Michał 1972

akcent

Od kilku dni wszystko sprawia mi radość

Ja też idę dopiero na początku maja, ale tak właśnie sobie wyobrażam terapię, że polega ona na rozmowie i wyrzucaniu z siebie złych emocji. Póki co forum , też jest jakąś odmianą terapii, przynajmniej w moim przypadku, choć niektóre komentarze nie są zbyt optymistyczne można znaleźć wiele takich, które dodają otuchy i dają nadzieje na powrót do normalnego życia.

stosunkowo mały kac

U mnie jest tak, że samo posiadanie tego specyfiku wprawia mnie w dobry nastrój i daje mi poczucie bezpieczeństwa. Dlatego też mam zapasik Ostatnio było tak ,że ostatnie 3 tabletki jakie miałem zostały w samochodzie którym pojechał kierowca. Momentalnie wpadłem w panikę, więc teraz mam w każdym samochodzie i praktycznie w każdych spodniach, kurtce po dwie sztuki. Zaznaczę ,że już nie biorę od dwóch tygodni ani grama, jestem na SSRI i mi pomogło więc nie widzę potrzeby ale wolę go mieć w razie czego.

DZIĘKI

Cały dzień mi dzisiaj sprawił radość, dzień praktycznie bez jakichkolwiek objawów choroby. Nie cieszę się na zapas ale chyba jest coraz lepiej

moim córkom to nie grozi Zazdroszczę

klient o 7 rano, pogoda, no i niebywała wręcz chęć do życia A to jeszcze nie koniec bo biorę się za porządki na podwórku co z pewnością sprawi radość mojej żonie

PeppColi nie próbowałeś ?

nerwicowa są komentarze na forum , które niosą nadzieję ale są też takie które ją odbierają. Twój zalicza się do tych drugich . Jak sobie przypominam początki nerwicy to miały one miejsce 20 lat wstecz i do tej pory nie wiedziałem ,że to właśnie nerwica i chyba dzięki temu normalnie z tym żyłem. Ostatnimi czasy miałem 4-5 napadów paniki i lęku w ciągu pół roku. Teraz kiedy wiem ,że to nerwica , żyję w ciągłym strachu i nie bardzo sobie wyobrażam jak to może zmienić terapia. Chyba bardziej wierzę w leki, co prawda od kilku tygodni biorę bioxetin i nie bardzo mi pomaga ale np. po xanax mam natychmiastową poprawę (wiem ,że to nie jest rozwiązanie, a wręcz przeciwnie). Oczywiście terapię mam w planie ale kiepsko to widzę czytając komentarze ludzi takich jak Ty. Wygląda na to ,że to choroba nieuleczalna i trzeba się z tym pogodzić a terapia i leki służą tylko łagodzeniu przebiegu i objawów choroby.

mimo fatalnej pogody, znakomite samopoczucie. Pierwszy taki dzień od bardzo dawna

Hmmm, wiem o co Ci chodzi, ja czuję podobnie. Ja lubię podróżować a tak na dobrą sprawę dopiero co zacząłem od kilku lat. Raz ,że wcześniej nie miałem na to środków ani czasu , dwa zamiast wybierać nowe miejsca jeździłem przez 15 lat w jedno miejsce do Hiszpanii a zimą co roku do Egiptu. Teraz wszystko miało się zmienić, mieliśmy polecieć w tym roku do Tajlandii w planie były też Chiny a póki co mam problem wybrać się 10km do marketu na zakupy. Tyle,że nie myślę ,że mógłbym z tego nie wyjść. Medycyna i farmakologia/farmaceutyka robi ciągle postępy, poza tym wierzę w siebie i w terapię która mnie czeka. Tego na razie się trzymam i niech tak będzie. Jeśli wiara czyni cuda to ja wierzę ,że się uda

Eeee tam, najlepsza jest PeppCola z LIDLA

Ooo jak fajnie! Gratulacje! :) Dziwi mnie troche, ze ta informacja zajela 2 miejsce, a na pierwszym znalazla sie wygrana ulubionej druzyny, ale widac trzeba byc facetem, zeby to zrozumiec No i już wiem będę miał syna I to mnie cieszy

Xanax pomoże na wszystko łącznie z kokluszem tyle tylko ,że chyba na chwilę. Swoją drogą przez jakiś czas też mi wydawało się ,że mam jakąś gulę w gardle,która podrażniała mi krtań takie głupie uczucie. Za każdym razem kiedy brałem Xanax uczucie to ustępowało, aż znikło . Hmmmm... dziwne nie?

