mieciu

Wytrawła wytrwałości życzę i powodzenia. Widzę, że obrałaś dobry kierunek. Ja mam nadzieję też na taki wrócić po gorszych chwilach. Pozdrawiam serdecznie

O to chodzi, że my chcemy aby było tak jak miesiąc, dwa czy pół roku temu ale wszystko się zmienia i buntując się przeciw temu tylko wyrządzamy sobie krzywdę. Musimy się nauczyć, że czas biegnie, życie się zmienia , emocję się zmieniają - my się zmieniamy. A tak bardzo chcemy zatrzymać to wszystko. Niestety to się nie uda, jeszcze nikomu się nie udało... zrozummy to, zaakceptujmy a będzie coraz lepiej.

Ja po drodze do lepszego samopoczucia miewałem czasem bardzo dobre dni, takie w których czułem się prawie ok, prawie normalnie, po których niestety następowały strasznie głębokie doły lecz z czasem wszystko zaczęło słabnąć i stabilizować się. Mam nadzieję, że te doły już nie powrócą z tak potężną siłą. Tak, że nawet jeśli po lepszych dnia przyjdą trochę gorsze pamiętaj, że taka jest już ta droga i że będzie lepiej - napewno będzie.

To racja, każdy może mieć jakiś gorszy dzień. Nie zawsze oznacza to gorszy okres. Ten strach cały czas w nas jest i czasem wyłazi. Gdzieś przeczytałem, że nerwicowcy boją się, że bedą się bać. Dziwne to ale coś w tym jest. Ale jak na razie pogoda piękna, wakacje w pełni, żyjemy - czegoż więcej chcieć? Musimy się nauczyć cieszyć z tego co mamy. [ Dodano: Dzisiaj o godz. 3:09 pm ] Tak poza tematem: czy ktoś brał kiedyś lexapro? Dostałem teraz to bo po poprzednich strasznie tyje.

Może choroba uodporniła się już na te leki.

Hej Hanusia. No właśnie dlaczego? Dlaczego my? Za jakie grzechy dostaliśmy taką psychikę a nie inną...też się nad tym zastanawiam i jakoś do niczego nie doszedłem jeszcze. Po prostu nasze życie to nieustanna walka i chyba to się nie zmieni nigdy. Trzyma przy zdrowych zmysłach jeszcze fakt, że czasem w tej walce my wygrywamy. My triumfujemy, my czujemy się dobrze, my oddychamy pełną piersią, my żyjemy. Pozdrawiam i życzę samych dobrych chwil. Trzymaj się.

Beti tak do końca na 100% nie będziesz wiedziała nigdy - no może na łożu śmierci i to jest nasz problem. Jak czegoś nie wiemy to się tego boimy. Daablenart współczuję szczerze, że do nas dołączyłeś. Schizofrenię można sprawdzić i wyeliminować jej obecność ale tego drugiego raczej nie...sami musimy się z tym zmierzyć niestety. Pozdrawiam [ Dodano: Dzisiaj o godz. 3:16 pm ] Piko pisz co u Ciebie? Jak terapia? Doszliście do czegoś?

Ja dopiero teraz sobie uświadamiam, że już jako mały chłopiec miałem coś nie tak. Teraz znajduję wytłumaczenie dziwnych zachowań, lęków i tym podobnych. A kiedyś myślałem, że to astma, choroba serca itp. i na to też byłem leczony...

Mi się zdaje, że każdy ma swoją własną definicję szczęścia. Dla jednych będzie to chęć do życia, uczucie wykonania swojej "misji" na ziemi, bycie dobrą matką, dla innych bycie w stanie zakochania, bycie wolnym lub inne takie:). Dla mnie jest to w momencie gdy czuje spokój wewnętrzny, gdy świat widzę w najjaśniejszych i najbardziej "kolorowych" kolorach, gdy planuje swoje życie w takich barwach. Gdy mam marzenia i czuję, że kiedyś mogą się spełnić.

Tak. Leczę się.

Atakują i to głównie filozoficzne, np: czy ja jeden się liczę skoro na świecie jest 6 miliardów ludzi a Ziemia istnieje już miliony lat, po co żyć skoro i tak trzeba zniknąć (umrzeć). Sugeruje jednak udać się do specjalisty, który to jest od diagnozowania i leczenia. Pozdrawiam

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Lucy:).

Ogromnie mnie to cieszy apsik. Takie coś potrafi dać reszcie potężny zastrzyk energii do walki z tą .... Oby u Ciebie to już nigdy nie wróciło w żadnej postaci. Dziękuję za słowa otuchy. Pozdrowionka [ Dodano: Dzisiaj o godz. 11:39 am ] A u mnie znów trochę gorzej:(. Derealizacja tak mocna, że nie wiem kiedy śnię a kiedy nie:(. eh...

My wszyscy tu "obecni" mamy jedną z najgorszych odmian nerwicy, i to celującą w to co mamy najcenniejsze w życiu. Ona burzy nasz świat, burzy nasz system wartości, czeka aż się poddamy i wtedy triumfuje. Mamy jeszcze drugie wyjście - walczyć. My takie wybraliśmy, choć znacznie łatwiej byłoby się po prostu poddać i "być zdrowym" aż do następnego ataku...pozdrawiam wszystkich i szczęścia życzę choć wydaje się to tak odległe jak Jowisz.

