OnaW

Rozpoczęłam 30go grudnia. Od wtedy biorę leki i miałam jedno spotkanie z psychologiem. Następną wizytę mam 19go stycznia i wtedy będzie podjęta decyzja jak ma wyglądać moja terapia. Do tego dziś miałam jeszcze jedną rozmowę z psychiatrą, dostałam dodatkowo tabletki nasenne i L4 do prawie końca lutego.

Czuję ogromne wyrzuty sumienia w związku z tym, że w tym miesiącu byłam tylko dwa dni w pracy. W ciągu dnia nie potrafię się na niczym skupić, nie potrafię się do niczego zabrać, jedynie przed snem "trzeźwieję" oraz pojawia się natłok złych myśli i nadal źle sypiam.

Spałam 4 godziny. Jestem ledwo tomna, a dziś muszę pracować.

Ani wczoraj ani dziś nie poszłam do pracy. Wczoraj atak lęku, dziś zupełny brak motywacji.

@Heledore najgorszy jest brak motywacji, gdyby ona była, to jakoś by to się wytrzymało. Dziś znów koszmary i przerywany sen.

Jestem wykończona. Po przypisanych lekach w ciągu dnia jestem senna, w nocy nadal mam koszmary, a dziś w dodatku budziłam się w nocy kilka razy, a od 4 nad ranem do 7 w ogóle nie spałam. Zaspałam przez to do pracy, boli mnie głowa i nie mam siły na nic. W dodatku miałam dziś małe spięcie z chłopakiem, zaczęłam czuć, że wracają złe myśli i wzięłam Afobam. Teraz czuję się jeszcze gorzej, nie mogę się już w ogóle skupić na pracy

Koszmary i bezsenność. Nie mam już na to siły.

Jeszcze nie wstałam z łóżka, nie chce mi się nic

Dużo złych myśli, nie mam na nic siły.

Przez kilka dni było serio super. Tak normalnie, jak dawniej, mimo problemów, nieoczekiwanych nie zbyt dobrych sytuacji czułam, że podołam, jakoś to będzie. Dziś było drugie spotkanie z psychiatrą i pierwsze z psychologiem. Dostałam leki (Asertin i Afobam) oraz skierowanie na psychoterapię. Dobry nastrój został częściowo stłumiony przez zmęczenie, wspominanie tego co było i jak się czuję mnie wykończyło, ale to jest najmniejszy problem. Pojawił się znowu niepokój. Przez chwilę mogłam się nacieszyć normalnością, a teraz znowu powrót do beznadziejności.

Nie miałam, jestem wykończona, a dziś jeszcze jadę się spotkać z rodziną chłopaka. Marzę, aby wrócić do swojego domu i nikogo nie widzieć.

Jest mi smutno. Tak bez powodu. Spotkałam się z rodzicami i braćmi po kilkumiesięcznej przerwie i mnie to nie cieszy, wręcz na odwrót, jestem poddenerwowana, muszę się pilnować żeby przy nich nie płakać. Ma zaraz odwiedzić nas rodzina, a ja nie mam na to zupełnie ochoty. Nie chce mi się z nikim rozmawiać, opowiadać co u mnie.

Znowu złe sny, znowu niewyspana i znowu boli głowa.

Opuszczona, niekochana i żałosna.

Źle, muszę wstać po 7, a nie mogę zasnąć.