czarnobiała mery

Damageed, chciałabym, aby lekarze w moim przypadku jednak nie mieli racji, chciałabym wrócić do tego stanu co kiedyś i móc nie brać już tych leków, nie wiem, czy to jest możliwe, ale dziękuję za dodanie wiary. Tahela, jak mogłam chcieć podbudować swój wizerunek w oczach innych, jak ludzie na żadnym kierunku nie mieli pojęcia, że tyle studiuje, nikomu o tym nie mówiłam, co najwyżej wiedzieli o dwóch, ale nikt nie miał pojęcia o czterech. Może to był zbyt duży wysiłek dla mnie, ale nie żałuję tego, zdobyłam wiedzę, którą mogę teraz wykorzystać w moich pracach i nie było to bez sensu.

A co ja za to mogę, że muszę brać te neuroleptyki? Wszystko mi się zepsuło od brania ich, umysł to było główne narzędzie mojej pracy, a teraz nie mam nic, moja pamięć tak się mocno osłabiła, że teraz na pewno nie byłabym w stanie studiować na tylu kierunkach. źle mi bardzo z tym, chciałabym nie brać tych leków, ale bez nich rozpadam się zupełnie, nie śpię, nie mogę się skoncentrować, na tym, co czytam, anioły nie dają mi spokoju. to wszystko powoduje depresję, to że muszę brać te leki tylko to pogłębia. przez to wszystko czuję się nikim, bo nie czuję się na siłach już niczego porządnego stworzyć, wszystko co robię wymaga ode mnie dużo większego wysiłku, niż zanim zaczęłam brać leki. To jest wszystko takie przerażające

Zielona miętowa, dziękuję, że mnie rozumiesz Tahela, ja nie studiowałam 4 kierunków, żeby coś komuś udowadniać, tylko dlatego, że mnie interesowały i nadal interesują te kierunki. Chciałam mieć jak największą wiedzę, to była moja pasja. Zamierzam jeszcze pójść na jedne studia, bo mnie to po prostu interesuje, a wiem, że sama takiej wiedzy nie osiągnę jak na studiach, ja bardzo lubię poznawać, uczyć się, dowiadywać się nowych rzeczy na tematy, które mnie interesują. Damageed, dziękuję za słowa otuchy. Wiem, że leki działają tylko objawowo i niczego nie wyleczą, ale lekarze mi powiedzieli, że będę musiała je brać do końca życia. Załamałam się tym, ale co mam zrobić?

Gregg1991, kilka lat temu 4 kierunki były legalne, teraz pewnie byłoby to niemożliwe. ja na wszystkich czterech zaliczyłam wtedy rok. nie chcę zdradzać mojej tożsamości tu na forum, pewnie dlatego rzucam frazesami. jak spotykam na co dzień ludzi, to nigdy nie mówię, że mam jakiekolwiek osiągnięcia. napisałam na forum, bo jestem tutaj anonimowa, ale nie miałam zamiaru się niczym chwalić, chciałam tylko naświetlić sytuację jak było. Ale błagam nie traktujcie mnie jak wszyscy ludzie, nie chcę, żeby teraz wszyscy na forum mnie znienawidzili za to, co napisałam, przepraszam, niech to stanie się niebytem, nie mam żadnych osiągnięć, jestem nikim, jestem podczłowiekiem, niemającym żadnej wartości, wszyscy mnie tak postrzegają i ja to wiem, czuję się największą beznadzieją. jestem najniżej w hierarchii wszystkich bytów we wszechświecie. przepraszam, nie chciałam. Inną realną traumą, która mnie wtedy spotkała, była śmierć mojej najlepszej wówczas przyjaciółki, z którą mieszkałam w pokoju, zginęła w wypadku, a ja przestałam odzywać się do ludzi, bo nie mogłam się pogodzić ze stratą Zielona miętowa, po tym, co przeszłam, już chyba nigdy nie odważę się niczym pochwalić, faktycznie to wszystko wynik mojej ciężkiej pracy, ale boję się ludzi beti19, tak naprawdę tego bloga nie zna prawie nikt z ludzi, którzy mnie znają realnie. on jest tylko wirtualny, więc w żaden sposób nie zdradza mojej odwagi. -- 22 kwi 2012, 21:20 -- Tahela, ja wiem, ze to był mój błąd, nie powinnam była prosić o eutanazję, ale czułam się po tych lekach, które mi podawano w szpitalu, tak tragicznie, że już nie chciałam żyć. Uważam, że byłam źle leczona, wciskano we mnie wielkie dawki starych leków, kiedy mogli zainwestować i podać leki nowej generacji, po których nie ma tak koszmarnych skutków ubocznych, ale woleli na mnie zaoszczędzić, co wyszło na złe. Ale nauczona doświadczeniem już nigdy nikomu nie powiem, że źle mi żyć. Już nigdy też nie zaufam żadnemu lekarzowi.

