczyć. Mocno w to wierzę i życzę Ci chociaż trochę spokoju.

Ja zawsze myślę o głupotach, niezależnie od tego, czy pracuję, czy się uczę... jedynie czytając lub śpiąc mogę się częściowo oderwać.

A co myślisz, S ? Zrozumienie w sieci to nie żaden obciach, czasami najlepsza droga do zaakceptowania siebie i swojej choroby...

ketrel sprawia, że śpię po 10h a następne 6h to rozbudzanie się... jak na czymś takim funkcjonować?!

Dionivil, myślę, że to nie jest "chorobliwa zazdrość", ale niepewność, którą ta dziewczyna Ci serwuje. Zastanów się, czy chcesz dalej być w takim związku, gdzie ona nie szanuje Twoich uczuć. Drugą stroną jest to, że jest bardzo młoda i wrażliwa na ograniczanie wolności. Związek ze wszystkimi pozytywnymi aspektami jest takim ograniczeniem. Może ona nie nadaje się do związku? Nie dojrzała do niego. Intuicja Ci podpowiada, że jesteś "rezerwowym", ale myślę, że może być odwrotnie: to nie Ty a ten chłopak jest takim "rezerwowym", którego ona nie chce wypuścić, który przypomina jej o tym, że sama sobie może decydować o swoim życiu bez względu na to, czy jest czy nie jest sama.

To strasznie męczące, tym bardziej, że kompletnie bezproduktywne. Zastanawiasz się, co by było gdyby i co jeśli. To bezsensowne. Jedynie nakręcasz siebie, sama sobie wyrządzasz krzywdę i w dodatku krzywdzisz swojego chłopaka. Pomyśl - Ty nie masz fantazji? Czy wprawiłaś je wszystkie w ruch? Skoro Ty tego nie zrobiłaś, niektóre fantazje nawet nie muszą być urzeczywistnione - to jego też nie. Do niczego się nie zmuszaj, nie zmuszaj też jego do ciągłego słuchania o tym samym. On na pewno bardzo żałuje, że Ci o tym opowiedział. Do niczego nie doszło i nie dojdzie, skoro tak powiedział. A fantazje z osobami trzecimi w łóżku ma co druga osoba... Ale z tego co wiem, co dziesiąta może je urzeczywistnia

chybanerwica, może te myśli i wątpliwości co do Twojej orientacji są skutkiem NN? Sam też sporo się nakręcasz, wyobrażając sobie różne rzeczy i strasznie negatywnie do tego podchodząc... Dobrze, że zacząłeś zdrową dietę, ćwiczenia... ale ciągłym myśleniem o tym, czy podołasz, czy jest tak, jak być powinno - torpedujesz własny potencjał. Myślę, że dobrze Ci zrobi terapia. Orientacja... Łatwiej jest założyć, że nie płeć się liczy a uczucie. Emocje, jakie towarzyszą dwojgu ludziom.

A ja mam słodką czarną cockier spanielkę... nazywa się Bajka i jest moją radością życia...

książki bo tyle ich jeszcze do przeczytania nowe doświadczenia bo tyle jeszcze jest do zrobienia miłość bo tylu ludzi jest do pokochania ja sama bo tyle jeszcze chciałabym się nauczyć

Mam wrażenie, że Ty dalej konkurujesz o nią z jej byłym facetem. Zastanawiam się, które z Was na większy problem: ona ze swoim strachem przed nowym związkiem czy Ty ze swoim porównywaniem i ciągłym zapewnieniem jej, że bardzo ją kochasz...

człowiek nerwica, trzeba zapytać, dlaczego tak sądzi... Ale z doświadczenia wiem, że chwiejna emocjonalnie dziewczyna potrzebuje od czasu do czasu przytulenia i tych wszystkich banalnych słów, że tak, będzie dobrze, damy sobie radę... to jak zaklinanie na naszą korzyść, pozytywne nastrajanie się... Świetnie Cię rozumiem, jeśli chodzi o to jajko. Sami ze sobą się tak nie cackamy, dlaczego mamy się cackać z drugą osobą.

Lena, pamiętaj, że to "tylko" nazwanie tego, co było z Tobą od dawna. Liczy się człowiek, nie diagnoza!

Witaj!

Ślicznotka, tak myślałam, że gdzieś daleko ode mnie girl anachronism, u mnie było tak samo: nie jadłam nic pełne 5 dni, jedynie piłam, prawie nie spałam, malowałam, chodziłam na imprezy i wydawałam pieniądze. I masę innych rzeczy podbiegających pod manię. Nawet nie czułam tak wielkiego napięcia, jak przy zwykłych hipo. Poleciałam. Ale gdzieś tam czaił się Rozsądek. Jestem zaskoczona, bo myślałam, że przy mani kompletnie jest uciszony a tu nie :) (albo moje granice są tak posunięte)

maxtopas, może nie warto wałkować tego tematu, może warto ją po prostu przytulić, pocałować w czółko i powiedzieć "wszystko będzie dobrze"?

