_Jack_

Jebana deprecha dalej mnie gnębi. Miesiąc temu miałem wybawcze 4 dni poprawy teraz chujnia totalna. Do tego dochodzi ta wiosna, której nienawidze. Lekarz dalej uparcie trzyma mnie na najniższej dawce wenlafaksyny. Ciężko zasnąć i znowu to jebane zmęczenie i otępienie umysłu. Strasznie słabo przyswajam informacje i kompletnie nie mogę utrzymać koncentracji nawet idąc po chodniku. Czuje się jak jakiś totalny patol, który do niczego się nie nadaje i siedzi na garnuszku rodziców. Pocieszam się jakimiś tragicznymi wypadkami u młodych ludzi gdzie ich następstwem są złamane kręgosłupy np. po skokach do płytkiej wody. Dużo o tym czytam i to mnie jakoś dowartościowuje, że może powinienem się cieszyć z tego ,że nie jestem sparaliżowany.To niestety totalna desperacja bo zostałem na pastwe renty psychiatrycznej i Biegłych Sądowych. Czy życie z takimi perspektywami ma w ogóle jakiś sens?

Jebana deprecha dalej mnie gnębi. Miesiąc temu miałem wybawcze 4 dni poprawy teraz chujnia totalna. Do tego dochodzi ta wiosna, której nienawidze. Lekarz dalej uparcie trzyma mnie na najniższej dawce wenlafaksyny. Ciężko zasnąć i znowu to jebane zmęczenie i otępienie umysłu. Strasznie słabo przyswajam informacje i kompletnie nie mogę utrzymać koncentracji nawet idąc po chodniku. Czuje się jak jakiś totalny patol, który do niczego się nie nadaje i siedzi na garnuszku rodziców. Pocieszam się jakimiś tragicznymi wypadkami u młodych ludzi gdzie ich następstwem są złamane kręgosłupy np. po skokach do płytkiej wody. Dużo o tym czytam i to mnie jakoś dowartościowuje, że może powinienem się cieszyć z tego ,że nie jestem sparaliżowany.To niestety totalna desperacja bo zostałem na pastwe renty psychiatrycznej i Biegłych Sądowych. Czy życie z takimi perspektywami ma w ogóle jakiś sens?

.....

No niestety w znacznej większości tak jest. Ich praca to plac zabaw, albo się uda albo się nie uda a jak się nie uda to i tak nie ponosimy żadnej odpowiedzialności, bo wszystko można zwalić na pacjenta. To jest po prostu okropne. Czasami trzeba poczekać dłużej na jednym leku i zaufać lekarzowi. Antydepresanty to nie amfetamina i nie działają doraźnie tylko przez wiele miesięcy regulują pracę receptorów i przywracają funkcje podwzgórza. Ja biorę wenlafaksyne dawkę 37,5 już 8 miesiąc i dopiero niedawno była kilkudniowa delikatna poprawa. Teraz znowu jest chujnia ,ale lekarz zapewnia mnie ,że w końcu wszystko będzie ok

U mnie znowu chujnia. Było tydzień poprawy i wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Znowu mam te luki w głowie, zmęczenie i nie mogę się skupić. Nie wiem czy nie spowodowało tego lekkie przeziębienie i stan podgorączkowy który miałem w tym tygodniu. Kurwicy można dostać.

A od czego są politycy :) ?

To samo co Tobie tylko złamanie z przemieszczeniem i była potrzebna operacja. Pieprze się z tym już od grudnia.

U mnie już jest trochę lepiej, ale niestety zdałem sobie sprawę ,że ta poprawa nie jest jeszcze taka na 100%. Zmniejszyły się objawy depresji, ale mimo wszystko wciąż istnieją. Zmieniły się z umiarkowanych na łagodne. Do psychiatry idę za tydzień. Byłem za to wczoraj u ortopedy. Mogę już chodzić bez kul i dał mi skierowanie na rehabilitacje na która będę musiał czekać około 3 tygodni. Tylko prawdopodobnie wtedy już tak rozchodzę nogę ,że nie będzie mi to jego skierowanie już do niczego potrzebne. Depakiniarz trzymaj się. Smutno się trochę robi czytając twojego bloga podobnie jak historie Roberta. Ciężko dawać jakieś oklepane formułki typu będzie dobrze czy głowa do góry, bo sam wiem co to jest depresja i ,że to wszystko nie jest takie proste. Twoja historia pokazuje jak choroba może zniszczyć człowieka w dodatku zostaje się na pastwę urzędników z ZUS-u którzy są ignorantami i nie kwapią się do pomocy. Szczerze mówiąc ja jakbym miał jeszcze jakieś długi i komorników na karku to już chyba ręce by mi opadły. Warto jednak walczyć i żyć nawet w tych ciężkich momentach, leki może w końcu zadziałają i zaczniesz stawać na nogi.. -- 12 mar 2014, 00:09 -- Dodatkowo powiem ,że trochę się z wami wszystkimi tutaj zżyłem:). Jesteście dla mnie jak druga rodzina. Forum jest fajnie moderowane. Nie ma tutaj niepotrzebnych kłótni i hejterów. Nawet jak wyjdę z choroby i wrócę do pracy to będę tutaj zaglądał i zdawał relacje z tego co u mnie.