No bo to dopiero jutro sprawi mi przyjemność

Wygrana mojej ukochanej drużyny, która przed meczem skazywana była na pożarcie, oraz to ,że mogłem być na tym meczu osobiście i na własne oczy oglądać triumf i cieszyć się z tego wspólnie z przyjaciółmi. Było jak dawniej, szkoda tylko ,że na benzo (inaczej nie dałbym rady) ale i tak się cieszę. Jutro poznam płeć mojego dziecka jakie ma urodzić się w sierpniu

Kiedyś może tak, ale dzisiaj zupełnie mnie nie interesuje co myślą o mnie inni ludzie. Wiem kim jestem i znam swoją wartość. Jedno czego mi brakuje, to asertywność ale powoli zaczynam z tym walczyć, powoli bo nie chcę nikogo skrzywdzić, ani nawet urazić. Silnego charakteru raczej nie mam więc zdaję sobie sprawę ,że z pewnymi rzeczami nie będzie mi łatwo ale cóż c'est la vie

Hehe, sorry ale dawno niczego głupszego nie słyszałem. Wiadomo ,że to nie powód do chwały ,jak się jest na coś chorym ale zupełnie nie widzę powodu żeby się tego wstydzić. Ja jeżdżę do psychiatry do Gliwic 12 km od mojej miejscowości i nie raz już tam spotkałem kogoś znajomego. Depresja,nerwica, alkoholizm to już niejako choroby społeczne na które wbrew pozorom choruje masa ludzi. Większość z nich nie zdając sobie nawet z tego sprawy. Uważam ,że mam nad nimi tą przewagę ,że po pierwsze wiem ,że jestem chory a po drugie coś z tym robię , lecząc się. Im wcześniej tym lepiej. Robienie z tego tajemnicy to głupota.

Myślę ,że nic co nam pomaga nie jest głupie. Ja na filmach nie mogę się skupić więc ratuję się książkami , powoli zaczynam wychodzić przed dom więc próbuję robić jakieś prace w ogródku , daję radę też wsiąść w samochód i pojechać 10-15km na zakupy do sklepu, staram się cieszyć drobiazgami i każdą chwilą kiedy jest mi dobrze.

I to mnie cieszy bo od dłuższego czasu monotonia w moim życiu, strasznie mnie zaczęła męczyć. Praca,obiad,praca,piwo,internet,spanie i tak w kółko od kilku lat, dwa razy w roku urlop i to wszystko. Żadnego hobby, znajomi ograniczeni do minimum ogólnie tragedia. Teraz mam zamiar wiele rzeczy zmienić i to mnie też nie tylko mobilizuje ale i daje nadzieję. Choć ciągle gdzieś tam w tyle głowy jest ta myśl ,że może się nie udać , ale staram się z tym walczyć a terapia może mi w tym pomoże

No mam taką nadzieję, chcę wrócić do normalnego życia i zrobię wszystko żeby tak się stało. Mój przypadek nie jest beznadziejny w porównaniu z tym co tutaj czytałem, mimo to chcę jak najszybciej z tego wyjść bo cały czas mam obawy ,że mój stan zdrowia może się pogorszyć. Chcę uniknąć niepotrzebnych błędów więc podchodzę do wszystkiego ostrożnie.

Ja dla uspokojenia i odwrócenia uwagi od ciągłej myśli o chorobie oraz ciągłego lęku przed napadami paniki zacząłem czytać książki. Początkowo kiepsko szło bo nie mogłem się skupić nad tym co czytam, ale z czasem było coraz lepiej i dzisiaj jest ok. Szczerze , czuję ,że mi to pomaga.

Ja właśnie czekam na psychoterapię, tyle ,że zastanawiam się czy mi pomoże i czy jest w ogóle sens. Lekarka nie wspominała mi o konieczności terapii, stwierdziła ,że tabletki postawią mnie na nogi więc mam dylemat. Z drugiej strony chyba mi nie zaszkodzi? Czy psycholog jest w stanie dokładnie mnie zdiagnozować?