Mangolia, na Twoim miejscu nie katowałabym sama siebie towarzystwem tej koleżanki. Rozumiem, że to przyjaciółka i to wieloletnia, ale po co się męczyć? Skoro to rani Ciebie i w jakiś sposób stymuluje Twojego partnera, to lepiej urwać temu łeb i nie dopuścić do sytuacji, że faktycznie mąż zda sobie sprawę z faktu swojego zauroczenia tą koleżanką. W moim odczuciu - gdyby do czegoś doszło - to facet by przestał komentować, raczej przeciwnie - ucichłby, przestał rozmawiać na jej temat. Reagował unikiem. A jego zachowanie jest niedopuszczalne. Nie ma prawa Was oceniać i karmić Twoje kompleksy. Dobrze zrobiłaś sygnalizując mu problem. Miałam podobny "incydent", zresztą nie jednokrotny. W moich oczach mój partner podrywał moją koleżankę. Przestałam ją zapraszać, gdy on bywał w domu. Właśnie po to, by nie psuć sobie nastroju, nie porównywać, nie patrzeć na nią przez pryzmat męża. Spotykamy się u niej, na mieście lub gdy go nie ma. I jest zdrowo

toska, znam kilku psychiatrów i bez wahania poleciłabym Ci tych z Animusa (Gdynia na ulicy Bema), ale oni przyjmują prywatnie i niestety nie prowadzą w tej chwili terapii indywidualnych (dopiero za kilka miesięcy). Nie czytałam Twoich postów, także nie wiem z czym się zmagasz - a to by ułatwiło polecenie konkretnej osoby, sądząc z działu, jaki wybrałaś - nerwica lękowa - z czym nie bardzo mam do czynienia - mogę Ci ewentualnie z trzecich "ust" polecić Przychodnię na Traugutta w Gdyni i dr Katarzynę Niską. Ponoć jest rewelacyjną lekarką.

Marcin, jeśli jesteś w kiepskim stanie, a czytając Ciebie sądzę, że jesteś - nie rób żadnych radykalnych zmian w swoim życiu. Pogadaj ze swoją dziewczyną, powiedz jej o swoich lękach. Całkiem możliwe, że pomoże Ci przez to przejść. Masz prawo się tak czuć, przytłoczony. Zmiany prawie zawsze niosą za sobą negatywne emocje, opór. Nic dziwnego, że tak czujesz, ponieważ zmiany takie jak zamieszkanie z rodzicami swojej dziewczyny (i z nią!) to ogromny stres, wielka niewiadoma. Ciężko potraktować coś takiego jak nowe doświadczenie, ciekawy epizod Ale takie to może być. Sporo może zrobić nastawienie. Ale wiemy, jak ciężko zmienić nastawienie... strach i lęk w ciekawość czy oho - radość. Ale wiesz co? Da się. Z trudem ogromnym, ale da się. Myślę, że najlepiej będzie jak porozmawiasz ze swoją dziewczyną. Ona zna Cię najlepiej, zna też rodziców swoich i siebie - jeśli jest rozsądna to powinna ocenić - czy dacie radę. Jeśli będzie ciężko - może warto poczekać, wciąć kredyt na jakąś kawalerkę... poczekać, aż lepiej się ułoży, choćby miało to trwać kolejne trzy lata...

Ślicznotka, w jakim mieście taki Oddział się znajduje? Cieszę się, że dobrze się tam czujesz. To dobrze rokuje :) Kurczaczku - faktycznie milutkie:) Wróciłam od psychiatry ze skierowaniem (kolejnym, tym razem nie do szpitala) a na terapie indywidualną do lekarza, który się zajmuje chadem. Może w końcu ktoś mi pomoże - jak radzić sobie z napięciem, bo pozostałe aspekty mam ogarnięte...

Zazwyczaj przychodnia jest przy szpitalu - jeśli leczysz się w Gdańsku to albo na Srebrzysku, albo w Wojskowym...? może popytaj swoich lekarzy - może uda Ci się zapisać na indywidualną do swojego obecnego lekarza? Zanim zaczniesz na własną rękę - zapytaj tych, którzy Ciebie teraz leczą. Bądź dobrej myśli. Oni mają dać Tobie narzędzia, którymi będziesz się posługiwać po terapii. Nikt nikogo nie wyleczy od tak - w ciągu kilku miesięcy czy tygodni... ale mają pokazać jakimi sposobami masz sobie radzić - i musisz je systematycznie wprowadzać do swojego życia. Trzymam kciuki!

To co napisałaś plus Twój podpis = uśmiech na mojej twarzy Ale to dlatego, że czuję się tak samo od dawna i kompletnie nie mam pomysłu jak to zmienić. Ale mam do tego dystans, który pozwala mi się uśmiechnąć...