Alkohol odstawiłem 2,5 roku temu i jestem całkowitym abstynentem.Nie tylko z powodu choroby ,ale także moralności życiowej. Prawda jest taka ,że przy chorobie psychicznej najlepiej pożegnać się z tą używką. Nadużywanie alkoholu może obniżać efektywność leczenia i powodować interakcje z lekami tak, więc szkoda tracić czas na leczenie jak ma się pić duże ilości alko. Depresja obniża poziom intelektualny najbardziej. Spada koncentracja i zdolności poznawcze, ale wraz z pełną remisją wszystko powinno wrócić do normy. U mnie to jest właśnie podstawowy objaw depresji i kiedy jest poprawa to i umysł staje się jaśniejszy :). Swoją drogą to miałaś na prawdę ostry stan maniakalny.

Skoro już dobrze się czujesz to dobrze byłoby poszukać pracy. Zawsze lepiej być aktywnym zawodowo poza tym więcej zarobisz i łatwiej będzie spłacać kredyt na dom:). Co inny lekarz to inna diagnoza.Ja nie mam Chad tylko Zaburzenia depresyjne nawracające. Miałem kiedyś "pobudzenie na antydepresantach" w cudzysłowie i były podejrzenia hipo( jeździłem na kurwy, sporo piłem, chciałem otwierać biznes), ale wynikało to raczej z większych dawek leków i czynników zewnętrznych. Czuje się stabilnie na jednym leku antydepresyjnym. Nie potrzebny mi stabilizator. Chociaż nie wiadomo jak to się wszystko rozwinie. W tym biznesie nigdy nic nie wiadomo.

Małe sprostowanie.Ten lekarz leczy mnie niecały rok. Wenlafaksyne zaaplikował poprzedni lekarz i leczył mnie dawką 75 mg która nic nie dawała. Potem poszedłem do kolejnej lekarki która zwiększyła dawkę do 225mg i dorzuciła mianseryne dochodząc do dawki 120 mg. W końcu rozłożyła ręce i zapytała się mnie co Panu może pomóc? Postanowiłem poszukać renomowanego lekarza i trafiłem na niego. Na początku nie chciał mnie leczyć, bo powiedział co to za idiota zaaplikował Panu takie dawki leku, ale jednak się ugiął i chyba dobrze się stało.

No wreszczie u mnie progres w leczeniu :). Od 3 dni czuje się dużo lepiej :). Zmalało zmęczenie, rozjaśnił się umysł. Jestem bardziej aktywny, ogólnie wszystko robi się inaczej :). Na razie oczywiście nie ma jeszcze pełnego wyzdrowienia, ale faktycznie po 2,5 roku zdychania jest to dla mnie jak wybawienie. Myślę ,że do zdeptania depresji czeka mnie już tylko ostatnia prosta. Zasługa w tym mojego lekarza który uchodzi za jednego z najlepszych specjalistów w mazowieckim. Przetrzymał mnie na najniższej dawce wenlafaksyny już aktualnie 7 miesiąc. Ja myślałem ,że załatwia mnie na odpierdol a on to robił z premedytacją :) i bardzo dobrze bo byłbym idiotą jakbym mu nie zaufał. Najważniejsze ,że pojawił się horyzont i perspektywy. Czekam jeszcze na rehabilitacje nogi. Jak będę mógł chodzić już normalnie bez kul to poszukam pracy. Zacznę oczywiście od czegoś słabszego prawdopodobnie w telemarketingu. Kiedyś jak pracowałem w biurze prawniczym to pogardził bym taką fuchą a teraz pod wpływem choroby moje życie się całkowicie przewartościowało i będę się cieszył z tego ,że będę mógł być w jakikolwiek sposób aktywny zawodowo. Pamiętajcie na zdrowiu nie ma co oszczędzać. Pierwszą rzeczą którą trzeba zrobić to poszukać najlepszego lekarza. Ja wiele czasu straciłem na konowałów(jedna nawet roztyła mnie 18 kg na maksymalnej dawce mianseryny) no ,ale co nas nie zabije to nas wzmocni. W przyszłości na pewno będę rozgrywał to inaczej. Pozdrawiam mordeczki :).

