_Victoria_

Podjęcie konkretnego tematu, argumentowanie własnego stanowiska, rozważania i zagłębianie się w szczegółową strukturę danego zagadnienia. Rozmowy, w których nie będzie emocjonalnego przesytu, bezsensownych nawiązań i odwracania kota ogonem. Rozmawiając z ludźmi mam wrażenie, że nie chce im się za dużo myśleć. To mi przeszkadza. Takie problemy zazwyczaj mają socjopaci. Cechy dyssocjalne powinny u nich windować pewność siebie, ale gdy przychodzi im zachowywać się po ludzku, ta umiejętność gdzieś ginie. Na widok emocji okazywanych przez innych ludzi stają się zdezorientowani. Nie wszyscy, ale się zdarza. Psychopata wchodzi w otoczenie jak nóż w masełko, niby delikatnie, ale powoduje nieodwracalne zmiany. Kamuflaż jest podstawą, a dobry kamuflaż to umiejętność naśladowania emocji. Psychopata często lepiej naśladuje emocje, niż zdrowy człowiek je odczuwa. Więc jesteś predysponowana do pomiatania ludźmi i wytwarzasz naturalną tarczę przed wpływami z zewnątrz.

Nie czuję się samotna, natomiast interesują mnie ludzie z podobnym lub tym samym zaburzeniem. Jestem przede wszystkim ciekawa ich sposobów na radzenie sobie z ciągłym napięciem (poza zadawaniem cierpienia ludziom/zwierzętom, ćpaniem, samookaleczaniem). Wiadome jest, że nie wszyscy mordercy to psychopaci i nie wszyscy psychopaci to mordercy. Ci, którzy żyją pośród ludzi pod osłoną perfekcyjnego kamuflażu, posiadają pewne zdolności, które sprawiają, że potrafią przekierowywać swoją wewnętrzną agresję i to jest przedmiotem mojego zainteresowania. Dodatkowo, nie ma co ukrywać, z osobami tego typu zawsze znajdę wspólny temat do rozmowy na odpowiednim poziomie intelektualnym. Psychopatę poznałam do tej pory tylko jednego, natomiast znam kilku socjopatów o nasilonych cechach dyssocjalnych.

Nie jestem kanibalem, aczkolwiek rozumiem potrzeby takich osób. Pozostawienie martwej osoby na pastwę rozkładu jest (według nich) brakiem szacunku, w związku z czym okazuje się jej ten szacunek poprzez przyswojenie jej ciała. Drugi pogląd jest taki, że można wykazywać potrzebę połączenia się z ofiarą, co też jest uzasadnione. Trzecia (najrzadsza opcja) to już czyste walory smakowe. Trzeba też przyznać, że to jedna z lepszych form pozbycia się ciała. Co prawda nie odmówiłabym takiego posiłku, ale tylko przez ciekawość. Nie ma to nic wspólnego z moim gustem.

Poprzednio poleciłam Ci omijać moje posty z uwagi na fakt, iż przeszkadza Ci ich forma językowa. Od tamtego momentu dyskusję z Tobą uznałam więc za zakończoną.

Skoro temat dotyczy psychopatii, nie będę bezcelowo nasycać własnego języka ładunkiem emocjonalnym, który jest zwyczajnie zbędny. Da się to zrobić i często jest to konieczne, ale to wyjątkowy dyskomfort z uwagi na brak odczuwania przy jednoczesnym okazywaniu. Obserwuję zachowania ludzi, którzy zazwyczaj dodatkowo podbijają swoje wypowiedzi słowami o tak silnym zabarwieniu emocjonalnym, że muszę wpierw przebić się przez tę zasłonę odczuć wszelakich, by móc zinterpretować faktyczną treść. Pytania dotyczące adrenaliny wskazują w tym przypadku na brak wiedzy na temat omawianego zagadnienia. Ilustruje się to tak, jak gdyby autor wyobrażał sobie psychopatę jako chodzącą bombę zegarową, emanującą napięciem, które ma tutaj zupełnie inną postać i nie jest widoczne z zewnątrz, w przeciwnym razie ludzie z mojego otoczenia odsuwaliby się na dużą odległość, a ja nie mogłabym utrzymać ich przy sobie w celach konsumpcyjnych.

