Drewniany

Skosiłem trawnik, byłem w mieście, wypożyczyłem książki z biblioteki, poszlajałem się po księgarniach i sklepach komputerowych.

No nie wiem, rozne. Chodze na silownie, analizuje sie, jak jest sposobnosc to uczestnicze w jakichs sytuacjach towarzyskich, jezdze na rowerze, nawet robie cos na uczelnie. I nic. Codziennie rano wstaje w takim samym nastroju, a wlasciwie jak to brak uczuc dobrze ujela - bez nastroju. Nie mam nastroju, bo to nie jest tak, ze mysle sobie: 'o matko, kolejny beznadziejny dzien' ani 'super, wspaniala pogoda, to bedzie piekny dzien'. Po prostu wstaje i po prost jestem. Wszystko po prostu. Nie mam jakiejs wlasnej osobowsci, wiec musze sie do wszystkiego zmuszac, bo np. ktos lubi rysowac, ma depresje i porysuje, to poczuje sie lepiej. Ja nie. Ja nie lubie nic, wiec nie ma nic, do czego by mnie ciagnelo. Jestem zawieszony w prozni. Kazdy normalny czlowiek ma kotwice na nodze, a ja wylatuje gdzies na ksiezyc, bo nic mnie nie trzyma przy ziemi. Niestety muszę się pod tym podpisać, też tak mam, wiem jak to boli...

To co jest na poprzedniej stronie... jakbym czytał o sobie... Co teraz mnie wkurza? Od kilku dni jestem w niemożliwym dołku, nie mam przyjaciela (nigdy nie miałem i jakoś tego sobie nie potrafię wyobrazić)...

Oczywiście. Lubiłeś/lubisz swoją szkołę?

Głupawka jakiej dostałem na matmie i spotkanie ze znajomymi na socjoterapii .

Zmęczony... Łeb niby nie boli, ale tak jest niedobrze, dziwnie... Bywało gorzej...

Średnio. Chciało mi się spać a nie mogłem zasnąć. Czy u Ciebie też świeci słońce?

Mnie też to niesamowicie wkurza, każdy dzień jest taki sam, brakuje znajomych, a co dopiero przyjaciół (których nigdy nie miałem).

Nibelheim, nie jesteś jedynym, który ma takie kontakty towarzyskie...

Polecam książkę "Tam gdzie spadają anioły", połknąłem ją w 2 dni .

Czekolada może psa zabić - http://artykuly.animalia.pl/artykuly.php?id=127

_asia_, ja też nie mogę sobie przypomnieć jak to jest się z czegoś cieszyć. Zawsze taki obowiązkowy, robię wszystko co powinienem... I utraciłem granicę pomiędzy chcę a powinienem... Teraz już robię rzeczy w praktyce tylko na siłę... Nic z chęci. "Bo powinienem, żeby nie zgnoić się do końca, nie sięgnąć dna"... Nie wiem co z tym zrobić. Zostałem laureatem etapu centralnego z historii i co? Cieszę się? Wcale. Poszedłem bo tak jakoś od 5 klasy chodziłem i się zdążyłem przyzwyczaić, nauczyciel namawiał...

Ja mam inne pytanie - czy zauważyliście, czy zwierzęta mają dobry wpływ na ludzką psychikę? Ja nie mam i nie miałem nigdy żadnego zwierzęcia, a bardzo bym chciał mieć, obawiam się, że jednak będzie tak jak zwykle - coś chce, a potem już mnie to nie interesuje.

Leje, wieje, źle się czuję. Właściwie to do kitu.

Ja tak samo... Na 101 pytań pewnie z 90 na tak...

Co prawda, pani psychiatra mi tego nie powiedziała, ale podejrzewam, że u mnie jest tak samo...

Witaj .

Towarzyski sangwinik - 0 Energiczny choleryk - 3 Perfekcyjny melancholik - 21 Spokojny flegmatyk - 15

Obniżony nastrój mam właściwie cały czas, ale teraz jest naprawdę do kitu.

Że powinienem iść na zajęcia a wcale nie chcę (2,5 km przy baaardzo silnym wietrze).

Rzeczywiście . Trzeba będzie o tym pomyśleć na następny raz.

Wiesz, że nie zauważyłem tego? Zawsze skupiałem się na tym, żeby w ogóle przebiec... A rywalizacja to raczej sam ze sobą, czy dam radę jeszcze biec głową...

Mnie bieganie nie wkurza tylko na zawodach (biegam na najkrótsze możliwe dystanse tylko po to by przebiec i dostać ten medal z którego i tak się nie potrafię cieszyć).

NoOneLivesForever, mogę się podpisać pod Twoimi słowami. Szkoda, że mi tak trudno przychodzi określanie co się ze mną dzieje i co jest nie tak, i dlaczego...

Juliusz Verne (Tajemnicza Wyspa, Dzieci Kapitana Granta), Krystyna Boglar (Kolor trawy o świcie), J.R.R. Tolkien (Dwie wieże, Powrót króla).