Hehe wypisz wymaluj moje objawy. Jest to chyba najbardziej uciążliwe w depresji.

Na mianseryne bym uważał. Najgorszy lek z jakim miałem doczynienia. Nie dość ,że jest zamulający i nic mi nie pomógł to przez kilka miesięcy brania go strasznie się roztyłem ok 18 kg. Zawsze dbałem o sylwetkę a teraz weź to sobie zrzucaj jak się jest w czarnej dupie i się nie ma na nic siły w dodatku ze złamaną nogą.

Odstawie chyba wenlafaksyne na własną rękę i zrezygnuje z leczenia u psychiatry. Po co chodzić do lekarza i brać leki które nic nie dają. Dostałem namiar na tabletki loovsen oparte na dziurawcu i czymś takim. Podobno działają kojąco na depresje. Zamówiłem je i zobaczę czy to coś pomoże.

Ja byłem, ale dawka była dla mnie za wysoka. Powodowała niepokój i myśli samobójcze.Aktualnie jestem na 37,5mg już 7 miesiąc i nic nie pomaga. Ciężko się schodzi z tego leku.

Tak jak u mnie. Na sąd niestety się trochę czeka. Lekarz mówił ,że może potrwać około kilku miesięcy, ale jak się wygra to wypłacają wszystko od początku.

Wszystko jest takie bez sensu. Zdycham jak zawsze. Każda minuta po przebudzeniu jest taka sama od 2 lat. Denerwuje mnie choroba i ,że jestem od niej zależny a leczenie nic nie daje.Czuje połączenie wkurwienia i bezsilności na to wszystko. Ukrywacie w ogóle swój CHAD przed innymi ludźmi? Czy raczej nie macie problemów z przyznaniem się do choroby?

Kurwa byłem dzisiaj u Lekarza. Biorę wenlafaksyne już prawie 2 lata. Nic mi to nie daje.W miedzy czasie zmieniłem lekarza. Schodzę z dawki 225 mg już 10 miesięcy i jestem na dawce 37,5 mg już 6 miesiąc. Dzisiaj myślałem ,że da mi jakiś nowy lek a on dalej mi przepisał na miesiąc tabletki wenlafaksyny 37,5 mg. Nie wiem czy to jest jakiś jego celowy ruch, żeby tak długo mnie na tym trzymać czy po prostu brak pomysłu na leczenie. Wqrwia mnie to czekanie i ciągły brak efektów leczenia. Najgorsze ,że niewiadomo co dalej. Chodzi o leczenie i powrót do pracy a nie siedzenie na tej jebanej rencie za 600 zł. Rodzina ma mnie za lenia i naciska ,żebym poszedł do roboty a ja nie jestem w stanie podjąć najprostszego zajęcia i czekam na przyznanie renty przez Sąd(podobno do 6 miesięcy). Moja dziura w CV się pogłębia a tu trzeba tylko ciągle czekać. Gdzie ja później znajdę pracę z taką dziurą? Tak, więc kolejny miesiąc zdychania przede mną.

Wiem coś o tym.Ta bezsilność i przewlekłość leczenia jest rozkładająca. Mi schodzi już rok 10 miesiac z Wenlafaksyny. Chcialoby sie pojsc do pracy i wrocic do zycia. Ciezko tez ukrywac chorobe jak tak dlugo sie jest poza praca. Czesc znajomych i dalsza rodzina sie juz chyba domysla. Do tego uwazaja moja abstynencje za podejrzana. Nie mam juz pomyslow na wymowki. Alkohol tez na dluzsza mete nie pomoze a bedzie przeszkadzal w leczeniu i wpedzi w kolejne klopoty dlatego to droga do nikad . Uklad Zamkniety poprostu. Niestety

Wenlafaksyna 37,5 mg aktualnie, ale zszedłem z 225 mg miałem jeszcze do tego Mianseryne 90 mg i fluanxol 5 mg. Zwarzywia mnie depresja. Czekam już prawie rok na zmianę leków. Pierdolca można dostać od tego czekania i zawieszenia w próżni.