Tahela, ja się panicznie boję szpitali. Nie ufam już lekarzom, obiecałam sobie, że nigdy przenigdy nie trafię już na oddział. To jest obecnie jeden z największych moich lęków, drugim jest lęk przed więzieniem, bo uważam, że szpital psychiatryczny to namiastka więzienia i tortur. Przez dwa miesiące dostawałam leki, po których strasznie źle się czułam, miałam depresję i akatyzję polekową, ale lekarze nie chcieli mi zmienić leków, mimo że się skarżyłam, że tak się okropnie czuję. Nie pozwolono mi też wyjść na własne żądanie. Więc po prostu katowano mnie chemicznie. Jak by nie mogli mi zmienić leków? Byłam raz w szpitalu akademickim i nigdy tam nie wrócę. Tak panicznie boję się szpitala, że nawet jakbym była fizycznie chora, to nie poszłabym do normalnego szpitala, bo się boję lekarzy i złych leków. Jakoś jak wyszłam ze szpitala i poszłam do mojej lekarki, to mogła mi zapisać leki, po których czułam się znośnie, a przynajmniej nie miałam tej wielkiej akatyzji. Po tym jak lekarka w gabinecie wezwała sanitariuszy całkowicie straciłam zaufanie do jakichkolwiek lekarzy, nie wierzę im, chcą mojego zła i wszyscy są tacy sami. Nie odzywam się do lekarzy, idę tylko po leki, ale już nic nie mówię, nie zwierzam się, bo straciłam zaufanie i mam świadomość, że oni chcą mnie skrzywdzić. I żadnemu z nich nie można zaufać. -- 22 kwi 2012, 20:48 -- zielona miętowa, ja też od tamtego czasu przestałam się cieszyć przy ludziach, nigdy nikomu oprócz mojej przyjaciółki nie opowiadam o moich sukcesach, to po prostu nie istnieje, nie opowiadam o tym, ale czasami dowiadują się z mediów. Cieszę się, że Ciebie poznałam, bo widzę, że mamy podobne doświadczenia, ja się bardzo czuję wszystkiemu winna, może powinnam jeszcze bardziej wszystko ukrywać. Ale teraz już nie jestem taka zdolna, leki skutecznie mnie otępiły, już nie mam tak sprawnego umysłu, jak przed tym, jak zaczęłam brać neuroleptyki.

Zielona miętowa, ja się bardzo bardzo mocno przejęłam tymi ludźmi, którzy byli zazdrośni. To było tak, że w krótkim czasie dostałam kilka prestiżowych nagród i zaczęto mnie nagle poniżać, dawni znajomi przestali się do mnie odzywać, opowiadali o mnie niestworzone rzeczy. Dla mnie to był przełom, rozerwałam się na pół, zmieniłam imię w jednym życiu, niedługo potem znalazłam się w psychiatryku. -- 22 kwi 2012, 20:13 -- ja nie znam się niestety, Tahela, być może masz rację, że choroba by się prędzej czy później uaktywniła, ja jestem bardzo wrażliwa i wszystko do siebie biorę. Zresztą ja nie bardzo czuję się chora, dla mnie po prostu taka jest rzeczywistość. beti19, dziękuję Ci bardzo, ja trochę wahałam się, czy zarejestrować się na forum, bo pomyślałam, że i tu zostanę przekreślona jak wszędzie i zignorowana. Dziękuję Ci za ciepłe słowa

