forget-me-not

Skoro to wszystko jest takie skomplikowane i męczące to po co w ogóle się wiązać ?

No tak. Ale "brak syntonii" to nie "brak empatii".

https://pl.wikipedia.org/wiki/Syntonia Jak to w psychologii, ktoś kiedyś ukuł sobie jakiś termin.... Wg. tego syntonia to nie empatia.

To nie jest prawdą, że ludzie, którzy znęcają się nad innymi dla przyjemności i potrafią charyzmatycznie zachęcać do tego innych - mają wyraźne rysy psychopatyczne ? Zachowujecie się jak nadęty uczniak, który coś sobie przeczytał w podręczniku i teraz wszystkich poucza, żeby się popisywać swoją wiedzą. Wasze wypowiedzi nic nie wnoszą do tematu, poza zasugerowaniem koledze ,że jest za mało "wyedukowany" ,by wypowiadać swoje zdanie w tej kwestii i rozmijają się z jej sensem, czyli rozważaniami natury etycznej. A socjopata to inaczej psychopata typu drugiego, w zależności od modelu. W zależności od modelu, teorii, szkoły psychiatrii - bo te terminy są bardzo rozmyte i niejednoznaczne, jak zresztą wiele terminów w psychologii i psychiatrii, bo definicje zmieniały się często na przestrzeni lat lat. A jeżeli mówimy o oficjalnej terminologii medycznej - to terminy "socjopata" i "psychopata" w ogóle nie występują ani w ICD-10 ani w DSM-V, bo wszystko to zawiera się w Antisocial Personality Disorder. Poza tym zarówno psychopata typu-1 jak i typu-2 (wg. modelu PCL-R) jest skłonny do znęcania się nad innymi dla przyjemności, tylko typ-2 będzie to robił w sposób bardziej impulsywny i agresywny, a typ-1 w sposób chłodny i wyrachowany. Skoro w dzisiejszych czasach nie da się już normalnie wyrażać własnej opinii bez powoływania się na "naukę" to tu macie badania o tym, że oba typy są w równym stopniu skłonne do sadystycznych zachowań: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1359178918301319 Józef Stalin był psychopatą typu pierwszego (opinia własna). Świetnie sobie radził w zarządzaniu krajem, Prawda ?

W sensie w czym autor tej wypowiedzi się myli?

Jeśli tak uważała, to dlaczego odeszła ?

Szkoda czasu na kobiety, naprawdę. Znajdź sobie jakąś pasję, hobby i nim się zajmij. Kobiety przyjdą same. Bo kobiety to takie stwory, które potrafią tylko brać i zasysać z mężczyzny jego zasoby. Więc musisz mieć jakiś zasób energii, pasji, ambicji, entuzjazmu, żeby kobieta uznała, że ma co wysysać z Twoich zasobów.

A jak Cię postrzegała?

A bardziej Ci szkoda jej, czy własnych momentów szczęścia w życiu?

Wiem z doświadczenia, że czasem łątwiej skupić się na cudzych problemach, wspierać kogoś, niż zająć się włąsnymi. Rozumiem, relacja z moją byłą też mnie ożywiła, zacząłem czuć że żyję. Po wielu latach w izolacji i poczuciu, że nic nie znaczę. A gdy odeszłą, to wszystko zabrała ze sobą.

Chłopie idź na psychoterapie, bo się zamęczysz i samo-ubiczujesz! Może powiem trochę brutalnie, ale moim zdaniem problemem nie jest to jak się zachowałeś, co zrobiłeś wobec niej, itd. Chociaż miłość to bardzo silne uczucie i jak stracisz kogoś z kim zainwestowałes siebie w relacje na poziomie emocjonalnym i uczuciowym, to po rozstaniu straszliwie boli, jakby stracić kawałek siebie, swojego życia, swojej przyszłości. Sam to przeżyłem. Ale wydaje mi się, że głównym problemem jest: to dlaczego w ogóle odczuwasz tak silną desperację, dlaczego tak bardzo ją idealizowałeś, dlaczego AŻ tak bardzo Ci na niej zależało, dlaczego uzależniłeś wszystko od relacji z nią? Zresztą poziom presji jaką na siebie nakładałeś i nakładasz (że wszystko musiałeś zrobić idealnie) też prawdopodobnie spowodował u Ciebie niestabilność, która doprowadziła do zachowań czy nastawienia, których teraz żałujesz. Pytanie skąd to w Tobie siedzi. To jest coś, czym warto by się zająć na psychoterapii.

Ja sam próbuję diety niskowęglowodanowej i mi trochę pomaga. Ale ciężko mi ją utrzymać, bo zbyt często nie wytrzymuję i rzucam się na słodycze. Poza tym nie jem mięsa, a keto w postaci bezmięsnej nie jest takie łatwe do skompletowania ciekawej diety. Kiedy mieszkałem sam było mi łątwiej utrzymać dyscyplinę i stosowałem wtedy keto oraz posty przerywane (posiłek raz dziennie). Trwało to około miesiąca, dwóch i moim zdaniem to mi pomagało.

