Margolka

Dopijam poranną kawę i rezygnuję dzisiaj z komputera, zaczyna mnie drażnić W dodatku chce mi się pracować to chyba jakiś cud

transfuzja - operacja

Wróciłam z upału do chłodnego domu, co za ulga Teraz to chyba miska z lodowatą wodą i zanurzenie stóp

medium - pośrednik

średniowiecze - dawne dzieje

czarny kot -zabobony

zaklęty krąg - magia

Piję herbatę i wcinam ciastko francuskie z serem , mniam

pierwszy raz - inicjacja

teza - twierdzenie

Lady_B złapała wiatr w żagle i poczuła się doceniona, zawsze wtedy człowiekowi pewności siebie przybywa

Wykrzyczenie z siebie tego co mnie najbardziej ostatnio boli...

Dzień pomimo dla mnie dość nerwowych wydarzeń o dziwo nie jest najgorszy. Czyżby drastyczne rozwiązania i postawienie spraw na ostrzu noża mogły dać takie poczucie ulgi?

olśniewający krajobraz - uczta dla artysty malarza

sesja fotograficzna - plener

Przy porannej bawarce rozpoczynam nowy dzień,szczęśliwie deszczowy i chłodny

lubię to słowo - wolność

Wioluś ja tam na początku wolę w bokserkach, bo inaczej nie uleżałabym pewnie spokojnie ale później... można by pomyśleć o masażu bardziej dogłębnym i .....

srebrny medal - podium

Na masaż całego ciała wykonany przez przystojnego, umięśnionego masażystę ubranego w same bokserki

dzień wolny od pracy - niedziela

22 lipca - święto PRL-u

Lady_Beznadzieja, czasami trochę zatrzymania i zastanowienia nad tym co się pisze by się zdało ... nie mam zamiaru nikogo umoralniać, każdy ma własny rozum i sumienie

słodki biznes - wedel

Bardzo przyjemny dzień. Festyn rodzinny przy szkole specjalnej do której uczęszcza moja najmłodsza . Łza wzruszenia w oczach kiedy występowały dzieci z dużymi upośledzeniami, tyle w nich radości pomimo dużych ułomności. Ich życie jest ciężkie a jeszcze cięższe ich rodziców, którzy każdego dnia zmagają się z ich poważnymi chorobami i nie mają czasu na zastanawianie się nad głupotami i jęczenie nad sobą. Dziękuję Bogu, że moje dziecko ma tylko lekkie upośledzenie, jest fizycznie sprawne i radosne, potrafi pisać i czytać. Podziwiam ludzi, którzy pomimo tragedii jaka ich spotkała, strachu przed przyszłością swoich dzieci, które nigdy nie osiągną nawet tego co moje potrafią wykrzesać z siebie radość i doceniać każdy postęp swojego potomka. Może powinniście się czasami przejść do takiej szkoły, zobaczyć ogrom ludzkiego cierpienia i jak ci dzielni ludzie stawiają czoło przeciwnościom, popatrzyć na te dzieci z zespołem downa, inne otyłe, zniekształcone przez chorobę, na wózkach inwalidzkich i wtedy dopiero spojrzeć w lusterka, docenić to co Wam zostało dane i zapytać siebie czy rzeczywiście jest mi aż tak źle?. Bo wydaje mi się, ze czasami na tym forum tak się nakręcacie, że tracicie kontakt z rzeczywistością.