Samanta

Wystarczy troszkę chęci, no i ktoś do 'pouczania'. No chyba, ze nie masz takiego kogos, to faktycznie kicha..Mi też jeszcze dużo brakuje, ale staram się jeżdzić ile wlezie!.

Chodzi mi o to, ze byłam tak przejęta tą całą sytuacją i ograniał mnie taki lęk, że chciałam jak najszybciej zniknąć wszystkim z oczu. Tak,mamy to już za sobą, dzięki bogu.

Oj, napewno tak nie myśli! Spróbuj! Może Ci to pomoże! A terapie grupową miałam i na początku , faktycznie, siedziałam cicho, bo cholernie krępowałam się mówić o swoich problemach, ale po kilku spotkaniach,stopniowo i powolutku zaczełam się otwierać. Krok po Kroczku. Bądz dobrej myśli!

Słucham muzyki, ewentualnie idę spać..jeżeli to nie pomoże, staram sobie zająć czas. Ale i tak z marnymi skutkami.

Chciałabym z tego wyjść i zacząć normalnie żyć.. Mnie tak samo wyciągano na różne spotkania na których siedziałam jak szara myszka po kątach i wracałam z nich jeszcze bardziej zdolowana i z tym okropnym uczuciem beznadziejności,.. A co do Fobii szkolnej, Piotrku, ja również mam ją za sobą. To był okropny okres.

Czemu mieliby Cię uznać za Świra? To twoi rodzice,kochają cię i napewno zrobią wszystko żeby Ci pomóc! Powiedz im ,ale powoli , stopniowo.

Myślę, że tak. Jestem troszkę bardziej otwarta(chociaż jeszcze wieleeee mi brakuję), wiem co muszę zmienić , i wiem dokładnie jaki jest problem. Warto sróbować. Wydaje mi się, że spojrzysz na to wszystko inaczej. Co do oporów, to ja na początku rowniez je miałam, ale uwierz mi,Atmosfera jest bardzo przyjazna i to nie jest tak , ze masz mowic i koniec. Poprostu jak będziesz gotowa to mozesz isc i powiedzieć. Nie martw się. Głowa do góry:)

No to może ja znajdę jakieś moje pozytywne cechy? -jestem oryginalna -dobrze jeżdze konno -mam swietny sluch i wyczucie rytmu

Omijam autobusy szerokim łukiem. Gdy wchodzę do autobusu zawszę czuję suchość w gardle, osłabienie, trzesą mi się recę przy kasowaniu biletu .. czuję się obserwowana.

Ja im bardziej znam rozmówcę tym lużniej się czuję. Wiesz, czasem mi się tak wydaję, pilnuje się, aczkolwiek jestem troszkę spokojniejsza. a w kontaktach również bardzo się boję wyczerpania tematu,zatkania i zauważyłam , ze gdy cos mowię,to mam wrażenie , ze kogoś nudzę..

Eh, tak i to bardzo często.. wiesz włańcza mi się taki kretyński mechanizm- Sama sobie wmawiam, że się pomylę w wyniku czego totalnie się zacinam, a wszyscy mają ze mnie niezly ubaw.. No i kiepsciutko jest z moją koncentracją... Ja też się ciesze, ze nie jestem sama!

Dokładnie. Ja tez najluzniej się czuje w dużej grupie, i również przy lekko przyciemnionym pomieszczeniu.. A ja od kiedy skończyłam te 18 lat, coraz bardziej się boję co będzie dalej i naprawdę czarno widzę swoją przyszłość

Psychiatrzy, Psycholodzy i terapeuci. Pytali się o naprawdę różne rzeczy. Było to dosyć dawno, ale o ile pamiętam to pytali się jak często i od jakiego czasu występują objawy, od czego się zaczeło, jakie przyjmowałam leki , w jakich sytuacjach pojawiają się problemy, jak sobie z nimi radzę, czy umiem sobie z nimi radzić.Wypytywali się o dzieciństwo, kontakty z ludżmi ,pytali się czy teraz kiedy z nimi jestem coś sie dzieje itd.

Ja niestety również nie mam pomysłów, na te wakacje, a szczerze powiedziawszy bardzo się ich boję.. Co do mnie to dla mnie najgorsze jest - rozmowa w 4 oczy,bierny udział w rozmowie, rozmowa przez skype,oraz rozmowa z ludzmi z którymi nie czuję się najlepiej.

Byłam na oddziale psychiatrycznym 3 miesiące. Powiem ci tak. Lekarz wysłał mnie najpierw na rozmowę do tego szpitala. Tam mieli zadecydować co dalej. Wzieli mnie na rozmowę, zrobili szczegółowy wywiad (wypytują się o objawy,twoje życie i wyciągają z ciebie wszystko,pozatym było kilka osob, które się przysłuchiwało i zadawało pytania, wszystko zapisywali na kartkach) Następnie powiedzano mi, ze muszę koniecznie zostać, bo tam jest moja ostatnia deska ratunku. Póżniej badanie ogólne itd.. no a póżniej wiadomo terapie, zajecia itp. A póżniej na podstawie obserwacji zachowania i rozmow wykluczają choroby.

MUZYKA! kocham jeżdzić konno. Niesamowite uczucie. Kiedy galopuję, czuję ,że zyję. uwielbiam poznawać nowe rzeczy i rozwijać gałęzie moich zainteresowań. No i oczywiście Deskorolka.

Drętwienie Kończyn, "Mrowienie", uczucie kłucia serca i bardzo często przechodzi mi jakiś dziwny prąd przez całe ciało.

Wydaje mi się, ze byloby nam łatwiej, ponieważ mamy wspólny problem i uświadamia to nas w przekonaniu , ze nie jestesmy sami. Natomiast ja najczesciej mam wrażenie, ze wszyscy mnie obgadują,wysmiewają i oczerniają i krótko mówiąc.. mam ochotą zapaść się pod ziemię...

Eh.. Doskonale Cię rozumiem. Kiedy się denerwuję, mówię z szybkością światła ,tak , że nie sposób mnie zrozumieć.. dochodzi do tego jeszcze niewyrażne mówienie.

Codziennie, nieziemsko boli mnie głowa + oczy. Nie wiem jak sobie z tym poradzić.

Niestety, Lęki towarzyszą mi praktycznie zawsze i bardzo utrudniają mi prawidłowe funkcjonowanie A objawy to przedewszystkim : pojawianie się ciemnych plamek, rozmazywanie się obrazu, wielka gula i suchość w gardle, sztywnienie rąk,uczucie niesamowitego ciepła, trudności w mówieniu(przekręcanie wyrazów.etc) itd.. A tak pozatym to mój pierwszy post :).