Tak pomaga. Ketoza / ograniczenie węglowowadów wpływa korzystnie na zaburzenia psychiczne. Są nawet lekarze, którzy leczą ketozą pacjentów ze schizofrenią: Taka moja uproszczona teoria jest, że cukier "karmi" układ współczulny, czyli ten odpowiedzialny za reakcję walcz/uciekaj/zamrażaj się. Natomiast złe samopoczucie może wynikac z wielu czynników i jeżeli jest u Ciebie gorzej mogą być inne tego powody niż dieta. Sama zmiana diety na taką, której nie lubisz też może jakoś pogarszać samopoczucie, ale to mechanizm raczej psychologiczny niż związany z zawartością tej diety.

W braku motywacji pomaga, w fobii społecznej może nie.

Ło Panie, co to jest 27 lat. Ja zbliżam się do drugiej połowy 30-tki, miałem za sobą jedną pseudo-relację damsko-męską, która mnie wyniszczyła na kolejne parę lat. Raczej próbuję pracować nad tym, żeby stłumić w sobie potrzebę posiadania partnerki, bo te instynkty niestety strasznie zawracają głowę i zakrzywiają ścieżki myślenia odwodząc od rzeczy bardziej produktywnych. Zresztą jedną kwestią jest mój brak zasobów do zaoferowania kobiecie i niechęć do stawania się takim, jakiego mężczyznę koiety uważają za atrakcyjnego ( pewnego siebie, rozpychającego się łokciami barbarzyńcę o wysokim statusie społecznym ) ; a drugą kwestią jest to, że raczej nie będę już potrafił zaufać żadnej kobiecie. Co do aplikacji randkowych normalnych nawet nie próbuję. Probowałem zagranicznej aplikacji opartej o filtrowanie na podstawie MBTI, ale i tak mam wrażenie, że przeglądając profile kobiet z całego świata obcuję z podobnymi do siebie klonami, niezdolnymi do głębszej konwersacji i niezainteresowanymi światem zewnętrznym, więc w sumie nie mam z nimi o czym gadać.

W moim życiu też. Mój ojciec jest idiotą, który niczego pożytecznego mnie nie nauczył. Od rodziców dostałem wręcz mnóstwo błędnych wzorców. Ale wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach nie ma już przewodników. Nikt tak naprawdę nie wie jak żyć, świat jest zbyt skomplikowany. Trzeba wyrobić sobie własną drogę i przygotować na porażki. Bycie uczniem jest łatwe w aspekcie wyznaczania sobie celów. Spełniasz oczekiwania otoczenia, robisz to co należy robić. Masz poukładany, prosty plan na życie, wierzysz, że jak posiądziesz wiedzę i będziesz miał dobre oceny, to czeka Cię dobra przyszłość. Można się do tego przyzwyczaić. Potem dorastasz i masz przed sobą milion możliwości wyboru dróg i żadnych drogowskazów.

Jako kobieta jesteś w tej lepszej sytuacji, że to do Ciebie faceci piszą, a nie Ty musisz wychodzić z inicjatywą, zagadywać, prezentować się i ryzykować odrzucenie.

Miałeś konkretny cel terapii, sprecyzowane problemy do rozwiązania ?

Zamiast się biczować zastanów się co było prawdziwym powodem tego, że ją tak wyidealizowałeś? Dlaczego tego potrzebowałeś ?

Cały czas mam poczucie, że nie ma sensu się starać niczego robić, bo i tak nikogo nie obchodzę. Ciężko mi się zmotywować samemu, by robić coś dla siebie. Nie czuję odpowiedniego uzasadnienia by robić coś samemu dla siebie. Ciężko jest zapchać czymś tą emocjonalną dziurę, przez którą promieniuje pragnienie bycia dla kogoś ważnym, kto tą dziurę zapcha. Nie jest to jednak możliwe, a jakoś trzeba żyć i czerpać motywację skądś do tego by się rozwijać. Jak zmienić ścieżki myślenia na takie, by robić coś dla siebie? By radzić sobie samemu, bez jakiś fantazji o kimś, kto da z zewnątrz poczucie bezpieczeństwa? Jak samemu sobie zorganizować poczucie bezpieczeństwa zamiast wypatrywać go z zewnątrz ? I są to pytania głównie dla mężczyzn.

Mam wrażenie, że za bardzo ją idealizowałeś, nie widziałeś realnej osoby z jej zaletami i wadami ,tylko wyidealizony twór własnej wyobraźni. Możliwe też, że zabrakło szczerej i otwartej komunikacji między wami. I to, że była poraniona po ostatniej relacji, to w Twoich słowach usprawiedliwia wszystko, i chyba odbierałeś sobie prawo do złości na nią, czy do tego żeby cokolwiek w jej zachowaniu Ci się nie podobało, bo traktowałeś ją jak filiżankę z porcelany ?

Wbrew pozorom introwertyków jest mnóstwo, tylko trudno im się połączyć.

A czy Ty miałeś wobec niej w ogóle jakiekolwiek oczekiwania ? Jesteś w stanie wskazać jedną rzecz, którą to ona zrobiła źle w waszej relacji ?

Przydałoby Ci się więcej autonomii wobec rodziny...

Czyli w gruncie rzeczy do końca jej nie ufałeś. Dlaczego tak bardzo Ci na niej zależało ?