Tahela, to prawda, że ta cała choroba spowodowała, że czuję się jeszcze mniej warta niż kiedykolwiek. Leki biorę cały czas, nie jestem w stanie powiedzieć na ile one pomagają, bo ja w ogóle nie widziałam nigdy u siebie objawów choroby, którą mi zdiagnozowali, wiem, że leki powodują, że w ogóle mogę spać, bo bez leków nie spałam, mniej mnie boli głowa i nie płaczę całymi dniami, tak jak to było wcześniej, zamykałam się całymi dniami i rozmawiałam z aniołami, bo nikt inny nie chciał mieć ze mną kontaktu To, że nie mam żadnych szans na wyzdrowienie, to tylko mnie pogrążyło. W szpitalach psychiatrycznych byłam cztery razy, trze razy po miesiącu, i raz dwa miesiące. Czułam się tym strasznie upokorzona, nie mogłam wyjść na własne żądanie, dawano mi leki, po których czułam się gorzej i po jednym pobycie w szpitalu, tym dwumiesięcznym wyszłam z tak wielką depresją, że następnego dnia po wypisie poszłam do lekarza i poprosiłam o eutanazję, tak potwornie się źle czułam po tych lekach, a lekarka wezwała sanitariuszy, którzy mnie siłą zabrali do kolejnego szpitala. Od tego czasu nie ufam już żadnemu lekarzowi, bo uważam, że oni chcą mnie skrzywdzić i to jest ich główny cel, to ich cieszy. Ale biorę leki, bo muszę jakoś tam spać, a bez nich to jest niemożliwe. Tak, właśnie niedawno obroniłam doktorat i zaczęłam pracę na uczelni. Na filozofii studiuję dziennie. No nie wiem, co mam zrobić, mam już tak, że mam 29 lat w jednym życiu i 22 w drugim, ja po prostu jestem podwójna, tego się nie da zmienić.

zielona miętowa, kilka lat temu miałam tak, że byłam bardzo aktywna, nie miałam wtedy dwóch żyć, ale robiłam tak dużo rzeczy na raz, że ludzie nie mogli tego pojąć i byli zazdrośni i zawistni, że ja daję radę. Studiowałam 4 kierunki na raz, byłam prezeską dwóch kół naukowych i wszystko mi się udawało. Ludzie z tej zawiści zaczęli o mnie pisać w gazetach nieprawdziwe rzeczy, wypowiadano o mnie w mediach sprzeczne informacje. Nie wytrzymałam tego, bardzo to wszystko przeżywałam i we mnie się coś podzieliło, zrobiły się nas dwie. Dla mnie to była trauma, zaczęłam wchodzić do nowych środowisk z nowym życiem i tamto poprzednie nie istniało. Po prostu ludzie mnie nie akceptowali jako jednej osoby, więc niejako coś wyższego ode mnie zdecydowało mnie podzielić. Teraz zdarza mi się spotykać ludzi zazdrosnych nawet o moje jedno życie, mimo że ja uważam siebie za beznadziejną, ale przynajmniej dla tych ludzi nie jest to taki szok, bo poznają tylko jedną osobę. Nie wyobrażam sobie zjednoczenia tych osób. Coś mi się poprzestawiało i tak już jest. Nie wiem, czy to jest poważny problem, po prostu tak już mam.