Są uniwersalne. Nie rozumiem, dlaczego język treści przekazywanych w internecie miałby różnić się od tego, którym posługuję się na co dzień. Jeśli jest jakikolwiek problem z ich przyswojeniem, to proponuję omijać moje posty.

Byłam już w stanie śmierci klinicznej i nie mogę powiedzieć, że jest to coś ciekawszego, niż samo narażanie życia. Pomijam już "drogę w nieznane", bo taki pogląd mają zapewne osoby wierzące, że po śmierci jest coś jeszcze.

Nie można odczuwać zaspokojenia będąc martwym. Z kolei druga kwestia jest taka, że samo życie zawiera wystarczająco dużo atrakcji, by chcieć żyć. Samobójstwo jest bezpodstawne.

Skoki ze spadochronem, na bungee i inne tego typu rzeczy już były i będą, natomiast próby samobójcze czy poddawanie się niepotrzebnym zabiegom chirurgicznym mają ten smaczek, że dostarczają czegoś więcej, niżeli tylko chwilowego zaspokojenia. Realne ryzyko, nieograniczone zabezpieczeniami, linami, pasami itd. Jest to coś prawdziwego, co nasyca umysł intensywnym doznaniem o zupełnie innym charakterze.

Lęk nie jest przeciwieństwem odwagi. Osoba wykazująca się odwagą może odczuwać lęk, jednak sensem takiego zachowania jest umiejętność jego przezwyciężenia na rzecz pożądanego rezultatu. Jest to wyraz śmiałości, ale nie nieustraszoności. To dwa różne pojęcia. Osoba nieustraszona nie odczuwa strachu i postępuje zgodnie ze swoją wolą bez względu na konsekwencje. Sęk w tym, że moja osoba ma bardzo mało wspólnego z powszechnie rozumianym "człowieczeństwem", a ja wciąż uczę się, jak je przejawiać w dostatecznej formie, by wyglądało przekonująco. To żmudna praca.

Czy ostatecznie "go" odnalazłeś? I czy całkowicie wyleczyło to Twoje zaburzenia? Jaka była podstawowa przyczyna lęków i czy ustąpiły one w wyniku wytworzenia się poczucia bycia chronionym przez Boga?

Prawda jest taka, że nie jestem zdolna do odczuwania lęku czy strachu, co potwierdziło wiele ekstremalnych sytuacji życiowych. Prób samobójczych dokonywałam głównie z pociągu do adrenaliny. Zależność od innych osób nie doprowadza mnie do szału, do póki służy to moim interesom, w przeciwnym razie taka osoba jest przeze mnie skutecznie eliminowana. Jeśli chodzi o innych psychopatów - są to jednostki równie zimne i puste, nie stanowią materiału do eksploracji. To tak jakby przeszukiwać własne kieszenie, wiedząc dokładnie, co się w nich znajduje.

Nie sądzę, by cokolwiek mi się pomyliło. Jeśli chodzi o medycynę - dostałam się kiedyś, zrezygnowałam. Zapewniam też, że ocenianie w kategoriach "mniej/bardziej zaburzony" nie daje rzetelnych wyników z uwagi na wspomnianą wcześniej różnorodność.

I co wtedy czujesz? Pojawia się jakikolwiek alarm w Twoim umyśle? Starasz się zredukować infantylne zachowania do minimum? Jeśli nic nie pomaga, frustrujesz się wiedząc, że ludzie odbierają Cię jako osobę niedojrzałą? Jakie to rodzi uczucia na dłuższą metę?

To tzw. bierna agresja, która często ma silniejszy wpływ na człowieka niż jej aktywna forma.

