girl anachronism

Amon_Rah, lubię to

aqnieszka, tu większość z nas korzysta z pomocy psychiatry i/lub terapeuty. Ja chodzę do obu. Dla dobra Twojego i Twojego partnera życzę Ci, żebyś się jednak przełamała. Przed pierwszą wizytą możesz sobie wydrukować wszystko to, co nam tu napisałaś o swoim zachowaniu i przeczytać terapeucie.

kafka, badałaś tarczycę? Niedoczynność (nie wiem, czy nadczynność też) może być przyczyną. Ja mam podobny problem.

zaqzax-3, bardzo dobrze, że zrezygnowałeś, po co wnikać w temat?

LATEK50, to mój pierwszy bób w sezonie, czuję silną potrzebę przedawkowania

tahela, daj trochę tego deszczu, bo u mnie upał jak jasny gwint.

Omnomnooomnom, na kolację bób, na śniadanie bób i na obiad też będzie

Agnieszka, jesteś okropną egoistką nie dlatego, że pewnie jesteś zaburzona, ale dlatego, że nie chcesz nic z tym zrobić. Przestań wypisywać farmazony na temat terapii, o której nie masz pojęcia, bo to wygląda na nędzne szukanie pretekstu, aby nic nie zmieniać, wymówki dla własnego strachu i lenistwa. Przecież doskonale widzisz, że sama sobie z tym nie radzisz - zapisz się na terapię, przedstaw problem i zobaczysz, co będzie, zamiast skreślać tę drogę do pomocy ze względu na własne bezzasadne uprzedzenia. Nie uważasz, że jesteś chociaż tyle zasranego wysiłku winna swojemu partnerowi?

Po dwóch bezsennych nocach wczoraj wzięłam olanzapinę, żeby się wyrównać i żałuję, bo zwlekłam się o 13:30 Nienawidzę tego. Potrzebuję coś nasennego, co działa kilka, a nie kilkanaście godzin grrr. Za godzinę dzwonię do lekarza...

intel, dzięki za wsparcie. Niby wiem, że na nim nie zrobi to wrażenia, ale jednak nerwy są. Ale zadzwonię.

Ale mam nerwy... Chcę wrócić do poprzedniego psychiatry, odeszłam od niego w grudniu. Jest mi potwornie głupio, że zostawiłam to tak bez słowa, nawet nie wie, że byłam w szpitalu. Od tygodnia codziennie biorę telefon do ręki i boję się zadzwonić

Taka jesteś mądra, że wiesz, co Ci powiedzą, chociaż nie byłaś? Najwyraźniej nie masz tak wielkich wyrzutów sumienia jak twierdzisz, inaczej szukałabyś pomocy.

Siedzimy właśnie i gadamy (wyszedł do sklepu). Jestem tak wyprana z emocji, że siebie nie poznaję. Gadamy jak przyjaciele, nigdy nie byłam jeszcze tak szczera. Niby jest pozytywnie, a ja mam ochotę wnieść pozew o rozwód. Tak mnie to rozładowało emocjonalnie jak jeszcze nic w życiu.

Co przeskrobałaś? Nic. Naskoczył na mnie bez powodu, więc wyszłam z miejsca, w którym się widzieliśmy. Ale to on ma "dosyć moich jazd".

Dzień dobry, jeszcze się nie położyłam, ale chyba dziś przejebałam moje małżeństwo. Kto da lepiej? -- 30 cze 2012, 06:30 -- Mój mąż dał mi tydzień na wyprowadzkę.

Nie musi Ci wcale powiedzieć co Ci jest, w sensie nazwania zaburzeń. Może wszystko traktować w kategoriach Twoich trudności. Moja nigdy mi nie powiedziała jak pytałam. Mówiła o moich trudnościach i dalej mówi: Pani trudnością jest..... to i to.... Wg mnie to dziwne, to jakby lekarz nie powiedział Ci, że masz grypę... Z moim terapeutą rozmawiamy nt. diagnozy dość intensywnie. Notorycznie. I zawsze mam wrażenie, że nie dopowiedziałam większości rzeczy, że zapomniałam, że wszystko układa mi się dopiero po sesji, a terapeuta nic o tym nie wiem

Chwilowy kryzys (mam nadzieję) - nie wiem, czy hipka, ale notuję wzrost drażliwości intensywny + wzrost libido + wzrost ciętych ripost, z czego pierwsze i ostatnie doprowadziło dziś do przykrej sytuacji. Ale jeśli hipka, to gdzie pieprzone podwyższenie nastroju?

No pewnie, chociaż pewnie nie do grobowej deski (chyba, że ktoś szybko umrze) Nawet nie chcę się wtrącać do dyskusji, bo załamałam się jej poziomem, ale ten tekst dla mnie jest cudny

Candy14, pozwolę sobie nalać

Nie wątpię, w końcu na nią lecisz W takim wypadku profesjonalistka powinna postawić wyraźną granicę i nie odsłaniać się prywatnie, tak uważam.

adazagada, chodzę do dr Mateusza Borowca do jego poradni Arche w Podgórzu. Przyjmuje prywatnie, cena to 100zł. http://www.arche.krakow.pl/psycholog.html

Dokładnie, to raczej dziwna sytuacja...

Korba, WOW! Nowość jest przepiękna!

Ja celowo wybrałam mężczyznę, bo swobodniej się przy nich czuję i łatwiej mi się otworzyć. Myślę o nim oczywiście z sympatią, ale przywiązana jestem zdecydowanie bardziej do samej terapii, możliwości wygadania się, tego nieoceniania, o którym piszecie, niż do samej osoby terapeuty. Swoją drogą to też bardzo dziwne, bo w "normalnym" życiu, kiedy ktoś okazuje mi zrozumienie, poddaję go całkowitej idealizacji i przywiązuję się jak pies (dopóki nie odkryję jakiejś ryski na wizerunku, wtedy wszystko leci na pysk).