_someone_

Ja na przyklad uważam, że kara mnie dosięgnęła w postaci depresji. Zamieniłabym się na inną chorobę, byle tylko czuć się wreszcie normalnie, jak kiedyś.

Powiedziała mi to osoba, która nigdy jej nie miała faktycznie, ale przykro mi się zrobiło, bo momentalnie pomyślałam tak o sobie, a męczę się z tym bardzo długo już. Mam o sobie niskie zdanie, dlatego to było bardzo nieprzyjemne.

Musimy po prostu brać się w garść i zapomnieć o rodzinie, która nas nie chce. Załozyć własną.

Wczoraj usłyszałam, że depresja to lenistwo Czuje się z tym jeszcze gorzej.

Jest mi bardzo smutno.

Smutno mi. -- 20 lut 2012, 02:43 -- Smutno mi.

To uczucie ulgi jest spowodowane tym, że człowiek źle się czuje, nie widzi wyjścia, chce przestać być dręczony przez samego siebie czy ludzi i sytuacje wokół niego. Dobrze by było jakby tak to było postrzegane.

Wcześniej czy później pogodzisz się. Mam stracone kilka lat szkoly, do nowej nie wiem czy i kiedy pojdę. Dodatkowo masa innych kłopotów, a mimo to, jakoś jeszcze żyję. Po 1 roku opóźnienia, nie masz co się w ogóle zastanawiać. Wrzuć na luz i potraktuj to zwyczajnie jako źle podjętą decyzję.

Mam w zasadzie ostatnio podobne problemy. Nawet jak słucham jak ktoś mówi coś w telewizji, trudno przyswaja mi się do wiadomości, czuję otępienie. Jak zawsze w depresji.

To może świadczyć o wielu sprawach. Od niskiej samooceny, przez brak zrozumienia sytuacji po zwykłą złośliwość i braku zajęcia.

Przejmowałam się długi czas, ale jak się okazuje, nie ma to żadnego sensu. Ludzie zrobią sobie i tak cokolwiek tylko będą chcieli z tego jak żyjesz, kim jesteś i co robisz. Będą oceniać. Sądzić. To nieuniknione. Najlepiej szybko nałapać dystansu do ich zdania. Inaczej może być tylko przykro.

Ja od pewnego czasu myślę, że niektórzy muszą odczuwać piekło za życia. Tak już jest i trudno to zmienić. Może tak już musi być. Trzeba się pogodzić, jeśli chce się żyć. Nie ma wyjścia

ludzka obojętność na siebie nawzajem i znieczulenie.

bieda, brak możliwości

Amon_Rah Ciężko się czyta, ale tak czuję. O nakręcanie się raczej nie chodzi. Szczerze, wstydzę się w ogóle pisać cokolwiek. Nie mam innego miejsca, żeby choć trochę sobie pomóc.

tak

Ktoś orientuje się jak jest na Sobieskiego? Czy da się przeżyć psychicznie pobyt w szpitalu i czy pomoże...

To bardzo szkodzi.

Ze smutku aż mi niedobrze. Nie wytrzymam długo.

Nie mam pojęcia jak sobie poradzę. Czuje, ze długo nie dam rady.

Jedyne co mi zostało to płacz.

ludzie nie wracają trzeba czasu

bardzo się boję. nie ma wyjścia płacz, zamartwianie się, nie mam już siły. cierpienie staje się nie do zniesienia. ile lat można tak żyć. myślalam o tym wiele razy. moja granica się kończy. niestety to nie są już myśli, to już jest przekonanie.

ja myśle, że u niektórych to nieuniknione i tak się wydarzy. każdy ma swoja granice wytrzymałości