No to chyba nie ma wyjścia. A co tam u reszty słychać? Piko żyjesz?

Nawet chyba lepiej bez niego, wtedy łatwiej odpocząć i przemyśleć wszystko. Choć to bardzo trudne...

Piko jeśli źle Ci na tej terapii, jeśli babka Cię nie rozumie to znajdź sobie inną, myślę, że lepiej nie rezygnować całkowicie. Może taka zmiana będzie dobra, zobaczysz jak to rozumie ktoś inny, poznasz inne spojrzenie. Fakt, faktem - to jest nasz umysł i jesli on nie może (bądź nie chce) sobie poradzić z tym sam - wtedy potrzebuje kogoś innego aby mu w tym pomógł. Jednak nie ma co oczekiwać cudów po terapii, to tlyko pomoc a ogromną część pracy musimy wykonac sami. Sami wszystko przemyśleć, co chcemy, czego oczekujemy, jak widzimy siebie teraz , jak za kilka lub kilkadziesiąt lat. Tak jak to już wcześniej napisał Jakub - trzeba zmienić schemat myślenia i pamiętać, że to my decydujemy o własnym życiu, o tym z kim je spędzimy. To my decydujemy o tym czy jesteśmy pełni miłości czy nie, to my to nazywamy, ktoś może nam pomóc ale wszystkie decyzje muszą być nasze. Trzymaj się Piko, głowa do góry, napewno będzie dobrze. Nie zadręczaj się tak Bogiem - jeśli naprawdę istnieje to napewno nie zsyła na ludzi cierpienia, podobno jest miłością - i jeśli Ty w niego wierzysz to uwierz i w to, że on chce abyś Ty była szczęśliwa.

Lucy trzymaj się. Pomyśl sobie, że kiedyś znów będzie fajnie, kolorowo i spokojnie. Właściwie nam to wystarczyłby spokój duszy, koniec z przemyśleniami koniec z grzaniem mózgu. Kiedyś nadejdzie ten dzień, musi nadejść. Jeśli z tym skończysz to nie przekonasz się jaki to będzie piękny dzień... [ Dodano: Dzisiaj o godz. 12:50 pm ] Wiem, że jesteś zmęczona, ja także jestem zmęczony, bardzo zmęczony tym wszystkim ale nadal walczę, bo walczę przecież o swoje życie, o to co mam najcenniejszego bo czy może być coś ważniejszego? Piko a co u Ciebie? Jak tam na terapii? [ Dodano: Dzisiaj o godz. 12:50 pm ] Wiem, że jesteś zmęczona, ja także jestem zmęczony, bardzo zmęczony tym wszystkim ale nadal walczę, bo walczę przecież o swoje życie, o to co mam najcenniejszego bo czy może być coś ważniejszego? Piko a co u Ciebie? Jak tam na terapii?

U mnie teraz pojawiły się lęki, nawet nie wiem czego się boję, chyba śmierci. Eh...Czy nie ma przeszczepów mózgów...

Witajcie Kochani. Mi też było lepiej przez kilka dni. Wiecie jak zrobić, żeby to nie wracało, żeby jak już pojawiają się dobre dni bez "przemyśleń" zatrzymać je jak najdłużej? Ja mam tak, że kiedy jest już całkiem całkiem tak bardzo się cieszę że nie ma już "tamtego" - i w tym momencie gdy tylko wspomnę w myślach o tamtym to tamto znowu jest, znowu wraca i męczy. W takich chwilach zastanawiam się czy jest w ogóle możlwość pozbycia się tego. Coraz częściej wydaje mi się, że tak już będę czuł się zawsze aż wykończę mój organizm ciągłym stresem. Napiszcie proszę co o tym myślicie.

Myśli: a może jestem pedofilem, albo homoseksualistą albo i tym i tym. Być może w moim umyśle czai się morderca? Czytałem, że to typowe dla nerwicy i wcale nie oznacza bycie jednym z nich. Skoro typowe to i możliwe do wyleczenia.

Masz rację Piko, my żyjemy w ciągłym stresie, dlatego nie możemy ani się wyspać ani wypocząć. Witaminki zapewne troszkę mogą pomóc, napewno lepiej je jeść niż nie jeść:), chociaż napewno nie odczujesz specjalnej poprawy. Odpowiadając na Twoje pytanie - tak chodzę jeszcze na psychoterapię, a Ty? Jak Ci idzie? My teraz zaczynamy przerabiać dzieciństwo i inne sprawy poboczne tam szukając przyczyn.Pozdrowionka [ Dodano: Dzisiaj o godz. 8:57 am ] Mam nadzieję, że ta cisza oznacza u wszystkich znaczną poprawę. Jeśli tak jest to bardzo się cieszę i oby ta cisza trwała już zawsze.

U mnie lepiej ale nie chcę zapeszać:). Trzymajcie za mnie kciuki a ja będę trzymał za was. Główki do góry, będzie dobrze.

To typowa OBSESJA, z tego się można wyleczyć.

Obsesyjna zazdrość to też odchylenie od normy. Może być wynikiem nerwicy ale nie musi.