nierzeczywista

Mam trochę inne pytanie, ale związane z forum, a nie chciałam nowego tematu zakładać. Otóż po lewej stronie mam same żółte ikonki, które twierdzą, że nie przeczytałam jakichś postów. Opcja "Oznacz wszystkie fora jako przeczytane" nie działa - ikonki nadal są żółte /: Co robić ?

Dla mnie - gdy pomyśli się o drugim człowieku, i wyobrazi sobie, że ma się spędzić z nim resztę swojego życia we 2 na bezludnej wyspie, i jest to piękne, to jest miłość. Gdy można leżeć koło siebie w ciszy godzinami ciesząc się samą obecnością - to jest miłość. I miłość nie jest na wyłączność dla jednego człowieka. Można kochać równie mocno przyjaciół - po prostu jest to miłości inna strona...

A ja się trochę nie dziwię... Bo z jednej strony trzeba umieć rozmawiać o tym, co się czuje, ale z drugiej umieć spojrzeć nieco dalej i zrozumieć drugą osobę, która też ma emocje, uczucia z którymi może eż do końca sobie nie radzi... Ja na początku myślałam tak, jak Ty bethi i powstało przez to parę nieporozumień między mną a moją miłością... A właśnie przez takie zachowanie jakie poradziła Kasi pani psycholog udało nam się je zażegnać.

Przykład z mojego życia: Mężczyzna heteroseksulany, ale z zaburzeniem osobowości - chce być kobietą. Diagnoza lekarska: transseksualizm. Terapia, zmienia się w homoseksualną kobietę. Po pewnym czasie staje się biseksualna, potem heteroseksualna. Wydaje mi się, że skoro w takiej sytuacji jest to możliwe, to jest to możliwe w ogóle. Kwestia tylko, aby tego NAPRAWDĘ chcieć, dla samego siebie, a nie dla mamy/taty/kościoła/środowiska...

Na tym, że pod kontrolą terapeuty uczysz się tego, co Ci sprawia największy problem - czyli kontaktów z innymi ludźmi, słuchając też ich problemów, i tego, jak sobie z nimi radzą lub nawet już poradzili. Aha, i częścią terapii jest też to, że nie tylko inni pomagają Tobie, ale też Ty pomagasz innym, przez co łatwiej Ci zrozumieć siebie, swój problem, podejść do niego z dystansem i go zwalczyć...

Zgadzam się z calineczką i trzymam kciuki.

Mnie się wydaje, że jest możliwa, ale opinie "specjalistów" są podzielone.

Świstak siedzi, bo sreberka nie spełniał norm europejskich ^ ^

Bo to jest schorzenie niemowlaków i małych dzieci. U dorosłych pojawia się właśnie jako takie chwilowe przykurcze, drganie mięśni, tiki nerwowe typu drgającej powieki. Wszystko co ma wpływ na neuroprzekaźniki może to spowodować, ale leki typu SSRI powinny(!) być w miarę neutralne i raczej to leczyć, niż powodować. Aha, ja lekarzem nie jestem d: więc proszę to traktować jako luźne opinie a nie wyroki eksperckie, co piszę, szczególnie, że dzisiaj nie spałam d:

Wzmożone Napięcie Mięśniowe. Laickim językiem, brak równowagi neuroprzekaźników.

Powiem Ci, maggie78, że u mnie tak właśnie zaczynała się depresja. Miałam takie otępienie emocjonalne, jakie opisujesz, że potrafiłam mdleć z emocji, a twierdziłam, że nic nie czuję. Dodatkowo to zobojętnienie i poczucie zawieszenia - dokładnie tak u mnie się to zaczynało...

Gdzie tylko jest Ci wygodniej.

Brać.

Cital należy do leków typu SSRI i jak praktycznie wszystkie podnosi poziom prolaktyny, co oczywiście odbija się na pozostałych hormonach i może powodować zaburzenia miesiączkowania.

A ja mam dzisiaj dziwny dzień. Praktycznie cały przespałam...

Piszą, bo jakby nie napisali, to potem każdy mógłby się procesować o odszkodowanie za brak informacji. Zaufaj lekarzowi.

Bralam sertralinę, badzo mi pomogła na stany depresyjne, ale na stany lękowe tak średnio nie bardzo, po pół roku nadal miałam problemy z wyjściem z domu, perspektywa każdej możliwości porażki mnie paraliżowała.

100% popieram tę kobietę ja też leczenie "na głowę" zaczęłam od leczenia serca, byłam pewna, że coś ze mną jest nie tak, latałam po poradniach nadciśnieniowych, kardiologicznych, i w końcu dopiero wizyta u neurologa i psychiatry mipomogły.

Ja z moim mężczyzną dobrze się uzupełniamy, w pewnych sprawach to on jest silny, a w innych to ja muszę być twarda... to zależy od bardzo wielu czynników.

To akurat norma u każdego człowieka, nazywa się to reakcją adrenalinową (:

Porozmawiaj z kimś naprawdę bliskim, mężem/przyjaciółką, niech nawet siłą zaciągną Cię do lekarza, mnie rodzice praktycznie do tego zmusili i teraz jestem im bardzo wdzięczna. Potrzebujesz pomocy specjalisty, najtrudniej jest zawsze wykonać ten pierwszy krok. Ja trzymam kciuki i pomodlę się o siłę dla Ciebie.

SSRI zazwyczaj osiągają efekt po ok 2 tygodniach od początku brania, więc to jeszcze przed Tobą, a co do efektów ubocznych, to organizm musi się przyzwyczaić do zmiany w metabolizmie, jaki tego typu leki wywołują. Jeśli efekty uboczne się nasilą lub będą bardzo uciążliwe i nie miną w ciągu 2 tygodni od rozpoczęcia leczenia czym prędzej zgłoś się do lekarza, bo to znaczy, że Twój organizm źle ten lek toleruje.

Twoje problemy z uczuciem odrealnienia i duszności mogą być związane z lekiem na nadciśnienie. Miałam tak samo, zresztą potem okazało się, że i tak nie powinnam go brać, bo nadciśnienie było nerwowe, a nie wrodzone (tak podejrzewano z racji na nadciśnienie w rodzinie). Nawet, jeśli takie skutki uboczne nie są wymienione w ulotce, należy je zgłosić lekarzowi prowadzącemu leczenie, najprawdopodobniej zmieni Ci lek. A wizyta prywanie u psychiatry to zazwyczaj ok 100zł.

Wydaje mi się, że cieszenie się jest nie z tego, że ktoś ma problemy, a z tego, że te problemy "to nie kwestia tego, jaki jestem beznadziejny, tylko, ponieważ inni tez to odczuwają, aspekt choroby, którą próbuję pokonać". To daje nadzieję. Pozdrawiam również (;

szatz, ja w końcu nic nie zgłosiłam, wyszłam tylko gorzej upokorzona, niż weszłam. Mam nadzieję, że to jakoś ze mnie ucieknie, tak jak Tobie udało się to przewalczyć. Napawasz nadzieją.