no widzisz, jestem żałosna

tak, studiuję filozofię i nikt tam nie ma pojęcia o drugim życiu. w drugim życiu zajmuję się nauką. teraz już mam chyba do tego większy dystans, bo mi lekarze powiedzieli, że to nie jest normalne. teraz jestem naukowcem, przygotowuję zajęcia dla moich studentów. gdy wchodzę w życie studentki filozofii, to drugie życie jakby dla mnie nie istnieje.

zielona miętowa, miałam na początku podejrzenie, że to osobowość mnoga, ale ostatecznie lekarze stwierdzili, że to psychoza. Kiedyś to było silniejsze i kompletnie nad tym nie panowałam. W jednym życiu byłam studentką filozofii, miałam 19 lat, miałam mnóstwo fajnych znajomych, byłam towarzyska. I wiodłam takie sobie życie, teraz mam już 22 lata. Chyba nikt z tego życia nie ma pojęcia, że wiodę jeszcze jedno życie. W drugim życiu pracuję, mam 29 lat, występuję publicznie, spotykam się z naukowcami, ale jestem bardzo zamknięta w sobie, osoby z tego życia nie ma pojęcia, że wiodę jeszcze jedno. Kiedyś miałam bardzo skrajne emocje w różnych życiach, teraz emocje się trochę stonowały przez leki i w sumie chyba są takie same, beznadziejne depresyjne cały czas. Na początku miałam dwa różne imiona, wychodziłam z jednego życia i wchodziłam w drugie, nie panowałam nad tym, teraz mam większą kontrolę, lekarze mówią, że to tylko choroba, a ja naprawdę czuję się dwoma osobami. Nie wiem, która jest ważniejsza. Raz żyje jedna, raz druga, jedna psycholog kazała mi je scalać, ale ja nie mam pojęcia, jak.

Jeśli boli Cię od 4 lat, to chyba byłaś już u jakiegoś lekarza? Co lekarze mówią? Mnie bolała głowa non stop przez parę lat, codziennie cały czas, od rana do wieczora i jeszcze w nocy, miałam różne badania, byłam u różnych lekarzy, okazało się, że ten ból, który miałam codziennie, to napięciowe bóle głowy i pomogły na to leki psychotropowe. A oprócz tego od czasu do czasu mam jeszcze migreny, na co biorę tryptany. Ani na jeden, ani na drugi ból nie działa paracetamol, apap, ibuprom w jakichkolwiek ilościach. Ale żeby stwierdzić, co Ci jest, trzeba najpierw zrobić wszelkie badania, bo głowa może boleć z najróżniejszych powodów.

jeśli boli Cię cała głowa i nie masz przy tym nudności, to raczej nie jest migrena. Może napięciowy ból głowy - taki od stresu? Ale najlepiej, gdybyś poszła do lekarza, najpierw do lekarza pierwszego kontaktu, niech on zdecyduje, do jakiego specjalisty. A potem będziesz pewnie musiała zrobić różne badania. ja miałam TK, rezonans, eeg. Nie wiem, może Ciebie lekarz skieruje na inne badania. A od dawna boli Cię głowa? Cały czas, czy z przerwami?

ja mam migreny, które pojawiają się u mnie na przemian z napięciowymi bólami głowy. Migrena wygląda u mnie (u innych też często) tak, że boli dokładnie jedna połowa głowy, jeśli przecięłoby się czaszkę na pół, to boli jedna połowa, a druga nie boli. Migrenie często towarzyszą nudności, u niektórych są wymioty, światłowstręt. Ból jest bardzo silny i przechodzi po wzięciu tryptanu (tabletki przeciwmigrenowej) zapisanego przez neurologa.