To akurat zależy jeszcze od tego, jakie są pozostałe cechy danego zaburzenia. W przypadku osób, które chcą nawiązywać relacje, a z różnych powodów nie mogą, wytwarza się frustracja, która często prowadzi do zaburzeń depresyjnych i nerwicowych. Przyczynia się do tego również widmo przyszłości, w której brak jest związków, rodziny, dzieci, etc.

Polecam jednak się doeudokować, gdyż wyciągane wnioski jak dotąd mają niewiele wspólnego z prawdą.

Nie jestem osobą z F60.3, ale obserwacja i analiza tego zjawiska na podstawie kilkunastu przypadków wystarcza, by potrafić rozpoznawać, obrazować i rozumieć problem. Jeśli ludzie nie zauważają różnorodności zaburzeń psychicznych oraz nie potrafią nawet po części logicznie zinterpretować struktury psychologicznej osoby zaburzonej, zachowują się dla mnie jak osoby upośledzone umysłowo. Analiza nie powinna być trudna, gdy ma się okazję obserwować przypadek kliniczny. Całość jest według mnie klarowna praktycznie w każdym rozpatrywanym przypadku. Nie.

Nie jest to proste, ani logiczne. Chcieć żyć można z wielu powodów i pomimo wielu przeszkód, tak samo z pragnieniem śmierci. Można też żyć w wyniku czystej nadziei na to, że śmierć nadejdzie szybciej lub z nadzieją na zmianę. Można chcieć umrzeć z obawy przed życiem lub żyć z obawy przed śmiercią z własnej ręki. Można żyć z braku powodów do śmierci lub zabić się z braku powodów do życia. Można też chcieć się zabić, jednocześnie bardzo chcąc żyć. Upraszczanie takich zagadnień do "chcę żyć, bo tak", jest w moim mniemaniu zachowaniem infantylnym, tym bardziej, gdy rozpatrujemy przypadek osób z zaburzeniem dwubiegunowym, u których zachodzą duże zmiany postrzegania otoczenia wewnętrznego i zewnętrznego w krótkich odstępach czasu.

Nie uważam.

Dlaczego nie chcesz się zabić?

Dlaczego jadący wolno? Prawdziwa destrukcja nie zna strachu przed "zbyt dużym uszczerbkiem", gdyż jest przejawem zdecydowania i systematycznego dążenia do psychofizycznego rozpadu. Wybranie sytuacji potencjalnie stwarzającej mniejsze zagrożenie świadczy o podświadomej niepewności. Można też myśleć w kategoriach "wybieram mniejszą prędkość, bo chcę się tylko okaleczyć, ale nie zabić" albo jeszcze inaczej "wejdę, by poczuć adrenalinkę, ale nic większego nie planuję" lub też "a wejdę sobie, żeby wkurwić kierowcę".

To znaczy, że wymagasz szerszej diagnostyki, najlepiej badania struktur osobowościowych.

Znowu uwidacznia się ten sam problem, co w przypadku większości ludzi niezdolnych do pojęcia mechanizmów dyssocjalnego zaburzenia osobowości. Śmierć nie jest bodźcem wywołującym lęk, bo próg jego wyzwalania jest bardzo wysoki. Samobójstwo z samej racji tego, że jest działaniem świadomym, podlegającym wyborowi, nie jawi się tutaj jako przerażająca okoliczność. Gdy ma się poprzeczkę reakcji na ból i strach zawieszoną bardzo wysoko, pojęcie cierpienia i zgonu interpretuje się zupełnie inaczej. Piszę, że pewna okoliczność mogłaby skończyć się samobójstwem, a nie, że boję się śmierci, więc się hamuję w swoich popędach. Różnica jest oczywista, niezrozumienie użytkownika shulerrr zupełnie nielogiczne.

Czy znacie dobrego, wziętego psychiatrę lub terapeutę zajmującego się przypadkami osobowości dyssocjalnej (psychopatii)? Od lat zdążyłam już odwiedzić wielu lekarzy, jednak żaden z nich nie zajmował się konkretnie tą przypadłością. Chodzi o indywidualne spotkania, możliwość rozpatrzenia kilku spraw ze specjalistą obeznanym w tej dziedzinie.