Cieszę się ,że idzie u Ciebie wszystko do przodu. Ja jestem zwarzywiony tak ,że masakra. Myśli samobójczych nie mam praktycznie w ogóle, ale żyje jak roślina. Jestem strasznie otępiały i spowolniony. Zmuszam się do najprostszych czynności domowych i strasznie się przy nich męczę. Nie chce mi się nawet wychodzić z domu. Tylko leżę i jęczę na tym pierdolonym łóżku. Aktualnie Lekarz schodzi mi z wysokich dawek leków już prawie rok po tym jak zaaplikowała mi je poprzednia lekarka. Skutki odstawienne ma też Wenlafaksyna. Na serio, bardzo ciężko się z niej schodzi. Leczeniu podporządkowałem całe życie. Już bardzo długi czas jestem abstynentem od wszystkich używek. Nie pije nawet kawy i Coli, tylko herbata i woda. ZUS również nie ułatwia mi przyznania renty. Samobójstwa się obawiam,bo nie chce dokładać sobie problemów i leżeć np. z przetrąconym kręgosłupem. Tak naprawdę to nie wiadomo w którą stronę iść. Czuje się jak w jakimś mentalnym więzieniu, ale cały czas się łudzę nadzieją ,że w końcu mnie z tego wyciągną.

Asmo fajnie ,że Ci się układa. Najważniejsze ,że leczenie przynosi szybki efekt i nie robisz przerw w CV. To jest bardzo ważne ,żeby mimo choroby nie schodzić z życia zawodowego, bo potem ciężko jest wrócić i się odnaleźć a bezczynność jest dodatkowym ciężarem nawet dla zdrowego człowieka. W końcu kto się nie rozwija ten zostaje w tyle. Ciężko osiągnąć jest taki stan dobrego funkcjonowania, ale ty jesteś przykładem ,że można przy pomocy dobrego lekarza tego dokonać. Ja bym za taki stan zdrowia oddał po prostu wszystko. Normalność staje się dla mnie hajem. -- 11 lut 2014, 22:38 -- No niestety tutaj raczej trzeba się pogodzić z tym ,że z założenia rodziny nici. Byłem w psychiatryku. Poznałem wielu schizofreników, chadowców i schizoafektywnych i praktycznie nikt się nie ożenił a w szczególności Ci którzy byli na rentach mogli już zapomnieć na amen o małżeństwie. Ja już się pogodziłem i od 3 lat nie buduje już żadnych relacji z kobietami.To po prostu nie ma sensu a zresztą nawet mi na tym już nie zależy. Wolę żyć w pojedynkę przynajmniej nie będę nikogo obciążał swoją chorobą.

Nie mogę już tak żyć. Zdycham jak męczennik.Jestem cały czas spowolniony, otępiały i nie mam praktycznie żadnych pozytywnych emocji. Najgorsze jest w tym wszystkim to ,że jak już przychodzi jakiś moment szczęścia to ja nie potrafię w ogóle się cieszyć i być szczęśliwy. Wczoraj zmusiłem się do oglądania Soczi. Zdobyliśmy złoty medal i spłynęło to po mnie jak po kaczce. Wygrałbym 30 mln w totolotka i tak by to nie zmieniło w moim stanie. Co do wenli to ja ją przyjmuje jednak jest cały czas odstawiana z dawki 225 mg już 12 miesiąc. Nie poprawiła mojego stanu.W marcu prawdopodobnie dostanę nowy lek.

INTEL Faktycznie beznadziejna jest twoja sytuacja. Prawdę mówiąc ciężko Ci cokolwiek doradzić albo wesprzeć na duchu a namawianie do samobójstwa byłoby nie moralne i nie w porządku z naszej strony. Wiem ,że działa Akcja "Stop Pomówieniom", która nagłaśnia podobne problemy sądowe jak twoje w mediach i wspiera ludzi poszkodowanych w takich sprawach, ale też ciężko się afiszować jako człowiek z zaburzeniami psychicznymi, który popełnił wykroczenia. Oglądałem dokument o Olterze. Facet widać było ,że męczył się niemiłosiernie(chociaż z tego co ludzie mówili w tym filmie to jego choroba przypominała bardziej schizofrenie niż CHAD) i może faktycznie lepiej się stało ,że się targnął i zginął wyskakując z okna. Skoro perspektywa tego więzienia jest dla Ciebie taka ciężka to może lepiej się zabrać. Ja jeszcze walczę chociaż też mam dość użerania się z objawami. Kilka razy wychodziłem z paskiem w odpowiednie miejsce ,ale chyba tylko strach przed przetrąceniem kręgosłupa mnie powstrzymuje.