mangiferaindica

Wersja nie-radio edit ciekawsza. Ta, z jedzeniem... ja ostatnie pół roku biorę takie leki na inną chorobę, nie psychologiczną, że komletnie nie miewam apetytu, wręcz mam ochotę wymiotować, jak nawet wywęszę żarcie.

kaffe_och_blod, no wówczas tak Raczej na pewno, bo brzmi jak dokladnie ten sam gosc, ktoryu się tu pojawial juz kiedys. I pewnie pachnie tak samo...

kaffe_och_blod, nie zasnę, bo ta świadomość jest mocno niekomfrotowa, a umiejętność zasnięcia z muzyką skończyła mi się pare lat temu po przedawkowaniu

No to ku*** nędzy, znowu pan menel jest na moim korytarzu blokowym, znowu chrapie, że mi się kołdra podnosi, znowu wszyscy mają to w dupie...

Oczywiscie,ze najpewniejniej nie jest to zadne zaburzenie, ale dla autora watku jest to juz jakis konkret to wyeliminowania ewentualnego.

Mam ochotę na mega dobry dobry proch przeciwbólowy i kolację podaną do łóżeczka I pełen bak ropy w baku i przejechać co najmniej 500 km w nieznaną trasę. Oj tak.

vodzu11, to o czym piszesz, wygląda mi na to umiejętności, którymi obdarowane są osoby zwane sawantami - np. był w historii dziennikarz Szereszewski o niesamoiwtej pamięci do cyfr. Poczytaj o tym. POnadto ktos wspomniał powyżej o zespole Aspergera - to również jak najbardziej może byc opcją, przy czym jest to zespół dość specyficznych objawów niekoniecznie powiązanych z inteligencją.

Lenka30, wyrzuty sumienia to dla mnie był chleb powszedni

Precisely! Też przymarzam, łączmy się w zimnie

To to działa tylko na zasadzie takiej dychotomii?

Tak brutalnie szczerze to jest proste: brak męskiego przedstawiciela gatunku na podorędziu

Absolutnie wszystko

Za cicho tutaj.

Lenka30, obiecałam odpowiedzieć, to piszę. Ja nie byłam chwalona zbytnio, generalnie jedynym momentem był moment, bardzo krótkotrwały, osiągnęć szkolnych, gdzie po powiedzeniu rodzicom - "dostalam coś tam coś", było słowo "no kochana jesteś mysia" (od mamy). To trzeba by dorzucać cały kontekst mojkego dzieciństwa i dorostania, ale ogólnie to ja tego chwalenia szukałam wszędzie, bo była ta sekunda ulgi dla umęczonej duszyczki dziecka. Moi rodzice tez nie są zbytnio weseli, pozytywni, widzą świat przez pryzmat zmęczenia, negatywizmu i samych negatywnych scenariuszy. Teraz próbuje ich uczyć, że można inaczej, że sa alternatywy dla takiej gorzkości. To był poniekąd też jeden z czynników decydujących o z kolei mojej nerwicy.

Tyle temarow poruszyles , ze z telefonu nie dam rady odpisac. Później :-)

Podejmuje, jesli dokopiesz się kiedyś do innych watkow, to mozesz sobie poczytać. Nie jestem zakopanym we wlasnym mieszkaniu odludkiem.

Tęsknoty do czego? O jakim wsparciu społecznym mówisz? Tesknoty za byciem kims innym, lepiej skonstruowanym fizycznie i psychicznie, odporniej, bez nadwrazliwosci, neurotyzmu, z umiejetnoscia rozpychania sie lokciami, bycia chciana i kochana nie tylko przez rodzicow. Wsparcie spolecznie - wiedziec, ze moge na kims polegac, byc wytulona, wyglaskana, ze ktos interesuje sie moim jestectwem. Po prostu wiedziec, ze nie jest sie w prozni.

Szczerze mowiac, nie radze sobie. Sa to momenty calkowitego zwatpienia w cokolwiek i ogromnej tesknoty. Po jakims czasie przechodzi samoczynnie, ale wiem, ze bardzo wazne byloby wsparcie spoleczne, to podnosi i uruchamia pewne poczucie sensu i wartosci.

Przezywam cos opisanego przez Ciebie regularnie.

A czy macie tak jak ja, ze mi systematycznie, raz na jakis czas, sni sie dokladnie taki sam sen, niezaleznie od okolicznosci zewnetrznych?

A nie pogardziłabym ;-)

Wlasnie nie mam skutecznego sposobu.

Przeganiaj, bardzo proszę -- 14 maja 2014, 20:24 -- Siddhi, Ciebie absolutnie nie śmiałabym nawet prosić (jaka cholera, znikajace posty?) -- 14 maja 2014, 20:32 -- Ok, już ogarniam.

Kropki, kreski, coż za różnica przy takim smutku.

masz racje, własnie tak bylo i do tego pakietu wkurw w gratisie Ale resume niezle.