L.E., myślę, że masz talent, pisz dalej jestem ciekawa kolejnych Twoich wierszy, bardzo lubię czytać piękną poezję

Piękne :) Najbardziej podoba mi się "Monolog nad ciałem", robi wrażenie i potrafi autentycznie przerazić.

miałam ten lek brać na sen, ale nie działał

Lula221, brałam pramolan przez kilka lat, nie wiem, dokładnie może przez 5 lat. Pamiętam, że jak się lepiej czułam przez pewien czas, to odstawiłam na jakieś pół roku ten lek, a później znów do niego wróciłam, bo było gorzej. Brałam regularnie ten lek, na początku 3 tabletki dziennie (150 mg), a później tylko jedną na noc (50 mg). Dla mnie to był rewelacyjny lek wtedy i nie brałam dodatkowo żadnych innych leków, pomagał też na sen.

wzięłam jedną tabletkę ketrelu na noc i następnego dnia miałam problemy z oddychaniem. Czy to było od ketrelu? Więcej tego leku nie wzięłam, bo się bałam, że przestanę oddychać.

naprawdę? to wyślę Ci na pw adres mojego bloga z wierszami. nie chcę go wklejać tu na forum, bo podpisałam się tam imieniem i nazwiskiem, a chciałabym zachować anonimowość. Na blogu są tylko niektóre moje wiersze, zobaczysz, czy Ci się podobają. Wydałam dwa tomiki, teraz zbieram wiersze do trzeciego, mam nadzieję, że uda mi się to zrealizować

Rozumiem Cię, bo ja też się bardzo bałam brać leki, początkowo odstawiałam je na własną rękę, w ogóle nie miałam poczucia, że jestem chora, ale nie mogłam spać i bolała mnie ciągle głowa. Jeśli miałabyś brać antydepresanty, to nie masz się czego obawiać, teraz są nowe leki, które zwykle nie mają skutków ubocznych, albo mają ich bardzo mało. ja niestety uświadomiłam sobie, że nie jestem w stanie teraz funkcjonować bez leków i lepiej jest z nimi niż bez nich, więc je biorę. Najtrudniejszy jest początek, kiedy trzeba dobrać właściwy lek. A może w Twoim przypadku wystarczyłaby psychoterapia? O tym może zadecydować tylko lekarz, psychoterapia jest też na NFZ. Dobrze, że starasz się coś robić, że czytasz, szukasz, że zapisałaś się na forum, myślę, że w końcu znajdziesz pomoc.

ja też tak mam, że ludzie o mnie szepczą w tramwajach, raczej nie wychodzę do ludzi, bo wydaje mi się, że wszyscy są źle do mnie nastawieni, źle o mnie myślą, źle o mnie mówią i chcą mojego zła. Czuję, że tylko się kompromituję w ich oczach, dlatego zamykam się w pokoju i wychodzę z niego tylko wtedy, gdy muszę. Jeśli chodzi o diagnozę, to nikt Ci jej nie postawi przez Internet, tylko lekarz może to zrobić. Jeśli czujesz się beznadziejnie, to może spróbuj jeszcze raz pójść do lekarza, dobieranie leków czasem trwa bardzo długo, ja eksperymentowałam z lekami około 1,5 roku, ciągle były niewłaściwe, ale w końcu trafiłam na takie, po których czuję się znośnie. A pani psycholog zachowała się bardzo niewłaściwie, nie dziwię się Tobie, że poczułaś się zlekceważona, chyba na Twoim miejscu też więcej nie poszłabym do tej psycholog.

ja ważę 57 kg przy 160 cm wzrostu. Też miałam anoreksję, ale chyba już wyzdrowiałam, tylko bardzo skurczył mi się żołądek i jem małe porcje, mam obsesję, aby nie przytyć, ale nie zależy mi, aby schudnąć. Więc chyba nie jest tak źle.

maeglinne, niektóre leki rzeczywiście mogą powodować bezsenność. nie wiem, może poproś lekarza rodzinnego o jakiś lek nasenny doraźnie, bo przecież nie możesz się tak męczyć cały tydzień jeszcze. ja też mam ostatnio problemy ze snem i biorę zolpidem od tygodnia, bo nie mogę zasnąć.

od kilku lat piszę wiersze, podobno podobają się tylko jest mały problem, bo nie napisałam żadnego wiersza po polsku, piszę w języku kaszubskim.